ΤΟ "ΟΙΚΑΔΕ" ΤΟΥ 1920

"Οίκαδε": το ατυχές προεκλογικό σύνθημα των βασιλοφρόνων στις εκλογές του 1920. Κανένας ιστορικός δεν τόλμησε να γράψει για το οίκαδε, εκτός από τους αντιβασιλικούς, τους βενιζελικούς και τους μαρξιστές που χρησιμοποιούν την γραφίδα προς σκοπόν προπαγάνδας.

Όμως για να εξετάσει κανείς το "οίκαδε" ως προεκλογικό σύνθημα πρέπει να μελετήσουμε την επικρατήσασα τότε κατάσταση. 

Δ. Γούναρης

Η Ελλάδα διχασμένη. Κυβερνήτης της, κοινοβουλευτικός δικτάτορας με την βοήθεια των γαλλικών λογχών, ο Ελευθέριος Βενιζέλος (ή Μπενύ Σελόν). Από τον Ιούνιο του 1917 μέχρι τον Οκτώβριο του 1920, οι Έλληνες σύρθηκαν δεμένοι στο άρμα των απαιτήσεων της Αντάντ. Άλλαξαν πολύ οι καταστάσεις τότε. Η βενιζελική προπαγάνδα λειτούργησε περίφημα. Γεγονότα που δεν συνέβησαν πέρασαν σήμερα στα σχολικά βιβλία. Αποκορύφωμα της τριετίας 1917-1920 η "Λευκή Βίβλος" (=προπαγανδιστικό βιβλίο) η οποία ηρωοποιούσε τον Βενιζέλο και καθύβριζε τον Στρατηλάτη Κωνσταντίνο και τους πολιτικούς του αντιπάλους). Σε κάθε πλατεία και ένα γαλλικό κανόνι! Εξορίες, εκτελέσεις, καθαιρέσεις κλπ.    

Οι λεγόμενοι σύμμαχοι που φρόντιζαν για τα δικά τους συμφέροντα, έβαλαν τον Βενιζέλο να καλλιεργεί την μεγάλη ιδέα του Ελληνισμού για να μας σύρουν σε πόλεμο, με σκοπό τον περιορισμό της δικαιοδοσίας- επιρροής της Τουρκίας προς τα πετρέλαια της Μοσούλης και άλλα γεωστρατηγικά συμφέροντα ανάλογα με την "σύμμαχο" χώρα. Δεν περίμεναν φυσικά την προέλαση του Ελληνικού στρατού και αυτό δεν τους ήταν αρεστό. Δεν θα επέτρεπαν κάποιον άλλον να πάρει την θέση της Τουρκίας, την οποία προσπαθούσαν να περιορίσουν. Και οι ελληνοποιημένοι Εφιάλτες δεν έλειπαν ποτέ απ΄ αυτόν τον τόπο. Το αποτέλεσμα ήταν να εγκαταλείψουν την Ελλάδα στο παιγνίδι που την έβαλαν και να αρχίζουν να συνάπτουν συμφωνίες υπέρ των συμφερόντων τους, με την Τουρκία του νικητή των εκλογών Κεμάλ, φίλου του Βενιζέλου! Όχι μόνον υπήρξε αδιαφορία για την Ελληνική πλευρά και ενίσχυση των Τουρκικών στρατευμάτων εις βάρος του Ελληνικού μετώπου, όχι μόνον δεν πρόσφεραν τα πλοία τους για διάσωση, αλλά έκοβαν χέρια πετώντας τους πρόσφυγες στα νερά. Ας μην γράφουμε λοιπόν μιαν άλλη ιστορία, ωραιοποιώντας καταστάσεις.

Τον Ιούλιο του 1920 υπογράφεται η Συνθήκη των Σεβρών η οποία ποτέ δεν ίσχυσε αφού δεν εγκρίθηκε από τα Κοινοβούλια των κρατών της Αντάντ, ούτε της Ελλάδας. Η Αντάντ πήρε ότι ήθελε να πάρει, τερμάτιζε τον πόλεμο της με την Τουρκία του Σουλτάνου και άφηνε την Ελλάδα μόνη της να συνεχίσει τον πόλεμο με την Τουρκία του Κεμάλ.

Στέλνει στρατό στην Μικρά Ασία 80.000-100.000 άνδρες καταδικασμένους στην βέβαια σφαγή. Οι Έλληνες έπεσαν μέσα στην παγίδα. Οι εξόριστοι πολιτικοί της φιλοβασιλικής παράταξης έκαναν το πρώτο λάθος. Αφού ήμαστε παγιδευμένοι ένα λάθος που έκανε η φιλοβασιλική παράταξη ήταν να στηρίξει την πολιτική της στην επιστροφή των στρατιωτών από το μέτωπο (δηλαδή το οίκαδε). 

Η φιλοβασιλική παράταξη συγκροτήθηκε στο κόμμα της "Ηνωμένης Αντιπολίτευσης" με αντιπολεμική χροιά υποσχόμενη την απαλλαγή από την "βενιζελική τυραννία".

Ο Βενιζέλος θέλει να αποποιηθεί των ευθυνών του για την επερχόμενη μικρασιατική καταστροφή και αλλάζει τον εκλογικό νόμο. Ενώ στις εκλογές της 1ης Νοεμβρίου 1920 ο Βενιζέλος παίρνει 375.000 ψήφους και ο Γούναρης 368.000, τις κερδίζει ο Γούναρης. Ο λαός, πράγματι, απαλλάχθηκε από την "βενιζελική τυραννία" που ευαγγελίζονταν οι Βασιλόφρονες αλλά δεν επέστρεψαν οι στρατιώτες. Αντίθετα από 100.000 έγιναν 250.000 στρατιώτες. Επίσης, ένα λάθος της νέας κυβέρνησης Ράλλη (όχι Γούναρη) παρά τις φιλότιμες προσπάθειές της για νίκη στο μικρασιατικό μέτωπο, έκανε το λάθος να προχωρήσει σε αποστρατείες ορισμένων εμπειροπόλεμων αξιωματικών ως "βενιζελικών", εκ των οποίων πολλοί είχαν αναπτύξει και προπαγανδιστική δράση υπό τις διαταγές του Βενιζέλου.

Οι ευκαιρίες για νίκη του Ελληνικού Στρατού

Μάχη στον Σαγγάριο ποταμό

1η: Σε σύσκεψη των εκπροσώπων των νικητών-χωρών στο Λονδίνο (Φεβρουάριος 1921) για την εφαρμογή της Συνθήκης των Σεβρών την Ελλάδα εκπροσώπησαν Καλογερόπουλος και Γούναρης οι οποίοι ενημέρωσαν τους δήθεν "συμμάχους" πως στο μέτωπο υπάρχουν 250.000 άνδρες έτοιμοι να συντρίψουν τον κεμαλικό στρατό. Ούτε οι "σύμμαχοι", ούτε οι 2 τουρκίες το δέχθηκαν. Το απέρριψαν κατηγορηματικά! Χάθηκε η πρώτη ευκαιρία.  

2η: Ο Στρατός υπό την ηγεσία του Στρατηλάτη Κωνσταντίνου ΙΒ΄ έγραψε νέες σελίδες δόξας και πράγματι η προσχεδιασμένη Μικρασιατική καταστροφή δεν θα γινόταν πραγματικότητα! Ο διεθνής σιωνισμός μέσω Γαλλίας και Ιταλίας στέλνει ενισχύσεις στον κεμαλικό στρατό! Ωστόσο, ο κάματος των Ελληνικών στρατευμάτων, η πτώση του ηθικού από τους βενιζελικούς της Αμύνης Β΄ και τους κομμουνιστές ήταν και αυτοί ουσιαστικοί παράγοντες για την ήττα μας στον Σαγγάριο. Αν νικούσαμε στον Σαγγάριο (που ήμαστε και πλειοψηφία) τότε ο δρόμος για την Άγκυρα θα ήταν ανοικτός (50 χλμ απείχε) και θα καταλαμβάναμε την καρδιά της κεμαλικής τουρκίας: την Άγκυρα. Η Ελλάδα θα ήταν ένα κράτος μέχρι την Άγκυρα! Αλλά άλλοι επέλεξαν να κάνουν τους προδότες...

Το "οίκαδε" κρίθηκε από την ιστορία και ήταν λάθος των Βασιλοφρόνων, ένα από τα ελάχιστα λάθη