Για τον ερχομόν του Κυρίου Ημών Ιησού Χριστών πολλοί Αρχαίοι Έλληνες είχαν προφητεύσει με διαφόρους ρήσεις την ΄Ελευσιν του Θεανθρώπου εις την Γη…
Ας δούμε τώρα την νεοελληνική απόδοση της ως άνω προφητικής ακροστιχίδος έτσι όπως καταχωρίζεται από την φιλολογική ομάδα των εκδόσεων «Πάπυρος»:
Ι δρώτα θα εξάγη η γη όταν έλθη το σημείον τη κρίσεως
Η γεμών θα έλθη εξ ουρανού δια να κρίνη εις αιώνας.
Σ ύμπαν το γένος των ανθρώπων και τον κόσμον όλον.
Ο ι άνθρωποι, πιστοί και άπιστοι, εις το τέρμα του χρόνου
Ύ ψιστον Θεόν θα ίδουν μαζί με αγίους, όστις θα κρίνη
Σ αρκοφόρων ανθρώπων ψυχάς εις το βήμα του.
Σίβυλλα Ρωμαία
Οι προρρήσεις τους σημαδεύθηκαν από ένα κοσμοϊστορικό γεγονός, όπως η Γέννησις του Σωτήρος, το οποίο επαλήθευσε κατά τον πλέον κατηγορηματικόν τρόπον τις αρχαίες ελληνικές προφητείες.
Σίβυλλα Τιμπουρτίνα
Πρώτη απ’ όλους η Σίβυλλα Τιμπουρτίνα 2.700 πριν την έλευση του ΧΡΙΣΤΟΥ στην γη. Αναφέρει με εκπληκτική ακρίβεια τα μελλούμενα, για τον ΧΡΙΣΤΟ δε, είπε τα εξής: "ο τέταρτος ήλιος τετάρτη γενεά εστίν θεότητος γόνη φανήσεται εν μεσημβρία εγερθήσεται γαρ γυνή Ελληνίς εκ της Εββραϊδος χώρας ονόματι Μαρία και τέξεται υιόν και καλέσουσι το όνομα αυτού Ιησούν. Και λύσει τον νόμον των Εβραίων και ίδιον νόμον στήσει και βασιλεύσει ο νόμος αυτού. Και ανοιγήσονται αυτώ οι ουρανοί και φωνήν λήψεται και στρατιαί Αγγέλων τον θρόνον Αυτού βαστάσουσιν και τα εξαπτέρυγα τα ίχνη των ποδών Αυτού προσκυνήσουσιν. Και λήψεται άνδρας από της Γαλιλαίας και νομοθετήσει και είπη προς αυτούς: τον λόγον ον ελάβετε παρ εμού, κηρύξατε αυτόν τοις έθνεσι των εβδομήκοντα δύο (72) γλωσσών". (Ας είμεθα λίγο επιφυλακτικοί στην καταγωγή της ΠΑΝΑΓΙΑΣ).
Σίβυλλα Ερυθραία
Πρώτη απ΄ όλους κατά τον Εκκλησιαστικό ιστοριογράφο Επίσκοπο Ευσέβιο Καισαρείας, η Σίβυλλα Ερυθραία, 14 όπως αναφέρει στα συγγράμματά του, προεφήτευσε τον Ερχομόν του Κυρίου με μίαν ακροστιχίδα που φέρει τον τίτλον: «Ιησούς Χρ(ε)ιστός, Θεού Υιός, Σωτήρ, Σταυρός».
Αξίζει τον κόπον να παραθέσωμεν το κείμενο:
Σίβυλλα ΤιμπουρτίναΠρώτη απ’ όλους η Σίβυλλα Τιμπουρτίνα 2.700 πριν την έλευση του ΧΡΙΣΤΟΥ στην γη. Αναφέρει με εκπληκτική ακρίβεια τα μελλούμενα, για τον ΧΡΙΣΤΟ δε, είπε τα εξής: "ο τέταρτος ήλιος τετάρτη γενεά εστίν θεότητος γόνη φανήσεται εν μεσημβρία εγερθήσεται γαρ γυνή Ελληνίς εκ της Εββραϊδος χώρας ονόματι Μαρία και τέξεται υιόν και καλέσουσι το όνομα αυτού Ιησούν. Και λύσει τον νόμον των Εβραίων και ίδιον νόμον στήσει και βασιλεύσει ο νόμος αυτού. Και ανοιγήσονται αυτώ οι ουρανοί και φωνήν λήψεται και στρατιαί Αγγέλων τον θρόνον Αυτού βαστάσουσιν και τα εξαπτέρυγα τα ίχνη των ποδών Αυτού προσκυνήσουσιν. Και λήψεται άνδρας από της Γαλιλαίας και νομοθετήσει και είπη προς αυτούς: τον λόγον ον ελάβετε παρ εμού, κηρύξατε αυτόν τοις έθνεσι των εβδομήκοντα δύο (72) γλωσσών". (Ας είμεθα λίγο επιφυλακτικοί στην καταγωγή της ΠΑΝΑΓΙΑΣ).
Σίβυλλα Ερυθραία
Πρώτη απ΄ όλους κατά τον Εκκλησιαστικό ιστοριογράφο Επίσκοπο Ευσέβιο Καισαρείας, η Σίβυλλα Ερυθραία, 14 όπως αναφέρει στα συγγράμματά του, προεφήτευσε τον Ερχομόν του Κυρίου με μίαν ακροστιχίδα που φέρει τον τίτλον: «Ιησούς Χρ(ε)ιστός, Θεού Υιός, Σωτήρ, Σταυρός».
Αξίζει τον κόπον να παραθέσωμεν το κείμενο:
Ιδρώσει γαρ χθών, κρίσεως σημείον οτ’ έσται˙
Ηξει δ’ ουρανόθεν βασιλεύς αιώσιν ο μέλλων
Σάρκα παρών πάσαν κρίναι και κόσμον άπαντα.
Οψονται δε Θεόν μέροπες πιστοί και άπιστοι
Υψιστον μετά των αγίων επί τέρμα χρόνοιο,
Σαρκοφόρον ψυχάς τ’ ανδρών επί βήματι κρίνει.
Ηξει δ’ ουρανόθεν βασιλεύς αιώσιν ο μέλλων
Σάρκα παρών πάσαν κρίναι και κόσμον άπαντα.
Οψονται δε Θεόν μέροπες πιστοί και άπιστοι
Υψιστον μετά των αγίων επί τέρμα χρόνοιο,
Σαρκοφόρον ψυχάς τ’ ανδρών επί βήματι κρίνει.
Χέρσος το’ αν ποτέ κόσμος όλος και άκανθα γένητοι
Ρίψωσί τ’ είδωλα βροτοί και πλούτον άπαντα,
Εκκαύση δε το πυρ γην, ουρανόν ηδέ θάλασσαν,
Ιχνεύων, ρήξη τε πύλας ειρκτής αϊδαο.
Σαρξ τότε πάσα νεκρών, ες ελευθέριον φάος ήξει˙
Τους αγίους, ανόμους τε το πυρ αιώσιν ελέγξει.
Οπόσα τις πράας έλαθαν, τότε πάντα λαλήσει.
Στήθεα γαρ ζοφόεντα Θεός φωστήρσιν ανοίξει˙
Ρίψωσί τ’ είδωλα βροτοί και πλούτον άπαντα,
Εκκαύση δε το πυρ γην, ουρανόν ηδέ θάλασσαν,
Ιχνεύων, ρήξη τε πύλας ειρκτής αϊδαο.
Σαρξ τότε πάσα νεκρών, ες ελευθέριον φάος ήξει˙
Τους αγίους, ανόμους τε το πυρ αιώσιν ελέγξει.
Οπόσα τις πράας έλαθαν, τότε πάντα λαλήσει.
Στήθεα γαρ ζοφόεντα Θεός φωστήρσιν ανοίξει˙
Θρήνος τ’ εκ πάντων έσται, και βρυγμός οδόντων.
Εκλείψει σέλας ηελίου, άστρων τε χορείαι.
Ουρανόν ειλίξει, μήνης δε τε φέγγος ολείται.
Υψώσει δε φάραγγας, ολεί δ’ υψώματα βουνών.
Εκλείψει σέλας ηελίου, άστρων τε χορείαι.
Ουρανόν ειλίξει, μήνης δε τε φέγγος ολείται.
Υψώσει δε φάραγγας, ολεί δ’ υψώματα βουνών.
Υψος δ’ ουκέτι λυγρόν εν ανθρώποισι φανείται˙
Ισά τ’ όρη πεδίοις έσται˙ και πάσα θάλασσα
Ουκ εις πλουν έξει˙ γη γαρ φρυχθείσα κεραυνώ.
Συν πηγαίς ποταμοί τε κοχλάζοντες λείψουσιν.
Ισά τ’ όρη πεδίοις έσται˙ και πάσα θάλασσα
Ουκ εις πλουν έξει˙ γη γαρ φρυχθείσα κεραυνώ.
Συν πηγαίς ποταμοί τε κοχλάζοντες λείψουσιν.
Σάλπιγξ δ’ ουρανόθεν φωνήν πολύθρηνον αφήσει,
Ωρύουσα μύσος μελεόν και πήματα κόσμου.
Ταρταρόεν χάος δείξει ποτέ γαία χανούσα.
Ηξουσιν δ’ επί βήμα θεού βασιλήες άπαντες.
Ρεύσει δ’ ουρανόθεν ποταμός πυρός, ηδέ γε θείου.
Ωρύουσα μύσος μελεόν και πήματα κόσμου.
Ταρταρόεν χάος δείξει ποτέ γαία χανούσα.
Ηξουσιν δ’ επί βήμα θεού βασιλήες άπαντες.
Ρεύσει δ’ ουρανόθεν ποταμός πυρός, ηδέ γε θείου.
Σήμα δέτοι τότε πάσι βροτοίς αριδείκετον, οίον
Το ξύλον εν πιστοίς το κέρας το ποθούμενον έσται˙
Ανδρών ευσεβέων ζωή, πρόσκομμά τε κόσμου,
Υδασι φωτίζον πιστούς εν δώδεκα πηγαίς
Ράβδος ποιμαίνουσα σιδηρείη γε κρατήσει.
Ούτος ο νυν προγραφείς εν ακροστιχίοις θεός ημών
Σωτήρ, αθάνατος βασιλεύς ο παθών ένεχ’ ημών.
Το ξύλον εν πιστοίς το κέρας το ποθούμενον έσται˙
Ανδρών ευσεβέων ζωή, πρόσκομμά τε κόσμου,
Υδασι φωτίζον πιστούς εν δώδεκα πηγαίς
Ράβδος ποιμαίνουσα σιδηρείη γε κρατήσει.
Ούτος ο νυν προγραφείς εν ακροστιχίοις θεός ημών
Σωτήρ, αθάνατος βασιλεύς ο παθών ένεχ’ ημών.
Ας δούμε τώρα την νεοελληνική απόδοση της ως άνω προφητικής ακροστιχίδος έτσι όπως καταχωρίζεται από την φιλολογική ομάδα των εκδόσεων «Πάπυρος»:
Ι δρώτα θα εξάγη η γη όταν έλθη το σημείον τη κρίσεως
Η γεμών θα έλθη εξ ουρανού δια να κρίνη εις αιώνας.
Σ ύμπαν το γένος των ανθρώπων και τον κόσμον όλον.
Ο ι άνθρωποι, πιστοί και άπιστοι, εις το τέρμα του χρόνου
Ύ ψιστον Θεόν θα ίδουν μαζί με αγίους, όστις θα κρίνη
Σ αρκοφόρων ανθρώπων ψυχάς εις το βήμα του.
Χ έρσος όταν κάποτε γίνη όλος ο κόσμος και ακανθώδης,
Ρ ίψουν δε οι θνητοί τα είδωλα και όλον τον πλούτον, και
Ε κκαύση το πυρ γην, ουρανόν και θάλασσαν,
Ι δίως όταν σπάση τας πύλας της αϊδίου ειρκτής,
Σ ε υπέρλαμπρον φως θα έλθη πάσα σαρξ νεκρών,
Τ ους αγίους και ανόμους θα ελέγξη πυρ εις αιώνας.
Ό σα κρυφίως έπραξε θα τα είπη όλα, διότι ο Θεός
Σ τήθη απόκρυφα θ’ ανοίξη με τους φωστήρας.
Ρ ίψουν δε οι θνητοί τα είδωλα και όλον τον πλούτον, και
Ε κκαύση το πυρ γην, ουρανόν και θάλασσαν,
Ι δίως όταν σπάση τας πύλας της αϊδίου ειρκτής,
Σ ε υπέρλαμπρον φως θα έλθη πάσα σαρξ νεκρών,
Τ ους αγίους και ανόμους θα ελέγξη πυρ εις αιώνας.
Ό σα κρυφίως έπραξε θα τα είπη όλα, διότι ο Θεός
Σ τήθη απόκρυφα θ’ ανοίξη με τους φωστήρας.
Θ ρήνος θα εξέρχεται από όλους και βρυγμός οδόντων,
Έ κλειψις ηλίου και αστερισμών θα γίνη,
Ο υρανόν θα περιτυλίξη και της σελήνης το φως θα χαθή,
Υ ψηλά θα βάλη τας φάραγγας και θα ισοπεδώση τα βουνά.
Έ κλειψις ηλίου και αστερισμών θα γίνη,
Ο υρανόν θα περιτυλίξη και της σελήνης το φως θα χαθή,
Υ ψηλά θα βάλη τας φάραγγας και θα ισοπεδώση τα βουνά.
Υ ψώματα φοβερά δεν θα βλέπουν πλέον οι άνθρωποι, αλλά
Ί σα θα είναι τα όρη με τας πεδιάδας και αι θάλασσαι
Ό λαι μη πλωταί• η γη θα είναι καμένη από κεραυνόν,
Σ τείροι θα γίνουν οι παφλάζοντες ποταμοί από τας πηγάς.
Ί σα θα είναι τα όρη με τας πεδιάδας και αι θάλασσαι
Ό λαι μη πλωταί• η γη θα είναι καμένη από κεραυνόν,
Σ τείροι θα γίνουν οι παφλάζοντες ποταμοί από τας πηγάς.
Σ άλπιξ έπειτα θ’ αφήση θρηνώδη φωνήν εξ ουρανού,
Ω ρυομένη δια το βδέλυγμα και τα παθήματα του κόσμου,
Τ ότε δε η γη χαίνουσα θα παρουσιάση Ταρταρώδες χάος,
Η γεμόνες σύμπαντες θα έλθουν εις το βήμα του Θεού.
Ρ εύμα ποταμού πυρός και θείου θα εκκινήση εξ ουρανού.
Ω ρυομένη δια το βδέλυγμα και τα παθήματα του κόσμου,
Τ ότε δε η γη χαίνουσα θα παρουσιάση Ταρταρώδες χάος,
Η γεμόνες σύμπαντες θα έλθουν εις το βήμα του Θεού.
Ρ εύμα ποταμού πυρός και θείου θα εκκινήση εξ ουρανού.
Σ ήμα τότε επίσημον δι’ όλους τους θνητούς θα είναι
Τ ο ξύλον των πιστών, ο Σταυρός, το ποθούμενον κέρας,
Α νδρών ευσεβών ζωή, πρόσκομμα του κόσμου φωτίζον με
Ύ δατα τους κλητούς εις δώδεκα πηγάς, και
Ρ άβδος σιδηρά ποιμαίνουσα θα επικρατήση.
Ο ύτος είναι ο περιγραφείς δι’ ακροστιχίδος Θεός ημών,
Σ ωτήρ αθάνατος, βασιλεύς παθών υπέρ ημών.
Τ ο ξύλον των πιστών, ο Σταυρός, το ποθούμενον κέρας,
Α νδρών ευσεβών ζωή, πρόσκομμα του κόσμου φωτίζον με
Ύ δατα τους κλητούς εις δώδεκα πηγάς, και
Ρ άβδος σιδηρά ποιμαίνουσα θα επικρατήση.
Ο ύτος είναι ο περιγραφείς δι’ ακροστιχίδος Θεός ημών,
Σ ωτήρ αθάνατος, βασιλεύς παθών υπέρ ημών.
Την περί του Σωτήρος μαντείαν («παρ’ ουδενός των Εκκλησίας πέπλασται, αλλά της Ερυθραίας Σιβύλλης εστίν» γράφει ο Ευσέβιος Καισαρείας) ο ίδιος ο Κικέρων, προ της επιδημίας του Χριστού, μετάφρασε ρωμαϊστί (εις την λατινικήν γλώσσσαν δηλαδή). Κάτι που ο Βιργίλιος δείχνει να θαυμάζη και να κάνη συνεχώς μνείαν περί αυτής και του παρθενικού τόκου «δι’ αινιγμάτων, φόβω των κρατούντων, υμνήσας το μυστήριον», όπως λέει ο ως άνω βιογράφος του Μεγάλου Κωνσταντίνου, ο Ευσέβιος Παμφίλου, Επίσκοπος Καισαρείας.
Ας καταχωρίσωμεν λοιπόν και το λατινικό κείμενο της προφητικής ακροστιχίδος της Σιβύλλης της Ερυθραίας, όπως το μετέφρασε ο Κικέρων, μιας και αφορά τον Ιησούν Χριστόν:
Ας καταχωρίσωμεν λοιπόν και το λατινικό κείμενο της προφητικής ακροστιχίδος της Σιβύλλης της Ερυθραίας, όπως το μετέφρασε ο Κικέρων, μιας και αφορά τον Ιησούν Χριστόν:
Jidicii signum, fellus sudore madescet.
Ecoelo tunc Rex Veniet per saecla futurus,
Sicilicet ut totum praeseus dijudixet orbem.
Isurique Deum infidi sunt atque fideles,
Sublimem in carne humana, sanctaque caterva
Ecoelo tunc Rex Veniet per saecla futurus,
Sicilicet ut totum praeseus dijudixet orbem.
Isurique Deum infidi sunt atque fideles,
Sublimem in carne humana, sanctaque caterva
Cincum, completo qui tempore judicet omnes.
Horrida tunc tellus dumis silvescet acutis.
Rejicient simulacra homines aurique metalla.
Inferni portas facto simul impete rumpent
Squallentes manes, et pura luce fruentur.
Tetros atque bonos index tum flamma probabit
Voce latens facinus quod gessit quisque loquetur.
Subdolaque humani pandentur pectoris antra.
Horrida tunc tellus dumis silvescet acutis.
Rejicient simulacra homines aurique metalla.
Inferni portas facto simul impete rumpent
Squallentes manes, et pura luce fruentur.
Tetros atque bonos index tum flamma probabit
Voce latens facinus quod gessit quisque loquetur.
Subdolaque humani pandentur pectoris antra.
Dentum stridor erit, gemitusque et luctus ubige.
Et sol astrorumque chorus percurrere coelum
Insimul absistent, lunae quoque flamma peribit.
Fundo cernentur valles consurgere ab imo.
In terris excelsum spectare licebit.
Lataque planities montes aewquabit : et aequor
Intactum rate stabit : adustaque fulmine tellus.
Una deficiet flagrans cum fontibus amnis.
Stridula de coelo fundet tuba fletible carmen.
Supremum exitium lamentans, fataque mundi.
Et subito stygium chaos apparebit hiatu :
Reges divinum stabunt cuncti ante tribunal.
Vadaque sulphureae descendet ab aethere flammae.
Accunti in terris homines mirabile signum.
Omnibus id justis vitae est melioris origo :
I ursus vesani dolor atque offensio mundi :
Collustrans undis bisseno in fonte fideles.
Regnabit late pascentis ferrea vigra.
Unus et aeternus Deus, hic sarvator et idem
Xristus pro nobis passus, quem carmina signaant.
Et sol astrorumque chorus percurrere coelum
Insimul absistent, lunae quoque flamma peribit.
Fundo cernentur valles consurgere ab imo.
In terris excelsum spectare licebit.
Lataque planities montes aewquabit : et aequor
Intactum rate stabit : adustaque fulmine tellus.
Una deficiet flagrans cum fontibus amnis.
Stridula de coelo fundet tuba fletible carmen.
Supremum exitium lamentans, fataque mundi.
Et subito stygium chaos apparebit hiatu :
Reges divinum stabunt cuncti ante tribunal.
Vadaque sulphureae descendet ab aethere flammae.
Accunti in terris homines mirabile signum.
Omnibus id justis vitae est melioris origo :
I ursus vesani dolor atque offensio mundi :
Collustrans undis bisseno in fonte fideles.
Regnabit late pascentis ferrea vigra.
Unus et aeternus Deus, hic sarvator et idem
Xristus pro nobis passus, quem carmina signaant.
Σίβυλλα Ρωμαία
Μία άλλη Σίβυλλα, η Ρωμαία, που ως γνωστόν, αποτελεί μίαν διάδοχον κατάστασιν, αρχής γενομένης της Σιβύλλης της Κυμαίας εις την Εύβοιαν, της οποίας τα χνάρια ακολούθησαν και άλλες γενεές Σιβυλλών, προεφήτευσε τον ερχομόν του Κυρίου Ημών Ιησού Χριστού, όπως παρακάτω:
«Οψέποτέ τις επί την πολυσχιδή ταύτην ελάσειε γην, και δίχα σφάλματος γενήσεται Σαρξ, ακαμάτοις δε Θεότητος όροις ανιάτων παθών λύσει φθοράν και τούτω φθόνος γενήσεται εξ απίστου λαού και εις ύψος κρεμασθήσεται και πάντα πράως πείσεται (θα πάθη) εκών φέρων».
«Οψέποτέ τις επί την πολυσχιδή ταύτην ελάσειε γην, και δίχα σφάλματος γενήσεται Σαρξ, ακαμάτοις δε Θεότητος όροις ανιάτων παθών λύσει φθοράν και τούτω φθόνος γενήσεται εξ απίστου λαού και εις ύψος κρεμασθήσεται και πάντα πράως πείσεται (θα πάθη) εκών φέρων».
Η ίδια, ως άνω Σίβυλλα η Ρωμαία της Κυμαίας, προεφήτευσε:
«Δη τότε και μεγάλοιο Θεού παις ανθρώποισι, ήξει σαρκοφόρος, θνητοίς ομοιούμενος εν γη. Τέσσαρα φωνήεντα φέρει, τα δ’ άφωνα δυ’ αυτώ. Δισσών αγγέλων, αριθμού δι’ όλου εξοικονομήσω, οκτώ γαρ μονάδας, τόσας δεκάδας επί τούτοις. Ηδ εκατοντάδας, οκτώ, απιστοτέροις ανθρώποις ούνομα δηλώσει, ουδέ ενί φρεσί φρήσει νόησον».
Εις νεοελληνικήν απόδοσιν, το παραπάνω κείμενο ερμηνεύεται ως εξής:
«Θα έλθη ο Υιός του Θεού εις την γην και θα φορέσει σάρκα ανθρώπινη ομοιούμενος με τους θνητούς της γης. Θα φέρει το όνομά του τέσσερα φωνήεντα και δύο σύμφωνα, οκτώ μονάδες, οκτώ δεκάδες και οκτώ εκατοντάδες, ήτοι τον αριθμό 888».
Ως γνωστόν, ο υιός του Θεού, ωνομάσθη Ιησούς. Και πράγματι, το όνομά Του φέρει τέσσερα φωνήεντα και δύο σύμφωνα. Εάν μετατρέψωμεν τα γράμματα του Ονόματός Του εις αριθμούς, τότε με έκπληξιν διαπιστώνομεν ότι το άθροισμά τους μας δίνει τον αριθμόν 888!
Είναι ιστορικώς βεβαιωμένο ότι οι Αρχαίοι Έλληνες μέχρι της Αλώσεως της Κωνσταντινουπόλεως (29 Μαίου 1453), έγραφαν τους αριθμούς δια γραμμάτων. Μετά την Άλωσιν της Πόλεως εισήχθησαν οι λεγόμενοι αραβικοί αριθμοί:
Α=1 Ι= 10 Ρ=100
Β=2 Κ= 20 Σ=200
Γ=3 Λ= 30 Τ=300
Δ=4 Μ=40 Υ=400
Ε=5 Ν= 50 Φ=500
Ζ=7 Ξ= 60 Χ=600
Η=8 Ο= 70 Ψ=700
Θ=9 Π= 80 Ω=800
«Δη τότε και μεγάλοιο Θεού παις ανθρώποισι, ήξει σαρκοφόρος, θνητοίς ομοιούμενος εν γη. Τέσσαρα φωνήεντα φέρει, τα δ’ άφωνα δυ’ αυτώ. Δισσών αγγέλων, αριθμού δι’ όλου εξοικονομήσω, οκτώ γαρ μονάδας, τόσας δεκάδας επί τούτοις. Ηδ εκατοντάδας, οκτώ, απιστοτέροις ανθρώποις ούνομα δηλώσει, ουδέ ενί φρεσί φρήσει νόησον».
Εις νεοελληνικήν απόδοσιν, το παραπάνω κείμενο ερμηνεύεται ως εξής:
«Θα έλθη ο Υιός του Θεού εις την γην και θα φορέσει σάρκα ανθρώπινη ομοιούμενος με τους θνητούς της γης. Θα φέρει το όνομά του τέσσερα φωνήεντα και δύο σύμφωνα, οκτώ μονάδες, οκτώ δεκάδες και οκτώ εκατοντάδες, ήτοι τον αριθμό 888».
Ως γνωστόν, ο υιός του Θεού, ωνομάσθη Ιησούς. Και πράγματι, το όνομά Του φέρει τέσσερα φωνήεντα και δύο σύμφωνα. Εάν μετατρέψωμεν τα γράμματα του Ονόματός Του εις αριθμούς, τότε με έκπληξιν διαπιστώνομεν ότι το άθροισμά τους μας δίνει τον αριθμόν 888!
Είναι ιστορικώς βεβαιωμένο ότι οι Αρχαίοι Έλληνες μέχρι της Αλώσεως της Κωνσταντινουπόλεως (29 Μαίου 1453), έγραφαν τους αριθμούς δια γραμμάτων. Μετά την Άλωσιν της Πόλεως εισήχθησαν οι λεγόμενοι αραβικοί αριθμοί:
Α=1 Ι= 10 Ρ=100
Β=2 Κ= 20 Σ=200
Γ=3 Λ= 30 Τ=300
Δ=4 Μ=40 Υ=400
Ε=5 Ν= 50 Φ=500
Ζ=7 Ξ= 60 Χ=600
Η=8 Ο= 70 Ψ=700
Θ=9 Π= 80 Ω=800
------------------------------------------------
Μονάδες 8 Δεκάδες 8 Εκατοντάδες 8
Μονάδες 8 Δεκάδες 8 Εκατοντάδες 8
Όπως παρατηρεί και ο αναγνώστης, μετ’ εκπλήξεως διαπιστώνει το γεγονός ότι και το ελληνικό αλφάβητο έχει μονάδες 8, δεκάδες 8, εκατοντάδες 8, δηλαδή το ελληνικό αλφάβητο είναι θείο! Και είναι θείο, διότι ο Κύριός μας, ο Ιησούς Χριστός, εδίδαξε εις την Eλληνικήν γλώσσαν, το ιερό Ευαγγέλιο εγράφη εις την Eλληνικήν γλώσσαν και οι Απόστολοι εκήρυξαν εις την Eλληνικήν γλώσσαν! Άλλωστε ο ίδιος ο Ιησούς Χριστός είχε πη: «Εγώ ειμί το Α και το Ω… Ο ων, ο ην και ο ερχόμενος, ο παντοκράτωρ» (Αποκ. Α΄, 8) και τα τοιαύτα.
Αλλά δεν είναι μόνο η Παλαιά και η Καινή Διαθήκη οι οποίες ομιλούν για τον Ιησούν Χριστόν (είτε προφητικώς, όπως εις την Παλαιάν Διαθήκην, είτε τρισυποστάτως, όπως εις την Καινήν Διαθήκην). Περί της Ελεύσεως του Ιησού Χριστού έχουν ομιλήσει και προφητεύσει τα υψιπετέστερα πνεύματα των Αρχαίων Ελλήνων φιλοσόφων που είχαν το χάρισμα να επικοινωνούν μετά του θείου!
Σόλων
1 Ο σοφός Σόλων κάποιαν στιγμήν θα πη: «Είς με, φησί, βιάζηται Ουράνιος, ος έστι φως Τριλαμπές, ο δε παθών Θεός έστι και ου θεότης πόθεν αυτή, άμφω γαρ βροτόσωμος και άμβροτος αυτός ήδη Θεός και πάντα φέρων εκ θνητής, Σταυρόν, ύβριν, ταφήν και τα εξής...».
Σωκράτης
2. Ο υπερνέφελος Σωκράτης συζητώντας με τον μαθητήν του Αλκιβιάδην για το θέμα των Επικουρείων και Σοφιστών του έλεγε: «Ω Αλκιβιάδη, μηδέν αιτείν αυτούς, αναμείνωμεν εως αν εξ ουρανού τις απεσταλμένος έλθη και διδάξη ημάς πως δει διάκεισθαι προς θεούς και ανθρώπους. Και ελπίσωμεν ότι η ημέρα της αποστολής εκείνης ήξει ου δια μακρού».
Πλάτων
3. Ο θείος Πλάτων κάνοντας μιαν πρόρρησιν περί της τριαδικότητος του Θεού θα πη: «Ο παλαιός νέος και ο νέος αρχαίος. Ο Πατήρ εν τω γόνω (Υιώ) και ο γόνος εν τω πατρί. Το εν διαιρείται εις τρία και τα τρία εις εν».
Αριστοτέλης
4. Ο μεγάλος Έλληνας φιλόσοφος και πανεπιστήμων με την κυριολεκτικήν του όρου έννοιαν, ο Σταγειρίτης φιλόσοφος Αριστοτέλης, διεισδύοντας φιλοσοφικώς στην θεϊκή φύση θα γράψη: «Ακάματος φύσει Θεού γέννησις εξ αυτού γαρ ο αυτός ουσιούται λόγος».
Θουκιδίδης
5.Αλλά και ο συγγραφεύς του Πελοποννησιακού Πολέμου, ο Θουκυδίδης, εις μίαν προφητικήν διάστασιν της γραφής του, προλέγει τα εξής: «Εν μεν Θεός φως νοερόν και τούτω αίνεσις. Εν τω νοϊ πάντα γαρ παρέχει εκ τούτου εις εν. Ου θεός έτερος, ουκ άγγελος, ου σοφία, ου δαίμων, ου θυσία. Αλλ’ είς μόνον Κύριος εστί και Δημιουργός του Παντός, Παντέλειος λόγος, γόνιμον εκ γονίμου αυτός επί φύσιν γόνιμον κατελθών ύδωρ εποίησεν, ως εισελεύσεται τω κόσμω δια του Υιού αυτού»!
Αισχύλος
6. Ο Αισχύλος, για να έλθωμεν και εις τους μεγάλους τραγικούς ποιητές της αρχαιότητος, μέσα εις τον Προμηθέαν του (που, όπως γνωρίζομεν, αποτελεί την Τριλογίαν: Δεσμώτου- Λυομένου- Πυρφόρου) πέραν την συγκλονιστικής σκηνής του Προμηθέως που ο αητός κατατρώγει το συκώτι του και ο ίδιος μαρτυρεί για το καλό που έκανε εις την ανθρωπότητα26 (με το να τους χαρίση την φωτιάν) κάποιαν στιγμήν, δεμένος όπως είναι πάνω εις τον βράχον ενός απόκρημνου βουνού του Καυκάσου, φωνάζει με όσην δύναμιν διαθέτει προς τον Δία: «Κάποια ημέρα θα έλθη ένας μεγαλύτερος θεός που θα σε νικήση!...»
Εις το σημείο αυτό αξίζει να αναφέρωμεν το γεγονός ότι η Ιώ, θυγάτηρ του Ινάχου, βασιλέως του Άργους, εις τον διάλογον που έχει με τον Προμηθέα Δεσμώτην λαμβάνει την απάντησιν ότι ο Λυτρωτής του κόσμου θα είναι απόγονός της, προσδιορίζοντας το γένος του Μεσσία, και πως Αυτός θα έλθη μετά από 13 γενεές!
Αλλά δεν είναι μόνο η Παλαιά και η Καινή Διαθήκη οι οποίες ομιλούν για τον Ιησούν Χριστόν (είτε προφητικώς, όπως εις την Παλαιάν Διαθήκην, είτε τρισυποστάτως, όπως εις την Καινήν Διαθήκην). Περί της Ελεύσεως του Ιησού Χριστού έχουν ομιλήσει και προφητεύσει τα υψιπετέστερα πνεύματα των Αρχαίων Ελλήνων φιλοσόφων που είχαν το χάρισμα να επικοινωνούν μετά του θείου!
Σόλων
1 Ο σοφός Σόλων κάποιαν στιγμήν θα πη: «Είς με, φησί, βιάζηται Ουράνιος, ος έστι φως Τριλαμπές, ο δε παθών Θεός έστι και ου θεότης πόθεν αυτή, άμφω γαρ βροτόσωμος και άμβροτος αυτός ήδη Θεός και πάντα φέρων εκ θνητής, Σταυρόν, ύβριν, ταφήν και τα εξής...».
Σωκράτης
2. Ο υπερνέφελος Σωκράτης συζητώντας με τον μαθητήν του Αλκιβιάδην για το θέμα των Επικουρείων και Σοφιστών του έλεγε: «Ω Αλκιβιάδη, μηδέν αιτείν αυτούς, αναμείνωμεν εως αν εξ ουρανού τις απεσταλμένος έλθη και διδάξη ημάς πως δει διάκεισθαι προς θεούς και ανθρώπους. Και ελπίσωμεν ότι η ημέρα της αποστολής εκείνης ήξει ου δια μακρού».
Πλάτων
3. Ο θείος Πλάτων κάνοντας μιαν πρόρρησιν περί της τριαδικότητος του Θεού θα πη: «Ο παλαιός νέος και ο νέος αρχαίος. Ο Πατήρ εν τω γόνω (Υιώ) και ο γόνος εν τω πατρί. Το εν διαιρείται εις τρία και τα τρία εις εν».
Αριστοτέλης
4. Ο μεγάλος Έλληνας φιλόσοφος και πανεπιστήμων με την κυριολεκτικήν του όρου έννοιαν, ο Σταγειρίτης φιλόσοφος Αριστοτέλης, διεισδύοντας φιλοσοφικώς στην θεϊκή φύση θα γράψη: «Ακάματος φύσει Θεού γέννησις εξ αυτού γαρ ο αυτός ουσιούται λόγος».
Θουκιδίδης
5.Αλλά και ο συγγραφεύς του Πελοποννησιακού Πολέμου, ο Θουκυδίδης, εις μίαν προφητικήν διάστασιν της γραφής του, προλέγει τα εξής: «Εν μεν Θεός φως νοερόν και τούτω αίνεσις. Εν τω νοϊ πάντα γαρ παρέχει εκ τούτου εις εν. Ου θεός έτερος, ουκ άγγελος, ου σοφία, ου δαίμων, ου θυσία. Αλλ’ είς μόνον Κύριος εστί και Δημιουργός του Παντός, Παντέλειος λόγος, γόνιμον εκ γονίμου αυτός επί φύσιν γόνιμον κατελθών ύδωρ εποίησεν, ως εισελεύσεται τω κόσμω δια του Υιού αυτού»!
Αισχύλος6. Ο Αισχύλος, για να έλθωμεν και εις τους μεγάλους τραγικούς ποιητές της αρχαιότητος, μέσα εις τον Προμηθέαν του (που, όπως γνωρίζομεν, αποτελεί την Τριλογίαν: Δεσμώτου- Λυομένου- Πυρφόρου) πέραν την συγκλονιστικής σκηνής του Προμηθέως που ο αητός κατατρώγει το συκώτι του και ο ίδιος μαρτυρεί για το καλό που έκανε εις την ανθρωπότητα26 (με το να τους χαρίση την φωτιάν) κάποιαν στιγμήν, δεμένος όπως είναι πάνω εις τον βράχον ενός απόκρημνου βουνού του Καυκάσου, φωνάζει με όσην δύναμιν διαθέτει προς τον Δία: «Κάποια ημέρα θα έλθη ένας μεγαλύτερος θεός που θα σε νικήση!...»
Εις το σημείο αυτό αξίζει να αναφέρωμεν το γεγονός ότι η Ιώ, θυγάτηρ του Ινάχου, βασιλέως του Άργους, εις τον διάλογον που έχει με τον Προμηθέα Δεσμώτην λαμβάνει την απάντησιν ότι ο Λυτρωτής του κόσμου θα είναι απόγονός της, προσδιορίζοντας το γένος του Μεσσία, και πως Αυτός θα έλθη μετά από 13 γενεές!
"Ελεύσεται εξ ουρανού παρθενογέννητος Θεάνθρωπος όστις μέλλει καταλύσαι το κράτος των παλαιών θεών και αφανίσαι αυτούς και την δύναμιν αυτών"!
Πράγματι, αν σκεφθώμεν ότι ο Προμηθεύς Δεσμώτης του Αισχύλου εδιδάχθη το 430 π.Χ. περίπου, κάνοντας τους χρονικούς υπολογισμούς μας ερχόμεθα περίπου εις το σωτήριο έτος της Γεννήσεως του Κυρίου Ημών Ιησού Χριστού!...
Και κάτι ακόμη, αφού ομιλούμε για τον Προμηθέα Δεσμώτην:
Εις μίαν τηλεοπτικήν εκπομπήν του γράφοντος (Κυριακή 16 Αυγούστου 1998) ανεγνώσθη ένα αποκαλυπτικότατο κείμενο, που σώζεται κρυμμένο εις τα αρχεία του Βατικανού. Πρόκειται για ένα άγνωστο κείμενο από τον Προμηθέα Δεσμώτην του Αισχύλου, όπου υπάρχει ο παρακάτω προφητικός διάλογος:
Πράγματι, αν σκεφθώμεν ότι ο Προμηθεύς Δεσμώτης του Αισχύλου εδιδάχθη το 430 π.Χ. περίπου, κάνοντας τους χρονικούς υπολογισμούς μας ερχόμεθα περίπου εις το σωτήριο έτος της Γεννήσεως του Κυρίου Ημών Ιησού Χριστού!...
Και κάτι ακόμη, αφού ομιλούμε για τον Προμηθέα Δεσμώτην:
Εις μίαν τηλεοπτικήν εκπομπήν του γράφοντος (Κυριακή 16 Αυγούστου 1998) ανεγνώσθη ένα αποκαλυπτικότατο κείμενο, που σώζεται κρυμμένο εις τα αρχεία του Βατικανού. Πρόκειται για ένα άγνωστο κείμενο από τον Προμηθέα Δεσμώτην του Αισχύλου, όπου υπάρχει ο παρακάτω προφητικός διάλογος:
«ΧΡΥΣΟΘΕΜΙΣ: Σε ζηλεύω Προμηθέα!
Με τρεις κινήσεις μόνο προσέφερες, σταυρώνεσαι και θα γίνης λυόμενος, θα αποδοθής στον θείον και το Ίδεώδες! Θα σε θαυμάζη ο κόσμος!
ΠΡΟΜΗΘΕΥΣ: Αυτή είναι μία αρχή μόνον Χρυσόθεμις. Το μέγεθος του νοήματος των πράξεών μου, θα εδραιώσει σε άλλους αιώνες, ο υιός μιας Μαρίας!...»
Υπάρχουν κα όπως ο Απολλώνιος, ο Όμηρος κλπ.
Με τρεις κινήσεις μόνο προσέφερες, σταυρώνεσαι και θα γίνης λυόμενος, θα αποδοθής στον θείον και το Ίδεώδες! Θα σε θαυμάζη ο κόσμος!
ΠΡΟΜΗΘΕΥΣ: Αυτή είναι μία αρχή μόνον Χρυσόθεμις. Το μέγεθος του νοήματος των πράξεών μου, θα εδραιώσει σε άλλους αιώνες, ο υιός μιας Μαρίας!...»
Υπάρχουν κα όπως ο Απολλώνιος, ο Όμηρος κλπ.
ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΠΟΛΥ
ΑπάντησηΔιαγραφή