Γεώργιος Παπαδόπουλος.
Ένας άνθρωπος που κυβέρνησε την Ελλάδα για εξίμισυ χρόνια. Ποιος ήταν όμως ο Γεώργιος Παπαδόπουλος;
Ήταν μία ηγετική φυσιογνωμία ή ένας στυγνός δικτάτορας. Ας δούμε όμως την βιογραφία του. Πως κατάφερε ο Γεώργιος Παπαδόπουλος να αναδειχθεί σε μία από τις μεγαλύτερες προσωπικότητες της συγχρόνου Ελλάδος.
Ο Γεώργιος Παπαδόπουλος γεννήθηκε στο Ελαιοχώρι Αχαίας, με πατέρα το δάσκαλο του χωριού Χρήστο Παπαδόπουλο και μητέρα την Χρυσούλα. Ο πατέρας του Χρήστος ήταν στενός φίλος και πολιτικός οπαδός του Γεωργίου Παπανδρέου. Μάλιστα, ο Στυλιανός Παττακός έχει υποστηρίξει ότι ο Παπαδόπουλος ήταν και βαφτισιμιός του Γεωργίου Παπανδρέου. Ήταν ο μεγαλύτερος από τα άλλα δύο αδέλφια της οικογένειας, τον Κωνσταντίνο και τον Χαράλαμπο. Τις γυμνασιακές σπουδές του ολοκλήρωσε στην Μέση Σχολή Πατρών το 1937. Εκεί ο γυμνασιάρχης Μπαδογιανάκης διέκρινε για πρώτη φορά ότι ο νεαρός Γιώργος ήταν ένα φαινόμενο με λαμπρό μέλλον.
Στις 23 Οκτωβρίου του 1937 εισήχθη στην Στρατιωτική Σχολή Ευελπίδων όπου παρακολούθησε τριετή εκπαίδευση μέχρι το 1940. Εκεί επρώτευσε, καθιστάμενος αρχηγός της τάξεως του και επιλοχίας της Σχολής. 10 Αυγούστου 1940 (5 ημέρες προ του τορπιλισμού της Έλλης) ορκίστηκε ανθυπολοχαγός πυροβολικού (7-8-1940). Ήταν πτυχιούχος της Ανωτέρας Σχολής Πολέμου. Παντρεύτηκε το 1941 την Νίκη Βασιλειάδη και απέκτησε δύο παιδιά μαζί της, τον Χρήστο και την Χρυσούλα. Το 1969 πήρε διαζύγιο το οποίο εκδόθηκε με κοινή υπαιτιότητα και εν συνεχεία παντρεύτηκε την Δέσποινα Γάσπαρη (υπάλληλο του Υπουργείου Εθνικής Αμύνης),με την οποία απέκτησε μια κόρη, την Υπερμαχεία.
Άνοδος
Οι απόφοιτοι της Σχολής Ευελπίδων της τάξης του 1940 σύντομα θα εισέρχονταν στον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Στις 28 Οκτωβρίου 1940 όταν ο Ιωάννης Μεταξάς είπε το ιστορικό "ΟΧΙ" στις ιταλικές δυνάμεις για την παράδοση της χώρας στον Μπενίτο Μουσολίνι και ξεκίνησε ο Ελληνοϊταλικός πόλεμος συμμετείχε σ΄ αυτόν στην πρώτη γραμμή του πυρός ως ουλαμαγός πυροβολαρχίας. Εκεί, πάνω στο πεδίο της μάχης θα τιμηθεί με το Χρυσό αριστείο Ανδρείας και δύο πολεμικούς σταυρούς. Στη συνέχεια κατά των Γερμανών στις 6 Απριλίου 1941. Με την έναρξη της κατοχής, τον Απρίλιο του 1941 εγγράφεται στην σχολή πολιτικών μηχανικών του Πολυτεχνείου. Παράλληλα, εντάσσεται στην οργάνωση Μίδας 614 του συνταγματάρχη Τσιγάντε, και μετά την διάλυσή της στην «Οργάνωση Χ» του Γεωργίου Γρίβα.
Το 1944, με τη βοήθεια των βρετανικών μυστικών υπηρεσιών, διέφυγε στην Μέση Ανατολή όπου και του απονεμήθηκε ο βαθμός του υπολοχαγού. Στις αρχές του 1945 όταν επανήλθε στην Ελλάδα εντάχθηκε στον ΙΔΕΑ. Στη συνέχεια έλαβε μέρος στον Εμφύλιο (1946-1949), προάγεται 2 φορές και τιμήθηκε με χρυσό αριστείο ανδρείας, μετάλλιο εξαιρέτων πράξεων, τους χρυσό και αργυρό σταυρούς Γεωργίου του Α΄ μεταξικών και 4 πολεμικούς σταυρούς.
Στην δίκη Μπελογιάννη ήταν ο μ'ονος από τους στρατοδίκες που δεν ψήφισε την καταδίκη του εις θάνατον! Κατά τη δεκαετία του '50 υπηρέτησε σε διάφορες μονάδες σε υψηλή θέση και μετεκπαιδεύτηκε στις ΗΠΑ. Η φήμη του όμως εξαπλώθηκε όταν στην Ανωτέρα Σχολή Πολέμου όχι μόνο πρώτευσε αλλά και ψηφίστηκε απ΄ όλους τους συμμαθητές του ως ο ικανότερος όλων με αποτέλεσμα ο διοικητής της Σχολής στρατηγός Αθανάσιος Φροντιστής να πεί: "Κύριοι, άνευ ουδενός ενδοιασμού, θα ανέθετα απ΄ αυτήν την στιγμήν εις τον ταγματάρχην Παπαδόπουλον διοίκησιν στρατιάς".
Πόλος έλξης και θαυμασμού στον Στρατό είχε αποκτήσει τα προσωνύμια "Αετός" και "Νάσερ της Ελλάδος". Εξελισσόμενος σε κορυφαίο επιτελικό θα αναλάβει τα επόμενα έτη υποδιευθυντής του Β΄ Επιτελικού γραφείου, επιτελάρχης της διοικήσεως πυροβολικού της 6ης Μεραρχίας στο Κιλκίς για να φθάσει να αναλάβει την Υπηρεσία Ασφαλείας και Αντικατασκοπείας.
Ο Γ. Παπαδόπουλος τοποθετήθηκε στην ΚΥΠ (1959-1964) και το 1961 ως αντισυνταγματάρχης της ΚΥΠ, και αρχηγός από το 1961 της οργανώσεως "Ένα στον Στρατό" (η οποία διελύθη το 1963), είχε συμμετάσχει στη διαμόρφωση του σχεδίου "Περικλής", που είχε ως στόχο την μείωση του εκλογικού ποσοστού της ΕΔΑ. Ο στόχος εξειδικευόταν ως εξής: "Ενδεικνυόμενα μέτρα, ώστε ο κομμουνισμός εις το εγγύς μέλλον να υποστή κάμψιν και το ποσοστόν του να κατέλθη εις επίπεδα κάτω του 20%". Η συμμετοχή του αποκαλύφθηκε στις 23 Φεβρουαρίου 1965 από τον τότε πρωθυπουργό Γ. Παπανδρέου βάσει του ανακριτικoύ πορίσματος του αντιστράτηγου Χ. Λουκάκη.
Διοικητής της 117 μοίρας πεδινού πυροβολικού στον Έβρο το 1965 ως Συνταγματάρχης πλέον θα αποκαλύψει δολιοφθορά κομμουνιστών στην μονάδα του. Μολονότι στο Στρατοδικείο απεδείχθη πλήρως η αλήθεια του γεγονότος και οι δολιοφθορείς ομολόγησαν, επεχειρήθη τότε από τον ΑΣΠΙΔΑ μέσω του αριστερού τύπου η απόδοση ευθυνών σ΄ αυτόν με σκοπό την αποστρατεία του, κάτι που ασφαλώς δεν πέτυχαν.
Το 1966 τοποθετείται στο τμήμα Επιχειρήσεων και Πληροφοριών της Α΄ Στρατιάς και ακολούθως αναλαμβάνει διευθυντής του 3ου Επιτελικού γραφείου του ΓΕΣ. Απ΄ αυτή την θέση είναι που λόγω της εθνικής κρίσεως 1965-1967 ο Αρχηγός του ΓΕΣ Γ. Σπαντιδάκης θα του ανάθεσει μαζί με τον Συνταγματάρχη Μακαρέζο την προσαρμογή του σχεδίου "Προμηθεύς" για ενδεχόμενη επέμβαση των Ενόπλων Δυνάμεων σε περίπτωση εξωτερικού ή και εσωτερικού κινδύνου. Η επικρατούσα πολιτική κατάσταση ανάγκασαν τον Γεώργιο Παπαδόπουλο να παρέμβει καταλύοντας μεν μία "ανάπηρη" δημοκρατία και έναν διεφθαρμένο κοινοβουλευτισμό αλλά σώζοντας δε την χώρα από τον δ΄ κομμουνιστικό γύρο.
Στρατιωτικό καθεστώςκαι εξέλιξη
Με την επικράτηση του επαναστάσεως της 21ης Απριλίου (η οποία προετοιμάζετο από τις αρχές του 1966), συμμετείχε στην κυβέρνηση Κόλλια που ορκίστηκε την ίδια ημέρα ώρα 19.30, στα Ανάκτορα Αθηνών, υπό τον Αρχιεπίσκοπο Χρυσόστομο Β΄, αναλαμβάνοντας το υπουργείο Προεδρίας. Τον Δεκέμβριο του 1967 ο Βασιλεύς Κωνσταντίνος πραγματοποίησε αντικίνημα. Μετά την αποτυχία του εγχειρήματος ο Κωνσταντίνος προκειμένου να μη χυθεί Ελληνικό αδελφικό αίμα και ξεσπάσει εμφύλιος πόλεμος απεχώρησε για το εξωτερικό. Έπειτα ο Ζωιτάκης ορκίστηκε Αντιβασιλεύς και ο Παπαδόπουλος "πρωθυπουργός" και υπουργός Εθνικής Αμύνης. Για ένα διάστημα ανέλαβε και Υπουργός Παιδείας και Εξωτερικών. Το 1968 διέφυγε απόπειρα δολοφονίας του, από τον Αλέξανδρο Παναγούλη ο οποίος συνελήφθη και καταδικάστηκε δις εις θάνατον. Η ποινή δεν εκτελέστηκε και παρέμεινε επί πενταετία στην φυλακή. Στις 21 Μαρτίου 1972 παύθηκε με κυβερνητική απόφαση ο αντιβασιλιάς Γ. Ζωιτάκης και τον αντικατέστησε ο ίδιος.
Το έργο του καθεστώτος της 21ης Απριλίου
Το έργο του καθεστώτος της 21ης Απριλίου ήταν τεράστιο και πολύπλευρο. Η δραχμή ισχυροποιήθηκε και έγινε ένα από τα σκληρότερα νομίσματα παγκοσμίως. Η οικοδομή, οι επενδύσεις, η γεωργία, η βιομηχανία, ο τουρισμός αποτέλεσαν τους "μοχλούς" οικονομικής ανάπτυξης της εποχής. Επεβλήθηκε μόνος ένας φόρος (1972). Δεν περικόπηκαν οι μισθοί και οι συντάξεις. Η 21η Απριλίου, αρέσει δεν αρέσει σε κάποιους ήταν ένα καθεστώς βαθύτατα φιλολαϊκό και κοινωνικό. Στάθηκε πέρα από και πάνω από κόμματα. Επί των ημερών της, η Ελλάδα άλλαξε κυριολεκτικά μορφή. Φίλοι και αντίπαλοι αναγνωρίζουν ότι τα έργα που έγιναν τότε στην Πατρίδα μας δεν είχαν γίνει από καμία άλλη κυβέρνηση. Δρόμοι, πλατείες, στάδια και λιμάνια, σε όλη την χώρα. Χωριά, σε όλη την επικράτεια, απέκτησαν ρεύμα και τηλέφωνο την περίοδο εκείνη. Τουλάχιστον σε 12.000 χωριά σ΄ όλη την Ελλάδα μπήκαν φως και νερό!!!! Το αποχετευτικό σύστημα ολοκληρώθηκε και εκσυγχρονίθηκαν τα ΕΛΤΑ. Πραγματοποιήθηκε διοικητική μεταρρύθμιση. Η οικονομία, η ναυτιλία ο τουρισμός, ήταν σε εξαιρετική άνθηση. Η εκπαίδευση είχε γνωρίσει μεγάλων μεταρρυθμίσεων και έργων ενώ εκαθιερώθη για πρώτη και τελευταία φορά η "δωρεάν παιδεία". Διαγράφηκαν τα αγροτικά χρέη και ενισχύθηκε οικονομικά ο αγρότης. Οι εργασιακές σχέσεις δεν αντιμετώπιζαν προβλήματα, το εισόδημα και οι κατακτήσεις του Έλληνα εργαζομένου περιφρουρήθηκαν και διευρύνθηκαν. Ανεργία χαμηλότατη και μηδέν δημόσιο και εξωτερικό χρέος!!! Δεν υπήρχαν λαθρομετανάστες και ναρκωτικά. Η Δημόσια Διοίκηση λειτουργούσε υποδειγματικά, το αίσθημα ασφάλειας των πολιτών ήταν παγιοποιημένο. Οι Ένοπλες Δυνάμεις ήταν ισχυρές, και πλήρως εξοπλισμένες. Δεν υπήρξαν σκάνδαλα, απάτες, ρεμούλες. Υπήρξε μία συνοχή μεταξύ όλων των κοινωνικών τάξεων. Δεν υπήρχαν ελλείμματα στον προϋπολογισμό, παρά μόνο πλεόνασμα. Καμία σχέση δηλαδή με ότι συμβαίνει σήμερα..
Μερικά από τα έργα:
Κατασκευή Φραγμάτων Ηλεκτροπαραγωγής
1. Αλιάκμονος
2. Καστρακίου
3. Πολυφύτου
Επέκτασις Θερμοηλεκτρικών Μονάδων
1. Ερετρίας
2. Πτολεμαϊδος
3. Κατασκευή μεγάλων Γεφυρών
4. Μέγδοβα
5. Ρυμνίου (Αλιάκμονος)
6. Σερβίων (Αλιάκμονος)
Κατασκευή Αεροδρομίων
1. Ζακύνθου
2. Καβάλας
3. Κυθήρων
4. Λήμνου
5. Μυκόνου
6. Πάρου
7. Ρόδου
8. Σάμου
9. Σκιάθου
10. Χίου
Αρδευτικά Έργα
1. Αγρινίου - Μεσολογγίου
2. Έβρου
3. Νέστου
4. Πηνειού Ηλείας
5. Σερρών
Κτίρια
1. Κρατικά Μέγαρα
2. Διοικητηρίου ΟΛΠ
3. Εθνικού Νομισματοκοπείου
4. ΕΙΡΤ
5. ΟΣΕ
6. ΟΤΕ
7. Πολεμικού Μουσείου
8. Υπουργείου Εξωτερικών
Δικαστικά Μέγαρα
1. Αθηνών
2. Θεσσαλονίκης
3. Ιωαννίνων
4. Λαρίσης
5. Πατρών
Επεκτάσεις Νοσοκομείων
1. Αντικαρκινικού
2. Βενιζελείου
3. Γενικού Κρατικού
Έναρξις κατασκευής Πανεπιστημιουπόλεων
1. Αθηνών
2. Θεσσαλονίκης
3. Πατρών
* Επέκτασις Ηλεκτροφωτισμού
* Επίγειος Δορυφορικός Σταθμός Θερμοπυλών
* Επέκτασις Οδικού Δικτύου
Το καθεστώς της 21ης Απριλίου έτυχε της μεγάλης λαικής αποδοχής και αυτό απεδείχθη με το δημοψήφισμα του 1968. Στα 2 δημοψηφίσματα του καθεστώτος επεκράτησαν 3 συναισθήματα στους πολίτες. Η λογική, ο φόβος και το πείσμα. Άρα το 70-80% του λαού υπερψήφισε το Νέο Σύνταγμα, όχι το 90%, άρα εξεδήλωσε και την πρόθεση του να συνεχίσει η 21η Απριλίου το έργο της! Η 21η Απριλίου είχε ένα σκοπό. Να αναπτύξει την Ελλάδα σε κάθε τομέα και να δημιουργήσει ένα διαφορετικό δημοκρατικό πολίτευμα. Η Ελλάς υπό την ηγεσία του Γ. Παπαδοπούλου θα είχε σίγουρα γνωρίσει ένα διαφορετικό πολιτικό και πολιτειακό βίο αν η πορεία δεν διακόπτετο βίαια από την ανατροπή Ιωαννίδη. Όμως η κατάργηση της Βασιλείας και δήμευση της Βασιλικής περιουσίας αποτελούσαν λάθος κινήσεις του Παπαδόπουλου για την πορεία και το μέλλον της χώρας. Μπορούσε να κάνει όλες αυτές τις αλλαγές διατηρώντας ως πολίτευμα την Βασιλευομένη Δημοκρατία και να παραμείνει ως Αντιβασιλέας για τα επόμενα 8 έτη και όχι σαν Πρόεδρος της Δημοκρατίας, ώστε ομαλά με Ανώτατο Άρχοντα τον Βασιλέα Κωνσταντίνο να οδηγούμεθα ομαλότερα στις εκλογές της 10ης Φεβρουαρίου 1974.
Εκδημοκρατισμός και πτώση
Τον Μάιο 1973 αποκαλύφθηκε η ύπαρξη εκτεταμένης συνωμοσίας στους κόλπους του Πολεμικού Ναυτικού και με την αφορμή αυτή καταργήθηκε η Βασιλευομένη Δημοκρατία, που μέχρι τότε ίσχυε τυπικά, και την 1η Ιουνίου 1973 ανακηρύχθηκε ως νέο πολίτευμα η "Προεδρική Κοινοβουλευτική Δημοκρατία" με προσωρινό πρόεδρο τον ίδιο. Ακολούθησε η διεξαγωγή νόθου κυρωτικού δημοψηφίσματος («ΝΑΙ» 78,4%, «ΟΧΙ» 21,6%), σύμφωνα με το οποίο ο Γ. Παπαδόπουλος εκλεγόταν πρόεδρος της νεοσύστατης Ελληνικής Δημοκρατίας και ο στρατηγός Οδυσσέας Αγγελής ως Αντιπρόεδρος. Έτσι, παρά τις παρατυπίες, ο Παπαδόπουλος έγινε ο μόνος αιρετός Πρόεδρος της Δημοκρατίας που εκλέχθηκε άμεσα από τον λαό με δημοψήφισμα. Στις 20 Αυγούστου αναγγέλει την λήξη της επαναστάσεως, αίρει τον τον στρατιωτικό νόμο και από την περιοχή της πρωτεύουσας και του Πειραιά (το 1971 άρθηκε από όλη την χώρα πλην Αθηνών, Πειραιά, Θεσ/νίκης και το 1972 και από την Θεσ/νίκη) και εξέδωσε 2 Προεδρικά Διατάγματα. Το ένα αφορούσε την αμνήστευση όλων των πολιτικών κρατουμένων καταδικασμένων για πολιτικά εγκλήματα από της 21ης Απριλίου μέχρι 20ης Αυγούστου 1973 και το δεύτερο έδιδε αμνήστευση και ειδική χάρη στον Αλέκο Παναγούλη. Λίγο αργότερα, στις 8 Οκτωβρίου 1973, επέλεξε τον παλαιό πολιτικό αρχηγό Σπ. Μαρκεζίνη ως διάδοχό του στην πρωθυπουργία με την εντολή να οδηγήσει την χώρα σε αδιάβλητες, βουλευτικές εκλογές την 10η Φεβρουαρίου 1974.
Ακολούθησε η εξέγερση του Πολυτεχνείου στις 17 Νοεμβρίου 1973 και στην συνέχεια η άρνηση των Παπαδόπουλου-Μαρκεζίνη στην απαίτηση των Αμερικανών για άδεια ελεύθερης διέλευσης από τον ελληνικό εθνικό εναέριο χώρο αμερικανικών
πολεμικών αεροσκαφών (USAF) προκειμένου να εφοδιάσουν το
Ισραήλ με πολεμικό υλικό. Επίσης ο Παπαδόπουλος είχε ήδη εκδώσει αποφάσεις από το 1970 και 3 ΦΕΚ για εξόρυξη πετρελαίου. Οι Αμερικανοί προκειμένου να γλιτώσουν από τον Παπαδόπουλο έβαλαν τον Ιωαννίδη να τον ρίξει!!! Πρώτα του είχαν τάξει ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα και να διεξάγει εκλογές όσο πιο αργά και καθυστερυμένα μπορούσε (όπως δεκαετία του 1990)!!! Ο Ιωαννίδης κάνει πραξικόπημα στις 25 Νοεμβρίου 1973 και έθέσε τον Παπαδόπουλο σε κατ' οίκον περιορισμόν. Κατά την διάρκεια της διακυβέρνησής του ο Παπαδόπουλος αλλά και μετά την πτώση του διέμενε σε πολυτελή έπαυλη στο Λαγονήσι, ιδιοκτησίας του Αριστοτέλη Ωνάση, που του την είχε παραχωρήσει.
Συνέπεια των κυπριακών γεγονότων ήταν η παράδοση της διακυβέρνησης της χώρας σε πολιτικούς, από τον τότε χουντικό Πρόεδρο της Δημοκρατίας Φαίδωνα Γκιζίκη, με τον Κωνσταντίνο Καραμανλή, ως πρωθυπουργό κυβέρνηση "εθνικής ενότητος".
Κατά την μεταπολίτευση, ο Παπαδόπουλος αποφάσισε να συμμετάσχει με δικό του κόμμα, στις πρώτες βουλευτικές εκλογές, το 1974, αλλά η τότε πολιτική ηγεσία του το απαγόρευσε από φόβο.
Στη συνέχεια, βάσει της Συντακτικής Πράξεως της 3ης Σεπτεμβρίου του 1974, τόσο ο Γ. Παπαδόπουλος όσο και οι άλλοι πρωτεργάτες της 21ης Απριλίου χαρακτηρίστηκαν ως πρωταίτιοι πολιτικών αδικημάτων εξαιρουμένων του στρατηγού Φ. Γκιζίκη που παρέμενε ακόμα πρόεδρος της Δημοκρατίας, (παρέμεινε μέχρι 18 Δεκεμβρίου 1974), της υφιστάμενης στρατιωτικής ηγεσίας, του αρχιεπισκόπου Σεραφείμ καθώς και όλων των πολιτικών προσώπων των κυβερνήσεων Παπαδόπουλου και Ιωαννίδη. Ο Καραμανλής είχε αμνήστευσει όλα τα πολιτικά αδικήματα από του 1949 εώς τότε (1974). Έτσι ως "παραβάτες του Ποινικού Κώδικος", οι φερόμενοι ως πρωτεργάτες, υπήχθησαν στην αρμοδιότητα του Πενταμελούς Εφετείου Αθηνών, ενώ περί τα τέλη Οκτωβρίου του ίδιου έτους οι παραπάνω εκτοπίστηκαν στην Κέα σ΄ ένα ξενοδοχείο στο μυχό του λιμένα, υπό τη φύλαξη μικρής ομάδας χωροφυλάκων συνεπικουρούμενης από ένα μικρό σκάφος του Λιμενικού Σώματος, περιορισμένων δυνατοτήτων με τριμελές πλήρωμα.
Ακολούθησαν πολιτικές διεργασίες και στις 15 Ιανουαρίου του 1975 εκδόθηκε το Δ΄ Ψήφισμα της Ε΄ Αναθεωρητικής Βουλής, ένας καθαρά παράνομος και αντισυνταγματικός νόμος, που όριζε την διενέργεια δίκης των "Απριλιανών" μετά από μήνυση του δικηγόρου Α. Λυκουρέζου που είχε καταθέσει πρώτος από τον προηγούμενο Σεπτέμβριο. Στις 28 Ιουλίου 1975 ξεκίνησε η δίκη των πρωταιτίων της 21ης Απριλίου, με την κατηγορίαν της "στάσεως" και της "εσχάτης προδοσίας" και στις 23 Αυγούστου 1975 καταδικάστηκε στην ποινή του θανάτου. Τελικά η θανατική ποινή που του επιβλήθηκε μετατράπηκε σε ισόβια δεσμά, άνευ αιτήματος χάριτος, με απόφαση του Κωνσταντίνου Καραμανλή (στον οποίο αποδίδεται, σχετικά, η ιστορική φράση «... και όταν λέμε ισόβια, εννοούμε ισόβια»).
Στις 30 Ιανουαρίου 1984, με διάγγελμα του μέσα από τις φυλακές, ίδρυσε την ΕΠΕΝ. Το 1992, η κυβέρνηση Μητσοτάκη αποφασίζει να αποφυλακίσει τον Παπαδόπουλο και τους άλλους κινηματίες, επίσης άνευ προηγουμένου σχετικού αιτήματος, αλλά ο τότε Πρόεδρος της Δημοκρατίας Κωνσταντίνος Καραμανλής ασκεί βέτο, πράγμα που δεν το τιμά καθόλου και αποδεικνύει την αχαριστία και τον φόβο που τους είχε.
Ο θάνατός του
Εισήχθη στο Λαϊκό νοσοκομείο Αθηνών στις 8 Αυγούστου 1996 και νοσηλευόταν υπό φρούρηση. Στις 26 Φεβρουαρίου 1997, 38 βουλευτές από την ΝΔ (Νέα Δημοκρατία), με επιστολή τους ζήτησαν την αποφυλάκισή του, κάτι που δεν συνέβη και παρέμεινε μέχρι την ημέρα του θανάτου του, στο νοσοκομείο. Πέθανε στις 27 Ιουνίου 1999 μετά από σπάνια ασθένεια (καρκίνο στο ουροποιητικό σύστημα), υπερασπιζόμενος την επανάσταση και το Απριλιανό καθεστώς και αρνούμενος να κάνει χρήση των νομικών δυνατοτήτων (λόγοι υγείας, αίτηση χάριτος) για να αποφυλακιστεί, σε αντίθεση με άλλους συγκατηγορούμενούς του. Αυτό όμως δείχνει το μεγαλείο του και την εθνική του υπερηφάνεια, τονίζοντας πως δεν είναι ένοχος. Ο τάφος του βρίσκεται στο Α΄ Νεκροταφείο Αθηνών.
Ποιος ήταν ο Γεώργιος Παπαδόπουλος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου