Το… «ΒΡΩΜΙΚΟ 89» και η συνέχειαΠώς κατορθώνει τελικά αυτός ο λαός να ταυτίζεται ΠΑΝΤΑ με τις απόψεις και επιθυμίες των μεγαλοεκδοτών / επιχειρηματιών που ελέγχουν τα ΜΜΕ, είναι πραγματικά απορίας άξιον. Από την μία τους κατηγορεί και από την άλλη τους ακολουθεί και εκτελεί ΠΙΣΤΑ ότι αυτοί του υποδείξουν. Έξω απ τα δόντια λοιπόν, Ιστορική Αναδρομή 1950-2007 για να αναδειχθούν τα αυτονόητα και "δυσνόητα" για τους Έλληνες σήμερα, οι οποίοι σκέφτονται όπως θα ήθελε ο Αλαφούζος, ο Κόκκαλης, ο Μπόμπολας και όλη η "καλή παρέα" χρηματοδοτών των δημοσιογραφίσκων / διαμορφωτών της λαικής "κοινής γνώμης"... |
Ας πάρουμε όμως τα πράγματα με την σειρά...
1989-1990 Η Ελληνική οικονομία βρίσκεται στα όρια της κατάρρευσης και ο κίνδυνος πτώχευσης του κράτους είναι κάτι παραπάνω από επίφοβος . Με τις νέες εκλογικές πατέντες Κουτσόγιωργα, η χώρα σύρεται σε 3 εκλογικές αναμετρήσεις ώστε να ξεπεραστεί το όριο του 47% και να σχηματιστεί επιτέλους κυβέρνηση.
Το... "αμαρτωλό" για τους Έλληνες 1990-1993 Η νέα κυβέρνηση παραλαμβάνει ένα κράτος κυριολεκτικά στα όρια της χρεοκοπίας και ξεκινάει αμέσως διαρθρωτικές παρεμβάσεις με σκοπό την αποφυγή του κινδύνου. Συγκρούεται με τα συνδικάτα και παγώνει τους μισθούς των Δημοσίων κηφήνων. Προωθεί διαρθρωτικές αλλαγές με σκοπό τη μείωση του δημόσιου τομέα, γεγονός που προκαλεί οξείες αντιδράσεις της αντιπολίτευσης και συνδικαλιστικών φορέων. Προσπαθεί να εφαρμόσει πρόγραμμα απελευθέρωσης της οικονομίας από διοικητικούς περιορισμούς και κυβερνητικές παρεμβάσεις σε συνδυασμό με προσπάθεια δημοσιονομικής πειθαρχίας και ιδιωτικοποίησης των υπό δημόσιο έλεγχο οργανισμών και επιχειρήσεων, ακολουθώντας εν μέρει το φιλελεύθερο παράδειγμα της Ιρλανδίας.Στο πλαίσιο της εξυγίανσης της οικονομίας προχωρεί σε τομή στο ασφαλιστικό σύστημα με διαδοχικές παρεμβάσεις, που κατάφεραν να αποτρέψουν τη διαφαινόμενη κατάρρευσή του. Αποτελέσματα της οικονομικής πολιτικής η οποία ακολουθήθηκε ήταν η μείωση του ελλείμματος του προϋπολογισμού από 19,8% το 1990 σε 13,8% το 1993, η μείωση του πληθωρισμού από 22% το 1990 σε 12% το 1993 και η αύξηση του κατά κεφαλήν εισοδήματος της Ελλάδας ως ποσοστό του αντίστοιχου μέσου όρου της ΕΕ, από 57,4% το 1990 σε 64,2% το 1993. Στις 11 Ιουνίου 1991 στη Σύνοδο Κορυφής των Ευρωπαϊκών Κοινοτήτων που πραγματοποιήθηκε στο Μάαστριχ η Ελλάδα τελικά πετυχαίνει την είσοδό της στην Δυτικοευρωπαϊκή Ένωση, ενώ μπαίνουν οι βάσεις για την ενιαία νομισματική πολιτική της Ευρωπαϊκής Ένωσης μέσω της Ο.Ν.Ε.
Ξεκινάει και ολοκληρώνει τον πρώτο αυτοκινητόδρομο της χώρας (Κόρινθος-Τρίπολη) και καταρτίζει το 3ο κοινοτικό πλαίσιο στήριξης, βάσει του οποίου εξασφαλίζονται για πρώτη φορά κονδύλια για τεράστιας κλίμακας αναπτυξιακά έργα (Αυτοκινητόδρομος ΠΑΘΕ, Αερολιμένας Αθηνών στα Σπάτα κτλ).
Προγραμματίζει και εφαρμόζει δημοσιονομικό πρόγραμμα ήπιας λιτότητας με ημερομηνία λήξης την 1-1-1994, ενώ συγκρούεται με τους μεγαλοεκδότες και τα ΜΜΕ. Τελικά, τα media και ολόκληρο το μεγάλο-εργολαβικό κατεστημένο καταφέρνουν στα τέλη του 1993 να ρίξουν την κυβέρνηση λαδώνοντας στελέχη της ίδιας της Ν.Δ. και να επαναφέρουν στις 11-10-1993 με τιμές και δόξες στην εξουσία τον Ανδρέα Παπανδρέου, έναν άνθρωπο ο οποίος έκανε σκοπό της ζωής του να εξαθλιώσει τους εργαζομένους στον Ιδιωτικό τομέα, τους Ελεύθερους Επαγγελματίες, τους μικρομεσαίους και να καταχρεώσει τις μελλοντικές γενεές του κράτους. Ο Ελληνικός λαός προσέρχεται στις 10 Οκτωβρίου 1993 στις κάλπες ώστε να «τιμωρήσει» τους «εχθρούς του λαού» και να αποδείξει μια ακόμα φορά πόσο μοσχάρι είναι.
1994-1995 Ο και πάλι πρωθυπουργός "φίλος του λαού" Ανδρέας Παπανδρέου παγώνει τις ιδιωτικοποιήσεις και ξεκινάει νέα περίοδο λιτότητας. Υπερφορολογεί τις μικρομεσαίες επιχειρήσεις και καταστέλλει αποτελεσματικά κάθε ελεύθερη επενδυτική πρωτοβουλία του Ιδιωτικού τομέα. Παγώνει όλα τα μεγάλα αναπτυξιακά έργα της χώρας που έχουν προγραμματιστεί από την προηγούμενη κυβέρνηση και υπερχρεώνει εκ νέου την χώρα με δάνεια, ενώ οι φιλελεύθεροι πολίτες και οι οικονομολόγοι της εποχής δεν μπορούν να πιστέψουν στα μάτια τους με τα καραγκιοζιλίκια που βλέπουν στην Ελλάδα. Η χώρα γίνεται διεθνώς ρεζίλι και περίγελο στην Ευρωπαική Ένωση, ως φαινόμενο οπισθοδρόμησης και "νεο-κομμουνιστικού" μοντέλου οικονομίας. Η φορολογία των φυσικών προσώπων πολλαπλασιάζεται με γεωμετρική πρόοδο και η «φιλολαϊκή κυβέρνηση» καταφεύγει για ακόμα μια φορά στην παλιά κλασική της μέθοδο. Στους τοκογλύφους. Ξυλοκοπάει δημόσια τους αγρότες και τα τιμημένα γηρατειά, και ρίχνει τις ευθύνες για την οικονομική πανωλεθρία της χώρας στην κυβέρνηση Μητσοτάκη. Ο «λαός» πάσχων από μαζικό σύνδρομο Αλτσχάιμερ χάφτει το παραμύθι και δεν βγάζει μιλιά! Ξεκινάει αναδιανομή του εισοδήματος υπέρ των πλουσίωνhttp://clubs.pathfinder.gr/pasokkateleth/781652 , και οι μεγαλοκαρχαρίες των ΜΜΕ θέλοντας να ευχαριστήσουν τον Ανδρέα τον ανακηρύσσουν εθνικό λαϊκό ευεργέτη, ενώ καθιστούν στην αντίληψη του μέσου Έλληνα την κυβέρνηση 90-93 ως υπεύθυνη για τον οικονομικό όλεθρο και τον Μητσοτάκη ως «εθνικό γκαντέμη», ο οποίος πρέπει να πληρώσει πολύ ακριβά το ότι δεν έδωσε άδεια λειτουργίας στον τηλεοπτικό σταθμό του κ.Αλαφούζου.
1995-2004 Για καλή τύχη της Ελλάδας ο Α.Π. αντιμετωπίζει σοβαρά προβλήματα υγείας και μην μπορώντας άλλο να ανταπεξέλθει ενεργά στο πρόγραμμα μετατροπής της χώρας σε Ζιμπάμπουε αποσύρεται από την πολιτική, αφού η χώρα κυβερνιόταν για 3 μήνες μέσω fax .
Την σκυτάλη αναλαμβάνει ο σύντροφος Σημίτης, ο οποίος αφού κερδίζει τις εκλογές του 1996, θέλοντας να βελτιώσει την κατάσταση των δημοσιονομικών ελλειμμάτων, αντί να φιλελευθεροποιήσει την Ελληνική οικονομία ώστε να εισρεύσουν κεφάλαια από επενδυτές, εφαρμόζει την αυστηρότερη λιτότητα στην ιστορία του Ελληνικού κράτους. Φορολογεί μέχρι και τα κινητά τηλέφωνα, δημιουργεί 50 (ΠΕΝΗΝΤΑ) νέους φόρους «για τον λαό» και καθιστά την Ελλάδα Νο1 σε φορολόγηση φυσικών προσώπων χώρα της Ευρωπαϊκής ηπείρου. Πιστός στις αρχές του κινήματος για «στρατηγικές ΔΕΚΟ» δεν τολμάει να ιδιωτικοποιήσει την Ολυμπιακή Αεροπορία, αλλα λαμβάνει νέα δάνεια και την χρηματοδοτεί παρ ότι προβληματική. Η ανεργία εκτοξεύεται στο 12% και το εθνικό εισόδημα καταβαραθρώνεται για ακόμα μια φορά. Πολλά Ελληνικά νοικοκυριά υπερχρεώνονται στις τράπεζες, και μην μπορώντας εν συνεχεία να ανταπεξέλθουν στα δάνεια παίρνουν τον δρόμο για τον Κορυδαλλό ως «μεγαλο-οφειλέτες του δημοσίου».
Την σκυτάλη αναλαμβάνει ο σύντροφος Σημίτης, ο οποίος αφού κερδίζει τις εκλογές του 1996, θέλοντας να βελτιώσει την κατάσταση των δημοσιονομικών ελλειμμάτων, αντί να φιλελευθεροποιήσει την Ελληνική οικονομία ώστε να εισρεύσουν κεφάλαια από επενδυτές, εφαρμόζει την αυστηρότερη λιτότητα στην ιστορία του Ελληνικού κράτους. Φορολογεί μέχρι και τα κινητά τηλέφωνα, δημιουργεί 50 (ΠΕΝΗΝΤΑ) νέους φόρους «για τον λαό» και καθιστά την Ελλάδα Νο1 σε φορολόγηση φυσικών προσώπων χώρα της Ευρωπαϊκής ηπείρου. Πιστός στις αρχές του κινήματος για «στρατηγικές ΔΕΚΟ» δεν τολμάει να ιδιωτικοποιήσει την Ολυμπιακή Αεροπορία, αλλα λαμβάνει νέα δάνεια και την χρηματοδοτεί παρ ότι προβληματική. Η ανεργία εκτοξεύεται στο 12% και το εθνικό εισόδημα καταβαραθρώνεται για ακόμα μια φορά. Πολλά Ελληνικά νοικοκυριά υπερχρεώνονται στις τράπεζες, και μην μπορώντας εν συνεχεία να ανταπεξέλθουν στα δάνεια παίρνουν τον δρόμο για τον Κορυδαλλό ως «μεγαλο-οφειλέτες του δημοσίου».
Παράλληλα στήνεται η εικονική «άνοδος του χρηματιστηρίου», και χιλιάδες μικροεπενδυτές χάνουν τα χρήματά τους τα οποία καταλήγουν στις τσέπες των μεγαλοεκδοτών / μεγαλοεργολάβων, οι οποίοι για να παρηγορήσουν τον «λαό» βγαίνουν ακόμα και σήμερα και μιλάνε από τα ΜΜΕ τα οποία διοικούν για το… «βρώμικο 89». Παράλληλα αρχίζουν να αναθέτονται στους μεγαλοεργολάβους τα έργα που είχαν προγραμματιστεί από τον («εχθρό του λαού» κατά τους Έλληνες) Στέφανο Μάνο και την κυβέρνηση 1990-1993, και εκτελούνται με 3πλάσιο παραπανίσιο κόστος από τον αρχικό τους προϋπολογισμό, για να καταλήξει το 65% των χρημάτων στις τσέπες των πράσινων συντρόφων από μίζες και στις τσέπες των εργολάβων, ώστε να θησαυρίσουν με πρόσχημα την «Ολυμπιάδα». Το αεροδρόμιο στα Σπάτα και το Αττικό μετρό, ενώ είχαν λυσσαλέα πολεμηθεί από το ΠΑΣΟΚ το 1993, σήμερα προβάλλονται ως «έργα Σημίτη» από αυτόν τον κατά τα άλλα… «ευφυή λαό». Παράλληλα, οι κυβερνήσεις Σημίτη βρίσκουν και το κόλπο της «παραχώρησης σύμβασης» για τα έργα, ώστε να τα εκμεταλλεύονται για δεκαετίες ιδιωτικές εταιρίες, και μετά βγαίνουν και λένε «Εμείς κάναμε τα έργα».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου