Ευλογήσαντος του Ιερέως αρχόμεθα του ψαλμού . 1 4 2.
Κύριε, εισάκουσον της προσευχής μου...
Ευθύς εις Ήχον δ`.
Θεός Κύριος και επέφανεν ημίν, ευλογημένος ο ερχόμενος εν ονόματι
Κυρίου. ( τετράκις )
Και τα τροπάρια. Ήχος ο αυτός.
Ο Υψωθείς εν τω Σταυρώ.
Τον Ιεράρχην και Ποιμένα τον άκακον, οι διαφόροις πειρασμοίς
συνεχόμενοι, εκλιπαρούντες κράξωμεν εκ βάθους ψυχής. Πάτερ
Αθανάσιε, ικεσίαις σου ρύσαι, ημάς εκ περιστάσεων, νόσων τε και
κινδύνων, και πάσης άλλης βλάβης και φθοράς, ως παρρησίαν έχων προς
Κύριον.
Δόξα και νυν.
Τη Θεοτόκω εκτενώς νυν προσδράμωμεν, αμαρτωλοί και ταπεινοί και
προσπέσωμεν εν μετανοία κράζοντες εκ βάθους ψυχής. Δέσποινα
βοήθησον, εφ` ημίν σπλαχνισθείσα, σπεύσον απολλύμεθα υπό πλήθους
πταισμάτων, μη αποστρέψης σους δούλους κενούς, σε γαρ και μόνην
ελπίδα κεκτήμεθα.
Είτα τον Ν`. ψαλμόν Ελέησόν με ο Θεός...
Αρχόμεθα του κανόνος του Αγίου Αθανασίου
Ωδή Α`. Ήχος πλ. Δ`. Αρματηλάτην Φαραώ…
Ανατολής των αρετών γενόμενος ήλιος άδυτος, Αθανάσιε Πάτερ, τοις νυν
προς την σκέπην σου, εν πίστει καταφεύγουσι, φωτισμόν σωτηρίας
μετάδος ταις σαις δεήσεσι, λύων την αχλύν των παθών ημών.
Θηριωδώς τε και ασέμνως άπαντα σχεδόν τον βίον μου, καταδαπανήσας
ο μωρός και άσωτος, εις εμαυτόν γενόμενος, τη Πηγή σου προστρέχω,
και σοί βοώ, Αθανάσιε, σώσόν με θερμαίς σου δεήσεσιν.
Αξιοχρέως την ωδήν υφαίνομεν Πηγή σου τη ιερά, διο και προς ταύτην,
Πάτερ Αθανάσιε, εν πίστει καταφεύγομεν, εξαιτούμενοι χάριν, ημίν
δοθήναι και άφθονον, ρώσιν δι` αυτής των παθών ημών.
Θεοτοκίον
Στρέψον εμοί τον κοπετόν της νόσου μου εις υγιείας χαράν. Τον
σκοτεινόν σάκκον τον της καχεξίας μου, Παρθένε διαρρήξασα, την
φαιδράν ευεξίας, περίζωσον ευφροσύνην με, και αγαλλιάσεως πλήρωσον.
Ωδή Γ`. Ο στερεώσας κατ` αρχάς.
Νυν τον κακόν ο αγαθός, τον εν πολλή ασπλαχνία, ο ακένωτος κρατήρ
του ελέους τον αισχρόν τον ρυπαρόν, ο καθαρός απόπλυνον, Αθανάσιε
Πάτερ, και ταις πρεσβείαις σου σώσόν με.
Αειλαμπής ως περ αστήρ, ανατολαίς των θαυμάτων, καταυγάσας την
υφήλιον πάσαν, των παθών ημών, Σοφέ, τον σκοτασμόν απέλασον, και
πειρασμών ομίχλην, ταις σαις λιταίς διασκέδασον.
Σε ανυμνώ πανευλαβώς και γοερώς ικετεύω, εξελού με εκβοών τον σόν
δούλον, Αθανάσιε Σοφέ, κινδύνων τε και θλίψεων, ταις θείαις σου
πρεσβείαις, και της μελλούσης κολάσεως.
Θεοτοκίον
Ει και κατήντησα, Σεμνή, εις λάκκον ταλαιπωρίας, και εις βόθρον
απογνώσεως όλος, αλλ` ειδώς σου την πολλήν και άμετρον συμπάθειαν,
χείράς σοι ανατείνω. Όθεν οικτείρασα σώσόν με.
Ωδή Δ`. Σύ μου ισχύς Κύριε …
Ιλαστικά, δέχου σού δούλου εγκώμια, Ορθοδόξων στύλε και κραταίωμα,
και καταφύγιον αψευδές, και κατεγνωσμένω εμοί γενού ιλαστήριον, και
ρύσαί με του Άδου, της πικράς καταδίκης, ταις λιταίς σου, Σοφέ
Αθανάσιε.
Ο στεναγμός, Νινευϊτών προσδεξάμενος, Παντοκράτωρ Θεός τε και
Κύριος, την οφειλήν των αμαρτιών, πάσαν την εκείνων, αφήκε, Πάτερ ως
εύσπλαχνος. Διό σε ικετεύω, εξιλέωσον τούτον, παραβλέψαι κα`μού τα
εγκλήματα.
Νόσου δεινής, πυρός σεισμού τε και θλίψεως, και παντοίας βλάβης,
Αθανάσιε, τον σόν οικέτην εκλιπαρώ, απάλλαξον τάχος, ταις προς Θεόν
ικεσίαις σου, και ρύσαί με της τούτων χαλεπής τυραννίδος, και θανάτου
αώρου εξάρπασον.
Θεοτοκίον.
Ρώσιν ψυχής, ρώσίν μοι σώματος δώρησαι, ίνα πράττω και ποιώ το
θέλημα, του σού Υιού φόβω και χαρά. Και γαρ εξισχύεις, ως Μήτηρ ούσα
του Κτίστου μου, και πράττεις όσα θέλεις, τοις εν πίστει και πόθω τη σή
σκέπη, Παρθένε, προστρέχουσιν.
Ωδή Ε`. Ίνα τι με απώσω…
Υλακήν την Αρείου, του παραφρονήσαντος σοφώς εφίμωσας, του
Πατρός τον Λόγον ομοούσιον, σύ Αθανάσιε, εκδιδάξας σέβειν, ον
ιλεούμενος μη παύση αβλαβείς συντηρείσθαι τους δούλους σου.
Μη παρίδης με, Πάτερ, πλείσταις περιστάσεσι, ζάλαις και θλίψεσι
πανταχόθεν οίμοι! Συνεχόμενον και πιεζόμενον, αλλά φρούρησόν με υπό
την σκέπην σου την θείαν, και ταις θείαις πρεσβείαις σου σώσόν με.
Νομοθέτης κατέστης, και των ευσεβούντων φωστήρ, Αθανάσιε. Διό σοι
βοώμεν, ταις λιταίς σου ημάς καθοδήγησον, εις οδόν ευθείαν των του
Κυρίου θελημάτων, και κακίας δαιμόνων εξάρπασον.
Θεοτοκίον.
Αμαρτίαις επαύξω, άλλας αμαρτίας ο τλήμων εκάστοτε, και επισυνάγω
της Γεέννης, το πυρ το ανύποιστον, εν τη παναθλία εμού ψυχή, αφ` ου με
ρύσαι, προ της πείρας εκείνης Πανάμωμε.
Ωδή ΣΤ`. Ιλάσθητί μοι Σωτήρ.
Ω Ιεράρχα Χριστού, τους ομωνύμους σοι φύλαττε, και πάντας τους
ευσεβείς, τους εις την ζωήρρρυτον, Πηγήν σου προστρέχοντας, εκ παντός
κινδύνου, σαίς λιταίς, και περιστάσεσιν.
Νοσήματα χαλεπά, εξ εμού ποίησον, Πάνσεπτε, παρακαλώ σε θερμώς,
και πάσαν την κάκωσιν ψυχής τε και σώματος, ταις θείαις λιταίς σου, και
κινδύνους καταδίωξον.
Ανύσας επί της γης, μεγάλους άθλους, Μακάριε, δεινών ημάς φοβερών,
και πάσης κακώσεως, εκλύτρωσαι τάχιον, ταις προς τον Σωτήρα
πανιέροις σου δεήσεσι.
Θεοτοκίον.
Φωτί απείρω του σού, προσώπου με καταλάμπρυνον, Παρθενομήτορ
Αγνή, βυθού απογνώσεως αεί απαλλάττουσα, και προς μετανοίας τους
λιμένας εμβιβάζουσα.
Διάσωσον από παντοίων κινδύνων και θλίψεων, Ιεράρχα, τους την σήν
γεραίροντας Πηγήν την σωτήριον, ως έχων παρρησίαν εν Κυρίω.
Άχραντε, η δια λόγου τον Λόγον ανερμηνεύτως, επ` εσχάτων των ημερών
τεκούσα δυσώπησον, ως έχουσα μητρικήν παρρησίαν.
Ο Ιερεύς μνημονεύει, ως δεδήλωται. Και μετά την εκφώνησιν ψάλλεται,
Κοντάκιον.Ήχος Δ`..
Προστασία των Χριστιανών.
Προστάτα των πιστών ακαταίσχυντε, και ικέτα προς Χριστόν Ιερώτατε,
μη παρίδης Αθανάσιε των σε υμνούντων φωνάς, αλλά σπεύσον αγαθέ, εις
την βοήθειαν ημών των πιστώς κραυγαζόντων σοι. Τάχυνον ως
οικτίρμων, και ρύσαι δεινών παντοίων, και λοιμικών ασθενειών, ταις
προς τον Κτίστην πρεσβείαις σου.
Και ευθύς το προκείμενον. Ήχος Δ`.
Το στόμα μου λαλήσει σοφίαν, και η μελέτη της καρδίας μου σύνεσιν.
Στίχος. Ακούσατε ταύτα πάντα τα έθνη, ενωτίσασθε πάντες οι κατοικούντες την
οικουμένην.
Ευαγγέλιον εκ του κατά Ιωάννην. ( Ι`. 9-1 6)
Είπεν ο Κύριος. Εγώ είμι η θύρα, δι` εμού εάν τις εισέλθη, σωθήσεται,
και εισελεύσεται, και εξελεύσεται, και νομήν ευρήσει. Ο κλέπτης ουκ
έρχεται, ειμή ίνα κλέψη, και θύση, και απολέση. Εγώ ήλθον, ίνα ζωήν
έχωσι, και περισσόν έχωσιν. Εγώ είμι ο ποιμήν ο καλός. Ο ποιμήν ο
καλός την ψυχήν αυτού τίθησιν υπέρ των προβάτων. Ο μισθωτός δε, και
ουκ ων ποιμήν, ου ουκ εισί τα πρόβατα ίδια, θεωρεί τον λύκον
ερχόμενον, και αφίησι τα πρόβατα και φεύγει, και ο λύκος αρπάζει αυτά,
και σκορπίζει τα πρόβατα. Ο δε μισθωτός φεύγει, ότι μισθωτός έστι, και
ου μέλει αυτώ περί των προβάτων. Εγώ είμι ο ποιμήν ο καλός, και
γινώσκω τα εμά, και γινώσκομαι υπό των εμών. Καθώς γινώσκει με ο
Πατήρ, κα`γώ γινώσκω τον Πατέρα, και την ψυχήν μου τίθημι υπέρ των
προβάτων. Και άλλα πρόβατα έχω, α ουκ έστιν εκ της αυλής ταύτης,
κα`κείνα με δει αγαγείν και της φωνής μου ακούσουσι, και γενήσεται μία
ποίμνη, είς ποιμήν.
Δόξα.
Ταις του Ιεράρχου…
Και νυν.
Ταις της Θεοτόκου…
Στίχος. Ελεήμον, ελέησόν με ο Θεός…
Και το παρόν Προσόμοιον.
Ήχος πλ. Β`. Όλην αποθέμενοι …
Πολλοίς συνεχόμενος, νυν πειρασμοίς ο παντλήμων, προς σε Αθανάσιε
καταφεύγω, σώσόν με τον ανάξιον, τον πολλά πταίσαντα. Ως ουδείς
άλλος γαρ, εν ανθρώποις επλημμέλησα. Διό την θείαν σου, χάριν εξαιτώ
ο πανάθλιος, προφθάσας σύ με οίκτειρον, σαις προς τον Δεσπότην
δεήσεσι. Και μη με εάσης εις τέλος κινδυνεύειν τον εις σε, πάσαν ελπίδα
μου θέμενον, πιστών το διάσωσμα.
Το Σώσον ο Θεός τον Λαόν Σου, κ.τ.λ.
Ωδή Ζ`. Οι εκ της Ιουδαίας…
Ρύεις Πάτερ και σώζεις, ταις θερμαίς σου πρεσβείαις τους πεφευγότας
εις σε. Και γαρ ει μη εφρούρεις, ημάς τους σούς οικέτας, απολώλαμεν
άπαντες, και εγεννήθημεν αν κατάβρωμα δαιμόνων.
Επηρείας παντοίας, Αθανάσιε Πάτερ, πιστών το καύχημα, κινδύνων
αδοκήτων, και λύπης τον σόν δούλον, ταις πρεσβείαις σου λύτρωσαι, και
εκ ποικίλων αεί ασθενειών με ρύσαι.
Την ψυχήν μου, ω Πάτερ, κατανύξεως πλήσον και ευλαβείας θερμής, την
θείαν όπως βρέχω, Εικόνα σου, Θεόφρον, ταις ροαίς των δακρύων μου,
και αποπλύνω αεί τον ρύπον των παθών μου.
Θεοτοκίον.
Εξ ιδρώτων και κόπων, στεναγμών τε καρδίας, Θεογεννήτρια,
συναίσθησις γεννάται, απάθεια δ` εκ ταύτης, ης και φθάσαι τους
πρόποδας, αξιωθείην εγώ ο πταίσας υπέρ πάντας.
Ωδή Η`. Τον Βασιλέα.
Η ζωηφόρος, και γλυκυτάτη Πηγή σου, διαλύει, Αθανάσιε Πάτερ, νόσους
και κινδύνους ταις προς Θεόν ευχαίς σου.
Νόσων παντοίων, τους προσκυνούντας εν πόθω, την πανσέβαστον
Εικόνα σου θεόφρον, ρύσαι θλίψεων και πόνων, λιταίς σου Ιεράρχα.
Αθανασίου, τω Ιατρείω προσφεύγω, προς αυτόν γοερώς ανακράζων,
ρύσαι με ω Πάτερ, κινδύνων ταις ευχαίς σου.
Θεοτοκίον.
Ίνα δοξάζω, και προσκυνώ μετά δέους, σού το πάνσεπτον όνομα, Κόρη,
θλίψεώς με πάσης, εκλύτρωσαι και βλάβης.
Ωδή Θ`. Εξέστη επί τούτω…
Ικέτην σε και πρέσβυν προς τον Θεόν, πρεσβευσόμενον Πάτερ
συγχώρησιν, αμαρτιών, και των οφλημάτων και των χρεών, αποκοπάς
αιτούμενον, θείους μιμησάμενον οικτιρμούς, προβάλλομαι προθύμως,
ελπίδι της πρεσβείας, της σής. Θεόφρον, στηριζόμενος.
Νυμφώνος αθανάτου επιτυχείν, και τρυφής Παραδείσου αξίωσον, τον επί
γης, θείον σε προστάτην μετά Θεόν, θείον ικέτην έχοντα, υπέρμαχον
μέγαν και ιατρόν. Διό ενδιαθέτως, τολμώντα ταύτα λέγειν, σώσόν με
Πάτερ, ταις πρεσβείαις σου.
Ω πόσης ευφροσύνης και φωτισμού, και χαράς υπερμέτρου πληρούμεθα!
Σού τη σεπτή, Πηγή προσπελάζοντες ευλαβώς. Προρρέει γαρ ουράνιον,
και θείον, Αθανάσιε γλυκασμόν, διώκοντα τα πάθη, των πόθων σε
τιμώντων, την υγίειαν δωρούμενον.
Θεοτοκίον.
Μαρία Θεοτόκε, σύ της εμής, ταλαιπώρου καρδίας τα τραύματα και της
ψυχής έλκη τα δυσίατα και πολλά, και της σαρκός μου Δέσποινα, θεία
επισκέψει σου τας δεινάς, θεράπευσον οδύνας, και λύσόν μου τας
νόσους, τας της ψυχής τε και του σώματος.
Και ευθύς ψάλλομεν το.
Αξιόν έστιν ως αληθώς, μακαρίζειν σε την Θεοτόκον, την
Αειμακάριστον, και Παναμώμητον, και Μητέρα του Θεού ημών. Την
Τιμιωτέραν των Χερουβείμ, και Ενδοξοτέραν ασυγκρίτως των Σεραφείμ,
την αδιαφθόρως Θεόν Λόγον τεκούσαν, την όντως Θεοτόκον σε
μεγαλύνομεν.
Ο Ιερεύς θυμιά το Άγ. Θυσιαστήριον, τας Αγίας Εικόνας, και τον Λαόν, ή τον οίκον
όπου ψάλλεται η παράκλησις και ημείς ψάλλομεν τα παρόντα μεγαλυνάρια.
Τον εν Ιεράρχαις θαυματουργόν, και τον εν κινδύνοις απροσμάχητον
βοηθόν, τον θείον ποιμένα και λάτριν του Δεσπότου, Αθανάσιον Μέγαν,
ύμνοις τιμήσωμεν.
Των Αρχιερέων την καλλονήν, και της Εκκλησίας εγκαλώπισμα το
τερπνόν, και ημών των πάνυ αμαρτωλών προστάτην, Αθανάσιον Μέγαν
δοξολογήσωμεν.
Χαίροις Εκκλησίας θείε αστήρ, οικουμένης δόξα, Ιερέων υπογραμμός,
Πατέρων λαμπρότης, της χάριτος δοχείον, Χριστιανών προστάτα, ω
Αθανάσιε.
Έχει μεν το πνεύμά σου ουρανός, ημείς δε πλουτούμεν την Εικόνα σου
την σεπτήν, ην περικυκλούντες μετ` ανεικάστου πόθου, τιμούντες
προσκυνούμεν, ω Αθανάσιε.
Τω Θεώ των όλων νυν παρεστώς, αίτησαι πταισμάτων τοις τιμώσί σε
παρ` αυτού, άφεσιν δοθήναι Αθανάσιε Πάτερ, και των επερχομένων
δεινών την λύτρωσιν.
Φύλαττε και σκέπε ταις σαις ευχαίς, πάντας τους τιμώντας την
ζωήρρυτόν σου Πηγήν, και την σήν Εικόνα, και αιωνίως ρύσαι, εκ
θλίψεως παντοίας, ω Αθανάσιε.
Θεοτοκίον.
Δέσποτα φιλάνθρωπε Βασιλεύ, μη ακούσω τότε εν ημέρα τη
φοβερά,φωνής της οργής σου εις πυρ αποπεμπούσης, αλλ` οίκτειρον
πρεσβείαις της κυησάσης σε.
Τρισάγιον. Και το τροπάριον Ήχος Γ`.
Στύλος γέγονας Ορθοδοξίας, θείοις δόγμασιν υποστηρίζων την
Εκκλησίαν, Ιεράρχα Αθανάσιε, τω γαρ Πατρί τον Υιόν ομοούσιον,
ανακηρύξας κατήσχυνας Άρειον, Πάτερ Όσιε, Χριστόν τον Θεόν ικέτευε,
δωρήσασθαι ημίν το μέγα έλεος.
Δόξα και νυν. Θεοτοκίον.
Θρόνος πάγχρυσος του βασιλέως, και παράδεισος διηνθισμένος,
ανεδείχθης, Θεοτόκε Πανάχραντε. Τον γαρ Θεόν εν γαστρί σου
βαστάσασα, ευωδιάζεις ημάς θείαις χάρισιν. Όθεν άπαντες Θεού αληθώς
Μητέρα σε, κηρύττομεν αεί και μεγαλύνομεν.
Είτα εκτενής, και απόλυσις, καθ` ην ψάλλομεν Τα παρόντα Προσόμοια. Ήχος Β`.
Ότε εκ του ξύλου σε νεκρόν.
Ύμνοις Αθανάσιε την σήν, Κρήνην την ζωήρρυτον όντως, και
ανεξάντλητον, την αναβλυστάνουσαν ρείθρα ιάσεων, και προχέουσαν
χάριτας πάσι τοις αιτούσι, συμφώνως αινέσωμεν κατασπαζόμενοι, πόθω
την σεπτήν σου Εικόνα, πιστών παραμύθιον ούσαν, και των νόσων
φάρμακον αποίκιλον.
Δόξα.
Πάσι τη Πηγή σου ευλαβώς, και τη πανσεβάστω Εικόνι σου
καταφεύγουσιν, Ιεράρχα ένδοξε ω Αθανάσιε, χορηγείς τα αιτήματα ταις
σαίς ικεσίαις, τάχιστα ρυόμενος των αδοκήτων δεινών, λύπης και
παντοίων κινδύνων, νόσων εμπρησμού και σεισμού τε, λοιμού και λιμού
τε και των θλίψεων.
Και νυν.
Πάντες προσκυνούμέν σε πιστώς, Μήτερ του Θεού των απάντων,
ευλογημένη Αγνή, ΆχραντεΠανάμωμε Θεοχαρίτωτε, ρύσαι πάντας των
θλίψεων, τη σή μεσιτεία, δυσωπεί σε Δέσποτα ο Αθανάσιος, μετά των
Αγίων απάντων, οίκτειρον ημάς σώ ελέει, Παναγία Δέσποινα
Παντάνασσα.
Δι' ευχών...
Κύριε, εισάκουσον της προσευχής μου...
Ευθύς εις Ήχον δ`.
Θεός Κύριος και επέφανεν ημίν, ευλογημένος ο ερχόμενος εν ονόματι
Κυρίου. ( τετράκις )
Και τα τροπάρια. Ήχος ο αυτός.
Ο Υψωθείς εν τω Σταυρώ.
Τον Ιεράρχην και Ποιμένα τον άκακον, οι διαφόροις πειρασμοίς
συνεχόμενοι, εκλιπαρούντες κράξωμεν εκ βάθους ψυχής. Πάτερ
Αθανάσιε, ικεσίαις σου ρύσαι, ημάς εκ περιστάσεων, νόσων τε και
κινδύνων, και πάσης άλλης βλάβης και φθοράς, ως παρρησίαν έχων προς
Κύριον.
Δόξα και νυν.
Τη Θεοτόκω εκτενώς νυν προσδράμωμεν, αμαρτωλοί και ταπεινοί και
προσπέσωμεν εν μετανοία κράζοντες εκ βάθους ψυχής. Δέσποινα
βοήθησον, εφ` ημίν σπλαχνισθείσα, σπεύσον απολλύμεθα υπό πλήθους
πταισμάτων, μη αποστρέψης σους δούλους κενούς, σε γαρ και μόνην
ελπίδα κεκτήμεθα.
Είτα τον Ν`. ψαλμόν Ελέησόν με ο Θεός...
Αρχόμεθα του κανόνος του Αγίου Αθανασίου
Ωδή Α`. Ήχος πλ. Δ`. Αρματηλάτην Φαραώ…
Ανατολής των αρετών γενόμενος ήλιος άδυτος, Αθανάσιε Πάτερ, τοις νυν
προς την σκέπην σου, εν πίστει καταφεύγουσι, φωτισμόν σωτηρίας
μετάδος ταις σαις δεήσεσι, λύων την αχλύν των παθών ημών.
Θηριωδώς τε και ασέμνως άπαντα σχεδόν τον βίον μου, καταδαπανήσας
ο μωρός και άσωτος, εις εμαυτόν γενόμενος, τη Πηγή σου προστρέχω,
και σοί βοώ, Αθανάσιε, σώσόν με θερμαίς σου δεήσεσιν.
Αξιοχρέως την ωδήν υφαίνομεν Πηγή σου τη ιερά, διο και προς ταύτην,
Πάτερ Αθανάσιε, εν πίστει καταφεύγομεν, εξαιτούμενοι χάριν, ημίν
δοθήναι και άφθονον, ρώσιν δι` αυτής των παθών ημών.
Θεοτοκίον
Στρέψον εμοί τον κοπετόν της νόσου μου εις υγιείας χαράν. Τον
σκοτεινόν σάκκον τον της καχεξίας μου, Παρθένε διαρρήξασα, την
φαιδράν ευεξίας, περίζωσον ευφροσύνην με, και αγαλλιάσεως πλήρωσον.
Ωδή Γ`. Ο στερεώσας κατ` αρχάς.
Νυν τον κακόν ο αγαθός, τον εν πολλή ασπλαχνία, ο ακένωτος κρατήρ
του ελέους τον αισχρόν τον ρυπαρόν, ο καθαρός απόπλυνον, Αθανάσιε
Πάτερ, και ταις πρεσβείαις σου σώσόν με.
Αειλαμπής ως περ αστήρ, ανατολαίς των θαυμάτων, καταυγάσας την
υφήλιον πάσαν, των παθών ημών, Σοφέ, τον σκοτασμόν απέλασον, και
πειρασμών ομίχλην, ταις σαις λιταίς διασκέδασον.
Σε ανυμνώ πανευλαβώς και γοερώς ικετεύω, εξελού με εκβοών τον σόν
δούλον, Αθανάσιε Σοφέ, κινδύνων τε και θλίψεων, ταις θείαις σου
πρεσβείαις, και της μελλούσης κολάσεως.
Θεοτοκίον
Ει και κατήντησα, Σεμνή, εις λάκκον ταλαιπωρίας, και εις βόθρον
απογνώσεως όλος, αλλ` ειδώς σου την πολλήν και άμετρον συμπάθειαν,
χείράς σοι ανατείνω. Όθεν οικτείρασα σώσόν με.
Ωδή Δ`. Σύ μου ισχύς Κύριε …
Ιλαστικά, δέχου σού δούλου εγκώμια, Ορθοδόξων στύλε και κραταίωμα,
και καταφύγιον αψευδές, και κατεγνωσμένω εμοί γενού ιλαστήριον, και
ρύσαί με του Άδου, της πικράς καταδίκης, ταις λιταίς σου, Σοφέ
Αθανάσιε.
Ο στεναγμός, Νινευϊτών προσδεξάμενος, Παντοκράτωρ Θεός τε και
Κύριος, την οφειλήν των αμαρτιών, πάσαν την εκείνων, αφήκε, Πάτερ ως
εύσπλαχνος. Διό σε ικετεύω, εξιλέωσον τούτον, παραβλέψαι κα`μού τα
εγκλήματα.
Νόσου δεινής, πυρός σεισμού τε και θλίψεως, και παντοίας βλάβης,
Αθανάσιε, τον σόν οικέτην εκλιπαρώ, απάλλαξον τάχος, ταις προς Θεόν
ικεσίαις σου, και ρύσαί με της τούτων χαλεπής τυραννίδος, και θανάτου
αώρου εξάρπασον.
Θεοτοκίον.
Ρώσιν ψυχής, ρώσίν μοι σώματος δώρησαι, ίνα πράττω και ποιώ το
θέλημα, του σού Υιού φόβω και χαρά. Και γαρ εξισχύεις, ως Μήτηρ ούσα
του Κτίστου μου, και πράττεις όσα θέλεις, τοις εν πίστει και πόθω τη σή
σκέπη, Παρθένε, προστρέχουσιν.
Ωδή Ε`. Ίνα τι με απώσω…
Υλακήν την Αρείου, του παραφρονήσαντος σοφώς εφίμωσας, του
Πατρός τον Λόγον ομοούσιον, σύ Αθανάσιε, εκδιδάξας σέβειν, ον
ιλεούμενος μη παύση αβλαβείς συντηρείσθαι τους δούλους σου.
Μη παρίδης με, Πάτερ, πλείσταις περιστάσεσι, ζάλαις και θλίψεσι
πανταχόθεν οίμοι! Συνεχόμενον και πιεζόμενον, αλλά φρούρησόν με υπό
την σκέπην σου την θείαν, και ταις θείαις πρεσβείαις σου σώσόν με.
Νομοθέτης κατέστης, και των ευσεβούντων φωστήρ, Αθανάσιε. Διό σοι
βοώμεν, ταις λιταίς σου ημάς καθοδήγησον, εις οδόν ευθείαν των του
Κυρίου θελημάτων, και κακίας δαιμόνων εξάρπασον.
Θεοτοκίον.
Αμαρτίαις επαύξω, άλλας αμαρτίας ο τλήμων εκάστοτε, και επισυνάγω
της Γεέννης, το πυρ το ανύποιστον, εν τη παναθλία εμού ψυχή, αφ` ου με
ρύσαι, προ της πείρας εκείνης Πανάμωμε.
Ωδή ΣΤ`. Ιλάσθητί μοι Σωτήρ.
Ω Ιεράρχα Χριστού, τους ομωνύμους σοι φύλαττε, και πάντας τους
ευσεβείς, τους εις την ζωήρρρυτον, Πηγήν σου προστρέχοντας, εκ παντός
κινδύνου, σαίς λιταίς, και περιστάσεσιν.
Νοσήματα χαλεπά, εξ εμού ποίησον, Πάνσεπτε, παρακαλώ σε θερμώς,
και πάσαν την κάκωσιν ψυχής τε και σώματος, ταις θείαις λιταίς σου, και
κινδύνους καταδίωξον.
Ανύσας επί της γης, μεγάλους άθλους, Μακάριε, δεινών ημάς φοβερών,
και πάσης κακώσεως, εκλύτρωσαι τάχιον, ταις προς τον Σωτήρα
πανιέροις σου δεήσεσι.
Θεοτοκίον.
Φωτί απείρω του σού, προσώπου με καταλάμπρυνον, Παρθενομήτορ
Αγνή, βυθού απογνώσεως αεί απαλλάττουσα, και προς μετανοίας τους
λιμένας εμβιβάζουσα.
Διάσωσον από παντοίων κινδύνων και θλίψεων, Ιεράρχα, τους την σήν
γεραίροντας Πηγήν την σωτήριον, ως έχων παρρησίαν εν Κυρίω.
Άχραντε, η δια λόγου τον Λόγον ανερμηνεύτως, επ` εσχάτων των ημερών
τεκούσα δυσώπησον, ως έχουσα μητρικήν παρρησίαν.
Ο Ιερεύς μνημονεύει, ως δεδήλωται. Και μετά την εκφώνησιν ψάλλεται,
Κοντάκιον.Ήχος Δ`..
Προστασία των Χριστιανών.
Προστάτα των πιστών ακαταίσχυντε, και ικέτα προς Χριστόν Ιερώτατε,
μη παρίδης Αθανάσιε των σε υμνούντων φωνάς, αλλά σπεύσον αγαθέ, εις
την βοήθειαν ημών των πιστώς κραυγαζόντων σοι. Τάχυνον ως
οικτίρμων, και ρύσαι δεινών παντοίων, και λοιμικών ασθενειών, ταις
προς τον Κτίστην πρεσβείαις σου.
Και ευθύς το προκείμενον. Ήχος Δ`.
Το στόμα μου λαλήσει σοφίαν, και η μελέτη της καρδίας μου σύνεσιν.
Στίχος. Ακούσατε ταύτα πάντα τα έθνη, ενωτίσασθε πάντες οι κατοικούντες την
οικουμένην.
Ευαγγέλιον εκ του κατά Ιωάννην. ( Ι`. 9-1 6)
Είπεν ο Κύριος. Εγώ είμι η θύρα, δι` εμού εάν τις εισέλθη, σωθήσεται,
και εισελεύσεται, και εξελεύσεται, και νομήν ευρήσει. Ο κλέπτης ουκ
έρχεται, ειμή ίνα κλέψη, και θύση, και απολέση. Εγώ ήλθον, ίνα ζωήν
έχωσι, και περισσόν έχωσιν. Εγώ είμι ο ποιμήν ο καλός. Ο ποιμήν ο
καλός την ψυχήν αυτού τίθησιν υπέρ των προβάτων. Ο μισθωτός δε, και
ουκ ων ποιμήν, ου ουκ εισί τα πρόβατα ίδια, θεωρεί τον λύκον
ερχόμενον, και αφίησι τα πρόβατα και φεύγει, και ο λύκος αρπάζει αυτά,
και σκορπίζει τα πρόβατα. Ο δε μισθωτός φεύγει, ότι μισθωτός έστι, και
ου μέλει αυτώ περί των προβάτων. Εγώ είμι ο ποιμήν ο καλός, και
γινώσκω τα εμά, και γινώσκομαι υπό των εμών. Καθώς γινώσκει με ο
Πατήρ, κα`γώ γινώσκω τον Πατέρα, και την ψυχήν μου τίθημι υπέρ των
προβάτων. Και άλλα πρόβατα έχω, α ουκ έστιν εκ της αυλής ταύτης,
κα`κείνα με δει αγαγείν και της φωνής μου ακούσουσι, και γενήσεται μία
ποίμνη, είς ποιμήν.
Δόξα.
Ταις του Ιεράρχου…
Και νυν.
Ταις της Θεοτόκου…
Στίχος. Ελεήμον, ελέησόν με ο Θεός…
Και το παρόν Προσόμοιον.
Ήχος πλ. Β`. Όλην αποθέμενοι …
Πολλοίς συνεχόμενος, νυν πειρασμοίς ο παντλήμων, προς σε Αθανάσιε
καταφεύγω, σώσόν με τον ανάξιον, τον πολλά πταίσαντα. Ως ουδείς
άλλος γαρ, εν ανθρώποις επλημμέλησα. Διό την θείαν σου, χάριν εξαιτώ
ο πανάθλιος, προφθάσας σύ με οίκτειρον, σαις προς τον Δεσπότην
δεήσεσι. Και μη με εάσης εις τέλος κινδυνεύειν τον εις σε, πάσαν ελπίδα
μου θέμενον, πιστών το διάσωσμα.
Το Σώσον ο Θεός τον Λαόν Σου, κ.τ.λ.
Ωδή Ζ`. Οι εκ της Ιουδαίας…
Ρύεις Πάτερ και σώζεις, ταις θερμαίς σου πρεσβείαις τους πεφευγότας
εις σε. Και γαρ ει μη εφρούρεις, ημάς τους σούς οικέτας, απολώλαμεν
άπαντες, και εγεννήθημεν αν κατάβρωμα δαιμόνων.
Επηρείας παντοίας, Αθανάσιε Πάτερ, πιστών το καύχημα, κινδύνων
αδοκήτων, και λύπης τον σόν δούλον, ταις πρεσβείαις σου λύτρωσαι, και
εκ ποικίλων αεί ασθενειών με ρύσαι.
Την ψυχήν μου, ω Πάτερ, κατανύξεως πλήσον και ευλαβείας θερμής, την
θείαν όπως βρέχω, Εικόνα σου, Θεόφρον, ταις ροαίς των δακρύων μου,
και αποπλύνω αεί τον ρύπον των παθών μου.
Θεοτοκίον.
Εξ ιδρώτων και κόπων, στεναγμών τε καρδίας, Θεογεννήτρια,
συναίσθησις γεννάται, απάθεια δ` εκ ταύτης, ης και φθάσαι τους
πρόποδας, αξιωθείην εγώ ο πταίσας υπέρ πάντας.
Ωδή Η`. Τον Βασιλέα.
Η ζωηφόρος, και γλυκυτάτη Πηγή σου, διαλύει, Αθανάσιε Πάτερ, νόσους
και κινδύνους ταις προς Θεόν ευχαίς σου.
Νόσων παντοίων, τους προσκυνούντας εν πόθω, την πανσέβαστον
Εικόνα σου θεόφρον, ρύσαι θλίψεων και πόνων, λιταίς σου Ιεράρχα.
Αθανασίου, τω Ιατρείω προσφεύγω, προς αυτόν γοερώς ανακράζων,
ρύσαι με ω Πάτερ, κινδύνων ταις ευχαίς σου.
Θεοτοκίον.
Ίνα δοξάζω, και προσκυνώ μετά δέους, σού το πάνσεπτον όνομα, Κόρη,
θλίψεώς με πάσης, εκλύτρωσαι και βλάβης.
Ωδή Θ`. Εξέστη επί τούτω…
Ικέτην σε και πρέσβυν προς τον Θεόν, πρεσβευσόμενον Πάτερ
συγχώρησιν, αμαρτιών, και των οφλημάτων και των χρεών, αποκοπάς
αιτούμενον, θείους μιμησάμενον οικτιρμούς, προβάλλομαι προθύμως,
ελπίδι της πρεσβείας, της σής. Θεόφρον, στηριζόμενος.
Νυμφώνος αθανάτου επιτυχείν, και τρυφής Παραδείσου αξίωσον, τον επί
γης, θείον σε προστάτην μετά Θεόν, θείον ικέτην έχοντα, υπέρμαχον
μέγαν και ιατρόν. Διό ενδιαθέτως, τολμώντα ταύτα λέγειν, σώσόν με
Πάτερ, ταις πρεσβείαις σου.
Ω πόσης ευφροσύνης και φωτισμού, και χαράς υπερμέτρου πληρούμεθα!
Σού τη σεπτή, Πηγή προσπελάζοντες ευλαβώς. Προρρέει γαρ ουράνιον,
και θείον, Αθανάσιε γλυκασμόν, διώκοντα τα πάθη, των πόθων σε
τιμώντων, την υγίειαν δωρούμενον.
Θεοτοκίον.
Μαρία Θεοτόκε, σύ της εμής, ταλαιπώρου καρδίας τα τραύματα και της
ψυχής έλκη τα δυσίατα και πολλά, και της σαρκός μου Δέσποινα, θεία
επισκέψει σου τας δεινάς, θεράπευσον οδύνας, και λύσόν μου τας
νόσους, τας της ψυχής τε και του σώματος.
Και ευθύς ψάλλομεν το.
Αξιόν έστιν ως αληθώς, μακαρίζειν σε την Θεοτόκον, την
Αειμακάριστον, και Παναμώμητον, και Μητέρα του Θεού ημών. Την
Τιμιωτέραν των Χερουβείμ, και Ενδοξοτέραν ασυγκρίτως των Σεραφείμ,
την αδιαφθόρως Θεόν Λόγον τεκούσαν, την όντως Θεοτόκον σε
μεγαλύνομεν.
Ο Ιερεύς θυμιά το Άγ. Θυσιαστήριον, τας Αγίας Εικόνας, και τον Λαόν, ή τον οίκον
όπου ψάλλεται η παράκλησις και ημείς ψάλλομεν τα παρόντα μεγαλυνάρια.
Τον εν Ιεράρχαις θαυματουργόν, και τον εν κινδύνοις απροσμάχητον
βοηθόν, τον θείον ποιμένα και λάτριν του Δεσπότου, Αθανάσιον Μέγαν,
ύμνοις τιμήσωμεν.
Των Αρχιερέων την καλλονήν, και της Εκκλησίας εγκαλώπισμα το
τερπνόν, και ημών των πάνυ αμαρτωλών προστάτην, Αθανάσιον Μέγαν
δοξολογήσωμεν.
Χαίροις Εκκλησίας θείε αστήρ, οικουμένης δόξα, Ιερέων υπογραμμός,
Πατέρων λαμπρότης, της χάριτος δοχείον, Χριστιανών προστάτα, ω
Αθανάσιε.
Έχει μεν το πνεύμά σου ουρανός, ημείς δε πλουτούμεν την Εικόνα σου
την σεπτήν, ην περικυκλούντες μετ` ανεικάστου πόθου, τιμούντες
προσκυνούμεν, ω Αθανάσιε.
Τω Θεώ των όλων νυν παρεστώς, αίτησαι πταισμάτων τοις τιμώσί σε
παρ` αυτού, άφεσιν δοθήναι Αθανάσιε Πάτερ, και των επερχομένων
δεινών την λύτρωσιν.
Φύλαττε και σκέπε ταις σαις ευχαίς, πάντας τους τιμώντας την
ζωήρρυτόν σου Πηγήν, και την σήν Εικόνα, και αιωνίως ρύσαι, εκ
θλίψεως παντοίας, ω Αθανάσιε.
Θεοτοκίον.
Δέσποτα φιλάνθρωπε Βασιλεύ, μη ακούσω τότε εν ημέρα τη
φοβερά,φωνής της οργής σου εις πυρ αποπεμπούσης, αλλ` οίκτειρον
πρεσβείαις της κυησάσης σε.
Τρισάγιον. Και το τροπάριον Ήχος Γ`.
Στύλος γέγονας Ορθοδοξίας, θείοις δόγμασιν υποστηρίζων την
Εκκλησίαν, Ιεράρχα Αθανάσιε, τω γαρ Πατρί τον Υιόν ομοούσιον,
ανακηρύξας κατήσχυνας Άρειον, Πάτερ Όσιε, Χριστόν τον Θεόν ικέτευε,
δωρήσασθαι ημίν το μέγα έλεος.
Δόξα και νυν. Θεοτοκίον.
Θρόνος πάγχρυσος του βασιλέως, και παράδεισος διηνθισμένος,
ανεδείχθης, Θεοτόκε Πανάχραντε. Τον γαρ Θεόν εν γαστρί σου
βαστάσασα, ευωδιάζεις ημάς θείαις χάρισιν. Όθεν άπαντες Θεού αληθώς
Μητέρα σε, κηρύττομεν αεί και μεγαλύνομεν.
Είτα εκτενής, και απόλυσις, καθ` ην ψάλλομεν Τα παρόντα Προσόμοια. Ήχος Β`.
Ότε εκ του ξύλου σε νεκρόν.
Ύμνοις Αθανάσιε την σήν, Κρήνην την ζωήρρυτον όντως, και
ανεξάντλητον, την αναβλυστάνουσαν ρείθρα ιάσεων, και προχέουσαν
χάριτας πάσι τοις αιτούσι, συμφώνως αινέσωμεν κατασπαζόμενοι, πόθω
την σεπτήν σου Εικόνα, πιστών παραμύθιον ούσαν, και των νόσων
φάρμακον αποίκιλον.
Δόξα.
Πάσι τη Πηγή σου ευλαβώς, και τη πανσεβάστω Εικόνι σου
καταφεύγουσιν, Ιεράρχα ένδοξε ω Αθανάσιε, χορηγείς τα αιτήματα ταις
σαίς ικεσίαις, τάχιστα ρυόμενος των αδοκήτων δεινών, λύπης και
παντοίων κινδύνων, νόσων εμπρησμού και σεισμού τε, λοιμού και λιμού
τε και των θλίψεων.
Και νυν.
Πάντες προσκυνούμέν σε πιστώς, Μήτερ του Θεού των απάντων,
ευλογημένη Αγνή, ΆχραντεΠανάμωμε Θεοχαρίτωτε, ρύσαι πάντας των
θλίψεων, τη σή μεσιτεία, δυσωπεί σε Δέσποτα ο Αθανάσιος, μετά των
Αγίων απάντων, οίκτειρον ημάς σώ ελέει, Παναγία Δέσποινα
Παντάνασσα.
Δι' ευχών...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου