Τετάρτη 31 Ιουλίου 2013

Η ΑΝΟΙΞΙΣ ΠΟΥ ΑΠΑΞΙΩΣΑΜΕ ή Η ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΙΣ ΕΙΝΑΙ ΕΤΣΙ;

Γράφει ο ιστορικός Μάνος Χατζηδάκης, στον "Ελεύθερο Κόσμο".


papadopoulos-georgios
Στις 16 Απριλίου 2013 ο κ. Σπύρος Παπαδόπουλος έγραψε ένα άρθρο στον «Κοινό Παρονομαστή» με το οποίο εμέμφετο την εκδήλωσι στο ξενοδοχείο President ανήμερα της 21ης Απριλίου. Κατ' αρχήν θεώρησα άκομψο να επιθυμεί να κατηγορήσει μία προγραμματισμένη εκδήλωσι. Κατά δεύτερον δικαίως εξέλαβα το άρθρο ως προσωπική επίθεσι: Διότι εγώ ήμουν ο κεντρικός ομιλητής. Και διότι είχε ανακοινωθή ότι θα γινόταν παρουσίασις βιβλίου μου πράγμα που σίγουρα ο κ. Σπύρος Παπαδόπουλος γνώριζε... Και κατά τρίτον θεώρησα εντελώς άδικη και ανιστόρητη την κριτική του κατά της 21ης Απριλίου.
Απεφάσισα λοιπόν να σχολιάσω το άρθρο του εστιάζοντας στα τρία ανωτέρω -κατ' εμέ- σφάλματα, με συνέπεια να προκύψη ένας οξύς «διάλογος» με ανταπαντήσεις κ.λπ. Η αναίτια και απρόκλητη επίθεσις προς την εκδήλωσι και κατ' επέκτασιν προς το παρουσιαζόμενο βιβλίο μου και κατ' επέκτασιν προς εμέ και κατ' επέκτασιν προς τα 400 και άνω άτομα που μας τίμησαν με την παρουσία τους, συνοδεύθηκε καί από την απαξίωσι 6 ½ ετών Ελληνικής Ιστορίας με τον εξής ατιμωτικό χαρακτηρισμό: «μίζερο και χωρίς περιεχόμενο, οράματα και προοπτικές, αρρωστημένο παρελθόν»!!!... Η θέσις αυτή ήταν κατ' εμέ τόσο αναληθής και ανιστόρητη ώστε αναγκάστηκα να του γράψω ότι έχει: «Πλήρη και παντελή άγνοια επί του θέματος της 21ης Απριλίου».
Και εάν δεν είναι άγνοια, τότε δεν μπορεί παρά να έχει κάποια «συμπλέγματα» και «απωθημένα» εις βάρος της. Ειλικρινά δεν έχω τίποτε με τον άνθρωπο τον οποίο και σέβομαι και εκτιμώ. Και λυπάμαι που ήλθαμε σε τέτοια διαλεκτική διαμάχη. Αλλά πραγματικά τέτοια θέση δεν μπορώ να την εξηγήσω αλλιώς! Ούτε από κομμουνιστές την εποχή της «αντιχουντικής» υστερίας δεν έχουν χρησιμοποιηθεί τέτοιες εκφράσεις!... Έπειτα από τον «σάλο» που δημιουργήθηκε, ο κ. Σπύρος Παπαδόπουλος έγραψε νέο άρθρο στις 28 Απριλίου 2013 απευθυνόμενο κυρίως σε μένα. Θα αντιπαρέλθω τα παρελκυστικά περί... «αγωνιστικής απουσίας» μου και θα προχωρήσω στην ουσία.
Στο νέο του άρθρο, ο κ. Σπύρος Παπαδόπουλος στρογγυλεύει τις γωνίες: Ενώ στο πρώτο ισχυρίζεται ότι η 21η Απριλίου δεν είχε Ιδέες και Οράματα, στο δεύτερο γράφει: «Εγώ πουθενά δεν αναφέρω ότι η 21η Απριλίου δεν είχε Ιδεολογία...» Και αλλού: «Ο Γ. Παπαδόπουλος λοιπόν παίρνοντας πολλές από τις ιδεολογικές αρχές της 4ης Αυγούστου και αρκετές από τον Δραγούμη κ.ο.κ., διετύπωσε όντως το ¨δικό του¨ ΠΙΣΤΕΥΩ». Εδώ λοιπόν έχουμε σαφή παραδοχή του ότι όχι μόνον η 21η Απριλίου είχε Ιδεολογία, αλλά και ότι αυτή ήταν σαφώς εθνικιστική (Δραγούμης, Μεταξάς κ.λπ.) Προς τιμήν του επίσης αναγνωρίζει το έργο μου ως: «συνολική δουλειά αξιέπαινη σαν παρακαταθήκη» Αν και η κατηγορία του ότι βλέπω «μόνο τα καλά» δεν είναι ορθή διότι στο έργο μου «Ιδεολογία της 21ης Απριλίου» δεν γράφω ιστορία για να κάνω κριτική. Παρά ταύτα στο τέλος τονίζω τα «σφάλματα» και τις «ελλείψεις» κατά την εκτίμησί μου. Εν πάση περιπτώσει, στο δεύτερο αυτό άρθρο, συνοψίζει τις κατηγορίες του κατά της 21ης Απριλίου στις εξής:

Α) Οργάνωσις Νεολαίας: Πρόκειται για μία τετριμμένη «καραμέλα» που χρησιμοποιείται από αυτόν τον «χώρο» μονίμως χωρίς εμβάθυνσι. Κάποιοι δυστυχώς συνεχίζουν να ζουν στην εποχή του Μεσοπολέμου. Αγνοούν τα εξής:
Η Ευρώπη του 1967 δεν ήταν η Ευρώπη του 1933 ή του 1936! Όταν ο Ι. Μεταξάς έκαμε την ΕΟΝ, σχεδόν ολόκληρη η Ευρώπη είχε ολοκληρωτικά καθεστώτα και η κρατική οργάνωσις Νεολαίας ήταν φαινόμενο ευρύτατα διαδεδομένο. Ήταν η «μόδα» της εποχής. Εάν όμως ο Γ. Παπαδόπουλος έπραττε το ίδιο το 1970, το κλίμα διεθνώς θα ήταν τελείως διάφορο. Θα υπήρχε κατακραυγή για εγκαθίδρυσι καθεστώτος «φασιστικού τύπου». Η συκοφαντία και ο «πόλεμος» που θα υφίστατο το καθεστώς θα ήταν τεράστιος. Όπως λοιπόν ο Μεταξάς το έπραξε προσαρμοζόμενος στο κλίμα της εποχής του, έτσι και ο Παπαδόπουλος το απέφυγε προσαρμοζόμενος στο κλίμα της δικής του.

Β) «Παρένθεσις»: Πρόκειται για ακόμη μία «καραμέλα» του χώρου. Ναι, ο Γ. Παπαδόπουλος χαρακτήρισε την μορφή του καθεστώτος «αναγκαία παρένθεσι». Όχι την Επανάστασι αλλά το καθεστώς. Τι σήμαινε αυτό; Πολλοί το εκλαμβάνουν ως «επιστροφή στο παρελθόν». Κάθε άλλο. Το άκρως αντίθετο. Ο Γεώργιος Παπαδόπουλος με σαφήνεια τόνιζε: «Επιστροφή εις το παρελθόν αποκλείεται απολύτως. Η προ της Επαναστάσεως κατάστασις με όλας τας αμαρτίας της, απέθανε και εστάλη εις την κόλασιν της Ιστορίας!» Αυτό λοιπόν που έλεγε ο Παπαδόπουλος ήταν σαφές: Δεν απέβλεπε σε μία στάσιμη και μονολιθική 21η Απριλίου. Ούτε φυσικά στην επάνοδο στην 20η Απριλίου. Αλλά στην ανέλιξι προς μία 22α Απριλίου! Το καθεστώς λοιπόν των εκτάκτων εξουσιών δεν ήταν μόνιμο, αλλά μία «παρένθεσις» η οποία θα έθετε τις οικονομικές, κοινωνικές, διοικητικές και θεσμικές υποδομές για την οικοδόμησι μιάς Νέας Πολιτείας που αντανακλάται στο Σύνταγμα του 1968/73. Η λήξις της «παρενθέσεως» θα σήμαινε την ανέλιξι προς την 22α Απριλίου. Προς την συνέχισι της Επαναστάσεως υπό άλλη μορφή. Έλεγε ο Γ. Γεωργαλάς για εκείνο το στάδιο που θα έκλεινε η «παρένθεσις»: «Η Επανάστασις θα ζη στο καινούργιο Σύνταγμα, το οποίο απ' εδώ και εμπρός θα διέπη ολόκληρη την ζωή αυτού του τόπου. Η Επανάστασις θα ζη στους νέους θεσμούς που δημιουργούμε. Θα ζη στα νέα σχήματα, με τις νέες ιδέες, με τους νέους ανθρώπους... Βεβαίως, αν την ταυτίζαμε με μία συγκεκριμένη κλειστή ομάδα ανθρώπων η με ένα ειδικό τρόπο διακυβερνήσεως, τότε η Επανάστασις θα ήταν προσωρινή... Δεν εταυτίσθη λοιπόν με μία ειδική μορφή διακυβερνήσεως. Εξελίσσεται διαρκώς καί ολοένα προχωρούμε περισσότερο προ την οικοδόμησι μιας νέας Δημοκρατίας. Γι'αυτό είμεθα βέβαιοι ότι η 20η Απριλίου δεν θα ξαναγυρίση ποτέ πλέον.» (31-8-1971) Αυτό ήταν η περιβόητη «παρένθεσις». Ένα πρωτότυπο, εξελικτικό, ήπιο και μεταρρυθμιστικό καθεστώς που οικοδομούσε το επόμενο στάδιο. Το κλείσιμο της «παρενθέσεως» σήμαινε την επισφράγησι της Επαναστάσεως και την συνέχισί της μέσω της εγκαθιδρύσεως της Νέας Πολιτείας που οικοδομούσε. Έγραφε επιτυχημένα ο Σάββας Κωνσταντόπουλος: «Ο Γ. Παπαδόπουλος μας έδωσε την πλήρη σύνθεσιν. Το πρόγραμμά του είναι επαναστατικόν με μεταρρυθμιστικήν διαδικασίαν... Ο Γ. Παπαδόπουλος καθιέρωσεν καθεστώς συνεχούς μετασχηματισμού των παραγόντων οι οποίοι συνθέτουν την εθνικήν ζωήν μας...Η Ελλάς μεταβάλλεται. Γίνεται κάτι διαφορετικόν από ότι ήτο χθές. Και αυτό το νέον θα παραχωρήση την θέσιν του εις άλλο νεώτερον.» (Οκτώβριος 1972).

Γ) «Ιδεολογία απολίθωμα που δεν πέρασαν στην μάζα»: Ας δούμε τώρα εντελώς ενδεικτικά ποιά ήταν η «Ιδεολογία απολίθωμα» (!) Ο περιορισμένος χώρος ενός άρθρου δεν μου δίδει την δυνατότητα να περιοριστώ παρά σε ελάχιστα:

- Εθνικιστική Ιδεολογία:
Ο Γ. Παπαδόπουλος έλεγε: «Εάν υπήρξεν Έθνος, υπήρξε διότι βιολογικώς αι δυνάμεις της Ελληνικής Φυλής μετεδίδοντο από τους προγόνους εις τους επιγόνους... Βιολογικώς η δύναμίς της παραμένει από Έλληνα εις Έλληνα.» Πιό σαφής διακήρυξη φυλετισμού και βιολογικής υποστάσεως του Έθνους δεν υπάρχει!... «Το αυτοσυναίσθημα του ακαταλύτου της Ελληνικής Φυλής, η οποία κατόρθωσε να επιβιώση δια μέσου των αιώνων υπό συνθήκας αίτινες θα εξουθένωναν οιανδήποτε άλλην Φυλήν, το αυτοσυναίσθημα τούτο αποτελεί και πρέπει να αποτελή μόνιμον ιδιότητα των Ελλήνων.» Έλεγε επίσης ο Γ. Παπαδόπουλος: «Εάν συνεκτική ύλη αυτού του κόσμου είναι ο Πολιτισμός του, γεννήτορες του Πολιτισμού υπάρχομεν ημείς!...» Ωραιότερος ορισμός της οικουμενικής αξίας του Ελληνισμού από τον ανωτέρω δεν υπάρχει. Και τον έδωσε ο Γ. Παπαδόπουλος ο οποίος τόνιζε με νόημα: «Είμεθα κατά κληρονομίαν και παράδοσιν ο περιούσιος λαός, ο οποίος εφώτισε την ανθρωπότητα με τα θαύματα του τελειοτέρου Πολιτισμού!» Θυμίζοντας μάλιστα εκπληκτικά τον Περικλή Γιαννόπουλο έλεγε: «Πρέπει να είμεθα υπερήφανοι που είμεθα Έλληνες, όσον πρέπει να είμεθα υπερήφανοι διότι είμεθα άνθρωποι!» Η αποστολή λοιπόν του Ελληνισμού είναι ο «εξανθρωπισμός της Οικουμένης» τόσο, ώστε ο όρος «Έλλην» να εξομειούται με τον όρο «άνθρωπος»! Διότι όπως διεκήρυττε: «...Ο Έλλην επίστευσε, επολέμησε, πολεμά και θα πολεμά πάντοτε, δια κάθε τι που είναι ανθρώπινον, επομένως δια κάθε τι που είναι θείον!» Για τον Γ. Παπαδόπουλο ίσχυε σαφώς ως πρότυπο ο ηρωϊκός-αγωνιστικός τρόπος ζωής: «Η ζωή είναι αγών, αγών ιερός... Η ζωή δεν είναι αυτοσκοπός. Η ζωή είναι περίοδος δημιουργίας. Δεν γεννάται εις την φύσιν τίποτε μόνον δια να ζήση. Γεννάται δια να δημιουργήσει.» Αρκούμαι σε αυτά τα ελάχιστα και προχωρώ στο επόμενο στοιχείο της Ιδεολογίας... «απολίθωμα» (!) 

- «Κοινωνικοποίησις του ατόμου και της ελευθερίας του»
 Εξηγούσε ο Γ. Παπαδόπουλος: «Δεν είναι δυνατή η «ατομοκρατική» κοινωνία, όπως δεν είναι δυνατή και η ¨κοινωνιοκρατική¨ η οποία εκμηδενίζει το άτομον.» Και συνεχίζει: «Ευρισκόμεθα εις την φάσιν της προσπαθείας δια τον συμβιβασμόν των δύο συστημάτων, της "κοινωνιοκρατίας" και της "ατομοκρατίας" εις την Χρυσήν Τομήν αυτών.» Και ποιά είναι η Χρυσή Τομή μεταξύ ακράτου λιμπεραλισμού (ατομοκρατίας) κι ολοκληρωτικού υλισμού (κοινωνιοκρατίας); Ο Γ. Παπαδόπουλος απήντησε: «Καταβάλομεν προσπάθειαν με οδηγόν την ελευθερίαν του ατόμου, την ανάγκην κοινωνικοποιήσεως της ελευθερίας του!» Και κατέληγε: «Το άτομον εξυψούται και εξανθρωπίζεται δια της ¨κοινωνικοποιήσεως¨ του!» 

- «Ούτε Σοσιαλιστική Ουτοπία, ούτε δογματικό Φιλελευθερισμό!»
 Επέκτασις αυτής της κοινωνικής Φιλοσοφίας υπήρξε και το Οικονομικό Σύστημα που εφήρμοσε, το οποίο ο Γ. Παπαδόπουλος εξηγούσε ότι δεν αποτελούσε: «...Ούτε υψιπετή και αλλοπρόσαλλον Σοσιαλιστική ουτοπίαν, ούτε όμως και δογματικήν προσήλωσιν εις τον Φιλελευθερισμόν!» Το «παρεμβαίνον Κράτος» ήταν η αρχή του: «Η καθ' όλου ζωή του ατόμου επηρεάζεται απολύτως από το παρεμβαίνον Κράτος, περισσότερον παρά ποτέ.» Επεσήμαινε μάλιστα ότι το Κράτος: «...γίνεται εξ'ανάγκης ολονέν και περισσότερον παρεμβατικόν.» Ποιά όμως είναι αυτή η παρέμβασις; Δεν είναι ούτε το «ανύπαρκτο» Κράτος του φιλελευθερισμού, ούτε το «καταπιεστικό» του σοσιαλισμού. Είναι ο Ενδεικτικός και Προοπτικός Προγραμματισμός: «Εάν μέχρι σήμερον, αποστολή του Κράτους ήτο η παροχή ωρισμένων υπηρεσιών προς τους πολίτας, σήμερον δεν είναι αρκετόν. Σήμερον το Κράτος οφείλει να προσανατολίζη την ιδιωτικήν πρωτοβουλίαν προς τους σκοπούς και τας κατευθύνσεις ενός Προγράμματος!...» Έτσι εκπονήθηκαν για πρώτη φορά στην Ελλάδα τα 5ετή Προγράμματα Οικονομικής Αναπτύξεως και το πρώτο 15ετές Μακροχρονίου Προοπτικής, υιοθετώντας, όπως έλεγε ο Ν. Μακαρέζος: «... την αρχήν του Κράτους-πολεμιστού, το οποίον προγραμματίζει και συντονίζει την Οικονομικήν Ανάπτυξιν.» Όπως τόσο ωραία το διετύπωσε ο Βασ. Φράγκος, ο Γ. Παπαδόπουλος εφήρμοσε: «... μία μεθοδολογία Οικονομικής Αναπτύξεως που συνδυάζει την ιδιωτική πρωτοβουλία με τον κοινωνισμό της πραγματώσεώς της... Η οποία βρίσκεται πέρα από την αντίληψη τόσο του ατομικιστικού Φιλελευθερισμού, όσο και του κρατικού ολοκληρωτισμού!» Επρόκειτο λοιπόν για μια σαφώς Κοινωνική Ιδεολογία η οποία μάλιστα για πρώτη φορά κατοχύρωσε συνταγματικά το Κοινωνικό Κράτος (άρθρο 27); Η θέσις ήταν σαφής: «Η Οικονομική Ανάπτυξις δεν είναι αυτοσκοπός. Είναι μέσον δια την Κοινωνικήν Ανάπτυξιν.» 

- Κοινοτισμός και Αποκέντρωσις:
O Γ. Παπαδόπουλος διεκήρυττε: «Αι κοινότητες θα αποτελέσουν τα πραγματικώς υγιή και ισχυρότερα κύτταρα της καθ' όλου Ελληνικής κοινωνίας.» Και πραγματοποίησε την μεγαλύτερη Διοικητική Αποκέντρωσι μετά το 1912! Τα επαναστατικά Ν.Δ. 532 & 533/1970 και το Ν.Δ. 957/1971 και τα Β.Δ. 189-200/1972 εκπλήρωσαν το οράματα γενεών. Η ίδρυσις των 7 Περιφερειακών Διοικήσεων έγινε ακριβώς στα πρότυπα που είχε θέσει ο Ίων Δραγούμης 50 χρόνια πριν στο έργο του «Ελληνικός Πολιτισμός»!...

- «Αντί της αστικοφιλελευθέρας Δημοκρατίας του παρελθόντος, οικοδομούμε την νέα Κοινωνική Δημοκρατία του μέλλοντος!...» 
Τι άλλο να πρωτοθυμήσουμε από τον ιδεολογικό οργασμό της εποχής; Ας θυμηθούμε την Συμβουλευτική Επιτροπή που υπήρξε η πρώτη απόπειρα Συντεχνιακής Βουλής στην Ελλάδα και παράλληλα κατά τον Γ. Παπαδόπουλο το «φυτώριον αναδείξεως νέων στελεχών»; Ας θυμηθούμε το «Ελληνικό Πολιτιστικό Κίνημα»-ΕΠΟΚ που ήταν από το 1972, η πρώτη απόπειρα δημιουργίας ενός μεγάλου εθνικιστικού κινήματος το οποίο θα ανεδείκνυε την «ελίτ» των τοπικών κοινωνιών και μέσα από αυτό θα προέκυπταν τα νέα κόμματα που θα καταργούσαν τον παλαιοκομματισμό (πολύ πριν το... ΕΝΕΚ) Ως πολιτική Ιδεολογία υπήρξε η πιο ολοκληρωμένη ιδεολογία στην ιστορία του Εθνικισμού στην Ελλάδα. Το Σύνταγμα του 1968 οικοδομούσε ένα νέο Κράτος, ένα νέο αντιπροσωπευτικό σύστημα, νέους πολιτικούς οργανισμούς και νέους θεσμούς πρωτοφανείς έως τότε (Συμβούλιο του Έθνους, Συνταγματικό Δικαστήριο κ.λπ.). Κυρίως όμως οικοδομούσε μία νέα Ιδεολογία μέσα από τά άρθρα 26-29 που ήσαν εντελώς επαναστατικά. Έγραφε ο Λ. Πάτρας: «Έναντι της ατομοκρατικής και αστικοφιλελευθέρας ιδεολογίας του παλαιού Συντάγματος, το νέον Σύνταγμα καθιερώνει την Κοινωνική καί Οικονομικήν Δημοκρατίαν!» ΝΑΙ! Η Ιδεολογία της 21ης Απριλίου αντικατέστησε την αστικοφιλελεύθερη και αποκλειστικά πολιτική Δημοκρατία του 19ου αιώνος με την Κοινωνική Δημοκρατία!... 
* * *
Την εκπληκτική αυτή Ιδεολογία -της οποίας ελάχιστα δείγματα εδώ παραθέσαμε - σύσσωμη η μάζα του Ελληνικού λαού όχι απλά ενστερνίσθηκε αλλά και απόλαυσε. Ο λαός συμμετείχε στην αναδημιουργική προσπάθεια. Και της συμπαραστάθηκε. Ανεξαρτήτως του τι ειπώθηκε κατόπιν. Και μη ξεχνάμε την πρωτοφανή συμμέτοχή του κατά την εκπόνησι του Συντάγματος του 1968 με τον καινοτόμο θεσμό που ονομάσθηκε «Ο Λαός συντάσσει το Σύνταγμα του» και 5.000.000 Έλληνες εξέφρασαν την γνώμη τους. Ήταν πράγματι η πρώτη σύγχρονη απόπειρα αμέσου Δημοκρατίας στην Ελλάδα! Καρπός της ήταν το ανεπανάληπτο οικονομικό θαύμα, η εθνική υπερηφάνεια, η αναδιανομή του εθνικού εισοδήματος, η αναγέννησις της υπαίθρου, η αλλαγή όψεως ολόκληρης της Ελλάδος, ο χαρισμός των αγροτικών χρεών, η άνοδος του βιοτικού επιπέδου εργατών και αγροτών, η αναγέννησις της Ναυτιλίας, του Τουρισμού, της Βιομηχανίας, η στέγασις 600.000 Ελλήνων, η επέκτασις της κοινωνικής ασφαλίσεως, η καθιέρωσις της δωρεάν Παιδείας, η ανάπτυξις του Αθλητισμού και τόσα άλλα ατελείωτα που θα ήθελαν τόμους ολόκληρους.
* * *
Αυτήν την τόσο ολοκληρωμένη Ιδεολογία απαξιώνει ο κ. Σπύρος Παπαδόπουλος. Και... «απολιθωμένα» ο ίδιος, αρκείται να περιορίζει τον Εθνικισμό στα στενά όρια μερικών αποσπασμάτων των έργων του Π. Γιαννόπουλου και του Ι. Δραγούμη, ίσως και του Ι. Μεταξά. Μέχρι εκεί!... Όμως: Με δυο-τρεις αποσπασματικές φράσεις συγγραφέων και ποιητών που μας συμφέρουν, δεν οικοδομείς Ιδεολογία ολοκληρωμένη... Όσο άξιοι σεβασμού και μελέτης και αν είναι, δεν μας δίνουν μια ολοκληρωμένη θεώρησι σε όλους τους τομείς. Ακόμη και ο Ι. Μεταξάς πού άσκησε εξουσία, δεν μας άφησε κάποιο συγκεκριμένο θεσμικό-πολιτικό πρότυπο. Η «πολιτική διαθήκη» που διατύπωσε στον καθηγητή Κούμαρο αποτελεί περισσότερο μία «ουτοπική» επιστροφή σε Συνταγματική Μοναρχία του 19ου αιώνος, σε μια «despotisme eclaire» παρά σε σύγχρονο πρότυπο εθνικού-εθνικιστικού πολιτεύματος. Μόνον ο Γ. Παπαδόπουλος άφησε πλήρη Ιδεολογία με ολοκληρωμένο εθνικό, κοινωνικό, οικονομικό, διοικητικό, συνταγματικό, πολιτειακό και πολιτικό πλαίσιο. Ιδεολογία που τώρα δικαιώνεται. Που γίνεται πιο επίκαιρη από ποτέ. Και εμείς; Εμείς την αγνοούμε. Προτιμούμε πέντε φράσεις του Γιαννόπουλου από το 1906. «Όνειρο ζω, μη με ξυπνάτε»!...
* * *
Η Άνοιξις του Εθνικισμού ήλθε εκείνο το εαρινό πρωϊνό του Απριλίου του '67. Ήλθε με ένα Στρατολαϊκό Κίνημα. Τα «τάνκς» εκφράσανε απλά το λαϊκό αίσθημα. Και έφεραν Ιδέες! Διότι ο Στρατός ήταν απλώς η ένοπλος έκφρασις του λαού και των πόθων του! Ναι! Ο Γεώργιος Παπαδόπουλος δεν πρόλαβε να ολοκληρώσει τα οράματα και το έργο του. Προδόθηκε ένα άλλο χειμωνιάτικο πρωινό του Νοεμβρίου του '73 που έφερε τον Χειμώνα στην Πατρίδα. Η Ιδεολογία και το Έργο του όμως παραμένουν ολοζώντανα. Ολόρθα και επίκαιρα όσο ποτέ. Είναι δικά μας. Και είναι στο χέρι μας να τα αξιοποιήσουμε. Η Επανάστασις είναι Έτσι!... 
Υ.Γ. Η «ήττα και απώλεια της μισής Κύπρου» κ. Σπ. Παπαδόπουλε έγινε από τον Ιωαννίδη (3%) και από τον Καραμανλή (38%). Ο Παπαδόπουλος ήταν από 8 μήνες ήδη εκτός εξουσίας...

ΙΩΝ ΔΡΑΓΟΥΜΗΣ & ΒΕΝΙΖΕΛΙΣΜΟΣ

Γράφει ο "Εθνικός Αγωνιστής".

Ο Ίων Δραγούμης γεννήθηκε τον Σεπτέμβριο του 1878. Ήταν γιος του Στέφανου Δραγούμη που διετέλεσε πρωθυπουργός μετά το κίνημα του 1909 στο Γουδί.
Υπήρξε ηγετική μορφή του μακεδονικού αγώνος, οργανωτής και εμψυχωτής του.
Ήταν το πρώτο πρόσωπο που συζητήθηκε στον Στρατιωτικό Σύνδεσμο για να αναλάβει τις πολιτικές του τύχες (το δεύτερο ήταν ο Δημήτριος Γούναρης) πριν επιλεγεί τελικά ο Ελευθέριος Βενιζέλος. 

Πήρε μέρος στον Α' Βαλκανικό πόλεμο αποσπασθείς στο επιτελείο του Διαδόχου Κωνσταντίνου, και μετείχε στην επιτροπή που διαπραγματεύθηκε την παράδοση της Θεσσαλονίκης στους Έλληνες. Ήταν ο πρώτος Έλληνας που ύψωσε την τιμημένη ελληνική σημαία στο δημαρχείο της πόλης.
Κάποια στιγμή, τον Μάιο του 1915 αποφασίζει να αφήσει την διπλωματία προς χάριν της πολιτικής καθώς αποφασίζει να πολιτευθεί. Εκλέγεται ανεξάρτητος βουλευτής Φλωρίνης στις 31 Μαΐου. Αρχικά ήταν ένθερμος υποστηρικτής του Ελευθερίου Βενιζέλου, ωστόσο στην πορεία αποφάσισε να «αλλάξει στρατόπεδο».

Ο λόγος για τον οποίον ήρθε σε ρήξη με τον Βενιζέλο ήταν διότι όπως έχει ειπωθεί είδε στο πρόσωπό του σημάδια αυταρχισμού, καθώς και εθνικής υποτέλειας στην πολιτική του. 
Tο 1916 εκδίδει και το περιοδικό «Πολιτική Επιθεώρησις» μέσω του οποίου φαίνεται ξεκάθαρα η στροφή του προς τον αντιβενιζελισμό.
Με τιμιότητα και γενναιότητα πρέσβευσε τις ιδέες του και στην βουλή των εκλογών του 1916, αλλά και στην βουλή-οπερέτα των «Λαζάρων» (με βασιλικά διατάγματα ακυρώθηκαν οι εκλογές του 1916 και επανήλθε η προηγούμενη βουλή,
όπου αψηφώντας την παρουσία των Βενιζελικών μπράβων στα κοινοβουλευτικά θεωρεία, στηλίτευε και ήλεγχε την αυταρχική Βενιζελικη πολιτική.
Το 1917 δημοσιεύει βαρυσήμαντο άρθρο στην «πολιτική επιθεώρηση» όπου κατακρίνει με δριμύτητα την Βενιζελικη πολιτική. Συγκεκριμένα αποδοκίμαζε όλες τις Βενιζελικες ενέργειες που είχαν ουσιαστικά αναστείλει την εθνική κυριαρχία, γεμίζοντας Αθήνα και Θεσσαλονίκη με αποικιακά στρατεύματα. Το άρθρο προκάλεσε αίσθηση και κάποιοι αντιβενιζελικοι αναθάρρησαν. Έτσι ο Ύπατος Αρμοστής της Γαλλίας στην Ελλάδα Σαρλ Ζονάρ τον συμπεριέλαβε στην λίστα με τους αντιβενιζελικούς που εξόρισε το Βενιζελικο καθεστώς στην Κορσική.

Ενώ με την επιστροφή του στην Ελλάδα, βιώνει και πάλι την εξορία στην Σκόπελο αυτήν την φορά ολομόναχο, μέχρι την απελευθέρωσή του το 1919.
Του αρνήθηκαν ακόμα και να κατέβει στον Πειραιά από το πλοίο να χαιρετίσει τον γηραιό πατέρα του.
Επιστρέφοντας από την Σκόπελο μετά την «μεγαλόψυχη» Βενιζελική αμνηστία, ο Ίων δραστηριοποιήθηκε στην αντιπολίτευση. Ελεύθερος πλέον δρα υπέρ της «Ηνωμένης Αντιπολιτεύσεως» μίας παράταξης στην οποία συγκεντρώνονταν κατά κύριο λόγο όλοι οι αντιβενιζελικοί.
Εξέδωσε εκ νέου το περιοδικό του, ασκώντας δριμύτατη κριτική στους Βενιζελικούς. Το τέλος όμως ήταν κοντά. Στις 31 Ιουλίου 1920 (παλαιό ημερολόγιο) ο Ίων Δραγούμης συλλαμβάνεται και εκτελείται στο κέντρο της Αθήνας (επί της οδού Βασιλίσσης Σοφίας, απέναντι από το σημερινό ξενοδοχείο Χίλτον) από βενιζελικα τάγματα ασφαλείας. Η δολοφονία πέρασε στα ψιλά των εφημερίδων !!! 
τελειώνοντας θα παρατηρούσα ότι ο Ίων Δραγούμης δεν συμβιβάσθηκε, δεν βολεύτηκε, όπως εύκολα θα μπορούσε να κάνει. Γιος πρώην πρωθυπουργού, με κοινωνικά υψηλές γνωριμίες, και με αδιαμφισβήτητες ικανότητες, με ένα «καλό» γάμο θα μπορούσε να λύσει για πάντα το οικονομικό πρόβλημα που τον ταλάνιζε ως την τελευταία μέρα της ζωής του και να αναδειχθεί σε ηγετική μορφή. 
Δεν το έκανε. Εγκατέλειψε τα σαλόνια, για τα βουνά της Μακεδονίας, έμεινε ρομαντικός, επεδίωξε τον πραγματικό έρωτα σαν μια χίμαιρα και πολιτεύτηκε ανεξάρτητος!!!

93η ΕΠΕΤΕΙΟΣ ΔΟΛΟΦΟΝΙΑΣ ΤΟΥ ΙΩΝΟΣ ΔΡΑΓΟΥΜΗ

Ίων Δραγούμης: Διπλωμάτης, πολιτικός και συγγραφέας. Aνάλωσε τη ζωή του στην προάσπιση των εθνικών υποθέσεων, μέχρις ότου πέσει και ο ίδιος θύμα του Εθνικού Διχασμού το 1920.
Διπλωμάτης, πολιτικός και συγγραφέας. Aνάλωσε τη ζωή του στην προάσπιση των εθνικών υποθέσεων, μέχρις ότου πέσει και ο ίδιος θύμα του Εθνικού Διχασμού το 1920. Μαζί με τους φίλους του Περικλή Γιαννόπουλο και Αθανάσιο Σουλιώτη - Νικολαΐδη, υπήρξε ένας από τους κύριους εκπροσώπους του ελληνικού ρομαντικού εθνικισμού των αρχών του 20ου αιώνα.
Με καταγωγή από το Βογατσικό της Καστοριάς, ο Ίων Δραγούμης γεννήθηκε στην Αθήνα στις 2 Σεπτεμβρίου του 1878. Ήταν ο πέμπτος γιος του δικαστικού και μετέπειτα πρωθυπουργού Στέφανου Δραγούμη και της Ελισάβετ Κοντογιαννάκη. Σπούδασε Νομικά στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και το 1897 κατατάχτηκε εθελοντής στον άτυχο για τα ελληνικά όπλα ελληνοτουρκικό πόλεμο.
Το 1899 εισήλθε στο διπλωματικό σώμα και το 1902 τοποθετήθηκε ως υποπρόξενος στο Γενικό Προξενείο του Μοναστηρίου. Από τη θέση αυτή και με τη συνεργασία του πατέρα του και του γαμπρού του Παύλου Μελά εργάστηκε επίμονα για την οργάνωση των ορθοδόξων κοινοτήτων της Μακεδονίας κατά των Βούλγαρων σχισματικών, γνωστών και ως κομιτατζήδων.
Τα επόμενα χρόνια υπηρέτησε ως πρόξενος στις Σέρρες (1903), στον Πύργο Βουλγαρίας, στη Φιλιππούπολη (1904), στην Αλεξανδρούπολη (τότε Δεδέαγατς) και στην Αλεξάνδρεια, όπου γνώρισε τους δύο έρωτες της ζωής του: την Πηνελόπη Δέλτα και τη Μαρίκα Κοτοπούλη. Το 1907 τοποθετήθηκε στο προξενείο της Κωνσταντινούπολης με τον βαθμό του γραμματέα. Η παραμονή του εκεί συνέπεσε με την Επανάσταση των Νεοτούρκων.
Οι επαγγελίες των επαναστατών «περί ισοπολιτείας των διαφόρων εθνοτήτων στην Οθωμανική Αυτοκρατορία» φάνηκαν να δικαιώνουν ορισμένες απόψεις του, που θεωρούσαν ότι η λύση του ελληνικού ζητήματος θα μπορούσε να αναζητηθεί όχι με την ενσωμάτωση των αλύτρωτων πατρίδων στο Ελληνικό Κράτος, αλλά με τη «δημιουργία των συνθηκών που θα επέτρεπαν την ελεύθερη οικονομική, πολιτική και πολιτισμική ανάπτυξη των Ελλήνων στην ανατολική τους κοιτίδα». Ο Δραγούμης πίστευε στην ελληνοτουρκική συνεννόηση και φοβόταν τον από βορρά σλαβικό κίνδυνο.
Από το 1909 υπηρέτησε διαδοχικά στις πρεσβείες της Ρώμης και Λονδίνου, αναμίχθηκε στο Επαναστατικό Κίνημα του Γουδή (1909), ενώ το 1911 οργάνωσε στην Πάτμο συνέδριο για την ενσωμάτωση των Δωδεκανήσων στην Ελλάδα. Κατά τη διάρκεια των Βαλκανικών Πολέμων υπηρέτησε στο επιτελείο του Αρχιστρατήγου Διαδόχου Κωνσταντίνου και τον Οκτώβριο του 1912 διαπραγματεύτηκε με τους Τούρκους την παράδοση της Θεσσαλονίκης.
Στη συνέχεια διορίσθηκε διαδοχικά επιτετραμμένος στις πρεσβείες της Πετρούπολης, της Βιέννης, του Βερολίνου και το 1914 πρεσβευτής στην Πετρούπολη. Οι συχνές μεταθέσεις όλα αυτά τα χρόνια οφείλονταν στην άκαμπτη στάση του στα ευαίσθητα εθνικά θέματα και στις απρόβλεπτες πρωτοβουλίες που ανέπτυσσε.
Τον Μάιο του 1915 παραιτήθηκε από τη διπλωματική υπηρεσία για να πολιτευθεί. Πήρε μέρος στις εκλογές της 31ης Μαΐου και εκλέχθηκε ανεξάρτητος βουλευτής Φλώρινας. Υποστηρικτής αρχικά του Ελευθέριου Βενιζέλου ήλθε σε ρήξη μαζί του, καθώς διέκρινε σημάδια αυταρχισμού και εθνικής υποτέλειας στην πολιτική του. Ο αντιβενιζελισμός του Δραγούμη δεν προερχόταν από κάποια τυφλή πίστη στη Μοναρχία, αλλά αντίθετα από την πίστη στην εθνική αυτοδιάθεση. Τον Ιανουάριο του 1916 εξέδωσε το περιοδικό «Πολιτική Επιθεώρησις», που συμμεριζόταν τις επιλογές της αντιβενιζελικής παράταξης.
Μετά την επιτυχία του βενιζελικού κινήματος το 1917 εξορίσθηκε με άλλους αντιβενιζελικούς πολιτικούς στην Κορσική, όπου παρέμεινε μέχρι το τέλος του πολέμου (1918). Επανήλθε στην Ελλάδα για να εξοριστεί αυτή τη φορά στη Σκόπελο. Απελευθερώθηκε στα τέλη του 1919 και ανέπτυξε δράση υπέρ της «Ηνωμένης Αντιπολιτεύσεως», η οποία συσπείρωνε τους αντιβενιζελικούς. Ο Ίων Δραγούμης ήταν ένας από τους ηγέτες της, καθώς ξεχώριζε τόσο για τις πολιτικές και διπλωματικές του ικανότητες, όσο και για την πνευματικότητα και την αγνή φιλοπατρία του.
Την επομένη της απόπειρας δολοφονίας του Ελευθερίου Βενιζέλου στο Παρίσι (30 Ιουλίου 1920), ο Ίων Δραγούμης δολοφονήθηκε από βενιζελικούς αξιωματικούς στη διασταύρωση των οδών Βασιλίσσης Σοφίας (τότε Κηφισίας) και Παπαδιαμαντοπούλου. Η άσκοπη και άδικη δολοφονία του συγκίνησε το Πανελλήνιο και τον πολιτικό κόσμο. Ο Κωστής Παλαμάς από τις στήλες της «Καθημερινής» του αφιέρωσε τη «Νεκρική Ωδή»:

"Λευκή ας βαλθεί όπου έπεσες, Κολώνα
(Πώς έπεσες, γραφή να μη το λέη)
Λευκή με της Πατρίδας την εικόνα
Μόνο εκείνη ταιριάζει να σε κλαίη,
Βουβή, μαρμαρωμένη να σε κλαίη!"

Το συγγραφικό του έργο, αποτελούμενο από πολιτικές μελέτες, άρθρα κοινωνικού προβληματισμού και λογοτεχνήματα, συντονίζεται με την εθνική και πολιτική του δράση. Υπήρξε από τους πρωτεργάτες του δημοτικισμού στην Ελλάδα και συχνά υπέγραφε με το ψευδώνυμο Ίδας. Το πολιτικό του μανιφέστο εμπεριέχεται στο κείμενα «Ελληνικός Πολιτισμός» (1914) και «Μονοπάτι», στο οποίο αναλύει τους σκοπούς της ύπαρξης του ελληνικού έθνους και το περιεχόμενο της εθνικής ιδεολογίας. Ο Ίων Δραγούμης πίστευε βαθιά στην κοινοτική ιδέα και όχι στην αυταπάτη της δημοκρατίας, που μας «σαπίζει», όπως έλεγε.

Ρήσεις Δραγούμη
* «Θέλω να είμαι ωραίο δείγμα Έλληνος. Να σκοπός μιας ζωής!»
* «Να ξέρετε πως αν σώσουμε τη Μακεδονία, η Μακεδονία θα μας σώσει… Αν τρέξουμε να σώσουμε τη Μακεδονία, εμείς θα σωθούμε…»
* «Δεν ξέρω αν είμαστε καθαροί απόγονοι των αρχαίων. Είτε καθαροί, είτε κι ανακατωμένοι, μιλούμε όμως γλώσσα ελληνική».
* «Ξεσκέπασε τη δημοτική παράδοση και πρόσωπο με πρόσωπο θα αντικρίσεις γυμνή την ψυχή σου».
* «Εκείνο που με συνδέει μ' έναν τόπο δεν είναι το καλοκαίρι, είναι ο χειμώνας, και με τους ανθρώπους, οι λύπες της αγάπης».

* «Η φρονιμάδα είναι τυφλή. Η τρέλα έχει μάτια και βλέπει».


http://www.sansimera.gr

Το διαβάσαμε από "Εθνική Αφύπνιση".

Ο ΑΓΙΟΣ ΕΥΔΟΚΙΜΟΣ Ο ΔΙΚΑΙΟΣ

Μεγαλυνάριον

Εὐδόκιμος πέφηνας τῷ Θεῷ, ἐν δικαιοσύνῃ,
τὸν σὸν βίον διαδραμών.
Ὁ λαθών γὰρ ἔσχες ἐγνώσθη μετὰ τέλος,
Εὐδόκιμε θεόφρον, πρὸς θείαν αἴνεσιν.   

Ο Άγιος Ευδόκιμος, ο θαυμαστός, έζησε κατά τους χρόνους του βασιλιά Θεοφίλου του Εικονομάχου (829-842 μ.Χ.) και καταγόταν από την Καππαδοκία.  Ο πατέρας του Βασίλειος και η μητέρα του Ευδοκία ήταν ευσεβείς Χριστιανοί και τον ανέθρεψαν «ἐν παιδείᾳ καὶ νουθεσίᾳ Κυρίου».  Είχαν πολλά πλούτη και ήταν ένδοξοι και περιφανείς, διότι ο πατέρας του έφερε το αξίωμα του πατρικίου.
Ο Ευδόκιμος, αν και καταγόταν από τόσο ξακουστό γένος, δοξαζόταν  περισσότερο και θαυμαζόταν για τις αρετές του και τα χαρίσματά του. Παρά το γεγονός ότι ήταν νέος ένδοξος και αξιωματούχος, από γονείς ευγενείς μέσα στην κοινωνία, ωστόσο διαβιούσε ζωή ενάρετη και με άκρα σωφροσύνη, αντιτασσόμενος στα κελεύσματα του πονηρού.
Όσον αφορά τη μόρφωσή του, ο ίδιος ευλογημένος από το Θεό, καταγινόταν αδιαλείπτως στην ανάγνωση των θείων Γραφών και ευφραινόταν η τρισόλβια ψυχή του, ακολουθώντας το: «ὡς γλυκέα τῷ λάρυγγί μου τὰ λόγια σου Κύριε, ὑπὲρ μέλι καὶ κηρίον ἐν τῷ στόματί μου». Η κύρια απασχόλησή του ήταν να πηγαίνει στους ιερούς Ναούς, να ακούει τις ιερές ακολουθίες και τα θεία λόγια.  Ιδιαίτερα και μετά φόβου αγωνιζόταν να γίνει «Ναός καθαρός Θεού ζώντος», όπως λέει και ο Απόστολος των Εθνών Παύλος. Πολλές φορές τον παρακινούσαν οι συνομήλικοί του να πηγαίνουν σε διασκεδάσεις και απολαυστικές διατριβές, αλλά ο αοίδιμος Άγιος Ευδόκιμος μόνη ευχαρίστηση και τρυφή είχε τη μελέτη των ψυχωφελών βιβλίων.
Η σωφροσύνη και η καθαρότητα, η τιμιότερη όλων των άλλων αρετών, η οποία κάνει ισάγγελο τον άνθρωπο χαρακτήριζαν τον Ευδόκιμο, τόσο που μπορούσε να λέει ότι: «Ποτὲ δὲν ἠκολούθησεν ἡ καρδία μου εἰς τὸν ὀφθαλμόν μου». Το σπουδαιότερο είναι ότι αποφάσισε ο πάνσεμνος να μη βλέπει γυναικείο πρόσωπο καθόλου, όσο θα βρισκόταν στην παρούσα ζωή. Έτσι εκτός της μητέρας του, άλλη γυναίκα ή παρθένα ούτε κοίταξε στο πρόσωπο, ούτε μίλησε. Ήταν επίσης ελεήμων, τόσο ώστε να τρέφεται η ψυχή του από τη χάρη του Αγίου Πνεύματος. Ακόμα και αυτά που είχε ανάγκη για να ζήσει, τα χάριζε στους φτωχούς. Όχι μόνο χρήματα, αλλά και ό,τι άλλο χρειάζονταν.  Βοηθούσε τόσο πολύ τους ενδεείς, ώστε και αν ακόμη ήταν ανάγκη να πουληθεί ως σκλάβος ο ίδιος για να ελευθερωθεί άλλος, θα το έπραττε με χαρά. Διότι ήξερε ο μακάριος ότι ο καρπός της αγάπης είναι η ελεημοσύνη. Για αυτό ήθελε και έγινε αληθινός πατέρας των ορφανών, κυβερνήτης των χηρών, ενδυμασία των γυμνών, χορτασμός των πεινασμένων, παρηγοριά των λυπημένων.
Λόγω των αρετών του αξιώθηκε να τιμηθεί από το βασιλιά Θεόφιλο με το αξίωμα του «Κανδιδάτου». Διορίστηκε στρατοπεδάρχης της Καππαδοκίας και έπειτα των Χουρσιανών. Όμως ως φρόνιμος οικονόμος δε μεταχειριζόταν τη θέση του για να αποκομίσει τιμή και δόξα. Αντίθετα ήταν ταπεινός, όλη δε η επιμέλεια η φροντίδα του ήταν στο να κυβερνά μικρούς και μεγάλους με οσιότητα και δικαιοσύνη, για αυτό και αποκλήθηκε δίκαιος. Και ήταν έτοιμος να θυσιάζει και την ψυχή του για τον υπήκοό του.
Ο Άγιος Ευδόκιμος υπήρξε τέλειος Χριστιανός. Άνθρωπος της ορθής πίστης και της θυσίας. Στην αγάπη του πλησίον αμίμητος, για την οποία απέφευγε τον εγωισμό και την καταλαλιά.  Ο ίδιος φυλασσόταν από την κατάκριση και εμπόδιζε και τους άλλους να κατακρίνουν και να λυπούν τον πλησίον. Δίδασκε ακόμη ότι ο καθένας πρέπει να μάθει περισσότερο να ακούει, παρά να μιλά. Με την άψογη αυτή διαγωγή του χρημάτισε σκεύος εκλογής και δάσκαλος και με λόγια και με έργα. Τύπος και παράδειγμα και ζώσα εικόνα σε εκείνους, οι οποίοι τον συναναστρέφονταν, μέχρι το τέλος της παρούσας ζωής. Κοιμήθηκε οσιακά στην Καππαδοκία, αφού έζησε τριάντα τρία χρόνια, νέος στην ηλικία,  αλλά πρεσβύτατος στη σύνεση και τη γνώση.
Όταν γνώρισε το τέλος του ο δίκαιος Ευδόκιμος δεν ταράχτηκε, γιατί όλη του η ζωή ήταν μια μελέτη θανάτου. Αυτό που τον λυπούσε ήταν ότι η μητέρα του ήταν μακριά και δε θα βρισκόταν κοντά του στην αναχώρησή του για τους ουρανούς. Όταν πλησίασε η τελευταία ώρα ήρθαν πολλοί άνθρωποι να τον επισκεφθούν, αφού τους μίλησε για τη μνήμη και το μυστήριο του θανάτου, τους όρκισε στο Θεό να τον ενταφιάσουν με τα ίδια ενδύματα, που φορούσε. Κατόπιν έκανε νεύμα και αφού βγήκαν όλοι έξω, άρχισε να προσεύχεται προς το Θεό, λέγοντας: «Κύριε ὁ Θεός μου, καθὼς δὲν ἠθέλησα ἔτι ζῶν νὰ φανῆ ἡ πολιτεία μου, οὕτω παρακαλῶ καὶ ἡ τελευτή μου νὰ γίνη χωρὶς καμμίαν χάριν, οὔτε νὰ θαρρήση τίς, ὅτι σοι εὐηρέστησα». Έπειτα λέγοντας το «εἰς χεῖρας σου παραδίδω Κύριε τὸ πνεῦμα» ανήλθε η ψυχή του στους ουρανούς το έτος 829 μ.Χ.  
Οι γονείς του λυπήθηκαν όταν έμαθαν για την κοίμηση του Αγίου, ωστόσο παρηγορούνταν με τα θαύματα που έκανε. Η μητέρα του φλεγόμενη από το πάθος της φιλοτεκνίας, δεν υπολόγισε το μακρινό ταξίδι, ούτε συλλογίστηκε τους κόπους και τους κινδύνους της οδοιπορίας, αλλά κίνησε με μεγάλη προθυμία και πήγε στον τάφο του αγιοτάτου παιδιού της. Βλέποντας εκεί το πλήθος που προσερχόταν με ευλάβεια και τα θαύματα που γίνονταν από το ιερό εκείνο μνήμα, όπου δαιμονιζόμενοι και από άλλα πάθη πάσχοντες θεραπεύονταν ταχύτατα, έπεσε και αγκάλιασε τον τάφο του γιου της με δάκρυα στα μάτια.  Συγκλονισμένη συνέπλεξε το θρήνο για την απώλεια μαζί με τον έπαινο για το Άγιο παιδί της. 
Όταν σήκωσαν την πλάκα από το μνήμα και έβγαλαν έξω τη λάρνακα, όπου κειτόταν το ιερό λείψανο, δεκαοχτώ μήνες μετά την κοίμηση του Αγίου, φάνηκε το θαύμα. Το λείψανο δεν είχε υποστεί καμία αλλοίωση ή μεταβολή. Το πρόσωπο ήταν άφθαρτο και δεν είχε επέλθει σήψη σε κάποιο μέρος του σώματός του. Αντίθετα το πρόσωπο ήταν φαιδρό, χαριέστατο με όλους τους χαρακτήρες αμετάβλητους. Ακόμα και τα ενδύματά του είχαν παραμείνει αναλλοίωτα και άφθαρτα. Επιπλέον το σώμα και τα ενδύματα ανέδιδαν μια θαυμάσια ευωδία.
Εκείνη τη στιγμή βρισκόταν στο σημείο ένας Ιερομόναχος, με το όνομα Ιωσήφ, ο οποίος έλαβε το ιερό λείψανο για να το σηκώσει όρθιο. Μόλις το αγκάλιασε στάθηκε όρθιο, σαν να ήταν ζωντανό. Εκείνος από το φόβο του έπεσε μπροστά στα πόδια του Αγίου και τον παρακαλούσε, σαν να ήταν εν ζωή να αφήσει να πάρουν τα ενδύματά του για ευλογία. Έτσι άρχισε πρώτα και αφαίρεσε το χιτώνα και του φόρεσε άλλον. Έπειτα έβγαλε από τα πόδια του εκείνα, που φορούσε, με τόση ευκολία, ώστε φαινόταν σαν να βοηθούσε και ο ίδιος ο Άγιος σε αυτό. Ύστερα, αφού έντυσε το ιερό σκήνωμα κανονικά, το τοποθέτησε με σεβασμό δοξάζοντας με τους παρευρεθέντες το Θεό «τὸν δοξάζοντα τοὺς Αὐτὸν ἀντιδοξάζοντας».  
Μόλις φανερώθηκε το  άφθαρτο σώμα του Αγίου Ευδοκίμου έφριξαν οι δαίμονες και έφευγαν «ὡς ὑπὸ ἀστραπῆς διωκόμενοι», καθώς το είδαν «ἐν δόξῃ ἁγιότητος ἀπαστράπτον». Η μητέρα του Αγίου θέλησε να μεταφέρει το ιερό λείψανο στην Κωνσταντινούπολη, όμως οι εντόπιοι δεν το επέτρεψαν. Μετά από καιρό ο Ιερομόναχος Ιωσήφ έκλεψε το θησαυρό, χωρίς να τον πάρουν είδηση οι εντόπιοι. Ωστόσο φανερώθηκε από το μύρο που έσταζε και τα θαύματα που γίνονταν καθοδόν. Θαυματουργώντας ο αοίδιμος Άγιος αποδόθηκε στους γονείς του ως δώρο πολύτιμο. Και η θεοφιλής μητέρα του με πολύ πόθο έφτιαξε αργυρή θήκη για το ιερό λείψανο, το οποίο κατέθεσε στον περικαλλή Ναό της Υπεραγίας Θεοτόκου στην Κωνσταντινούπολη, που είχε κτίσει νωρίτερα και όπου έγινε η μετακομιδή την 6η Ιουλίου.  Και εκεί γίνονταν καθημερινά πολλά θαύματα. Τόση μεγάλη χάρη έλαβε ο Άγιος Ευδόκιμος από το Θεό για την υπερβολική δικαιοσύνη και ελεημοσύνη του. Η Εκκλησία μας τιμά τη μνήμη του την 31η  Ιουλίου.


Πηγή υλικού


Βίοι Αγίων, Ο Άγιος Ευδόκιμος, Έκδοση Ορθοδόξου Ιδρύματος «Απ. Βαρνάβας»

http://www.romiosini.org.gr/

Πηγή: Blog "Αηδόνι".

Ο ΠΡΟΦΗΤΗΣ ΙΕΖΕΚΙΗΛ & Η ΠΡΟΦΗΤΕΙΑ ΠΟΥ ΠΡΟΤΥΠΩΝΕΙ ΤΗΝ ΑΝΑΣΤΑΣΗ ΤΩΝ ΝΕΚΡΩΝ

Γράφει η Αρετή Μαυροπούλου στο blog "Πατερική Θεολογία".

Ο προφήτης Ιεζεκιήλ και η προφητεία που προτυπώνει την Ανάσταση των νεκρών


Στήν Ἐκκλησία μας, ἀγαπητοί ἀδελφοί, τιμοῦμε τούς Ἀποστόλους, τούς Μάρτυρας, τούς Πατέρας καί γενικά ὅλους ἐκείνους πού ἑνώθηκαν μέ τόν Χριστό καί ἀποτελοῦν τά μέλη τῆς Ἐκκλησίας, τά μέλη τοῦ Σώματος τοῦ Χριστοῦ. Ὅλοι αὐτοί ἔχουν μέσα τους τήν Χάρη τοῦ Χριστοῦ, πού τούς ἁγίασε, τούς μεταμόρφωσε καί ἐκεῖ ὀφείλονται ὅλοι οἱ ἡρωϊκοί τους ἀγῶνες καί οἱ θυσίες τους για τον Χριστό.


Ὅμως, στήν Ἐκκλησία τιμοῦμε καί τούς δικαίους τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης, Προφήτας, Κριτὰς καί Βασιλεῖς, πού καθοδηγοῦσαν τόν λαό τοῦ Θεοῦ. Γιατί καί αὐτοί εἶχαν κοινωνία μέ τόν ἄσαρκο Λόγο, τό Δεύτερο Πρόσωπο τῆς Ἁγίας Τριάδος. 



Ἡ διαφορά μεταξύ τῆς Παλαιᾶς καί τῆς Καινῆς Διαθήκης εἶναι ὅτι στήν Παλαιά Διαθήκη οἱ δίκαιοι εἶχαν κοινωνία μέ τόν ἄσαρκο Λόγο, ἐνῶ στήν Καινή Διαθήκη ἔχουν κοινωνία με τον ενσαρκωμένο Λόγο.Ἕνας τέτοιος Προφήτης καί εὐλογημένος ἄνθρωπος, ἐκλεγμένος ἀπό τόν Θεό, πού εἶχε διαρκῆ κοινωνία μέ τόν Θεό, εἶναι ὁ Προφήτης Ἰεζεκιήλ, τοῦ ὁποίου τήν μνήμη ἑορτάζει σήμερα ἡ Ἐκκλησία μας. Ἡ Ἐκκλησία τόν τιμᾶ γιά τήν σχέση καί κοινωνία πού εἶχε μέ τόν Θεό, καί γιά τούς ἀγῶνες του γιά τόν ἰσραηλιτικό λαό.

Ὁ Προφήτης Ἰεζεκιήλ, τοῦ ὁποίου τό ὄνομα σημαίνει «Θεός ἰσχυρός ἡ Θεός ἰσχύων», ἦταν υἱός τοῦ Βουζεί, ἀνῆκε σέ ἱερατική οἰκογένεια καί ἦταν ἀπόγονός τοῦ Σαδώκ. Αἰχμαλωτίσθηκε τό 597 π.Χ. ἀπό τόν Ναβουχοδονόσορα, κατά τήν δεύτερη ἔλευσή του στήν Ἱερουσαλήμ, μαζί μέ χιλιάδες ἐπίσημα πρόσωπα καί γι’ αὐτό ἔδρασε καί ἀπέθανε στήν Βαβυλώνα. Ἐκεῖ κλήθηκε στό προφητικό ἀξίωμα, τό ὁποῖο ἄσκησε γιά εἴκοσι δύο (22) χρόνια. Ὁ Ἰεζεκιήλ στήν Βαβυλώνα ἔζησε τίς τραγικές στιγμές τῆς καταστροφῆς τῆς Ἱερουσαλήμ.

Τό ἔργο του ἦταν δύσκολο, ἀλλά και μεγαλειῶδες. Ὁ Προφήτης ἔλεγε ὅτι τούς Ἰουδαίους βασάνιζαν δυο μεγάλα ψυχικά πάθη, τά ὁποῖα δέν τούς ἄφηναν νά μετανοήσουν. Τό ἕνα ἦταν ὁ ἐγωϊσμός, ἐπειδή πίστευαν ὅτι τιμωροῦνται ἀδίκως γιά τίς ἁμαρτίες τῶν προγόνων τους, καί τό δεύτερο ἦταν ἡ ἀπελπισία, μέ ἀποτέλεσμα νά κλίνουν πρός τήν εἰδωλολατρία. Ὁ Προφήτης Ἰεζεκιήλ εἶχε πολλές ἀποκαλύψεις ἀπό τόν Θεό καί ἔκανε καί διάφορες συμβολικές πράξεις. Δυό μεγάλα ὁράματα πού εἶδε καί περιγράφει στό βιβλίο του εἶναι τό Χερουβικόν ἅρμα καί ὁ νέος Ναός.

Σέ μᾶς εἶναι γνωστή ἡ προφητεία τοῦ Προφήτου Ἰεζεκιήλ περί τῆς ἀποκαταστάσεως τῶν Ἰσραηλιτῶν στά Ἱεροσόλυμα, πού προ τυπώνει την ἀνάσταση τῶν νεκρῶν, τήν ὁποία προφητεία διαβάζουμε στήν Ἐκκλησία τήν Μεγάλη Παρασκευή τό βράδυ, μετά τήν ἐπιστροφή στόν Ναό ἀπό τήν περιφορά τοῦ Ἐπιταφίου. Ἐκεῖ γράφεται ὅτι ὁ Θεός ἔφερε τόν Προφήτη σέ ἔκσταση καί τόν ὁδήγησε σέ μιὰ πεδιάδα πού ἦταν γεμάτη ἀπό ἀνθρώπινα ὀστᾶ καί τοῦ εἶπε νά ἀπευθύνη λόγο Κυρίου στά νεκρά ὀστᾶ. Καί καθώς ἐκήρυττε λόγο Κυρίου στά ὀστᾶ, ἔγινε σεισμός καί ἄρχισαν νά πλησιάζουν τό ἕνα μέ τό ἄλλο, νά ἀποκτοῦν νεῦρα καί σάρκες καί ἐπάνω σέ αὐτά πρόβαλε δέρμα. 

Στήν συνέχεια τοῦ εἶπε νά κηρύξη πρός τό πνεῦμα καί ἔτσι εἰσῆλθε μέσα στά νεκρά αὐτά ὀστᾶ πνεῦμα ζωογόνο καί τά ὀστᾶ ζωντάνευσαν καί στάθηκαν στά πόδια τους. Καί στήν συνέχεια ὁ Θεός τοῦ ἔδωσε ἐντολή νά κηρύξη: «Αὐτά λέγει ὁ Κύριος. Νά, ἐγώ θά ἀνοίξω τούς τάφους καί θά σᾶς βγάλω ἀπό τά μνήματά σας καί θά σᾶς ὁδηγήσω στή χώρα τοῦ Ἰσραήλ.. καί θά σᾶς δώσω τό πνεῦμα μου καί θά πάρετε ζωή καί θά σᾶς τοποθετήσω στή χώρα σας καί θά πεισθῆτε ὅτι ἐγώ εἶμαι ὁ Κύριος».


Οἱ Προφῆτες τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης κήρυξαν μετάνοια γιά νά μετανοήσουν οἱ ἄνθρωποι και νά ἐπιστρέψουν στόν Θεό. Πολλές ἀπό τίς διδασκαλίες τους ἦταν μεσσιανικές, ἀφοῦ ἀναφέρονταν στήν ἔλευση τοῦ Χριστοῦ, καί στήν προετοιμασία τοῦ Ἰσραηλιτικοῦ λαού γιά νά δεχθοῦν τήν ἐνανθρώπηση τοῦ Χριστοῦ. Ἀπό ὅλους τοὺς λαούς οἱ Ἰουδαῖοι προετοιμάσθηκαν καλύτερα, γι’ αὐτό καί ἐκεῖ γεννήθηκε ὁ Χριστός. Καί αὐτό ὀφείλεται στούς Προφῆτες, μεταξύ τῶν ὁποίων καί τόν Προφήτη Ἰεζεκιήλ πού ἑορτάζουμε σήμερα. Γι’ αὐτό καί τούς χρωστοῦμε μεγάλη εὐγνωμοσύνη. Αὐτά πού ἐκεῖνοι ἐκήρυξαν, ἐμεῖς τά ἀπολαμβάνουμε.

Λαμβάνοντας ἀφορμή ἀπό την σημερινή ἑορτή καί τό ὅραμα τοῦ Προφήτου Ἰεζεκιήλ, θα πρέπει να πιστεύουμε ἀκράδαντα στήν ἀνάσταση τῶν νεκρῶν, πού θά γίνη κατά τήν Δευτέρα Παρουσία τοῦ Χριστοῦ, καί νά προετοιμαζόμαστε γιά νά σταθοῦμε ἐκ δεξιῶν τοῦ Θεοῦ. 

Τρίτη 30 Ιουλίου 2013

ΑΓΝΩΣΤΕΣ ΠΤΥΧΕΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΓΕΩΡΓΙΟ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟ

Άγνωστες πτυχές για τον αείμνηστο Γεώργιο Παπαδόπουλο αποκάλυψε ο ιστορικός Μάνος Χατζηδάκης στο Axis.radio. Διαβάστε:

Ο Γεώργιος Παπαδόπουλος διέθετε από τις μεγαλύτερες βιβλιοθήκες στην Ελλάδα και την δώρησε στο Άγιον Όρος! Υπάρχει η βιβλιοθήκη του ακόμη στο Άγιον Όρος με το όνομα του απ΄ έξω. 
Ο Γεώργιος Παπαδόπουλος εργαζόταν 18 ώρες το 24ωρο. Στις 6:00 το πρωί πήγαινε στο πρωθυπουργικό του Γραφείο το οποίο χαρακτήριζε "τάφο" και επέστρεφε τα μεσάνυχτα. Χαρακτήριζε τον χρόνο χρήμα και δεν ήθελε να σπαταλάται σε άσκοπες συναντήσεις κλπ.  
Στυλιανός Παττακός, Σάββας Κωνσταντινίδης, Αλέξανδρος Ματθαίου, Γεώργιος Κάρτερ είχαν χαρακτηρίσει τον Παπαδόπουλο μεγάθυμο, έχοντα τεράστια αποθέματα φιλαλληλίας και πηγαία ομιλία χωρίς θεατρινισμούς και ξύλινους λόγους, συγχωρητικός, ευθύς, εργασιομανής, φιλόπονος, κλπ.
Η ιδεολογία της 21ης Απριλίου υπήρξε πολυδιάστατη με κοινωνική υπόσταση και αρκετά ριζοσπαστική για την εποχή του. Έτεινε στον εθνικό σοσιαλισμό με κοινωνική υπόσταση που χωρίς αυτήν το καθεστώς της 21ης Απριλίου θα ήταν ένα ολοκληρωτικό μόρφωμα αστυνομικού τύπου. Ο Παπαδόπουλος είχε εθνικιστικές και σοσιαλιστικές τάσεις και άνηκε στις αριστερές τάσεις του εθνικού χώρου της 21ης Απριλίου όντας αυθύπαρκτος ιδεολόγος!!!
Το ΟΧΙ του Παπαδόπουλου τον Αύγουστο του 1970 στους Αμερικανούς (κρίση Ιορδανίας) που ήθελαν να χρησιμοποιήσουν τα Ελληνικά αεροδρόμια για να ελέγχουν το πυρηνικές κινήσεις των Ρώσων! Υπάρχουν στοιχεία!!!
Ας σημειωθεί πως ο Κώστας Πλεύρης τόνισε για τον Γεώργιο Παπαδόπουλο πως είναι ήταν μεταρρυθμιστής. "Μία Επανάσταση είναι μεταρρυθμιστική, ενώ μία δικτατορία είναι στασιμότητα".
Και να ήταν μόνο αυτά...

ΕΚΛΟΓΕΣ ΤΟΝ ΝΟΕΜΒΡΙΟ ΜΕ ΑΠΛΗ ΑΝΑΛΟΓΙΚΗ;;;

Γράφει ένας από τους διαχειριστές του "Δημοκρατικού Εθνικού Ρεύματος".

Με σιγουριά προέβλεψε (;;;) ο Πρόεδρος του κόμματος των Βασιλοφρόνων "Εθνική Ελπίδα" κ. Γιώργος Παπαδόπουλος διεξαγωγή βουλευτικών εκλογών τον Νοέμβριο φέτος. Συνήθως, πέφτει μέσα στις "προβλέψεις" του γι΄ αυτό και αποφασίσαμε να ασχοληθούμε με το συγκεκριμένο θέμα. Π.χ. ο λόγος για τον οποίο δεν κατέβηκε στην φαρσοκωμωδία των εκλογών της 6ης Μαΐου 2012 ήταν επειδή ήξερε ότι θα γίνουν δεύτερες τον Ιούνιο!
Καλεσμένος στο δελτίο ειδήσεων του "Εγνατία tv" την Πέμπτη 19 Ιουλίου μίλησε για το συγκεκριμένο θέμα. Για τον εκλογικό νόμο είπε: "Θα αλλάξουν τον εκλογικό νόμο με την έγκριση 200 ψήφων ώστε να ισχύσει κατ΄ ευθείαν". Επίσης πιστεύει ότι θα καταργηθεί η ρήτρα του 3% και θα θεσμοθετηθεί το 0,33% είσοδος στην Βουλή, παραμένοντας ωστόσο το 50 έδρες μπόνους στο 1ο κόμμα!
Σε μία τέτοια περίπτωση η επόμενη Βουλή θα είναι δωδεκομματική! Γιατί μεν θα μπουν ΛαΟΣ, ΑΝΤΑΡΣΥΑ, Δημιουργία Ξανά, Κοινωνία, ίσως Εθνική Ελπίδα αλλά θα φράζει την είσοδο και άλλων κομμάτων στην Βουλή λόγω της πριμοδότησης των 50 εδρών.
Οι εξελίξεις είναι ραγδαίες, τον Σεπτέμβριο θα έχουμε εξελίξεις και μας περιμένει ένας αρκετά δύσκολος χειμώνας.
Εμείς θα συνεχίσουμε τον αγώνα μας για την Ορθοδοξία-Πατρίδα και τον αδικημένο μας Βασιλέα Κωνσταντίνο ΙΓ΄ που ένας δημοσιογραφίσκος τον χαρακτήρισε "τσόγλανο" στο παρακάτω άρθρο του Η γοητεία του τσόγλανου. Βέβαια ότι είναι ο καθένας προσπαθεί να το προσάψει και στον άλλο! Το μυαλό (ανύπαρκτο εν αυτή τη περιπτώσει) του καθενός...

Προσωπικά εγώ είμαι υπέρ της απλής αναλογικής με ρήτρα 2% και χωρίς μπόνους στο πρώτο κόμμα, εκτός αν είναι πολύ κοντά οι έδρες του στην πλειοψηφία με 150μελή "κυβερνώσα" Βουλή.

Δευτέρα 29 Ιουλίου 2013

Η ΜΕΤΑΠΟΛΙΤΕΥΣΗ ΕΛΥΣΕ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ (;;;)

Γράφει ένας από τους διαχειριστές του "Δημοκρατικού Εθνικού Ρεύματος".

Ερευνώντας, βρήκα την ανακοίνωση της Προεδρίας της Δημοκρατίας για την επέτειο της μεταπολίτευσης της 24ης Ιουλίου 1974. Θεσμός και φορέας προσπαθούν απεγνωσμένα να διατηρηθούν στην πλάτη του Έλληνα. Ο αβασίλευτος θεσμός δεν προσφέρει τίποτε καλό στην χώρα παρά κάλυψη και συνυπογραφή του εγκλήματος του ξεπουλήματος της χώρας και της εξαθλίωσης της κοινωνίας και φόρτωμα στον Έλληνα φορολογούμενο με 5.000.000 ευρώ επιπλέον.

Το προεδρικό μήνυμα, σε ένα σημείο λέει και τα εξής:
"Προβλήματα-αγκάθια, βαθιά μπηγμένα στο σώμα της κοινωνίας, λύθηκαν τελεσίδικα κατά την αυγή της Μεταπολίτευσης. Το γλωσσικό -η πριν ακόμα από την Επανάσταση του 1821 σύγκρουση μεταξύ του λογίου και λαϊκού ιδιώματος- έληξε με την καθιέρωση της δημοτικής ως επίσημης γλώσσας του κράτους. Το καθεστωτικό -ο διχασμός ανάμεσα σε βασιλόφρονες και αντιβασιλικούς- κρίθηκε με το δημοψήφισμα, το οποίο κήρυξε τη δυναστεία οριστικά έκπτωτη. Ο δεύτερος και ακόμα πιο τραυματικός, ο εμφύλιος διχασμός άρχισε να επουλώνεται με τη νομιμοποίηση του ΚΚΕ. Οι κήρυκες ενός διαφορετικού κοινωνικού συστήματος μπορούσαν εφεξής να διεκδικούν την ψήφο των Ελλήνων στα πλαίσια ενός δημοκρατικού παιχνιδιού με ανόθευτους κανόνες."

Γλωσσικό
Καθιερώθηκε μία ιδιότυπη δημοτική λεξιπενίας και χωρίς τύπους. Πράγματι, έληξε μετά την μεταπολίτευση το θέμα του γλωσσικού. Αλλά ταυτόχρονα πλήγηκε η γλώσσα καθώς και η γραφή με την κατάργηση του πολυτονικού. Τώρα συζητούν για καθιέρωση ελληνόγραφου λατινικού αλφαβήτου! Τα φωνήεντα από 7 (α, ε, η, ι, ο, υ, ω) 5 (α, ε, ι, ο, ου) και το ξ να γίνει κσ και το ψ πσ. Να μπει στο αλφάβητο το τζ και το γκ. Αυτά τα επιτεύγματα της μεταπολίτευσης στο γλωσσικό.

Καθεστωτικό
Το καθεστωτικό εναπόκειται στην κρίση του λαού. Η θέληση του λαού φάνηκε πολλές φορές όταν φτάνει στο αμήν και δεν λογαριάζει τίποτε. Δεν μπορεί ένα νόθο δημοψήφισμα πριν από 40, 39 χρόνια να δεσμεύει τις επόμενες γενιές. Οι νέες γενιές έχουν το δικαίωμα να πουν την γνώμη τους τίμια και αδιάβλητα. Ο Βασιλικός θεσμός είναι αντιπαθής στους πολιτικάντηδες διότι ικανοποιεί στο σύνολο του τα αιτήματα μίας μεγάλης πολιτικής αλλά και αποτελεί το θεμέλιο λίθο ενός συστήματος που δεν βασίζεται σε συμβιβασμούς και παραχωρήσεις, ούτε στην ηθική και πολιτική μετριότητα καθώς και στον οσφυκαμπτισμό και τον ενδοτισμό στην εξωτερική μας πολιτική, στην ιστορία, τον πολιτισμό και τα εθνικά κυριαρχικά μας δικαιώματα. 

Εμφύλιος διχασμός
Επρόκειτο για "σοβιετικό επεκτατισμό", "ξενική εισβολή στηριζόμενη από εγχώριες μητραλοίες". Αυτή η ξενοκίνητη από Άγγλους και Σοβιετικούς ανταρσία βαφτίστηκε ως εμφύλιος διχασμός από την Προεδρία της Δημοκρατίας. Μπούλκες, ανοικτά σύνορα, παιδομάζωμα, διαταγές και υποσχέσεις Στάλιν, ΣΝΟΦίτες περί το 50% του "Δ.Σ.Ε." στην Βόρειο Ελλάδα, παραχωρήσεις Μακεδονίας και Θράκης κατά τις εκάστοτε υποδείξεις του Κρεμλίνου, 220.000 τάφοι τα ξέχασε η Προεδρία της Δημοκρατίας. Αλλά αυτά κατ΄ αυτούς είναι "παραμυθολογία των ακροδεξιών". 
Οι κομμουνιστές δεν είναι απλώς "κήρυκες ενός διαφορετικού κοινωνικού συστήματος" όπως τονίζει η Προεδρία της Δημοκρατίας, αλλά πολιτικοί απόγονοι εγκληματιών, ξενόδουλοι, ξενοκίνητοι. Διαφθείρουν και αποβλακώνουν ψυχικά και ηθικά την νεολαία, φέρουν συνεχώς νέες μόδες ψευτοκουλτούρας και υλιστικών προτύπων απομακρύνοντας τον Έλληνα από έννοιες διαχρονικές όπως είναι οι αρχές, αξίες, ιδανικά, ήθος, σεβασμός στον διδάσκαλο και το γήρας, ανδρισμός, πολιτισμός, αξιοπρέπεια, παραδόσεις. Τα έβαλε στο ντουλάπι του συντηρητισμού και ανέθρεψε τις τελευταίες γενιές με το σύνδρομο του θολοπροοδευτισμού και της ψευτοκουλτούρας με αποτέλεσμα ότι είναι εθνικό, Ορθόδοξο, πατριωτικό να θεωρείται ρατσιστικό, μισαλλόδοξο και αντιπροοδευτικό και ότι υλιστικό, ανήθικο, ανθελληνικό και αντιχριστιανικό προοδευτικό, μοντέρνο, ανοικτόμυαλο.
Οι κομμουνιστές έχουν καταφέρει να δημιουργήσουν πρωτόγνωρα αντανακλαστικά απόκρουσης των Ελληνορθοδόξων μας παραδόσεων και των ηθικών αξιών, απάθειας για τα κοινά και μίσους για την Εκκλησία, τον βασιλικό θεσμό, τον Στρατό και την Αστυνομία με την ονομασία της τελευταίας ως "μπατσαρία".
Η νομιμοποίηση του ΚΚΕ, πράγμα που ήθελε και ο Βασιλεύς Κωνσταντίνος ΙΓ΄ το 1965, όχι μόνο δεν επούλωσε πληγές αλλά αντίθετα, οι θύτες έγιναν θύματα και πήραν παχυλές συντάξεις παίρνοντας άφεση αμαρτιών από τους ευεργέτες του Κωνσταντίνο Καραμανλή και Ανδρέα Παπανδρέου.

Επίλογος
Μέσα σε 9 σειρές, η Προεδρία της Δημοκρατίας απέδειξε ότι υπηρετεί την ιστορική ανακρίβεια. Προσπαθεί να βρει τα θετικά της μεταπολίτευσης βαφτίζοντας το άσπρο μαύρο. Αλλά γυρίζει αντίθετα. 
Ο ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΛΑΟΣ ΞΥΠΝΑ!

ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ ΠΡΙΝ ΑΠΟ 40 ΧΡΟΝΙΑ: ΤΟ ΔΗΜΟΨΗΦΙΣΜΑ ΤΟΥ 1973

Γράφει ένας από τους διαχειριστές του "Δημοκρατικού Εθνικού Ρεύματος". 

Σαν σήμερα πριν από 40 χρόνια ακριβώς διεξήχθη το νόθο δημοψήφισμα που διενέργησε η 21 Απριλίου. Νόθο διότι οι Έλληνες ψηφοφόροι ψηφίζουν με την αστυνομική τους ταυτότητα, αφού πολύς κόσμος βρίσκεται σε διακοπές ελλείψει εκλογικών καταλόγων. Νόθο διότι δεν υπήρχαν παραβάν σε εκλογικά κέντρα. Νόθο διότι πολλοί αξιωματικοί ψήφισαν έως 5 φορές ο ένας. Διεξήχθη την Κυριακή 29 Ιουλίου 1973 και σκοποί του ήταν:
* Να εγκριθεί από το εκλογικό σώμα σχέδιο ψηφίσματος με τον τίτλο «Περί τροποποιήσεως του από 15ης Νοεμβρίου 1968 Συντάγματος»
* Η εκλογή Προέδρου και Αντιπροέδρου της Δημοκρατίας (Γεώργιος Παπαδόπουλος και Οδυσσέας Αγγελής αντίστοιχα) για θητεία 8 ετών.
* Να εγκριθεί η πολιτειακή αλλαγή, δηλαδή να εγκριθεί η κατάργηση της Βασιλευομένης Δημοκρατίας μοναρχίας και η εγκαθίδρυση του ιδιότυπου-μοναδικού στα χρονικά-πολιτεύματος της Προεδρικής Κοινοβουλευτικής Δημοκρατίας.
Για τα τρία ερωτήματα μαζί, οι ψηφοφόροι κλήθηκαν να επιλέξουν με «ΝΑΙ» ή «ΟΧΙ».

Τα αποτελέσματα που εξέδωσε το καθεστώς ήταν τα εξής:
* Εγγεγραμμένοι 5.840.981
* Ψήφισαν 4.992.032 - 85,47%
- Άκυρα ψηφοδέλτια 57.608 - 1,15%
- Έγκυρα ψηφοδέλτια 4.934.424 - 98,85%

* Ψήφοι Ποσοστό
- ΝΑΙ 3.870.124 - 78,43%
- ΟΧΙ 1.064.300 - 21,57%
- ΑΠΟΧΗ 14,53%

Συγκρίνοντας τα δύο άτυπα και αθέμιτα δύο δημοψηφίσματα (1973 & 1974) θα δούμε ότι κάπου παρενεβλήθη «τρίτο χέρι»: Στη Λακωνία το στέμμα που πήρε 59,5% το 1974 , το 1973 είχε λάβει μόλις 13,1%. Στην Αρκαδία 43% το 1974 και μόνο 10,4% το 1973, στη Φλώρινα 39,6% το 1974 και 10,4% το 1973  κ.ο.κ.
Το δημοψήφισμα της 29ης Ιουλίου 1973 διαδραμάτισε καθοριστικό ρόλο στην πολιτειακή και πολιτική ιστορία της χώρας διότι, παρά τα χαλκευμένα αποτελέσματα του, αποτελεί από τις ημερομηνίες-αφετηρίες για την αποδιοργάνωση και διάλυση της χώρας όπως αυτή συνέβη την μεταπολίτευση.


Προβλήματα στο καθεστώς
Στην πορεία προς το δημοψήφισμα της 29ης Ιουλίου 1973, για την τυπική πλέον κατάργηση της βασιλευομένης δημοκρατίας,  οι έριδες μεταξύ των ανδρών του καθεστώτος της 21ης Απριλίου γίνονταν όλα και περισσότερο εμφανείς. Εκείνη η δραματική συνεδρίαση της 15ης  Ιουνίου είχε δείξει το δρόμο...

Οι «σκληροί» (Λαδάς, Ασλανίδης και Μπαλόπουλος) ήταν «στα κεραμίδια» , ο Μακαρέζος, ο οποίος έτρεφε φιλοδοξίες για την διαδοχή του Παπαδόπουλου στην πρωθυπουργία- μετά την ανάληψη του ύπατου πολιτειακού αξιώματος από τον τελευταίο- έβλεπε να παραμερίζεται ενώ ο Δημήτριος Ιωαννίδης, πάντοτε καραδοκούσε...
Στις κρίσιμες εκείνες για τον Παπαδόπουλο ημέρες μόνο δύο από τους «μεγάλους» του ήσαν πιστοί: Ο Παττακός και ο Αγγελής.
Ουσιαστικά, όπως σημειώνει ο Λάζαρος Λασκαρίδης, "πάντως, κανείς, πλην του Παπαδόπουλου, δεν ήθελε την «πολιτικοποίηση» του καθεστώτος. Ο αρχηγός της δικτατορίας είχε πλέον καταλήξει στη λύση Μαρκεζίνη". 

Η στάση των πολιτικάντηδων & η αντιπολίτευση της "Βραδυνής"
Το ΟΧΙ (στα σχέδια του καθεστώτος κι όχι ως «ΝΑΙ» στον-μοναδικό (μαζί με τον Παναγούλη) αντιστασιακό-Βασιλιά) είχε υιοθετηθεί από το σύνολο σχεδόν της παλαιάς ΕΡΕ, από τον Γεώργιο Μαύρο που εκτελούσε τα καθήκοντα του επικεφαλής της Ενώσεως Κέντρου στο εσωτερικό της χώρας αλλά και από τον μετριοπαθή βασιλόφρονα κεντρώο-μη δικτυωμένο με μυστικές υπηρεσίες και κέντρα εξουσίας- πολιτικό Στέφανο Στεφανόπουλο.
Την ίδια ώρα, από το εξωτερικό ο αρχηγός του Πανελληνίου Απελευθερωτικού Κινήματος (ΠΑΚ) Ανδρέας Παπανδρέου θα δώσει κατεύθυνση για «λευκό» ενώ ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, που με δύο δηλώσεις του έκανε τον αντιστασιακό και λάμβανε μηνιαίως στην ηρεμία του Παρισιού κάθε μήνα την σύνταξή του, θα κάνει δήλωση υπέρ της αναβολής.
ΝΑΙ, κι αυτό με επιφυλάξεις, θα πει μόνο ο Μαρκεζίνης.
Το φύλλο της εφημερίδας "Βραδυνή" της Δευτέρας 23ης Ιουλίου 1973 κάνει "αντίσταση" στο ΝΑΙ που προέβαλλαν τότε όλα τα ΜΜΕ. Απάντηση στα "δημοκρατικά και προοδευτικά αισθήματα" των κομμουνιστών είναι ότι στην ομώνυμη εφημερίδα ο αξιωματικός Σταματελόπουλος αρθρογραφούσε κατά του Παπαδόπουλου με βαρύτατους χαρακτηρισμούς από το 1970!

Ο κύκλος του Παπαδόπουλου τελειώνει... και η χώρα υποφέρει
Στις 29 Ιουλίου 1973, ημέρα του δημοψηφίσματος, ο κύκλος του Παπαδόπουλου για τους Σιωνιστές κλείνει. Ώρα για επάνοδο Καραμανλή και διαμελισμό της Κύπρου. Ο επίλογος αυτής της δραματικής πολιτειακής μεταπολίτευσης γράφεται τώρα με τα μνημόνια, τα μεσοπρόθεσμα καθώς φέρουν την άπλετη υπογραφή του Προέδρου της Δημοκρατίας...

ΕΠΑΝΑΣΥΣΤΑΣΗ ΤΗΣ ΧΩΡΟΦΥΛΑΚΗΣ. ΠΟΣΟ ΘΑ ΒΟΗΘΟΥΣΕ ΣΤΗΝ ΑΣΦΑΛΕΙΑ ΤΗΣ ΧΩΡΑΣ

Γράφει ο Γιάννης Νικήτας.
  
Οι περιπέτειες της ΕΛΑΣ και της ελληνικής κοινωνίας με κάθε λογής παρανόμους που «οργώνουν» την ελληνική επαρχία και η γενικότερη μείωση του αισθήματος δημόσιας ασφάλειας στη χώρα, αναπόφευκτα καθιστούν το ζήτημα της αντιμετώπισης του προβλήματος κομβικής σημασίας.
Ασχέτως της θέσεως που λαμβάνει κανείς στο θέμα της επανασύστασης ή μη σώματος χωροφυλακής, ή τουλάχιστον κάποιου άλλου σε όνομα αλλά με παρεμφερή καθήκοντα και αρμοδιότητες (…) δημοσιεύουμε σήμερα το άρθρο φίλου και συναδέλφου, δηλώνοντας εκ προοιμίου ότι τις δύο καταληκτικές παραγράφους τις διαβάσαμε με ενδιαφέρον.
Πριν όμως διαβάσετε το συμπέρασμα, αξίζει κανείς να ρίξει μια ματιά στην επιχειρηματολογία του σχολιαστή – αναλυτή, αφού πρόκειται για ένα θέμα που νομοτελειακά θα μας απασχολήσει, είτε λέγεται με το ίδιο… ιστορικά φορτισμένο, θετικά ή αρνητικά, αναλόγως της οπτικής όνομα, είτε ονομαστεί με οποιονδήποτε άλλο τρόπο. Αυτό που προσδιορίζει τις εξελίξεις, είναι αποκλειστικά η εξέλιξη της απειλής και οι ιδεολογικού χαρακτήρα διαφορές αποτελούν ασφαλή συνταγή μειωμένης συλλογικής προσοχής, κάτι το οποίο συνήθως οδηγεί σε μεγάλες περιπέτειες. 
Πριν διαβάσουμε το κείμενο, να υπενθυμίσουμε, ότι και οι ειδικές δυνάμεις επλήγησαν, έως ότου ξύπνησε το πολιτικό σύστημα και αντελήφθη αφενός την αλλαγή της εποχής και αφετέρου τον θανάσιμο κίνδυνο που διέτρεχε η χώρα λόγω της ολιγωρίας…

 ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΧΩΡΟΦΥΛΑΚΗ: ΕΠΙΤΑΚΤΙΚΗ ΑΝΑΓΚΗ ΕΠΑΝΑΣΥΣΤΑΣΗΣ!
Τις τελευταίες δύο δεκαετίες το περιβάλλον ασφαλείας στον ελλαδικό χώρο έχει μεταβληθεί δραματικά. Η δραματική αύξηση της εγκληματικότητας, ημεδαπούς και αλλοδαπούς, η εμφάνιση της απειλής της διεθνούς τρομοκρατίας καθώς και η αναμόχλευση αλυτρωτισμών εκ μέρους παραστρατιωτικών οργανώσεων θέτουν νέα δεδομένα στον ευαίσθητο τομέα της δημόσιας τάξης και ασφάλειας με προεκτάσεις που φθάνουν να αφορούν την εθνική άμυνα και ασφάλεια.

Η ΕΛ.ΑΣ καταφέρνει να ανταπεξέρχεται, τις περισσότερες φορές οριακά στις απειλές που ανακύπτουν, θέτοντας επ’ αμφιβόλω την επιχειρησιακή της επάρκεια. Μέσα σ’ αυτές τις συνθήκες επανέρχεται η ανάγκη για την δημιουργία (επανασύστασης) ενός σώματος αποκλειστικά υπεύθυνου για την ασφάλεια της επαρχίας, όμοιο με την περίπου πριν τρεις δεκαετίες καταργηθείσα θρυλική Χωροφυλακή.
Η Ελληνική Χωροφυλακή ήταν το πρώτο σώμα οργανωμένο στρατιωτικά με αστυνομικά καθήκοντα του Ελληνικού κράτους από κοινού με την Εθνοφυλακή, τη Χωροφυλακή και τη Διοικητική αστυνομία. Καθήκοντα της ήταν η αστυνόμευση της επαρχίας με εξαίρεση την Αθήνα, τον Πειραιά, την Πάτρα και την Κέρκυρα (την πόλη, όχι το νησί). Το 1984 συγχωνεύτηκε με την αστυνομία πόλεων σχηματίζοντας την Ελληνική Αστυνομία. Η απόφαση εκείνη, που φέρει έντονα τα χαρακτηριστικά του ιδεολογικού ρεβανσισμού, στέρησε το ελληνικό κράτος και κατ’ επέκταση την ελληνική κοινωνία από ένα άριστα οργανωμένο, με στρατιωτική εκπαίδευση και πειθαρχία σώμα για την αστυνόμευση της επαρχίας.
Χρειάστηκε να έρθει η δεκαετία του ’90, με το πρωτοφανές κύμα εγκληματικότητας που έπληξε τη χώρα για να γίνει αντιληπτός ο λανθασμένος χαρακτήρας εκείνης της απόφασης, ακόμη και από τους ίδιους τους υπεύθυνους, χωρίς ωστόσο να τολμήσουν να διορθώσουν το λάθος στο οποίο υπέπεσαν.
Γιατί Χωροφυλακή; Θα μπορούσε να είναι το αρχικό μας ερώτημα. Για να το απαντήσουμε θα πρέπει να προβούμε σε ακριβή διάγνωση των μορφών απειλών που αντιμετωπίζει σήμερα η χώρα και την ικανότητα του σημερινού μοντέλου άμυνας και ασφάλειας να τις διαχειριστεί. Καταρχήν οφείλουμε να σημειώσουμε τη ραγδαία αύξηση της εγκληματικότητας στην επαρχία που σχετίζεται τόσο με την προϊούσα οικονομική κρίση όσο κυρίως με την αύξηση της λαθρομετανάστευσης. Η ύπαιθρος έχει στην κυριολεξία κατακλυστεί τα τελευταία χρόνια με εκατοντάδες χιλιάδες αλλοδαπούς λαθρομετανάστες, μουσουλμανικού κυρίως θρησκεύματος, που πέραν των κακουργηματικών πράξεων στις οποίες προβαίνουν αποτελούν δυνητικό συνεργάτη ξένων κέντρων και παράκεντρων εξουσίας με στοχεύσεις που ξεπερνούν τα στενά όρια της δημόσιας τάξης και ασφάλειας.
Την ίδια στιγμή η πολιτική τρομοκρατία δείχνει να επανεμφανίζεται ενώ έχει εδώ και καιρό επισημανθεί από τις αρμόδιες υπηρεσίες δραστηριοποίηση πυρήνων ισλαμιστικής τρομοκρατίας σε ελληνικό έδαφος. Το σημαντικότερο όμως είναι πως κάνουν πλέον αισθητή την παρουσία τους εξτρεμιστικές ομάδες που στόχο έχουν την απόσπαση ελληνικών εδαφών από τον εθνικό κορμό ή έστω την απομείωση της ελληνικής εθνικής κυριαρχίας σε αυτές τις περιοχές. Όλα τα παραπάνω είναι γνωστά στις ελληνικές αρχές οι οποίες όμως έχουν προς το παρόν επιλέξει την αποσιώπηση του θέματος και την προβολή εικόνας ανυπαρξίας προβλήματος.
Το κύριο βάρος για την αντιμετώπιση των υπόψη απειλών πέφτουν στους ώμους των ΕΕΔ και των Σωμάτων Ασφαλείας. Όσον αφορά τις πρώτες έχουμε να κάνουμε κάποιες παρατηρήσεις. Ο Ε.Σ. που αναλαμβάνει και το κύριο βάρος αποτροπής και ανάσχεσης της απειλής, με εξαίρεση τις ειδικές του δυνάμεις, είναι προσανατολισμένος στην αντιμετώπιση της κύριας απειλής που προέρχεται από την πλευρά της Τουρκίας. Η φύση του, η δομή του, ο εξοπλισμός του και η εκπαίδευση του σε συνδυασμό με τα μικρά σχετικά του μεγέθη (με τάσεις περαιτέρω συρρίκνωσης) δεν του επιτρέπουν να διαθέσει σοβαρές δυνάμεις για την αντιμετώπιση παρόμοιων απειλών.
Όσον αφορά δε τα Σώματα Ασφαλείας και συγκεκριμένα την ΕΛ.ΑΣ, αυτή έχει σοβαρά κενά σε δόγμα, εκπαίδευση, οργάνωση και βαρύ οπλισμό ώστε να ληφθεί σοβαρά υπόψη ως παράγοντας αποτροπής. Είναι λανθασμένη η άποψη που θέλει τα σώματα ασφαλείας εστιασμένα αποκλειστικά στην πάταξη της εγκληματικότητας την στιγμή που ανακύπτουν απειλές που απειλούν τον «σκληρό πυρήνα» της κρατικής και εθνικής ασφάλειας. Η επιλογή λοιπόν της στρατιωτικοποίησης των σωμάτων ασφαλείας αποτελεί μονόδρομο.
Η λέξη «στρατιωτικοποίηση» δεν πρέπει να τρομάζει. Η εμπειρία έχει δείξει πως όσες υπηρεσίες κατά καιρούς αποστρατιωτικοποιήθηκαν (ΕΛ.ΑΣ, ΕΥΠ ακόμη και η ΕΜΥ) απώλεσαν μέρος της αποτελεσματικότητας τους και της επιχειρησιακής τους ικανότητας. Επιβάλλεται λοιπόν η δημιουργία ενός «παραστρατιωτικού» σώματος με ζώνη ευθύνης την επαρχία που θα εγγυάται την επιτυχή αντιμετώπιση της απειλής αλλά και θα συμβάλλει γενικότερα στην εθνική άμυνα αποτελώντας άξιο συμπαραστάτη του στρατού ξηράς.
Η Ελληνικών χωροφυλακή με την επανίδρυση της θα πρέπει να συγκροτηθεί διοικητικά σε περιοχές εθνικά ευαίσθητες και κυρίως κατά μήκος των συνόρων σε Ήπειρο, Μακεδονία και Θράκη. Οι πόλεις και οι κωμοπόλεις θα αστυνομεύονται από την Ελληνική Αστυνομία ενώ η Χωροφυλακή θα αναλάβει την αστυνόμευση κυρίως της υπαίθρου πλησίον των συνόρων που μαστίζεται από το έγκλημα. Η Χωροφυλακή δεν θα υποκαταστήσει την Ελληνική Αστυνομία απλά θα δρα ως συμπλήρωμα καίριας σημασίας στην Εθνική Ασφάλεια της χώρας ενώ παράλληλα δύναται να αναλάβει και επιπλέον αποστολές στρατιωτικού χαρακτήρα.
Όσο αφορά την πρώτη θα πρέπει να υιοθετηθεί το κάθετο σύστημα διοίκησης Ανωτέρα Διοίκηση Χωροφυλακής (στην έδρα κάθε περιφέρειας)-Διοίκηση Χωροφυλακής (στην έδρα κάθε παλιού νομού)-Υποδιοίκηση Χωροφυλακής (στην έδρα κάθε Καλλικρατικού δήμου)-Τμημάτων Χωροφυλακής. Η στατική Χωροφυλακή θα περιορίζεται στην εκτέλεση τυπικών αστυνομικών καθηκόντων με σύνθεση και οργάνωση όχι πολύ διαφορετική από αυτήν της σημερινής αστυνομίας. Μεγαλύτερη προσοχή πρέπει να δοθεί στην Κινητή Χωροφυλακή. Αυτή θα είναι οργανωμένη σε καθαρά στρατιωτικά πρότυπα και θα αποτελεί τη στρατηγική εφεδρεία της χωροφυλακής. Θα αποτελείται, τόσο από μονάδες με γεωγραφικό τομέα ευθύνης, όσο και από μονάδες απαλλαγμένες από συγκεκριμένη ζώνη ευθύνης και χώρο δράσης ολόκληρη την επικράτεια.
Πιο συγκεκριμένα στην έδρα κάθε Ανωτέρας Διοίκησης Χωροφυλακής, θα σταθμεύει Λόχος Χωροφυλακής, αντίστοιχου της OMON της Ρωσικής αστυνομίας με πρόβλεψη δράσης σε διττό ρόλο: τόσο ως δύναμη riot police (ΜΑΤ) όσο και σαν ελαφρύ επίλεκτο πεζικό. Το σύνολο των λόχων Χωροφυλακής της επαρχίας θα βρίσκεται υπό την κεντρική διοίκηση Ταξιαρχίας Χωροφυλακής υπό τον ενδεικτικό τίτλο 1η Ταξιαρχία Κινητής Χωροφυλακής.
Επίσης, θα υπάρχει και δεύτερη Ταξιαρχία Κινητής Χωροφυλακής αποτελούμενη από με έδρα την Αθήνα και 2 Μηχανοκίνητα Τάγματα Χωροφυλακής με έδρες την Αθήνα και τη Θεσ/νίκη και ζώνες ευθύνης τη νότια και βόρεια Ελλάδα αντίστοιχα που θα αποτελούν τη «βαριά» εφεδρεία του Σώματος. Ειδικά για τη Θράκη, την Ήπειρο, την Δυτική Μακεδονία και τα νησιά του ανατολικού Αιγαίου πρέπει να υπάρχει η πρόβλεψη διάθεσης πρόσθετων τμημάτων επιπέδου τάγματος ή ενισχυμένου λόχου κατά περίπτωση, κατά προτίμηση μηχανοποιημένων επί ελαφρών τροχοφόρων τεθωρακισμένων οχημάτων.
Το προσωπικό της θα εξευρεθεί από τη σημερινή ΕΛ.ΑΣ με μετάταξη όλων των αστυνομικών που υπηρετούν τόσο σε αστυνομικές διευθύνσεις συνοριακών νομών και την ονομάτισή τους σε χωροφύλακες μετά την ενδεδειγμένη εκπαίδευση βάσει των Ευρωπαϊκών συστημάτων. Θα υπάρξει μια σχολή αξιωματικών Χωροφυλακής και μια σχολή χωροφυλάκων όπου δεν θα εισάγεται κανείς με το σύστημα των πανελλαδικών εξετάσεων όπου όμως θα παρέχεται εκτός της ακαδημαϊκής / θεωρητικής, πρακτική εκπαίδευση με βάση στρατιωτικά πρότυπα ώστε να αποκλείονται οι αδύναμοι και ακατάλληλοι και το τελικό «προϊόν» να είναι υψηλού επιπέδου.
Απαραίτητη είναι και η εκπλήρωση των στρατιωτικών υποχρεώσεων των υποψήφιων στελεχών της Χωροφυλακής που θα δρα σαν ένα προπαρασκευαστικό στάδιο για τη φοίτηση τους στις σχολές. Απαραίτητη είναι η σύσταση Τμημάτων Επιχειρήσεων Χωροφυλακής που θα αποτελούν τον κύριο επιχειρησιακό βραχίονα της στατικής χωροφυλακής προσφέροντας την αριθμητική μάζα εκείνη που απαιτείται για την ανάληψη αστυνομικών επιχειρήσεων ευρείας κλίμακας στην ύπαιθρο.
Όπως προελέχθη τα τελευταία χρόνια η Ελλάδα ως κράτος και ως κοινωνία βιώνει τα αποτελέσματα της αλόγιστης εισόδου λαθρομεταναστών, μουσουλμανικής κυρίως προέλευσης, στη χώρα ο ακριβής αριθμός των οποίων είναι δύσκολο να εξακριβωθεί. Ταυτόχρονα μειονότητες θρησκευτικής μορφής βρίσκονται στο στάδιο του ελέγχου τους από ξένα κέντρα εξουσίας και αρχίζουν να θέτουν επιτακτικά θέμα αυτοπροσδιορισμού και σε μέλλοντα χρόνο αυτοδιάθεσης. Αλυτρωτισμοί σιγοβράζουν στην γειτονιά μας και ο μόνος λόγος που δεν έχουν ακόμη εκδηλωθεί είναι η έλλειψη παρουσίασης της κατάλληλης ευκαιρίας. Η χωροφυλακή, κυρίως στη μορφή της Κινητής Χωροφυλακής, έρχεται ως απάντηση στις παραπάνω μορφές απειλών.
Στα καθήκοντα της μπορούν να περιλαμβάνονται:
1. Η αντιμετώπιση των «ασύμμετρων» απειλών. 2. Η ευρύτερη συμμετοχή στην εθνική άμυνα. 3. Ασφάλεια μετόπισθεν. 4. Πολιτική άμυνα και προστασία. 5. Έλεγχος- Φύλαξη συνόρων. 6. Συμμετοχή σε ειρηνευτικές επιχειρήσεις και διεθνής εκπροσώπηση της χώρας. 7. Φύλαξη ευαίσθητων στόχων και υποδομών εν καιρώ ειρήνης.
Από τα παραπάνω γίνεται αντιληπτό πως ο εξοπλισμός της Χωροφυλακής δεν μπορεί να περιορίζεται σε ελαφρύ οπλισμό αλλά οφείλει να ενισχυθεί με βαρύτερο οπλισμό ώστε να είναι σε θέση να φέρει σε πέρας την αποστολή της. Ο φορητός οπλισμός εκτός από τα κλασσικά πιστόλια θα πρέπει να περιλαμβάνει και ευρεία γκάμα φορητού οπλισμού, πολυβόλων, φορητών αντιαρματικών, τυφεκίων ελεύθερου σκοπευτή, καραμπινών κ.τ.λ. Όσον αφορά τα οχήματα αυτά εστιάζονται σε σύγχρονα περιπολικά οχήματα, μοτοσικλέτες, απλές και enduro, σύγχρονα οχήματα SUV και ημιφορτηγά. Πρέπει να καταβληθεί προσπάθεια τα οχήματα να διαθέτουν κάποιο στοιχειώδες επίπεδο βαλλιστικής προστασίας χωρίς όμως υποβάθμιση των επιδόσεων στους τομείς της ταχύτητας και της ευελιξίας. Να σημειωθεί πως η Χωροφυλακή επιβάλλεται να διαθέτει οχήματα κατηγορίας MRAP.

 Η πρόταση για επαναδημιουργία της Χωροφυλακής είναι δεδομένο πως θα προκαλέσει αντιδράσεις από εκείνους που δεν μπορούν να απαλλαγούν από τα φαντάσματα του παρελθόντος και θέλουν να βλέπουν την χωροφυλακή αλλά και τα σώματα ασφαλείας γενικά σαν κατασταλτικό μηχανισμό. Μια σύγχρονη όμως και απαλλαγμένη από φοβικά σύνδρομα και ιδεολογικές αγκυλώσεις κοινωνία, οφείλει να κοιτάζει μπροστά και όχι προς τα πίσω. 
Η ανάγκη για επαναδημιουργία της Χωροφυλακής είναι επιτακτική και δεν πρέπει να καθυστερήσει. Οι εξελίξεις τρέχουν και αλίμονο σε εκείνον που δεν έχει μάθει να προσαρμόζεται ανάλογα, βρίσκοντας τις κατάλληλες λύσεις στα όποια προβλήματα ανακύπτουν.

 http://www.defence-point.gr/news/?p=80905

Το διαβάσαμε στο "Αιώνια Ελληνική Πίστη".

Η ΣΠΟΥΔΑΙΟΤΗΤΑ ΕΝΟΣ ΗΓΕΤΗ, ΤΟΥ ΣΤΡΑΤΗΛΑΤΗ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ

Γράφει ο "Μαρμαρωμένος Βασιλιάς".

(Απόσπασμα από το βιβλίο «Οι Βαλκανικοί Πόλεμοι» του Κρόφορντ Πράις, ανταποκριτή των Τάιμς του Λονδίνου) 
«….Έφθασα εις Δοϊράνην μίαν ώραν περίπου, αφότου ο Βασιλεύς Κωνσταντίνος εγκατέστησεν αυτόθι το Αρχηγείον του. Διήλθον προ των αυστηρών σκοπών και παρουσιάσθην προ της Βασιλικής Μεγαλειότητος. Εδώ ήτο το Ελληνικόν Αρχηγείον. Η Βασιλική Αυλή ήτο υπαίθριος! Αντί τάπητος, κάλυκες σφαιρών επέστρωνον το δάπεδον. Αντί επίπλων, δυο κολοβά, μαυροχρωματισμένα, εκ ξύλου ελάτης, μαγειρικά τραπέζια και ημισεια δωδεκάς καθισμάτων, εγχωρίου κατασκευής, των οποίων αι θραυσμέναι αρθρώσεις έφερον προχείρους επιδέσμους εκ χαλύβδινου σύρματος. Ο Θρόνος, ή κάλλιον η μόνη καρέκλα, επί της οποίας η Α. Μεγαλειότης εθεώρει ασφαλές να κάθεται, ήτο μια παλαιά, τετριμμένη πολυθρόνα, η οποία έτριζεν απαύστως υπό την ασυνήθη δι΄ αυτήν δοκιμασίαν της αντοχής της. Πρόχειροι σκηναί εσκίαζαν τους σοβαρώς πληγωμένους, οι οποίοι έκειντο παρά τους πόδας του Στρατηγού των. Πέραν της ζώνης των σκοπών, οι οποίοι εκράτουν εις απόστασιν από του Βασιλέως τους αδιακρίτους επισκέπτας. Πολεμικοί Ανταποκριταί, καθήμενοι επί κιβωτίων κενών πυρομαχικών, έγραφον αυτοσχεδίους αιμοβαφείς περιγραφάς των αγρίων διά της λόγχης εφόδων, τας οποίας είχον φθάσει πολύ αργά, ώστε να μη προλάβουν να τας παρακολουθήσουν. Έβλεπε τις επίσης Τούρκους, οι οποίοι εξ ιδίας πρωτοβουλίας των έφερον ύδωρ προς τους διψώντας άνδρας. 
Ο Κωνσταντίνος φαίνεται Βασιλεύς από κορυφής μέχρι ποδών και μέχρι των παραμικροτέρων εκφάνσεων της υποστάσεώς του. Υψηλός και εύπλαστος, υπερέχει παντός συνήθους αναστήματος, προσερχομένου ενώπιόν του. Αι τετραγωνικοί, πυκνώς συγκροτημένοι σιαγόνες του, προδίδουν ασυνήθη αποφασιστικότητα, οι οφθαλμοί του διαλαλούν ανοικτόκαρδον φαιδρότητα και η όλη εμφάνισίς του καταδεικνύει ισχυρόν, απερίστροφον και ευθύν χαρακτήρα».

ΣΥΡΡΙΚΝΩΝΟΝΤΑΙ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΙΚΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ

Γράφει η Ιφιγένεια Καμτσίδου, αναπληρώτρια καθηγήτρια Συνταγματικού Δικαίου στο ΑΠΘ.

Η άσκηση της πολιτικής εξουσίας την εποχή των Μνημονίων πραγματοποιείται κατά κανόνα πέρα από τους συνταγματικούς κανόνες και συχνά σε αντίθεση με όσα αυτοί προβλέπουν.
Κατ' αρχάς, οι κυβερνήσεις δεν διαμορφώνουν τη γενική πολιτική της χώρας με βάση τις προεκλογικές εξαγγελίες και δεσμεύσεις τους, αλλά εν όψει των απαιτήσεων των δανειστών, οι οποίες υπακούουν σε κριτήρια που ελάχιστη σχέση έχουν με τα συμφέροντα του ελληνικού λαού και την ευημερία της κοινωνίας.
Τα κρισιμότερα νομοθετήματα όχι μόνο δεν αποτελούν προϊόν διαβούλευσης και δημόσιας αντιπαράθεσης, αλλά υιοθετούνται με ΠΝΠ χωρίς να συντρέχουν οι συνταγματικά προβλεπόμενες προϋποθέσεις, ενώ ακόμη και όταν η κυβέρνηση ακολουθεί τη συνήθη νομοπαραγωγική διαδικασία, μηχανεύεται τρόπους περιθωριοποίησης της λαϊκής αντιπροσωπείας. Χαρακτηριστικό είναι το παράδειγμα του ν. 4093/12, που με το πρώτο, τερατώδες σε έκταση και περιεχόμενο άρθρο του ρυθμίστηκαν θέματα σχετικά με τις περικοπές μισθών και συντάξεων, με την τροποποίηση του Κώδικα περί Δικηγόρων, του Κώδικα Διοικητικής Δικονομίας, του Φορολογικού Κώδικα, του Υπαλληλικού Κώδικα, παράλληλα δε θεσπίστηκε η «κινητικότητα» των υπαλλήλων του δημόσιου τομέα και ιδιωτικοποιήθηκαν σημαντικά δημόσια αγαθά, όπως το αεροδρόμιο. Το τέχνασμα αποσκοπούσε -και βέβαια κατέληξε- στο να αποστερήσει το Κοινοβούλιο από τη δυνατότητα να τροποποιήσει έστω και στο ελάχιστο τις κυβερνητικές επιλογές.
Κατά δεύτερο λόγο, η πληθωρική νομοθεσία των τελευταίων χρόνων υποβαθμίζει ή και αναιρεί θεμελιώδεις και συνέχουσες αρχές διαφόρων κλάδων του δικαίου, που αποτυπώνουν δικαιικές κατακτήσεις πολλών δεκαετιών. Ενδεικτικά, το εργατικό δίκαιο έχει εκ βάθρων κλονιστεί και οι συνταγματικές εγγυήσεις που το περιέβαλλαν εξουθενώθηκαν. Τέλος, δικαιώματα που προστατεύονται από το Σύνταγμα και τις διεθνείς συμβάσεις συρρικνώνονται και συνταγματικές αρχές, όπως η αρχή της αναλογικότητας, χάνουν το κανονιστικό τους περιεχόμενο.

Παρ' ότι, λοιπόν, δεν έχει μεσολαβήσει ευθεία κατάλυση του Συντάγματος, η καθημερινή πράξη χαρακτηρίζεται από συνεχείς, σταθερές παραβιάσεις, που μειώνουν τη θεσμική σημασία του Καταστατικού Χάρτη: οι κυβερνώντες και οι πολίτες εθίζονται σε μια κατάσταση όπου η εξουσία είναι αδέσμευτη από κανόνες και λειτουργεί χωρίς κανένα κοινοβουλευτικό έλεγχο και καμιά αναφορά στο εκλογικό σώμα. Ο λαός και οι αντιπρόσωποί του μπαίνουν στο περιθώριο και η Δημοκρατία προσλαμβάνει προσχηματικό χαρακτήρα.

Πηγή: tvkosmos.gr/www.enet.gr

Κυριακή 28 Ιουλίου 2013

Ο ΣΤΡΑΤΗΛΑΤΗΣ-ΔΙΑΔΟΧΟΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΙΒ΄ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ ΤΩΝ ΙΩΑΝΝΙΝΩΝ

Γράφει ο "Μαρμαρωμένος Βασιλιάς".

(Τηλεγράφημα του Κωνσταντίνου στις 21 Φεβρουαρίου/6 Μαρτίου 1913).
https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgSe-XymG_f6wi2N99B8qtdCuDtGr1MW9A08oHdtXLbnrXKioGtqvziuYVB4CbWjfxmObKUGlTwM36jywNDwo3wsnn0rzWnecb4QHKPbKXCsp5Djfn076WtE9x3BkTrlnERdTsYCyUJyExP/s400/images.jpg«ΕΜΙΝ ΑΓΑ ώρα 8η π.μ. - Σήμερον 2 και ½ μετά το μεσονύκτιον ο Εσσάτ Πασάς εδήλωσεν εις την Α.Β.Υ. τον Διάδοχον ότι επιθυμεί να παραδοθεί. Μετά δυο περίπου ώρας αυτοκίνητον φέρον τον Ρεούφ Πασάν και τον Ταλαάτ Βέην μετά του Πρωτοσυγκέλλου της Μητροπόλεως Ιωαννίνων έφθασεν εις Εμίν Αγά. Οι αντιπρόσωποι του ηττημένου αρχιστρατήγου, άνευ περιφράσεως, ομολόγησαν ότι η κατάστασης του Τουρκικού στρατού είναι τελείως απελπιστική μετά την χθεσινή των ημετέρων επίθεσην και ότι η παράδοσης είναι ευκταία διά τον Εσσάτ λύσης. Από της στιγμής ταύτης ο εχθρικός στρατός κατέστη αιχμάλωτος πολέμου. Εκαστον τμήμα της Τουρκικής στρατιάς θα υψώνει λευκήν σημαίαν και θα παραδίδεται εις τους ημετέρους. Η μεγάλη είδησης διαδοθείσα ανά το στρατόπεδον περί το λυκαυγές εχρησίμευσεν ως το πλέον ευφρόσυνον σάλπισμα διά το αναπαυόμενον μετά τους μόχθους του χθεσινού αγώνος στρατόν μας. Οι άνδρες εγείροντες αλλήλους αναφωνούσι: «Χριστός Ανέστη», ζητωκραυγάζοντας υπέρ του Διαδόχου και εορτάζουσι με σεμνότητα νικητών τον ηρωικόν θρίαμβον των Ελληνικών όπλων».

ΕΝΑΣ ΕΛΛΗΝΑΣ ΗΓΕΤΗΣ ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΣΤΡΑΤΟ ΤΟΥ

Γράφει ο "Μαρμαρωμένος Βασιλιάς".

https://fbcdn-sphotos-g-a.akamaihd.net/hphotos-ak-ash3/993340_326480604153928_826148674_n.jpgΣτις 23 Φεβρουαρίου/6 Μαρτίου 1913, ο αρχιστράτηγος Κωνσταντίνος εξέδωσε την παρακάτω ημερήσια διαταγή προς τον στρατό μας:
«Αξιωματικοί, Υπαξιωματικοί και Στρατιώτες,
Η άλωσης του Φρουρίου των Ιωαννίνων προσθέτε
ι μιαν ακόμη περίλαμπρον νίκην εις τα ένδοξα κατορθώματά σας. Αφ΄ ού διεσχίσατε την Μακεδονίαν ολόκληρον και συνετρίψατε δυο εχθρικάς Στρατιάς, ηλώσατε, εις επισφράγισην των κατορθωμάτων σας τούτων, και Φρούριον όπερ θεωρείτο απόρθητον. Αι μεγάλαι στερήσεις και αι κακουχίαι, τα οποίας μετά τασαύτης καρτερίας υπέστητε, αμιλλώνται προς την ανδρείαν σας. Εις τα Μακεδονικά Τρόπαια προσθέσατε νέα τοιαύτα. Μια ακόμη Στρατιά 35.000 με τους Στρατηγούς της, τα Επιτελεία της, τους Αξιωματικούς της και τας Σημαίας της, μετά 120 πυροβόλων ευρίσκεται αιχμάλωτος υπό την κυριαρχίαν σας. Αι Σημαίαι σας εκαλύφθησαν με νέαν δόξαν. Ολόκληρον το Εθνος θαυμάζει τα παντοία κατορθώματά σας. Εγώ δε υπερήφανος, διότι ηγούμαι τοιούτου Στρατού, σας εκφράζω την πλήρη ευαρέσκειά μου».