ΑΛΛΑΓΗ ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ ΕΚΛΟΓΗΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΩΝ;; ΚΑΒΑΛΑ & ΜΕΤΕΩΡΑ

Στην σημερινή εποχή, όσο ποτέ άλλοτε, η εκκοσμίκευση έχει παρεισφρήσει στην εκκλησιαστική ζωή. Και αυτό δεν το παρατηρούμε από τον απλό λαό που στην πλειοψηφία του είναι ακατήχητος ή έχει απομακρυνθεί από τραγικά λάθη και αστοχίες κληρικών αλλά και από μέλη της Ιεραρχίας της Εκκλησίας της Ελλάδος. Και αυτό γίνεται πασιφανές στις εκλογές για την ανάδειξη Μητροπολίτη όπου δεν επικρατεί η ἐν Ἁγίῳ Πνεύματι φώτιση των εκλεκτόρων, τα κριτήρια της καταλληλόλητας, του ήθους, του γνησίου εκκλησιαστικού φρονήματος ενός Αρχιμανδρίτη, αλλά τα παντός είδους συμφέροντα, η γραμμή του Αρχιεπισκόπου και οι κλίκες. Η τελευταία δήλωση του Μακαριωτάτου Αρχιεπισκόπου Αθηνών και πάσης Ελλάδος κ.κ. Ιερωνύμου τα λέει όλα: «Τόσο ο Πανοσιολογιώτατος Αρχιμανδρίτης π. Θεόκλητος Λαμπρινάκος, Πρωτοσύγκελος της Ιεράς Μητροπόλεως Μεσσηνίας, όσο και ο Πανοσιολογιώτατος Αρχιμανδρίτης π. Δαμασκηνός Κιαμέτης, Πρωτοσύγκελος της Ιεράς Μητροπόλεως Δημητριάδος και Αλμυρού, αποτελούν πρόσωπα κατάλληλα για την διαποίμανση των Ιερών Μητροπόλεων Σταγών και Μετεώρων και Φιλίππων, Νεαπόλεως και Θάσου, αντιστοίχως. Προσωπικά, οι υποψηφιότητές τους με βρίσκουν σύμφωνο». Και αυτή είναι η πρώτη φορά που ο Αρχιεπίσκοπος, δημοσίως παίρνει θέση για υποψηφίους κληρικούς!

Ο Αρχιεπίσκοπος κ. Ιερώνυμος είναι ένας άνθρωπος χαμηλών τόνων που κάνει το έργο του σιωπηλά χωρίς τυμπανοκρουσίες και προβολές αλλά και με τις δικές του ατέλειες και λάθη, ο δε μακαριστός Αρχιεπίσκοπος κυρός Χριστόδουλος ήταν ένας δραστήριος άνθρωπος, με αυθορμητισμό, όρεξη για πολύπλευρο έργο και θερμή ελληνορθόδοξη συνείδηση αλλά και τις δικές του ατέλειες και τα λάθη. Μην ξεχνάμε πως κάθε άνθρωπος έχει το δικό του χαρακτήρα, ιδιοσυγκρασία, κληρονομικότητα, χαρίσματα, δυνατότητες αλλά και πάθη και αδυναμίες και γι΄ αυτό να μην είμαστε πάντα έτοιμοι να πετάξουμε τον κακό μας λόγο γιατί «ὁ ἀναμάρτητος ὑμῶν πρῶτος βαλέτω λίθον»1, και ας φροντίσουμε πρώτα εμείς να βγάλουμε το δοκάρι από το μάτι μας «καὶ τότε διαβλέψεις ἐκβαλεῖν τὸ κάρφος ἐκ τοῦ ὀφθαλμοῦ τοῦ ἀδελφοῦ σου»2.

Ποιος όμως δεν ακούει με λύπη όταν Αρχιερείς επιχειρούν να βολιδοσκοπήσουν «εκλεκτούς» τους Αρχιμανδρίτες; Όταν θέλει ο ένας να πλήξει τον άλλον; Όταν σχηματίζουν κλίκες οι οποίες μάλιστα τις επόμενες ημέρες είναι να δυνατόν να μετασχηματισθούν; Όταν στήνεται ένα ολόκληρο παιχνίδι συμφερόντων; Όταν Αρχιμανδρίτες πάσης ηλικίας και ιδίως νέοι να έρπονται για να φορέσουν μία μίτρα και να κρατήσουν μία ποιμαντορική ράβδο, να αφήνουν τις ενορίες τους για να τρέχουν σε συλλείτουργα και ονομαστήρια Αρχιερέων, να αφήνουν το παρόν για να κυνηγούν ένα αβεβαίο μέλλον, να αυτοπροβάλλονται και υπερκολακεύουν Μητροπολίτες σε βαθμό αηδίας;

Και εκείνη την ώρα, βλέποντας όλα αυτά, ζώντας αυτήν την τραγική κατάσταση, αναρωτιέσαι: «αυτό είναι η Εκκλησία;», «που ζω;», «είναι αλήθεια αυτά που συμβαίνουν γύρω μου;», «αυτό δίδαξε ο Χριστός;». Εκείνη την στιγμή όμως θυμάμαι κάποια χωρία από τις Επιστολές του Αποστόλου Παύλου για το τι είναι η Εκκλησία: «Ὑμεῖς ἐστε σῶμα Χριστοῦ καὶ μέλη ἐκ μέρους»3, «ὁ Χριστὸς κεφαλὴ τῆς Ἐκκλησίας»4, «καθάπερ γὰρ τὸ σῶμα ἕν ἐστι καὶ μέλη ἔχει πολλά, πάντα δὲ τὰ μέλη τοῦ σώματος τοῦ ἑνός, πολλὰ ὄντα, ἕν ἐστι σῶμα, οὕτω καὶ ὁ Χριστός»5, «πολλὰ μὲν μέλη, ἓν δὲ σῶμα»6, «Ἰησοῦς Χριστός χθές καί σήμερον ὁ αὐτός καί εἰς τούς αἰῶνας»7 και ένας ύμνος που μεταξύ άλλων τονίζει: «τὸ Πνεῦμα τὸ ἅγιον… ὅλον συγκροτεῖ τὸν θεσμὸν τῆς Ἐκκλησίας»8.

Η Εκκλησία δεν ορίζεται γιατί δεν περιορίζεται. Ο Απόστολος Παύλος χρησιμοποιεί διάφορες εικόνες για να περιγράψει την Εκκλησία, δεν δίνει σαφή ορισμό. Χρησιμοποιεί χαρακτηριστικά την εικόνα του Σώματος για να παρομοιάσει την Εκκλησία. Τονίζει την αδιάρρηκτη ενότητα του Σώματος της Εκκλησίας. Τι είμαστε λοιπόν; Όλοι είμαστε πολλά μέλη αλλά ενός Σώματος, του Ιησού Χριστού, είμαστε ένα Σώμα με κεφαλή μας τον Χριστό. Στο οποίο σώμα «διαιρέσεις δὲ χαρισμάτων εἰσί, τὸ δὲ αὐτὸ Πνεῦμα»7, δηλαδή ο καθένας μας έχει ένα χάρισμα το οποίο του παρέχει το Άγιο Πνεύμα και αυτό γίνεται με το μυστήριο του Χρίσματος. Κάθε χάρισμα είναι μία από τις ενέργειες που μεταδίδονται από την θεία φύση στην ανθρώπινη φύση και έτσι ο καθένας μας έχει μία μετοχή στην θεία φύση μέσω του Χριστού που έγινε και τέλειος άνθρωπος. Τα χαρίσματα είναι διαφορετικά και δεν υπάρχει μέσα στο Σώμα της Εκκλησίας κανένας που να μην έχει χάρισμα. Οντολογικά όλα τα χαρίσματα είναι ίσα, αφού είναι μετοχές στις άκτιστες ενέργειες, η διαφορά τους όμως είναι λειτουργική. Το κάθε χάρισμα έχει μία συγκεκριμένη λειτουργία: να ενοποιεί όλα τα άλλα χαρίσματα μέσα του, να χωρείται μέσα του όλη η ανθρωπότητα, όλη η κτίση. Π.χ. το χάρισμα του δασκάλου. Η δουλειά του δασκάλου είναι να ενοποιήσει όλα τα άλλα χαρίσματα των μαθητών του μέσα στο δικό του και να τους δώσει την δυνατότητα να καλλιεργηθούν και να προχωρήσουν. Το χάρισμα του Επισκόπου είναι στην κορυφή λειτουργικά, ο Επίσκοπος χειρίζεται και διδάσκει τα υπόλοιπα χαρίσματα, βοηθά δηλαδή τα άλλα χαρίσματα να εκφράζονται με το δικό του χάρισμα, να τα εγκαρδιώνει και να τα παιδαγωγεί ώστε ο καθένας εν πλήρει ελευθερία από εν δυνάμει φίλαυτο να το κάνει φιλόθεο και φιλάνθρωπο. Αυτή είναι μία ποιμαντική διάσταση στο έργο κάθε Επισκόπου και Μητροπολίτη και σήμερα αγνοείται και σπάνια ακούστηκε από κάποιον άμβωνα. Αφήσαμε τον πλούτο της πίστεως, το νόημα της ζωής, τις δυνατότητες που έχουμε ως άνθρωποι και τις οποίες μας χάρισε ο Θεός για να ασχοληθούμε με τα παροδικά και τα γήινα για τα οποία μίλησε ο Χριστός και είπε ότι τα καταστρέφει η σκουριά και ο σκόρος και μοιάζουμε με τον άφρονα πλούσιο της παραβολής.

Δεν μπορούμε όμως να αδιαφορήσουμε για την αδικία που γίνεται και την τραγική κατάσταση που επικρατεί μέσα στο Σώμα της Εκκλησίας καθώς ο Απόστολος Παύλος το επισημαίνει «εἴτε πάσχει ἓν μέλος, συμπάσχει πάντα τὰ μέλη, εἴτε δοξάζεται ἓν μέλος, συγχαίρει πάντα τὰ μέλη»10. Είναι εξόφθαλμο πως το σύστημα εκλογής των Μητροπολιτών της Εκκλησίας της Ελλάδος πάσχει και νοσεί διότι δίνει κάθε δικαίωμα να προωθούνται συγκεκριμένα «εκλεκτά» πρόσωπα. Μήπως ξεχάσαμε μάλλον το «ψήφω κλήρου καὶ λαοῦ» και κλείνουμε τα αυτιά μας στους 9.000 και πλέον πολίτες της Ιεράς Μητροπόλεως Φιλίππων, Νεαπόλεως και Θάσου που προτείνουν δια ηλεκτρονικής συγκεντρώσεως υπογραφών ως νέο Ποιμενάρχη τους τον Ιεροκήρυκά τους Αρχιμανδρίτη π. Παύλο Κίτσο, έναν Ιερομόναχο με ήθος, ταπείνωση και πολλά χαρίσματα όπως ισχυρίζονται πολλοί πιστοί και κάτοικοι της Καβάλας; Το ίδιο κλείνουμε τα αυτιά μας και στην τοπική κοινωνία της Καλαμπάκας που θα ήθελαν ως επόμενο Μητροπολίτη τους έναν δικό τους άνθρωπο, πραγματικά καλόγερο, χωρίς επιδείξεις με μεγάλη ιερατική δραστηριότητα στην Μητρόπολή του, που πραγματικά γνωρίζει τα προβλήματα και τις υποθέσεις της περιοχής, τον Πρωτοσύγκελο της Ιεράς Μητροπόλεως Σταγών και Μετεώρων π. Νήφωνα Καψάλη. Ωστόσο, οι Αρχιεπισκοπικές προκρίσεις με το λαϊκό αίσθημα των χηρευουσών Μητροπόλεων φαίνεται πως απέχει μακράν…

Η εκλογή με κλήρο

Μήπως να θυμηθούμε την εκλογή του Αποστόλου Ματθία, να ανατρέξουμε στους Αποστολικούς χρόνους, να ενσκήψουμε στους Ιερούς Κανόνες; «Καὶ ἔδωκαν κλήρους αὐτῶν, καὶ ἔπεσεν ὁ κλῆρος ἐπὶ Ματθίαν»11. Πως εξελέγη ο Απόστολος Ματθίας; Με κλήρο μετά από προσευχή. Μήπως ο αποστολικός τρόπος εκλογής, ο κλήρος, πρέπει να εισαχθεί ως τελικός τρόπος εκλογής Μητροπολίτη; Πολλές φορές προτάθηκε, πολλές φορές ακούστηκε, πλέον είναι η ώρα να γίνει πραγματικότητα και να το λάβουν πολύ σοβαρά υπόψιν τα μέλη της Ιεραρχίας και ο Αρχιεπίσκοπος.

Η εκλογή του Πατριάρχη Σερβίας κυρού Παύλου (Δεκέμβριος 1990)

Ας δούμε την εκλογή του μακαριστού Πατριάρχη Σερβίας κυρού Παύλου τον Δεκέμβριο του 1990: «Εις την συνεδρίαν της Ιεράς Συνόδου της Σερβικής Εκκλησίας δια την εκλογήν Πατριάρχου (1.12.1990), συμφώνως προς το σύνταγμα της Εκκλησίας της Σερβίας, έπρεπε οι εκλέκτορες Επίσκοποι να «σταυρώσουν» τρεις υποψηφίους, οι όποιοι όφειλαν να συγκεντρώσουν το ελάχιστον 13 ψήφους. Εις τον α΄ γύρο εξελέγησαν μόνον δύο. Ο τρίτος, ο Επίσκοπος Παύλος, λόγω ανεπαρκείας ψήφων (11) παρέμεινε εκτός και μόνον εις τον 9ον γύρο εξελέγη δια 20 ψήφων και εισήλθεν εις την τριάδα των υποψηφίων. Ακολούθησε η τελική φάσις της εκλογής δια κλήρου, δηλαδή δια του αποστολικού τρόπου: ο ηγούμενος της Μονής Τρόνοσσα κατόπιν προσευχής εξάγει εκ του βιβλίου του Ευαγγελίου τρεις σφραγισμένους φακέλους με τα ονόματα των τριών υποψηφίων, τους ανακατεύει και λαμβάνει τον ένα, τον οποίον και παραδίδει εις τον προεδρεύοντα, τον μεγαλύτερον αρχιερέα, ο όποιος, ιστάμενος προ της Ωραίας Πύλης, δεικνύει τον σφραγισμένο φάκελο, τον ανοίγει και ανακοινώνει: «ο Αρχιεπίσκοπος του Πεκίου, ό Μητροπολίτης του Βελιγραδίου και των Κάρλοβτσι και ό Πατριάρχης της Σερβίας είναι ο Επίσκοπος της Ράσκας και του Πρίζρεν Παύλος!»12. Δηλαδή σχηματίζεται τριπρόσωπο από την Ιεραρχία και τελικά Πατριάρχης εκλέγεται ένας από τους τρείς με κλήρο.

Προτάσεις για την Εκκλησία της Ελλάδος

Αυτό το σύστημα μπορεί να ισχύσει και στην Εκκλησία της Ελλάδος (σχηματισμός τριπροσώπου από την Ιεραρχία, τελική εκλογή με κλήρο). Μία άλλη πρόταση είναι αυτή που πρότεινε ο κ. Μαρκιανός Πρωτονοτάριος πριν από 4 χρόνια σε άρθρο του στο Amen.gr: «Πόσο πιο Αποστολικό θα ήταν να υπήρχε μια κληρωτίδα όπου με αρχική κλήρωση θα επιλέγονται τα ονόματα τριών υποψηφίων και θα έμπαιναν μέσα στην κληρωτίδα, από το σύνολο των προς Αρχιερατείαν εκλογίμων. Με ποια κριτήρια οι υποψήφιοι θα εγγράφονται στον κατάλογο αυτό, είναι θέμα ενός ξεχωριστού και αυτονόμου άρθρου. Ο πρεσβύτερος σε ηλικία Επίσκοπος, θα μπορούσε να υψώσει τα μάτια του στον ουρανό και να προσευχηθεί με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που οι Απόστολοι προσευχήθηκαν προ της εκλογής του Αποστόλου Ματθία: «Σὺ Κύριε, καρδιογνῶστα πάντων, ἀνάδειξαν ὃν ἐξελέξω ἐκ τούτων τῶν τριῶν ἕνα, λαβεῖν τὸν κλῆρον τῆς διακονίας ταύτης καὶ ἀποστολῆς», και με απόλυτη διαφάνεια να θέσει το χέρι του στην κληρωτίδα κάνοντας τον σταυρό του και να αφήσει τον Θεό να μιλήσει…»13.

Η κίνηση της Καβάλας μία σύγχρονη μορφή του «ψήφω κλήρου καὶ λαοῦ»;

Σήμερα είναι δυνατόν να επιστρέψουμε στην αρχαία παράδοση της εκλογής του Επισκόπου «ψήφω κλήρου καὶ λαοῦ»; Και αν ναι, με ποια μέσα; Ποιοι θα συμμετέχουν και πως θα διεξάγεται η διαδικασία; Είναι εφικτό αυτό που πρότεινε ο μακαριστός Μητροπολίτης Φλωρίνης κυρός Αυγουστίνος Καντιώτης που έλεγε: «Νὰ μὴ γίνεται οὐδεμία χειροτονία ἐπισκόπου, ἐὰν προηγουμένως δὲν συμμετέχει ὁ εὐσεβὴς λαὸς κάθε μητροπόλεως διὰ σώματος ἐκλεκτόρων (300-400). Τὸ «ψήφω κλήρου καὶ λαοῦ» πρέπει νὰ ἐπανέλθη εἰς τὴν ζωὴν τῆς συγχρόνου Ἐκκλησίας, για νὰ μὴν εἶναι οἱ δεσποτικοὶ θρόνοι τὰ ἔπαθλα ἀρριβιστῶν ὑποψηφίων, οἱ ὁποῖοι νικοῦν τοὺς ἄλλους εἰς τοὺς αἰσχροὺς ἀγῶνας τῆς κολακείας καὶ παντοειδῶν περιποιήσεων πρὸς τοὺς ἰσχυροὺς τῆς Ἐκκλησίας παράγοντες»14. Σίγουρα, δεν μπορούμε να ζητούμε νέο Επίσκοπο φωνάζοντας σαν τον λαό των Μεδιολάνων «Ambrosium Episcopum» που ήθελε τον μόλις κατηχούμενο Άγιο Αμβρόσιο ως νέο του Επίσκοπο. Ούτε όμως και σαν τον κυπριακό λαό που πριν από λίγα χρόνια εξέλεγε Επίσκοπο με τις κάλπες και καταντούσε προεκλογική πολιτικάντικη αηδία με αποτέλεσμα τώρα να εκλέγει πλέον μόνο το τριπρόσωπο. Πολλές φορές είναι η αλήθεια σημειώνονταν εκτροπές στην διαδικασία εκλογής Επισκόπου στους μεταποστολικούς χρόνους με αποτέλεσμα ο 13ος Κανών της εν Λαοδικεία Συνόδου και ο 4ος της Α΄ Οικουμενικής Συνόδου να ορίσουν ως εκλέκτορες τους Επισκόπους.

Η άμεση συμμετοχή του λαού σε μία τέτοια διαδικασία εκλογής Επισκόπου απαιτεί αλλαγή νοοτροπίας από το Σώμα της Εκκλησίας. Πόσο μορφωμένος εις Χριστόν, πόσο κατηχημένος είναι ο λαός του Θεού. Χρειάζεται εκκλησιαστικό φρόνημα και ήθος για να αισθανθεί ο καθένας μας τον Επίσκοπο ως Πατέρα του και όχι ως κάτι ξένο και απόμακρο. Χρειάζεται εκκλησιαστική συνείδηση ότι, εκτός από πολίτης του κράτους, είμαι τέκνο και μέλος της Εκκλησίας που συμμετέχω ενεργά στο Σώμα της Εκκλησίας, συγκεκριμένα στην τοπική εκκλησιαστική κοινότητα, την ενορία, είτε στην Θεία Λειτουργία, είτε στις εκδηλώσεις και δραστηριότητές της.

Σήμερα, με αφορμή την χηρεία δύο Μητροπόλεων, Καβάλα και Μετέωρα, σημειώθηκε μία πρωτοφανής για τα τωρινά χρονικά δεδομένα κίνηση στους κόλπους της Εκκλησίας. Αυτή η κίνηση και δραστηριότητα λαϊκών μελών της Μητροπόλεως Φιλίππων, Νεαπόλεως και Θάσου δεν μπορεί να αγνοηθεί από την Ιεραρχία της Εκκλησίας της Ελλάδος. Ποια ήταν αυτή; 9.000 μέλη της εν Φιλίπποις Εκκλησίας συγκέντρωσαν ηλεκτρονικά υπογραφές υπέρ του Ιεροκήρυκά τους Αρχιμανδρίτη π. Παύλου Κίτσου, εγράφησαν δημοσιεύματα και επιστολές για την εκλογή του, δημιουργήθηκε επιστολή υπέρ του Αρχιμανδρίτη προς τον Αρχιεπίσκοπο κ. Ιερώνυμο με έγκριση του Δημοτικού Συμβουλίου Καβάλας και τοπικοί Άρχοντες κατέθεσαν την επιστολή και την άποψη της τοπικής κοινωνίας στον Μακαριώτατο.

Η όλη αυτή κίνηση είναι μία έκφραση της λαϊκής γνώμης που μέσα στην Εκκλησία δεν υποτιμάται και δεν πρέπει να υποτιμάται διότι η Εκκλησία αποτελείται από κληρικούς και λαϊκούς. Ήταν μία κίνηση αυθόρμητη χωρίς έξωθεν πιέσεις. Ωστόσο, υπάρχει η δυνατότητα να εξελιχθεί σε θεσμό για μία Μητρόπολη που χηρεύει. Διότι συμμετέχει όποιος πιστός θέλει, όποιος έχει το πνευματικό αισθητήριο, όποιος αισθάνεται ότι ο Επίσκοπος είναι Πατέρας και όποιος έχει κάποια γνώση της εκκλησιαστικής ιστορίας και της αγιογραφικής παράδοσης. Η συγκέντρωση υπογραφών σε ειδικό πρόγραμμα του διαδικτύου στην ιστοσελίδα της χηρεύουσας Μητρόπολης, με την άδεια της Μητρόπολης, υπέρ κάποιου «ἀνεγκλήτου, ἀνεπιλήπτου, ἀνεπάφου πάσης ἀδικίας καὶ κατὰ τὸ δυνατὸν πεπαιδευμένου»15 κατά την «Διδασκαλία των Αποστόλων» Αρχιμανδρίτη που επιθυμεί το πλήρωμα των πιστών είναι μία σύγχρονη μορφή του «ψήφω κλήρου καὶ λαοῦ». Ένα πρόγραμμα όμως το οποίο θα εξασφαλίζει πλήρη διαφάνεια, με δυνατότητα μίας μόνο συμμετοχής εκάστου, θα λειτουργεί συγκεκριμένο χρονικό πλαίσιο και θα διοχετεύει τα αποτελέσματα στην Αρχιεπισκοπή Αθηνών, όπου θα ανακοινώνονται και το πρόσωπο που προκρίθηκε από την πλειοψηφία των συμμετεχόντων του λαού της χηρευούσης Μητροπόλεως θα μπαίνει απευθείας στο τριπρόσωπο. Η δε Ιεραρχία θα εκλέγει μόνο διπρόσωπο, ή αυτό θα συγκροτείται μόνο με κληρωτίδα. Έτσι το τριπρόσωπο θα αποτελείται από δύο κληρωτούς ή εκλεγμένους από την Ιερά Σύνοδο Αρχιμανδρίτες και από τον ένα που προκρίνει μέσω υπογραφών το σύνολο των συμμετεχόντων από τον λαό της χηρευούσης Μητροπόλεως.

Επίλογος

Η υποκρισία, η έπαρση, το ψέμα σ΄ έναν Ορθόδοξο Χριστιανό δεν ταιριάζει. Βαπτίζομαι σημαίνει υιοθετούμαι στον τρόπο ζωής και ύπαρξης του Χριστού ως αδελφοί και φίλοι του Χριστού και όχι ως οπαδοί Του ή δούλοι Του. Πιστεύω σημαίνει πως έχω πεποίθηση στην ύπαρξη αγαθών που ελπίζω και βεβαιότητα για πράγματα που δεν βλέπω16 και ελεύθερα αναπτύσσω σχέση με τον Δημιουργό μου Θεό. Και αυτό γιατί εγώ το έχω ανάγκη, είμαι πλάσμα Του και δεν ξέρω τα δώρα Του πώς να τα χειριστώ και μόνο ο Πλάστης μου θα διδάξει τον δρόμο. Άρα, κάνω πράξη τα λόγια που δίδαξε ο Χριστός και τον τρόπο που έζησε ο Χριστός. Τι σημασία έχει να το κηρύττω και να μην το κάνω πραγματικότητα με την ζωή μου, με τον τρόπο μου, με τον συμπεριφορά μου, με το παράδειγμά μου. Και αν πέσω, ανθρώπινο, υπάρχει το φάρμακο: η μετάνοια. Ζω μέσα στην Εκκλησία, μία θεανθρώπινη κοινωνία, καταξιώνομαι ο Χριστός, το Σώμα Του και το Αίμα Του, να ενοικεί μέσα μου που δεν το αξίζω και ποτέ δεν θα το αξίζω και το Άγιο Πνεύμα να είναι ένα διαρκές θαύμα σε κάθε ιερό Μυστήριο και κάθε Ακολουθία. Πολύ απλά χάσαμε το νόημα, την ουσία, τον προσανατολισμό μας, τον σκοπό της ζωής, την ιερή αποστολή μας και ασχολούμαστε με εκλογές Αρχιερέων, αστραφτερά άμφια, συμφέροντα παντός είδους για τα οποία μην ξεχνούμε θα κληθούμε κάποτε να δώσουμε λόγο. Ο Χριστιανός φέρει ιερό όνομα και καλείται το «ἅλας τῆς γῆς» και το «φῶς» του κόσμου! Ζητώ συγγνώμη όποιον άθελά μου σκανδάλισα.

Ένας μέλος της μιᾶς, Ἁγίας, Καθολικῆς καὶ Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας με αγάπη.

Πηγές 

1) Ιωάννην 8,7

2) Ματθαῖον7,5

3) Α΄ Κορινθίους 12,27

4) Ἐφεσίους 5,23

5) Α΄ Κορινθίους 12,12

6) Α΄ Κορινθίους 12,20

7) Ἐβραίους 13,8

8) Στιχηρό Εσπερινού της Πεντηκοστής

9) Α΄ Κορινθίους 12,4

10) Α΄ Κορινθίους 12,26

11) Πράξεις 1,26

12) Diakonima.gr, άρθρο «Πατριάρχης Σερβίας Παύλος :«ΝΑ ΕΝΑΣ ΑΓΙΟΣ ΠΟΥ ΠΕΡΠΑΤΑ ΣΤΗ ΓΗ!», 15 Νοεμβρίου 2009.

13) Amen.gr, άρθρο «Εκλογή ή διορισμός Αρχιερέων», 5 Απριλίου 2013

14) Αυγουστίνου Καντιώτη, Μητροπολίτου Φλωρίνης, Πρεσπών και Εορδαίας, «Ἐλευθέρα καὶ ζῶσα Ἐκκλησία» Ἀθῆναι 1954 σελ. 91-101

15) «Διδασκαλία των Αποστόλων» 2, 1, 1-13, χρονολογούμενο γύρω στο 230-270 μ.Χ.

16) Ἐβραίους 11, 1