ΕΚΛΟΓΕΣ 10 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ 1974

Γράφει ένας από τους διαχειριστές του «Δημοκρατικού Εθνικού Ρεύματος».

Η τελευταία ευκαιρία που δόθηκε για ανακαίνιση του πολιτικού βίου της χώρας και σοβαρή μεταπολίτευση ήταν -μας αρέσει ή όχι- το καθεστώς της 21ης Απριλίου 1967.

Θέλουμε να κάνουμε μία υποθετική ιστορία: Εάν ο Παπαδόπουλος και ο Μαρκεζίνης δεν θα ανατρέπονταν την 25η Νοεμβρίου 1973, ο Μαρκεζίνης θα έδινε συνέντευξη τύπου την Τετάρτη 28 Νοεμβρίου 1973 και θα ανακοίνωνε ημερομηνία εκλογών: την Κυριακή 10 Φεβρουαρίου 1974. Η Ελλάδα θα έμπαινε σε προεκλογικούς ρυθμούς μετά από μία δεκαετία!

Ο ρόλος του Ε.ΠΟ.Κ.

Καταλυτικό ρόλο στην δημιουργία νέων πολιτικών φορέων και στην ανάδειξη νέων πολιτικών προσώπων είχε παίξει το Ε.ΠΟ.Κ. (Ελληνικό Πολιτιστικό Κίνημα) με γραφεία σε όλη την Ελλάδα. Είχε στήριξη από παλαιούς πολιτευτές, δημοσιογράφους, ηθοποιούς αλλά και απλούς πολίτες. Εγκέφαλος όλης της προσπάθειας ήταν ο ίδιος ο Γεώργιος Παπαδόπουλος! Όμως το ΕΠΟΚ είχε ένα σοβαρότατο εχθρό: τους αξιωματικούς και υπαξιωματικούς που περιστρέφονταν από τον Ιωαννίδη και ήθελαν επί δεκαπενταετία και εικοσαετία διαιώνιση στρατιωτικής δικτατορίας!!! Σε κάθε ενέργεια του ΕΠΟΚ, οι πράκτορες του Ιωαννίδη και των στρατιωτικών φερεφώνων του δεν σταματούσαν να το σαμποτάρουν. Παρ΄ όλα αυτά ο Παπαδόπουλος προχώρησε...

Ο δρόμος προς τις εκλογές...

Ο Παπαδόπουλος, βλέποντας την πείσμονα θέση του Βασιλιά Κωνσταντίνου για αδιαλλαξία και αποκοπή κάθε γέφυρας επικοινωνίας με το στρατιωτικό καθεστώς αλλά και την νομιζόμενη ανάμειξή του στο Κίνημα του Ναυτικού (Μάιος 1973), αποφάσισε να καταργήσει τον βασιλικό θεσμό και να προχωρήσει στον ταχύ εκδημοκρατισμό. Πλέον, ο ίδιος ως Πρόεδρος Δημοκρατίας κινούσε τα νήματα. Εγκαθίδρυσε Προεδρική Δημοκρατία και αναθεώρησε το Σύνταγμα του 1968 πιστοποιώντας τις αποφάσεις του αυτές με ένα αμφιβόλου ποιότητος δημοψήφισμα την 29η Ιουλίου 1973. Όρισε για πρώτη φόρα στην ελληνική ιστορία (11μελές) Συνταγματικό Δικαστήριο, ήρε τον στρατιωτικό νόμο και από την περιοχή της Αθήνας όπου μόνο εκεί ίσχυε, έδωσε ειδική χάρη στον Αλέξανδρο Παναγούλη, προχώρησε σε αναμόρφωση των υπουργείων και των χαρτοφυλακίων και έθεσε τέρμα στο καθεστώς εκτάκτων εξουσιών την 8η Οκτωβρίου 1973 διορίζοντας την μεταβατική κυβέρνηση του Σπυρίδωνος Μαρκεζίνη.

Οι τρεις «γκάφες» του Μαρκεζίνη

Όμως τρεις γκάφες του Μαρκεζίνη μέσα στον πρώτο μήνα διακυβερνήσεώς του τον έφεραν αντιμέτωπο, τόσο με τους αδιάλλακτους κανταφικούς του Ιωαννίδη, όσο και με κομματικοποιημένους φοιτητές:

Οι δύο γκάφες ήταν σε ομιλία του Μαρκεζίνη ενώπιον αξιωματικών όπου εξέφρασε πρόταση για σύμφωνο ελληνοτουρκικής φιλίας και τον θαυμασμό του για τον Λένιν... Αυτό αρκούσε για να προκαλέσει την μήνη αδιάλλακτων αντικομμουνιστών και μισότουρκων αξιωματικών...

Η δεύτερη γκάφα του ήταν η δήλωσή του για μοναδική κάθοδο στις εκλογές «ἐὰν δὲν συμμετάσχει κανείς, καὶ θὰ τὶς κερδίσω». Αυτή η βεβαιότητα για νίκη στις εκλογές μεταφράστηκε από κάποιους κομματικοποιημένους φοιτητές ως «στημένη εκλογική φιέστα της χούντας για την λαϊκή νομιμοποίησή της». Αυτή η δήλωσή του ήταν αφορμή για τα γεγονότα της 4ης Νοεμβρίου 1973 στο πενταετές μνημόσυνο του Γεωργίου Παπανδρέου...

Τα νέα κόμματα

Ειδικώτερος ιστορικός μελετητής για την 21η Απριλίου δεν υπάρχει από τον κ. Μάνο Χατζηδάκη, με τον οποίο το blog μας είχε συνεργασθεί το 2013-2014. Γράφει στην ιστοσελίδα του Ε.ΠΟ.Κ.: «Ἡ συνειδητή ἀποχή τῶν δύο μεγάλων προεπαναστατικῶν κομμάτων ἀπό τίς ἐκλογές, σήμαινε αὐτομάτως τήν οἰκειοθελή αὐ­τοεξορία τοῦ παλαιοκομματισμοῦ ἀπό τόν νέο πολιτικό βίο.  Ἄνοιγε τόν δρόμο πρός τίς νέες δυνάμεις καί τά νέα σχήματα πού θά προέκυπταν. Παλινδρόμησις στό προεπαναστατικό πα­ρελθόν ἀποκλειόταν».

Ο μεταπριλιανός πολιτικός κόσμος είχε ήδη συγκροτήσει και με­γάλους πολιτικούς σχηματισμούς έτοιμους να μεταβληθούν σέ νέα κόμ­μα­­τα με κορυφαίο το ΕΠΟΚ το οποίο θα συμμετείχε στις εκλογές, αλλά και την Ελληνική Λέσχη του Παύλου Μα­νωλόπουλου, το οποίο στήριζε ο Παττακός, το κόμμα Μαρκε­ζίνη που επιθυμούσε να πολιτευθούν μαζί του στελέχη των Κυβερ­νή­­σεων Παπαδοπούλου, το κόμμα Μακαρέζου, ο οποίος είχε σκοπό να ηγηθεί κόμ­ματος με κύρια στήριξη από τον Ιω­άν­νη Λαδά, τον Κωνσταντίνο Ασλανίδη και τον Μιχαήλ Μπαλό­που­λο, το σοσιαλίζον κόμμα Σταματόπουλου κ.α. Από τον παλαιό πολιτικό κόσμο δέχθηκε να συμμετάσχει το ΚΚΕ Εσωτερικού και η ΕΔΑ που εκφραζόταν από τον Ηλία Ηλιού!

Από αυτά τα κόμματα θα προέκυπτε η νέα 200μελής Βουλή. από τις εκλογές της 10ης Φεβρουαρίου 1974. Δεν θα έλειπαν φυσικά και οι ανατροπές των τελευταίων 86 ημερών που έμεναν από τις 17 Νοεμβρίου 1973 έως τις 10 Φεβρουαρίου 1974 για την ώρα της κάλπης. Οι 180 βουλευτές θα εκλέγονταν από τον λαό και οι υπόλοιποι 20 θα διορίζονταν αριστίνδην από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας Γεώργιο Παπαδόπουλο, σύμφωνα με το Σύνταγμα του 1973. Κάποιο κόμμα θα αναλάμβανε να κυβερνήσει την χώρα για μία πενταετία, όχι τετραετία, μέχρι το 1979.

Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας θα εκλεγόταν από τον λαό ανά 7 χρόνια, χωρίς δικαίωμα επανεκλογής. Έτσι και ο Γεώργιος Παπαδόπουλος θα παρέμενε Πρόεδρος Δημοκρατίας μέχρι τον Ιούνιο του 1981! Το Σύνταγμα του 1973 έδινε υπερεξουσίες στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας σε τέτοιο σημείο όπου οι υπουργοί «Εξωτερικών», «Εθνικής Αμύνης» και «Δημοσίας Τάξεως» διορίζονταν και παύονταν από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας χωρίς να απαιτείται η σύμφωνη γνώμη του Πρωθυπουργού! Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, σύμφωνα με το ΦΕΚ Α' 230/1973, ήταν αυτός που διαμόρφωνε την κυβερνητική πολιτική σε αυτούς τους τρεις τομείς, και σε αυτόν λογοδοτούσαν οι συγκεκριμένοι υπουργοί.

Ας κρατήσουμε και κάτι ως μία πολύ βαθιά υποθετική ιστορική εξέλιξη: Ο Γεώργιος Παπαδόπουλος υπήρξε Βασιλόφρων. Όπως γράψαμε και στις 5 Αυγούστου 2014 σε άρθρο μας: «Στις 2 Ιουνίου 1973, μία μέρα μετά την κατάργηση της βασιλικού θεσμού, ο (αντιβασιλικός) Μακαρέζος είπε για τον Παπαδόπουλο στον (υφυπουργό και αληθινό συνεργάτη του Παπαδόπουλου) Γεώργιο Κάρτερ ότι: "Ἐὰν ἀνοίξῃς τὴν καρδιά του ἀκόμη καὶ τώρα, θὰ ἴδης μέσα του τὸ Στέμμα"! Ο Κάρτερ τονίζει μέσα σε βιβλίο του το εξής: "Ὁ Γ. Παπαδόπουλος πῆρε τὰς εὐθύνας πάνω του διότι δὲν ἠθέλησε νὰ φέρει τὸν λαόν εἰς ἀντίθεσιν μὲ τὸν Βασιλέα διεξάγωντας ἐκ τῶν προτέρων δημοψήφισμα. Πίστευε πὼς κάποτε μπορεῖ καὶ νὰ ξαναχρειασθεῖ!...» Αυτές οι μαρτυρίες λένε πολλά...!!!

Επίλογος

Δυστυχώς, η φιέστα που διοργάνωσαν για τους δικούς τους λόγους τροτσκιστές φοιτητές, οι παλαιοπολιτικοί και οι πράκτορες της ΚΥΠ και ονομάζεται «Πολυτεχνείο» έδωσε την κατάλληλη αφορμή στον Ιωαννίδη για να επέμβει. Ετοιμαζόταν από το καλοκαίρι του 1973 με τις ευλογίες των Αμερικανών, αλλά η έκρυθμη κατάσταση που προκάλεσε το Πολυτεχνείο του έδωσε την κατάλληλη αφορμή. Και στις 25 Νοεμβρίου χτύπησε... και το πλήγμα μένει μέχρι σήμερα βαθιά μέσα μας......

Η Ελλάδα το 1973 δολοφονήθηκε τρεις φορές: στις 1 Ιουνίου, στις 17 Νοεμβρίου και το τελειωτικό χτύπημα έγινε στις 25 Νοεμβρίου. Εκείνη την ημέρα η Ελλάδα έχασε ότι έχτιζε με προσωπικό κόστος, όραμα και θυσία ο Γεώργιος Παπαδόπουλος και οι λογικοί και έντιμοι συνεργάτες του επί έξι χρόνια και άνοιξε τον δρόμο για τον διαμελισμό της Κύπρου, την υποτέλεια στις ΗΠΑ και την επιστροφή των παλαιοπολιτικών...