ΤΟ ΔΗΜΟΨΗΦΙΣΜΑ ΤΟΥ 1968

Το δημοψήφισμα της 29ης Σεπτεμβρίου 1968 ήταν το πρώτο δημοψήφισμα του Απριλιανού Στρατιωτικού καθεστώτος. Το ερώτημα που τέθηκε στον ελληνικό λαό ήταν: 

* ΝΑΙ ή ΟΧΙ στον θεμελιώδη Νόμο του Κράτους, το Σύνταγμα δηλαδή. Αυτό είχε και άλλες έννοιες κατ΄ επέκτασιν. 

ΝΑΙ ή ΟΧΙ στην 21η Απριλίου,

ΝΑΙ ή ΟΧΙ στην επιστροφή του Βασιλιά (εφ΄ όσον το πολίτευμα διατηρείτο ως Βασιλευομένη Δημοκρατία).

Ας τα πάρουμε απ΄ την αρχή...

Ο δρόμος για την 21η Απριλίου

Τον δρόμο για την εγκαθίδρυση του καθεστώτος της 21ης Απριλίου 1967 άνοιξαν: 

* η υπόθεση Α.Σ.Π.Ι.Δ.Α., 

* η πεισματική εμμονή του Γ. Παπανδρέου στην προσπάθειά του να σώσει τον γιο του, 

* η υπαναχώρηση του από τη δική του εισήγηση για σχηματισμό οικουμενικής κυβερνήσεως τον Φεβρουάριο 1967, 

* η κινητοποίηση από τον Ανδρέα Παπανδρέου σε συνεργασία με την κομμουνιστική Ε.Δ.Α., οχλοκρατικών εκδηλώσεων στους αθηναϊκούς δρόμους και η απειλή του για όρκιση κυβέρνησης στην πλατεία Συντάγματος, μετά τις εκλογές της 28ης Μαΐου 1967.

Από τις αρχές του 1966 προπαρασκεύαζαν το κίνημα οι 3 Συνταγματάρχες!!! Είχαν διασυνδέσεις με την D.I.A., την αμερικανική στρατιωτική μυστική υπηρεσία. Αφορμή για επέμβαση τους στάθηκε η διαταγή από τον αρχηγό Γ.Ε.Σ. Γρηγόριο Σπαντιδάκη για ανασκευή του Σχεδίου "Προμηθεύς", με το οποίο εν μέρει "νομιμοποιούσαν" την επικείμενη ενέργεια τους. Οι κομμουνιστές ήδη ετοιμάζονταν για δ΄ γύρο τους με αρχηγό τον Ανδρέα Παπανδρέου.

Οι Συνταγματάρχες άνηκαν στον αγανακτισμένο Ελληνικό λαό. Γι΄ αυτό και η ενεργεία τους κατά την 21η Απριλίου του 1967 αποτελεί μία "μεταρρυθμιστική επανάστασις «εκ των κάτω»" και όχι ως "συντηρητικό πραξικόπημα «εκ των άνω»". Η Λέσχη Μπίλντεμπεργκ επεδίωκε να εξασφαλίσει μαζικό και άνετο ανεφοδιασμό και πολεμικό υλικό του Ισραήλ (κατά την επικείμενη και προγραμματισμένη για τον Ιούνιο του ίδιου έτους εξόρμηση κατά της Αιγύπτου) από Ελληνικές βάσεις!

Η τεταμένη πολιτική κατάσταση ανάγκασε τους Συνταγματάρχες να επέμβουν την 21η Απριλίου, παρά τα αντίθετα σχέδια της αμερικανικής D.I.A. (=Υπηρεσία Εθνικής Ασφαλείας)!

Φυσικά, η 21η Απριλίου δεν προήλθε από κάποιο κόμμα, τάξη ή παράταξη. Υπήρξε λοιπόν στη γένεσή της ένα πλατύ κίνημα με πλήθος ιδεολογικών ρευμάτων και πολιτικών τάσεων.

Νέο Σύνταγμα
Την επιτροπή αναθεώρησης του Συντάγματος την είχε αναλάβει μία επιτροπή διακεκριμένων νομομαθών υπό τον Χαρίλαο Μητρέλια. Με το προδομένο κίνημα του Βασιλέως, η Επιτροπή καταθέτει το "Σχέδιον Συντάγματος" στον νέο πρωθυπουργό τον Παπαδόπουλο.
Τελικά αποφασίστηκε η εκ νέου αναθεώρηση του. Στις 1 Μαρτίου 1968 σε συνέντευξή του ο Παπαδόπουλος είχε αναγγείλει πως το πολίτευμα θα παρέμεινε "Βασιλευομένη Δημοκρατία" παρά τις φωνές των αμερικανόφιλων μικρών αξιωματικών που πίεζαν για ανακήρυξη Αβασίλευτης Δημοκρατίας.
Η 21η Απριλίου αποφάσισε κάτι πρωτότυπο, αρκετά εκσυγχρονιστικό και δημοκρατικό. Την "δημοσίαν συζήτησιν". Ο καθένας θα μπορούσε να εκφέρει την γνώμη του για το Νέο Σύνταγμα σε παραλληλισμό με το Σύνταγμα του 1952. Επίσης είχε την δυνατότητα να γράψει το αίτημα του, το παράπονο του, την άποψή του για την αναμόρφωση του Νέου Συντάγματος. Ξεκίνησε στα μέσα Μαρτίου του 1968 και τερματίστηκε τον Μάιο του ίδιου έτους. Η συμμετοχή του κόσμου ήταν μεγάλη και εξαιρετικά ικανοποιητική και η εφαρμογή αυτού του νέου εκσυγχρονιστικού "προγράμματος" επιτυχής.
Το Νέο Σύνταγμα είχε δύο όψεις την φιλελεύθερη-προοδευτική  και την στρατοκρατική. Ιδρύονταν νέοι θεσμοί όπως Επίτροπος της Βουλής, υπεύθυνος για τον έλεγχο των βουλευτών, Εθνικό Συμβούλιο Παιδείας του οποίου προήδρευε ο εκάστοτε Αρχιεπίσκοπος, Βουλευτές Επικρατείας ενώ ο αριθμός των Βουλευτών δεν μπορούσε να υπερβαίνει τους 150. Επίσης θεσμοθετείτο και το ασυμβίβαστο Υπουργού-Βουλευτή και η διαφάνεια και ο έλεγχος των κομμάτων τα οποία αποκτούσαν μία δημοκρατική υπόσταση. Έτσι ο αρχηγός του κόμματος ο οποίος εκλεγόταν από την βάση του κόμματος είχε θητεία 5ετή και επιτρεπόταν μία φορά ακόμη επανεκλογή του.
Ακόμα Συμβούλιο του Έθνους, στο οποίο θα μετέχουν, υπό την προεδρία του Βασιλέως, ο πρωθυπουργός, ο πρόεδρος της Βουλής, οι αρχηγοί των δύο ισχυροτέρων κομμάτων, εφόσον κάποιος δεν είναι πρωθυπουργός, ο πρόεδρος του Συνταγματικού Δικαστηρίου και ο αρχηγός των Ενόπλων Δυνάμεων. Ο Στρατός καθοριζόταν ως τέταρτη, ανεξάρτητη εξουσία, που δεν ελέγχεται από την εκλεγμένη κυβέρνηση, με αρχηγό όχι πλέον τον Ανώτατο Άρχοντα αλλά τον Αρχηγό των Ενόπλων Δυνάμεων! Οι Ένοπλες Δυνάμεις είχαν ως πρόσθετη αποστολή τους "την προστασίαν της πολιτικοκοινωνικής τάξεως". Δημιουργούσαν, ακόμη, οι διατάξεις αυτές ένα πολιτικά πανίσχυρο "Συμβούλιο Εθνικής Αμύνης", το μόνο πολιτικά ανεύθυνο και συνταγματικά αμετακίνητο μέλος του οποίου ήταν ο ενισχυμένος με εξαιρετικές προσωπικές αρμοδιότητες Αρχηγός των Ενόπλων Δυνάμεων.
Για πρώτη φορά Συνταγματικό Δικαστήριο, το οποίο θα αποφασίζει αμετάκλητα ποιοι πολίτες ή κόμματα μπορούν να μετάσχουν στις εκλογές και θα μπορεί να αποφασίζει τη διάλυση κομμάτων και να κηρύσσει έκπτωτους τους βουλευτές. Τα μέλη του θα ήταν ισόβια και δεν θα ξεπερνούσαν τα 12 και προέβλεπε την μη εκλογιμότητα όσων είχαν διατελέσει εκπρόσωποι της εκτελεστικής και νομοθετικής εξουσίας.

Εκστρατεία για το ΝΑΙ
Δικαίωμα ψήφου δεν είχαν οι πολιτικοί κρατούμενοι οι οποίοι είχαν συλληφθεί και εκτοπιστεί από τον Απρίλιο του 1967. Κυρίαρχη στη διαφημιστική εκστρατεία του Απριλιανού καθεστώτος ήταν η λέξη «ΝΑΙ», η οποία προωθήθηκε από όλα τα μέσα της εποχής, όπως αφίσες, έντυπο υλικό, ραδιοφωνικές και τηλεοπτικές εκπομπές και εφημερίδες.

29 Σεπτεμβρίου 1968

Το δημοψήφισμα της 29ης Σεπτεμβρίου 1968 αποτελεί λαϊκή νομιμοποίηση της 21ης Απριλίου, διότι πάνω από το 50% των ψηφοφόρων υπερψήφισε την 21η Απριλίου. Κατά τις ημέρες της έγιναν  έργα και δεν υπήρχε η λοβιτούρα και η σιχαμάρα των πολιτικών. Η 21η Απριλίου την 29η Σεπτεμβρίου 1968 αποκτά λαϊκή υπόσταση και την εντολή να συνεχίσει το έργο της.
Η 21η Απριλίου, αρέσει δεν αρέσει σε κάποιους ήταν ένα καθεστώς βαθύτατα φιλολαϊκό και κοινωνικό. Στάθηκε πέρα από και πάνω από κόμματα. Επί των ημερών της, η Ελλάδα άλλαξε κυριολεκτικά μορφή. Φίλοι και αντίπαλοι αναγνωρίζουν ότι τα έργα που έγιναν τότε στην Πατρίδα μας δεν είχαν γίνει από καμία άλλη κυβέρνηση.
Η διακυβέρνηση του Γεωργίου Παπαδόπουλου έτυχε ευρείας λαϊκής αποδοχής με το δημοψήφισμα του 1968. Αναμφισβήτητο αυτό! Το καθεστώς ανεκοίνωσε τα παρακάτω αποτελέσματα:
ΝΑΙ 4.638.466 ψήφοι & ποσοστόν 81,35%
ΟΧΙ    391.923 ψήφοι & ποσοστόν 7,79%
Αυτό δεν σημαίνει ότι ο λαός δεν ήθελε τον Βασιλιά του και πάλι στην χώρα. Το Σύνταγμα του 1968 προέβλεπε την βασιλευομένη μορφή του πολιτεύματος. Είχαν καθήκον οι Συνταγματάρχες να τον καλέσουν και το έπραξαν.
Ταυτόχρονα όμως ξεκίνησαν και μία "αποβασιλικοποίηση". Στις 26 Νοεμβρίου 1968 ο Παπαδόπουλος οικειοποιήθηκε τα Βασιλικά Ιδρύματα, που είχαν δημιουργήσει οι αείμνηστοι Βασιλείς Παύλος και Φρειδερίκη  που τόσες υπηρεσίες είχαν προσφέρει στον Ελληνικό λαό και τον τόπο μας. Στις 2 Ιουνίου 1970 ασεβώντας εις βάρος της μνήμης των Παύλου-Φρειδερίκης μετονόμασε τα "Βασιλικά Ιδρύματα" σε "Εθνικά". Στις 20 Δεκεμβρίου του 1971 οι Συνταγματάρχες κατήργησαν την φορολογική απαλλαγή που απολάμβαναν ίσαμε τότε οι Βασιλείς.
Το Σύνταγμα του 1968 ίσχυσε από τις 15 Νοεμβρίου 1968.

Η στάση του Βασιλέως Κωνσταντίνου
Ο Κωνσταντίνος δεν αποδέχθηκε το Σύνταγμα του 1968 γιατί δεν υπήρχαν οι ουσιαστικές προυποθέσεις για το αδιάβλητο του δημοψηφίσματος έθεσε ως όρο της επιστροφής του τον σχηματισμό υπηρεσιακής κυβέρνησης ευρείας αποδοχής που θα οδηγούσε την χώρα σε εκλογές. Η ανατροφή του Κωνσταντίνου ήταν τελείως διαφορετική. Είχε δημοκρατική γαλούχηση και ανατροφή.
Προσπαθώντας να ανατρέψει τους Συνταγματάρχες, συμπαρέσυρε και τα σχέδια των Αμερικανικών μυστικών Υπηρεσιών που στόχευαν στην ελεύθερη χρήση των βάσεων τους στην χώρα μας, στην απόκτηση ετεροδικίας και στην εγκατάσταση πυραύλων μέσου βεληνεκούς στην Βόρειο Ελλάδα.
Ο Κωνσταντίνος, μετά από προδοσία ορισμένων, απέτυχε να ξανακάνει την χώρα κυρία του οίκου της. Ο Κωνσταντίνος ήταν το μοναδικό πρόσωπο που εξέφραζε την νομιμότητα μέχρι το καταραμένο δημοψήφισμα του 1974.
Στο εξωτερικό ο Βασιλεύς έγινε δέκτης των "παρακλήσεων" του καθεστώτος. Οι πολιτικοί τον  εξαπάτησαν όμως για να κυβερνήσουν αυτοί την χώρα όπως ήθελαν. Στα σχέδια της Μπίλντεμπεργκ, της N.S.A, της C.I.A. και της D.I.A. δεν χωρά ο Κωνσταντίνος. Όμως και οι Συνταγματάρχες το θέμα της επανόδου του Βασιλέως έπρεπε να τον χειριστούν τελείως διαφορετικά.
Αντί να προπαρασκευάσουν το κατάλληλο έδαφος και με τους όρους του για την επιστροφή του, του εξασκούσαν πίεση και απειλές με την κατάργηση της φορολογικής του απαλλαγής και την αποβασιλικοποίηση η οποία συνοδευόταν από μία φιλελευθεροποίηση στο καθεστώς και μία προσωποπαγία με τον Παπαδόπουλο να συγκεντρώνει όλο και περισσότερες εξουσίες στα χέρια του.
Τέλος με την πανίσχυρη αυτή εις χείρας του τελευταίου εξουσία και με έξωθεν εντολή κατάργησε με πρόφαση το κίνημα του Ναυτικού την Βασιλευομένη Δημοκρατία από τον τόπο μας. Την πολιτειακή αυτή μεταβολή ενέκρινε ο λαός σε νόθο-δημοψήφισμα με τα παραβάν χωρίς κουρτίνες και τους αξιωματικούς να ψηφίζουν 4-5 φορές. Ας σημειωθεί πως αυτά δεν είχαν γίνει στο δημοψήφισμα του 1968!
Τέλος με το νομοθετικό διάταγμα 225 της 5ης Οκτωβρίου 1973 απαλλοτριώθηκε όλη η κινητή και ακίνητη περιουσία του Βασιλέως που την είχε αποκτήσει ο Βασιλεύς Γεώργιος Α΄ και ο Στρατηλάτης Κωνσταντίνος ΙΒ΄ με νόμιμο τρόπο και μέσο. Μετά από λίγο καιρό φύλλο και φτερό είχαν γίνει σπάνιοι παλαιοί πίνακες ζωγραφικής και ορισμένα ταπισερί.

Κατακλείδα
Η ενέργεια της 21ης Απριλίου αποτελεί επανάσταση. Αν δεν πετύχαινε και δεν έκανε έργο θα ήταν πραξικόπημα. Οι επαναστάσεις δεν γίνονται πάντα. Πρέπει τον κατάλληλο χρόνο και την κατάλληλη στιγμή.
Οι Συνταγματάρχες ανέπτυξαν πλούσιο έργο στην Πατρίδα σε όλους τους τομείς και την κατέταξαν στις πιο ανεπτυγμένες οικονομικά και βιομηχανικά χώρες. Όμως από πίσω είχαν εντολές και διαταγές από τις αμερικανικές μυστικές υπηρεσίες που τους προώθησαν όπως αποδεικνύεται.
Το έργο τους θα εγκριθεί από την πλειοψηφία του Ελληνικού λαού και αυτό είναι αναμφιβήτητο. Όμως ας μην λησμονούμε πως τρία ήταν συναισθήματα που επικράτησαν και στα 2 δημοψηφίσματα του Απριλιανού καθεστώτος: Η λογική, ο φόβος και το πείσμα.
Όμως θα γράψουν έναν δραματικό επίλογο στην χώρα καταργώντας το πολίτευμα της Βασιλευομένης Δημοκρατίας. Η πολιτειακή αυτή μεταβολή θα αποτελέσει την απαρχή όλων των μεγάλων δεινών και συμφορών που θα συμβούν τις επόμενες 4 δεκαετίες στην Ελλάδα...