Γράφει ένας από τους διαχειριστές του «Δημοκρατικού Εθνικού Ρεύματος».
Μετά την αποτυχημένη προσπάθεια του να ανατρέψει το στρατιωτικό καθεστώς της 21ης Απριλίου 1967, ο Βασιλέας Κωνσταντίνος, για να αποφύγει ενδεχόμενη εμφύλια αιματοχυσία, κατέφυγε στην Ρώμη με την υπόλοιπη Βασιλική Οικογένεια.
Η στάση του Βασιλέως Κωνσταντίνου κατά την διάρκεια του απριλιανού καθεστώτος
Προσωπική ιστορική άποψη ήταν λάθος του Βασιλέως Κωνσταντίνου η άρνηση συνεργασίας του με τον κυβερνήτη Γεώργιο Παπαδόπουλο. Μόνο με τον Γεώργιο Παπαδόπουλο! Ο Κωνσταντίνος δεν μπόρεσε να πεισθεί από τις ειλικρινείς προθέσεις μόνο του Παπαδόπουλου για αναμορφωμένη πολιτική ζωή, εκλογές, νέα κόμματα, εκσυγχρονισμένο Σύνταγμα, εφαρμογή χρονοδιαγράμματος. Κάποιες ενδείξεις επιστροφής στην Δημοκρατία ήταν η δημιουργία «Συμβουλευτικών Επιτροπών» εν είδει Βουλής (1970-1973), η Νομοπαρασκευαστική Επιτροπή, η κατάργηση της προληπτικής λογοκρισίας (Οκτώβριος 1969), η κατάργηση των πιστοποιητικών κοινωνικών φρονημάτων (Σεπτέμβριος 1971) και η δημιουργία πολιτικών σωματείων, όπως της «Ελληνικής Λέσχης» (1971) και του (ΕΠΟΚ) «Ελληνικού Πολιτιστικού Κινήματος» (1972) που λειτουργούσαν ως φυτώρια εκλογής νέων πολιτικών προσώπων και θα εξελίσοσονταν σε πολιτικά κόμματα. Όλη η προσπάθεια του Παπαδόπουλου για μεταπολίτευση το 1972-1973 όχι μόνο σαμποτάρονταν από τους «σκληρούς» αξιωματικούς και υπαξιωματικούς (κατά πλειοψηφία κανταφικοί και αντιβασιλικοί) του διοικητή της ΕΣΑ Δημητρίου Ιωαννίδη (με παρακολουθήσεις υπουργών του απριλιανού καθεστώτος και στελεχών των πολιτικών σωματείων, απειλές, συλλήψεις κα) αλλά δεν έβρισκε ούτε την σύμφωνη γνώμη των πιο στενών συνεργατών του, Στυλιανού Παττακού και ιδίως του Νικολάου Μακαρέζου. Τελικά, δεν ήταν τόσο παντοδύναμος ο Γεώργιος Παπαδόπουλος…
Θα ήταν τόσο επωφελές για την χώρα Βασιλεύς Κωνσταντίνος και Γεώργιος Παπαδόπουλος να συνεργαζόταν, όπως έκανε το 1936 ο Βασιλεύς Γεώργιος Β΄ με τον Ιωάννη Μεταξά. Μεταξύ τους ήταν δύο τελείως διαφορετικοί κόσμοι και αντιλήψεις. Όμως η συνεργασία τους ενδυνάμωσε την Ελλάδα με εκείνες τις απαραίτητες πολιτικές τομές, τις κοινωνικές μεταρρυθμίσεις, την οικονομική ανάπτυξη, τον στρατιωτικό εξοπλισμό και εκσυγχρονισμό. Το ίδιο θα μπορούσε να γίνει μεταξύ Βασιλέως Κωνσταντίνου και Γεωργίου Παπαδόπουλου. Μπορεί μεταξύ Βασιλέως και Παπαδόπουλου να υπήρχαν διαφορετικές αντιλήψεις και διαφορετική ανατροφή καθώς και μία καχυποψία του Κωνσταντίνου απέναντι στους παραβάτες στρατιωτικούς αλλά εν τέλει απαιτείτο συνεργασία των δυό τους για το καλό της Ελλάδος. Αν προχωρούσε η κατά τον Παπαδόπουλο «δευτέρα πολιτική και βραχείας διαρκείας Επανάστασις» τον Δεκέμβριο του 1972, τότε εντός του 1973 θα είχαν διεξαχθεί οι πρώτες εκλογές με τον Κωνσταντίνο στον θρόνο του και τον Γεώργιο Παπαδόπουλο, ηγήτορα του κόμματος της 21ης Απριλίου και πρώτο κοινοβουλευτικό πρωθυπουργό επί πενταετία…!
Η στάση του Βασιλέως Κωνσταντίνου μετά την Μεταπολίτευση
Ο Κωνσταντίνος δεν ήταν στα σχέδια των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ για διαμελισμό της Κύπρου. Ήταν όμως ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, ο Ανδρέας Παπανδρέου, ο Ευάγγελος Αβέρωφ οι οποίοι για να επαναφέρουν τον παλαιοκομματισμό και να επιστρέψουν στην εξουσία, δέχθηκαν με προθυμία την σχεδιασμένη και επικείμενη τουρκική εισβολή. Ο Βασιλεύς εξαπατήθηκε από τον Κωνσταντίνο Καραμανλή που του υποσχέθηκε ότι πρώτα θα επιστρέψει στην Ελλάδα για να αποκαταστήσει την τάξη και ύστερα θα τον καλέσει να επιστρέψει... Κατάλαβε αργότερα το παιχνίδι που του έπαιξαν οι παλαιοκομματικοί πολιτικάντες. Ο Καραμανλής επανέφερε κατά συνταγματική παρεκτροπή το Σύνταγμα του 1952 αφαιρώντας τις διατάξεις περί πολιτεύματος (!!!) και υποσχέθηκε δημοψήφισμα για το πολιτειακό. Άραγε, πως δικαιολογείτο στο Σύνταγμα του 1952 η ύπαρξη του Στρατηγού Φαίδωνα Γκιζίκη ως Προέδρου Δημοκρατίας…;
Το κλίμα στην Ελλάδα άρχισε να γίνεται πολύ εχθρικό. Η κυβέρνηση Καραμανλή απαγόρευσε στον Βασιλέα να έρθει στην Ελλάδα για την προδημοψηφισματική περίοδο και του επέτρεψε μόνο την μετάδοση από τηλεοράσεως ενός μηνύματος. Μετά το νόθο δημοψήφισμα του 1974, ο Κωνσταντίνος ζύγισε τις δυνάμεις του, προέταξε το εθνικό συμφέρον και δεν μίλησε, ούτε αποφάσισε από τον Δεκέμβριο του 1974 να έρθει στην Ελλάδα για δύο λόγους: για να μην οξύνει εντάσεις και για να σταθεροποιηθεί η μεταπολίτευση. Η ιστορία θα κρίνει εάν έπραξε καλώς ο Κωνσταντίνος ή όχι.
Ημέρες πικρίας και φθηνού πολιτικαντισμού έζησε ο Βασιλέας Κωνσταντίνος και η οικογένειά του τον Φεβρουάριο του 1981 και τον Αύγουστο του 1993 όταν επισκέφθηκε την Ελλάδα. Το 1981 ήρθε για την κηδεία της μητέρας του Βασίλισσας Φρειδερίκης που δεν του επετράπη η παραμονή του παρά για λίγες ώρες για την εξόδιο ακολουθία και την ταφή. Όποιος έζησε την 12η Φεβρουαρίου 1981 στο Τατόι δεν θα ξεχάσει τα περίπου 25.000 λαού να ξεφυτρώνουν από παντού για να αποτίσουν ίστατο επίγειο χαιρετισμό στην Βασίλισσα Μητέρα με τις πλούσιες ευεργεσίες και πρόνοιες που προσέφερε στον Ελληνικό λαό. Δεν θα ξεχάσει όταν αυτό το πλήθος έπιασε τον Κωνσταντίνο στους ώμους του και φώναζε πως «τώρα θα σε πάμε στην Αθήνα, στον θρόνο σου να σε κάνουμε και πάλι Βασιλιά μας» με τον Στρατό και την Αστυνομία να κοιτούν άναυδοι και άπραγοι και τους ελάχιστους πολιτικάντες να κρύβονται στις λιμουζίνες τους.
Όποιος θυμάται την ιδιωτική και οικογενειακή του επίσκεψη στην Ελλάδα τον Αύγουστο του 1993 δεν θα ξεχάσει τον λαό να ξεσπά σε αυθόρμητες εκδηλώσεις αγάπης για την Βασιλική του Οικογένεια και με τους πολιτικάντες να έχουν πάθει υστερία και μανία καταδίωξης και να προβαίνουν σε αδικαιολόγητες και αψυχολόγητες ενέργειες… Το ευχαριστώ των πολιτικάντων για την στάση και την σιωπή του Κωνσταντίνου ήταν η αφαίρεση της ιθαγένειας και των διαβατηρίων του και η δήμευση της προσωπικής ιδιωτικής του περιουσίας με εκείνο τον νόμο-έκτρωμα 2215/1994....
Καλά έκαναν και έφυγαν οι Βασιλείς ή τελικά δεν μας αξίζει μία τέτοια Βασιλική Οικογένεια;;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου