Η ΥΠΑΠΑΝΤΗ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ

Γράφει ένας από τους διαχειριστές του "Δημοκρατικού Εθνικού Ρεύματος".

Δεσποτική εορτή της Χριστιανοσύνης, σε ανάμνηση της έλευσης του μικρού Χριστού από τους γονείς του στον Ναό των Ιεροσολύμων και της υποδοχής του από τον πρεσβύτη ιερέα Συμεών. Εορτάζεται στις 2 Φεβρουαρίου. Τα γεγονότα  εναρμονίζονται πλήρως με το σχέδιο του Θεού για τη σωτηρία του ανθρώπου. Η εορτή είναι και Δεσποτική, αφού παραπέμπει στην αφιέρωση του θείου Βρέφους στον Θεό, αλλά και Θεομητορική, αφού προβάλλει και το πρόσωπο της Παναγίας, η οποία εκπληρώνει τα όσα προβλέπει ο Νόμος. Μέσα ακριβώς σ’ αυτό το πλέγμα, αποκαλύπτεται με τον πιο ευκρινή τρόπο ότι ο άνθρωπος καταξιώνεται ως ύπαρξη μόνο όταν τα πάντα στη ζωή του αναφέρονται και αφιερώνονται στον Θεό, αφού προηγουμένως έχει φροντίσει ν’ ανοίξει τον εαυτό του για να υποδεχθεί τον Κύριο μέσα του, ως έκφραση και κατάφαση του ύψιστου προορισμού, στον οποίο τον έχει τάξει η αγάπη του.

Η Υπαπαντή του Κυρίου είναι μία από τις 12 μεγάλες εορτές της Ορθόδοξης Χριστιανικής Εκκλησίας («Δωδεκάορτον»). Η λέξη Υπαπαντή σημαίνει προϋπάντηση στην κοινή ελληνιστική. Στις 2 Φεβρουαρίου έχουν την ονομαστική τους εορτή η Υπαπαντή, ο Παναγιώτης, η Μαρία και η Δέσποινα.

Το εκκλησιαστικό γεγονός της Υπαπαντής του Κυρίου, που εξιστορεί ο Ευαγγελιστής Λουκάς (β΄, 22-38), συνέβη σαράντα ημέρες μετά τη γέννηση του Ιησού. Επειδή, σύμφωνα με το μωσαϊκό νόμο, ήταν το πρώτο παιδί της οικογένειας και μάλιστα αγόρι, έπρεπε να αφιερωθεί στον Θεό και συγχρόνως οι γονείς να προσφέρουν σε Αυτόν μία μικρή θυσία από ένα ζευγάρι τρυγόνια ή δύο μικρά περιστέρια. Το ζευγάρι του Ιωσήφ και της Μαρίας προϋπάντησε στο ναό ο υπερήλικας Συμεών, ο οποίος δέχθηκε τον Ιησού στην αγκαλιά του, η οποία φωτίστηκε από το Άγιο Πνεύμα. Ο πρεσβύτης ιερέας είχε λάβει υπόσχεση από τον Θεό ότι δεν θα πεθάνει, προτού δει τον Χριστό και Τον ευχαρίστησε με τα λόγια: «Nῦν ἀπολύεις τὸν δοῦλόν σου, δέσποτα, κατὰ τὸ ῥῆμά σου ἐν εἰρήνῃ, ὅτι εἶδον οἱ ὀφθαλμοί μου τὸ σωτήριόν σου, ὃ ἡτοίμασας κατὰ πρόσωπον πάντων τῶν λαῶν, φῶς εἰς ἀποκάλυψιν ἐθνῶν καὶ δόξαν λαοῦ σου ᾿Ισραήλ».

Ο Χριστός δεν ήταν Θεός με προσωπείο (μάσκα) ανθρώπου. Είχε μητέρα, συμμορφώθηκε στο νόμο που ίσχυε όταν γεννήθηκε, συμμερίστηκε πλήρως τη ζωή του πλάσματος που ήρθε να αναστήσει και να αποκαταστήσει, δηλαδή του ανθρώπου. Ήταν Θεός που αληθινά σαρκώθηκε κι έγινε άνθρωπος. 

«Μακάριοι οι καθαροί τη καρδία, ότι αυτοί τον Θεόν όψονται». Δεν αναγνωρίζουν όλοι οι άνθρωποι την παρουσία του Κυρίου, αλλά μόνο όσοι είναι δίκαιοι, ευλαβείς, ταπεινόφρονες, όσοι έχουν καθαρή καρδιά, όσοι φλέγονται ειλικρινά από τον πόθο να δουν το σωτήριο του Θεού, τον Χριστό, όσοι δηλαδή το θέλουν. Μ’ αυτά τα λόγια του Χριστού στο νου και την ψυχή μας ας εορτάσουμε την Υπαπαντή του Κυρίου από τον δίκαιο Συμεών. Και κάθε φορά που μετέχουμε στο μυστήριο της Αγάπης, στη θεία Λειτουργία, κατά την οποία ο Κύριος εισέρχεται στον κόσμο με τα είδη του άρτου και του οίνου, ας ενώνουμε τις προσευχές μας με τις πρεσβείες και ικεσίες της Θεοτόκου, που είναι η ελπίδα όλων των χριστιανών, επαναλαμβάνοντας το μεγαλυνάριο της εορτής: «Λάμπρυνόν μου την ψυχήν και το φως το αισθητόν, όπως ίδω καθαρώς και κηρύξω σε Θεόν». Αμήν.

Πηγές:

* aktines.gr

* sansimera.gr

* lavaron.gr