ΕΚΚΛΗΣΙΑ - ΚΟΡΩΝΟΪΟΣ - ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΣ

Γράφει ένας ἐκ τῶν διαχειριστῶν τοῦ "Δημοκρατικοῦ Ἐθνικοῦ Ρεύματος".

Οι παθογένειες στην Ελλαδική Εκκλησία

Ἡ Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος ἀκροβατεῖ, περπατᾶ σὲ τεντομένο σκοινί. Ὅποιος δὲν τὸ καταλαβαίνει ἐθελοτυφλεῖ. Ἡ Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος ἤδη ἀπὸ τὴν ἐποχὴ τῆς βαυαρικῆς ἀντιβασιλείας κατέστη σύμφωνα μὲ τὰ πρότυπα τῶν καλβινιστῶν προτεσταντῶν «σχεδιαστῶν» της μία κρατικὴ ὑπηρεσία ποὺ θὰ χρησιμεύει γιὰ τὶς δημόσιες τελετές, τὶς κηδείες πολιτικῶν προσώπων καὶ τὶς ἐπίσημες Δοξολογίες καὶ ὡς ὀργανισμὸς ποὺ θὰ περιφρουρεῖ τὴν κοινωνικὴ εἰρήνη σὲ περίπτωση ἐσωτερικῆς ἀταξίας καὶ ἀναρχίας. Ἀπὸ τὴν πρώτη στιγμὴ οἱ Ἀρχιερεῖς ἔγιναν κρατικοὶ μισθωτοὶ ὑπάλληλοι. Ἔτσι ἐπῆλθε ἔκπτωση τοῦ πατρικοῦ χαρίσματος τοῦ Ἐπισκόπου καὶ χάσμα μεταξὺ δεύτερης τάξης (Πρεσβύτεροι) καὶ τρίτης τάξης (Ἐπίσκοποι) τοῦ κλήρου. Ἀποτέλεσμα ὑπῆρξε ἡ δημιουργία συνδικαλιστικοῦ ὀργάνου τῶν Ἱερέων, τὸ ΙΣΚΕ. Ἡ ὕπαρξη αὐτοῦ τοῦ φορέα θυμίζει πρεσβυτεριανὸ σχίσμα διότι τέτοια σωματεία καὶ ὀργανισμοὶ μέσα στὸ Σῶμα τῆς Ἐκκλησίας εἶναι ἄγνωστα φαινόμενα.

Ἡ Ἐκκλησία, ἤδη ἀπὸ τὴν δεύτερη ὑπὸ τῶν Τούρκων ἄλωση τῆς Κωνσταντινουπόλεως τὸ 1453, ἀνέλαβε καὶ τὰ λεγόμενα «ἐθναρχικὰ» καθήκοντα, δηλαδὴ τὴν πολιτικὴ καὶ διοικητικὴ προστασία τῶν ὑποδούλων Ρωμιῶν. Ἔτσι ὁ Ἐπίσκοπος ἔγινε καὶ Δεσπότης καὶ δικαστής. Βλέπουμε, λοιπόν, αὐτὴ ἡ παθογένεια, κρατᾶ ὄχι χρόνια ἀλλὰ πλέον τῶν 6 αἰώνων... Ὅλοι μας σ’ αὐτὸ τὸ περιβάλλον ἀνατραφήκαμε. Καὶ οἱ Ἐπίσκοποι, δικά μας παιδιά εἶναι, στὴν ἴδια κοινωνία μεγαλωσαν ποὺ κυνηγᾶ τὴν δόξα, τὴν φήμη, τὴν αὐτοπροβολή, τὸ χρῆμα, τὸ συμφέρον... Μὴ τοὺς κατηγοροῦμε λοιπόν... Ἄν μή τι ἄλλο ὁ Χριστὸς σαφέστατα τόνισε πώς τὸ δικό μας μέλημα εἶναι ἡ ἀφαίρεση τοῦ δοκαριοῦ ἀπὸ τὸ δικό μας μάτι καὶ ὄχι ἡ ἀφαίρεση τοῦ μικροῦ σκουπιδιοῦ ἀπὸ τὸ μάτι τοῦ ἀδελφοῦ μας.

Σήμερα ἡ Ἑλλαδικὴ Ἐκκλησία ἔχει νὰ κάνει μὲ μία αὐθάδη καὶ ἀσεβῆ κυβέρνηση ἡ ὁποῖα ἀπροκάλυπτα δὲν τὴν ὑπολογίζει. Ἔχει νὰ κάνει μὲ ἕναν πρωθυπουργὸ ποὺ χαρακτήρισε σὲ διάγγελμά του μερίδα πολιτῶν του ὡς «ψεκασμένους». Καὶ βλέπουμε ἡ ἴδια ἔκφραση νὰ χρησιμοποιεῖται ἀπὸ τὰ μεγάλα Μ.Μ.Ε. τῆς διαφθορᾶς καὶ νὰ παγιώνεται στὴν «ἐπίσημη ἑλληνικὴ γλῶσσα» αὐτὲς τὶς ἡμέρες ποὺ μερίδα Ἑλλήνων ξεχύθηκε στοὺς δρόμους ὄχι γιὰ νᾶ διαδηλώσει κατὰ τοῦ ἐμβολίου ἀλλὰ κατὰ τῆς ὑποχρεωτικότητος καὶ τοῦ διχασμοῦ ποὺ καλλιεργεῖ ἡ κυβέρνηση τοῦ Κυριάκου Μητσοτάκη. Δυστυχῶς δὲν εἶναι Πρωθυπουργὸς ὅλων τῶν Ἑλλήνων. Ὄχι μόνο καταπατᾶ κατὰ συρροὴν τὸ Σύνταγμα ξεπερνῶντας τοὺς προκατόχους τους ἀλλὰ καὶ διαχωρίζει καὶ διχάζει τὸν λαό του!

Πολλές φωνές που διχάζουν...

Στὸ τέλος τῆς τελευταίας ἐγκυκλίου (3045) τῆς Ἱερᾶς Συνόδου τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος τονίζεται ὅτι «ὁ φόβος γιά ὁτιδήποτε εἶναι πρωτόγνωρο συχνά δημιουργεῖ ἀντιδράσεις ἤ καχυποψία μέ ἀποτέλεσμα, πολλές φορές, νά ἀκούγονται φωνές, πού προκαλοῦν σύγχυση καί διαχωρισμό. Αὐτό ὅμως ἔρχεται σέ ἀντίθεση μέ τό αἴτημα τοῦ Κυρίου μας, κατά τήν Ἀρχιερατική Του Προσευχή, «ἵνα πάντες ἕν ὦσι» (Ἰω. 17, 21)». Ἡ παρουσία τοῦ κορωνοϊοῦ στὴν ζωή μας παρουσίασε μεταξὺ ἄλλων πολλὰ ἀποστήματα καὶ κακῶς κείμενα σ’ ὅλους τοὺς τομεῖς. Ἡ καραντίνα ἀντὶ νὰ γίνει ἀφορμὴ κοινωνίας τοῦ ἔσω ἀνθρώπου μὲ τὸν Θεὸ καὶ ἰσορροπίας μὲ τὸν ἐαυτό του καὶ τοὺς ἄλλους, ἰδίως τὴν οἰκογένειά του, ἀποκαλύφθηκε ἕνας βίαιος ἑαυτός! Ἀποτελέσματα εἶναι ἡ ἐνδοοικογενειακὴ βία, ἡ αὔξηση τῶν διαζυγίων, ἡ ἀπορρύθμιση τῶν ἀνθρώπων σὲ βαθμὸ ἀπελπισίας, σχιζοφρένειας ἤ κατάθλιψης.

Τι είναι Χριστιανός τελικά;

Ὅμως ὁ κορονοϊὸς ἔγινε ἀφορμὴ νὰ ἀποκαλυφθεῖ πόσο μὰ πόσο ἔλειπε καὶ λείπει ἡ ἐκκλησιαστικὴ συνείδηση στὰ μέλη τῆς Ἐκκλησίας. Ξεχάσαμε ὅτι εἴμαστε μέλη τοῦ Σώματος τοῦ Χριστοῦ καὶ ἀναζητήσαμε τὴν θρησκευτική μας βόλεψη. Νομίζουμε πὼς Χριστιανὸς εἶναι νὰ φορᾶς μιὰ καμπαρντίνα ἑνὸς ἀνθρώπου ποῦ φαίνεται (ἀλλὰ δὲν εἶναι) καλὸς, ἀνάβει τὸ κεράκι του στὸν Ναό, πάει μιὰ στὸ τόσο γιὰ ἐκκλησιασμό καὶ βγαίνει ἀπὸ τὴν ὑποχρέωση καὶ τηρεῖ ὅλους τοὺς θρησκευτικοὺς τύπους γιὰ νὰ ἔχει καλὰ τὸ προφίλ του, τὴν βιτρίνα του, τὸν ναρκισσισμό του. Ξεχνᾶμε νὰ ασχοληθοῦμε μὲ τὸν ἐαυτό μας, τὸ βάθος μας, τὰ πάθη μας, τὶς ἀδυναμίες μας καὶ μᾶς ἀρέσει νὰ ἀσχολούμαστε μὲ τὸ μέλλον, μὲ προφητείες, μὲ γεροντάδες, μὲ ἐνδεχομένους πολέμους, μὲ τὸν διάβολο κα. Ὅμως Ὀρθοδοξία εἶναι ὁ Χριστός, ὁ τρόπος ζωῆς τοῦ Χριστοῦ νὰ γίνει δικός μου-δικός σου-δικός του-δικός μας τρόπος. Καὶ αυτὸς ὁ τρόπος προσφέρεται, φανερώνεται καὶ πραγματοποιεῖται μέσα στὴν Ἐκκλησία, στὴν κοινότητα, στὴν ἐνορία, δηλαδὴ σὲ κοινωνία προσώπων, στὴν κοινωνία Θεοῦ καὶ ἀνθρώπων. Πολὺ σωστὰ ἔκανε ἡ Ἱερὰ Σύνοδος λοιπὸν καὶ τόνισε: «Γι’ αὐτό ἐφιστοῦμε τήν προσοχή, ὑπενθυμίζοντας τά λόγια τοῦ Εὐαγγελιστοῦ τῆς Ἀγάπης Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Θεολόγου «μή παντί πνεύματι πιστεύετε, ἀλλά δοκιμάζετε τά πνεύματα εἰ ἐκ τοῦ Θεοῦ ἐστιν» (Ἰω. Α΄, 4, 1)».

Ο ρόλος του Πνευματικού Πατέρα.

Ὁ πνευματικὸς πατέρας εἶναι ἐκεῖνος ὁ Ἱερέας ποὺ ὁ Ἐπίσκοπος κρίνει, ἐπιλέγει καὶ χειροθετεῖ ποὺ μὲ τὴν φώτιση τοῦ Θεοῦ ὡριμάζει ἐν Χριστῷ ἐκείνα τὰ μέλη τῆς Ἐκκλησίας ποὺ ἐλεύθερα πηγαίνουν κοντά του. Ὁ πνευματικὸς δὲν εἶναι μέντιουμ ἤ γκουροῦ, οὔτε ποδηγετεῖ καὶ καταστρατηγεῖ τὸ φυσικὸ θέλημα καὶ τὴν προσωπικότητα τῶν προσώπων. Τὸ προορατικὸ καὶ διορατικὸ χάρισμα εἶναι δῶρο τοῦ Θεοῦ σὲ ἐκείνους ποὺ ὁ Θεὸς ἐπιλέγει καὶ ποτὲ αὐτὰ τὰ χαρίσματα δὲν γίνονται ἀφορμὴ ἐπίδειξης. Τότε πολὺ ἀπλὰ, ἐπειδὴ εἶσαι ἐγκλωβισμένος στὸν ἐγωισμό σου, θέλεις νὰ συγκεντρώνεις ὀπαδούς, ὄχι νὰ ὡριμάζεις ἐν Χριστῷ. Σήμερα, δὲν μᾶς ἀρέσει ἀπλὰ ὁ πνευματικός. Θέλουμε ἕναν Γέροντα ποὺ θᾶ εἶναι αὐστηρὸς καὶ θὰ ρυθμίζει τὶς ζωές μας. Πλέον στὶς μέρες μας ὁ Γέροντας ξεπέρασε τὴν Σύνοδο! Αὐτὸς θὰ μᾶς πεῖ ἐὰν θὰ κάνουμε τὸ ἐμβόλιο, ποιὸν/ποιὰ σύζυγο θὰ ἐπιλέξουμε, πὼς θὰ καθορίσουμε τὴν ζωή μας μέχρι τὸ χρῶμα τοῦ αὐτοκινήτου ποὺ θὰ πάρουμε... Ξεχάσαμε ὅτι ἡ Ἐκκλησία ἐκφράζεται συνοδικά. Ἡ Ἀλήθεια τῆς Ἐκκλησίας δὲν εἶναι πολλὲς ἀλλὰ μία καὶ εἶναι πρόσωπο: ὁ Χριστός! Ἀν μία Σύνοδος έκφράσει τὴν Ἀλήθεια, θὰ ἔρθει ἡ ἐπόμενη Σύνοδος νὰ τὴν ἐπικυρώσει, ἀν ὅμως μία Σύνοδος δὲν ἐκφράσει τὴν Ἀλήθεια, θὰ ἔρθει ἡ ἐπόμενη ποὺ θὰ τὴν ἀκυρώσει καὶ θὰ λάμψει δι’ αὐτῆς ἡ Ἀλήθεια. Τέτοιες Σύνοδοι ὑπῆρξαν στὴν Ἐκκλησία καὶ χαρακτηρίστηκαν «ληστρικές» (π.χ. 449 μ.Χ., 787 μ.Χ.).

Επίλογος

Ἐκκλησιαστικὸ φρόνημα καὶ ἦθος θὰ πεῖ «πάντες ἕν ὦσι». Ένας Κύριος, μία πίστη, ένα βάπτισμα, ένα Άγιο Ποτήριο! Μὴν ξεχνᾶμε καὶ ἐνέργειες ὅπως σκίσιμο ἐγκυκλίου ἀπὸ «πιστὴ» κα τέτοιες ἐνέργειες εἶναι καταδικαστέες. Περισσότερο ἀποτελεσματικὸ εἶναι, ὄχι οἱ φωνὲς, ἀλλὰ ἡ προσευχή! Ὁ Ἱερέας τὸ πετραχήλι του γιὰ νὰ δεηθεῖ καὶ ὁ λαὸς νὰ συστρατευθεῖ σὲ ἀληθινὴ προσευχὴ! Ἡ ἀνυπακοὴ ἔδιωξε τὸν Ἀδὰμ καὶ τὴν Εὔα. Μὴ πέσουμε στὸ ἴδιο λάθος!