ΕΚΛΟΓΕΣ 10 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ 1974

Γράφει ένας από τους διαχειριστές του «Δημοκρατικού Εθνικού Ρεύματος».

Η τελευταία ευκαιρία που δόθηκε για ανακαίνιση του πολιτικού βίου της χώρας και σοβαρή μεταπολίτευση ήταν -μας αρέσει ή όχι- το καθεστώς της 21ης Απριλίου 1967.

Θέλουμε να κάνουμε μία υποθετική ιστορία: Εάν ο Παπαδόπουλος και ο Μαρκεζίνης δεν θα ανατρέπονταν την 25η Νοεμβρίου 1973, ο Μαρκεζίνης θα έδινε συνέντευξη τύπου την Τετάρτη 28 Νοεμβρίου 1973 και θα ανακοίνωνε ημερομηνία εκλογών: την Κυριακή 10 Φεβρουαρίου 1974. Η Ελλάδα θα έμπαινε σε προεκλογικούς ρυθμούς μετά από μία δεκαετία!

Ο ρόλος του Ε.ΠΟ.Κ.

Καταλυτικό ρόλο στην δημιουργία νέων πολιτικών φορέων και στην ανάδειξη νέων πολιτικών προσώπων είχε παίξει το Ε.ΠΟ.Κ. (Ελληνικό Πολιτιστικό Κίνημα) με γραφεία σε όλη την Ελλάδα. Είχε στήριξη από παλαιούς πολιτευτές, δημοσιογράφους, ηθοποιούς αλλά και απλούς πολίτες. Εγκέφαλος όλης της προσπάθειας ήταν ο ίδιος ο Γεώργιος Παπαδόπουλος! Όμως το ΕΠΟΚ είχε ένα σοβαρότατο εχθρό: τους αξιωματικούς και υπαξιωματικούς που περιστρέφονταν από τον Ιωαννίδη και ήθελαν επί δεκαπενταετία και εικοσαετία διαιώνιση στρατιωτικής δικτατορίας!!! Σε κάθε ενέργεια του ΕΠΟΚ, οι πράκτορες του Ιωαννίδη και των στρατιωτικών φερεφώνων του δεν σταματούσαν να το σαμποτάρουν. Παρ΄ όλα αυτά ο Παπαδόπουλος προχώρησε...

Ο δρόμος προς τις εκλογές...

Ο Παπαδόπουλος, βλέποντας την πείσμονα θέση του Βασιλιά Κωνσταντίνου για αδιαλλαξία και αποκοπή κάθε γέφυρας επικοινωνίας με το στρατιωτικό καθεστώς αλλά και την νομιζόμενη ανάμειξή του στο Κίνημα του Ναυτικού (Μάιος 1973), αποφάσισε να καταργήσει τον βασιλικό θεσμό και να προχωρήσει στον ταχύ εκδημοκρατισμό. Πλέον, ο ίδιος ως Πρόεδρος Δημοκρατίας κινούσε τα νήματα. Εγκαθίδρυσε Προεδρική Δημοκρατία και αναθεώρησε το Σύνταγμα του 1968 πιστοποιώντας τις αποφάσεις του αυτές με ένα αμφιβόλου ποιότητος δημοψήφισμα την 29η Ιουλίου 1973. Όρισε για πρώτη φόρα στην ελληνική ιστορία (11μελές) Συνταγματικό Δικαστήριο, ήρε τον στρατιωτικό νόμο και από την περιοχή της Αθήνας όπου μόνο εκεί ίσχυε, έδωσε ειδική χάρη στον Αλέξανδρο Παναγούλη, προχώρησε σε αναμόρφωση των υπουργείων και των χαρτοφυλακίων και έθεσε τέρμα στο καθεστώς εκτάκτων εξουσιών την 8η Οκτωβρίου 1973 διορίζοντας την μεταβατική κυβέρνηση του Σπυρίδωνος Μαρκεζίνη.

Οι τρεις «γκάφες» του Μαρκεζίνη

Όμως τρεις γκάφες του Μαρκεζίνη μέσα στον πρώτο μήνα διακυβερνήσεώς του τον έφεραν αντιμέτωπο, τόσο με τους αδιάλλακτους κανταφικούς του Ιωαννίδη, όσο και με κομματικοποιημένους φοιτητές:

Οι δύο γκάφες ήταν σε ομιλία του Μαρκεζίνη ενώπιον αξιωματικών όπου εξέφρασε πρόταση για σύμφωνο ελληνοτουρκικής φιλίας και τον θαυμασμό του για τον Λένιν... Αυτό αρκούσε για να προκαλέσει την μήνη αδιάλλακτων αντικομμουνιστών και μισότουρκων αξιωματικών...

Η δεύτερη γκάφα του ήταν η δήλωσή του για μοναδική κάθοδο στις εκλογές «ἐὰν δὲν συμμετάσχει κανείς, καὶ θὰ τὶς κερδίσω». Αυτή η βεβαιότητα για νίκη στις εκλογές μεταφράστηκε από κάποιους κομματικοποιημένους φοιτητές ως «στημένη εκλογική φιέστα της χούντας για την λαϊκή νομιμοποίησή της». Αυτή η δήλωσή του ήταν αφορμή για τα γεγονότα της 4ης Νοεμβρίου 1973 στο πενταετές μνημόσυνο του Γεωργίου Παπανδρέου...

Τα νέα κόμματα

Ειδικώτερος ιστορικός μελετητής για την 21η Απριλίου δεν υπάρχει από τον κ. Μάνο Χατζηδάκη, με τον οποίο το blog μας είχε συνεργασθεί το 2013-2014. Γράφει στην ιστοσελίδα του Ε.ΠΟ.Κ.: «Ἡ συνειδητή ἀποχή τῶν δύο μεγάλων προεπαναστατικῶν κομμάτων ἀπό τίς ἐκλογές, σήμαινε αὐτομάτως τήν οἰκειοθελή αὐ­τοεξορία τοῦ παλαιοκομματισμοῦ ἀπό τόν νέο πολιτικό βίο.  Ἄνοιγε τόν δρόμο πρός τίς νέες δυνάμεις καί τά νέα σχήματα πού θά προέκυπταν. Παλινδρόμησις στό προεπαναστατικό πα­ρελθόν ἀποκλειόταν».

Ο μεταπριλιανός πολιτικός κόσμος είχε ήδη συγκροτήσει και με­γάλους πολιτικούς σχηματισμούς έτοιμους να μεταβληθούν σέ νέα κόμ­μα­­τα με κορυφαίο το ΕΠΟΚ το οποίο θα συμμετείχε στις εκλογές, αλλά και την Ελληνική Λέσχη του Παύλου Μα­νωλόπουλου, το οποίο στήριζε ο Παττακός, το κόμμα Μαρκε­ζίνη που επιθυμούσε να πολιτευθούν μαζί του στελέχη των Κυβερ­νή­­σεων Παπαδοπούλου, το κόμμα Μακαρέζου, ο οποίος είχε σκοπό να ηγηθεί κόμ­ματος με κύρια στήριξη από τον Ιω­άν­νη Λαδά, τον Κωνσταντίνο Ασλανίδη και τον Μιχαήλ Μπαλό­που­λο, το σοσιαλίζον κόμμα Σταματόπουλου κ.α. Από τον παλαιό πολιτικό κόσμο δέχθηκε να συμμετάσχει το ΚΚΕ Εσωτερικού και η ΕΔΑ που εκφραζόταν από τον Ηλία Ηλιού!

Από αυτά τα κόμματα θα προέκυπτε η νέα 200μελής Βουλή. από τις εκλογές της 10ης Φεβρουαρίου 1974. Δεν θα έλειπαν φυσικά και οι ανατροπές των τελευταίων 86 ημερών που έμεναν από τις 17 Νοεμβρίου 1973 έως τις 10 Φεβρουαρίου 1974 για την ώρα της κάλπης. Οι 180 βουλευτές θα εκλέγονταν από τον λαό και οι υπόλοιποι 20 θα διορίζονταν αριστίνδην από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας Γεώργιο Παπαδόπουλο, σύμφωνα με το Σύνταγμα του 1973. Κάποιο κόμμα θα αναλάμβανε να κυβερνήσει την χώρα για μία πενταετία, όχι τετραετία, μέχρι το 1979.

Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας θα εκλεγόταν από τον λαό ανά 7 χρόνια, χωρίς δικαίωμα επανεκλογής. Έτσι και ο Γεώργιος Παπαδόπουλος θα παρέμενε Πρόεδρος Δημοκρατίας μέχρι τον Ιούνιο του 1981! Το Σύνταγμα του 1973 έδινε υπερεξουσίες στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας σε τέτοιο σημείο όπου οι υπουργοί «Εξωτερικών», «Εθνικής Αμύνης» και «Δημοσίας Τάξεως» διορίζονταν και παύονταν από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας χωρίς να απαιτείται η σύμφωνη γνώμη του Πρωθυπουργού! Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, σύμφωνα με το ΦΕΚ Α' 230/1973, ήταν αυτός που διαμόρφωνε την κυβερνητική πολιτική σε αυτούς τους τρεις τομείς, και σε αυτόν λογοδοτούσαν οι συγκεκριμένοι υπουργοί.

Ας κρατήσουμε και κάτι ως μία πολύ βαθιά υποθετική ιστορική εξέλιξη: Ο Γεώργιος Παπαδόπουλος υπήρξε Βασιλόφρων. Όπως γράψαμε και στις 5 Αυγούστου 2014 σε άρθρο μας: «Στις 2 Ιουνίου 1973, μία μέρα μετά την κατάργηση της βασιλικού θεσμού, ο (αντιβασιλικός) Μακαρέζος είπε για τον Παπαδόπουλο στον (υφυπουργό και αληθινό συνεργάτη του Παπαδόπουλου) Γεώργιο Κάρτερ ότι: "Ἐὰν ἀνοίξῃς τὴν καρδιά του ἀκόμη καὶ τώρα, θὰ ἴδης μέσα του τὸ Στέμμα"! Ο Κάρτερ τονίζει μέσα σε βιβλίο του το εξής: "Ὁ Γ. Παπαδόπουλος πῆρε τὰς εὐθύνας πάνω του διότι δὲν ἠθέλησε νὰ φέρει τὸν λαόν εἰς ἀντίθεσιν μὲ τὸν Βασιλέα διεξάγωντας ἐκ τῶν προτέρων δημοψήφισμα. Πίστευε πὼς κάποτε μπορεῖ καὶ νὰ ξαναχρειασθεῖ!...» Αυτές οι μαρτυρίες λένε πολλά...!!!

Επίλογος

Δυστυχώς, η φιέστα που διοργάνωσαν για τους δικούς τους λόγους τροτσκιστές φοιτητές, οι παλαιοπολιτικοί και οι πράκτορες της ΚΥΠ και ονομάζεται «Πολυτεχνείο» έδωσε την κατάλληλη αφορμή στον Ιωαννίδη για να επέμβει. Ετοιμαζόταν από το καλοκαίρι του 1973 με τις ευλογίες των Αμερικανών, αλλά η έκρυθμη κατάσταση που προκάλεσε το Πολυτεχνείο του έδωσε την κατάλληλη αφορμή. Και στις 25 Νοεμβρίου χτύπησε... και το πλήγμα μένει μέχρι σήμερα βαθιά μέσα μας......

Η Ελλάδα το 1973 δολοφονήθηκε τρεις φορές: στις 1 Ιουνίου, στις 17 Νοεμβρίου και το τελειωτικό χτύπημα έγινε στις 25 Νοεμβρίου. Εκείνη την ημέρα η Ελλάδα έχασε ότι έχτιζε με προσωπικό κόστος, όραμα και θυσία ο Γεώργιος Παπαδόπουλος και οι λογικοί και έντιμοι συνεργάτες του επί έξι χρόνια και άνοιξε τον δρόμο για τον διαμελισμό της Κύπρου, την υποτέλεια στις ΗΠΑ και την επιστροφή των παλαιοπολιτικών...

ΔΙΚΑΙΟΥΝΤΑΙ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΔΙΑΒΑΤΗΡΙΟ ΟΙ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ, ΑΛΛΑ ΟΧΙ Ο ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ;

Γράφει ο κ. Μανώλης Κοττάκης, εκδότης της εφημερίδας «ΕΣΤΙΑ».

«Δικαιοῦνται ἑλληνικό διαβατήριο οἱ μετανάστες, ἀλλά ὄχι ὁ Κωνσταντῖνος;»

ΚΑΠΟΙΑ ΣΤΙΓΜΗ θά πρέπει νά συμφιλιωθοῦμε μέ τήν ἱστορία μας

Καί τό σχέδιο πού προωθεῖ τό Ὑπουργεῖο Πολιτισμοῦ στό Τατόι εἶναι μία πρώτη ἀπόπειρα ἡ ὁποία μάλιστα, αὐτή εἶναι ἡ εἰρωνεία τῆς ἱστορίας, γεννήθηκε κατά τήν διάρκεια ἑνός περιπάτου πρό διετίας. Ὅταν ὁ τότε γενικός γραμματέας τῆς Κυβέρνησης Γρηγόρης Δημητριάδης (μαζί μέ τόν μόνιμο κάτοικο Μενιδίου, Ὑπουργό Κυριάκο Πιερρακάκη) ξεναγήθηκε ἀπό μέλη βασιλικῶν ἑνώσεων στόν ἱστορικό αὐτό τόπο, στόν ὁποῖο ἐκτυλίχθηκαν πολύ σημαντικά γεγονότα τῆς νεώτερης πολιτικῆς μας ἱστορίας.

Μιά ματιά στό ὀγκῶδες ἡμερολόγιο τῆς «Κυρίας ἐπί τῶν Τιμῶν» τῆς Βασιλίσσης Φρειδερίκης τό ὁποῖο ἐξεδόθη πρό διετίας ἀπό τίς ἐκδόσεις «Καπόν» σέ μία πολυτελῆ ἔκδοση, ἀρκεῖ γιά νά πείσει ὅτι ἐκεῖ, στό Τατόι, ἐλήφθησαν πολλές καί σημαντικές ἀποφάσεις γιά τήν πορεία τοῦ ἔθνους. Ἄλλες θετικές καί ἄλλες ἀρνητικές. Ἡ εἰρωνεία τῆς ἱστορίας λοιπόν εἶναι ὅτι χτές ὁ Γρηγόρης Δημητριάδης κατέθετε στήν Ἐπιτροπή Θεσμῶν γιά τήν ὑπόθεση τῶν ὑποκλοπῶν καί ὁ θεῖος του Κυριάκος Μητσοτάκης ἀξιοποιοῦσε τίς ἰδέες πού γεννήθηκαν σέ ἐκεῖνο τόν περίπατο καί τίς ἔθετε ὑπ’ ὄψιν τοῦ βασιλέως Καρόλου στό Λονδῖνο.

Ἡ ἱστορία τῆς βασιλείας στήν χώρα μας εἶναι μέρος τῆς πολιτειακῆς μας ἱστορίας. Τῆς συνταγματικῆς μας ἱστορίας. Προφανῶς σκιάζεται ἀπό τήν μαύρη σελίδα τοῦ 1967, ἀλλά ἄν τήν φυλλομετρήσει κανείς θά διαπιστώσει ὅτι τό πολίτευμα πρίν ἀπό τό δυστύχημα εἶχε ἐξισορροπητικούς θεσμούς πού σέ κρίσιμες στιγμές λειτουργοῦσαν ὡς καταλύτης. Δέν ἦταν θεσμικά σκεύη οἱ Ἀρχηγοί τοῦ Κράτους. Εἶχαν ἄποψη. Σέ μεγάλες στιγμές γιά τό ἔθνος μας, ὅπως ἡ ἀπελευθέρωση τῆς Θεσσαλονίκης, μαζί μέ τούς πολιτικούς ἡγήθηκαν καί οἱ Βασιλεῖς. Στήν μεγάλη πυρκαγιά τοῦ Τατοΐου τό 2021 τήν τελευταία στιγμή διεσώθη ἡ στολή πού φοροῦσε ὁ βασιλιᾶς Γεώργιος ὅταν ἀπελευθέρωνε τήν Θεσσαλονίκη.

Μέγεθος ὑπῆρξε ἐπίσης καί ὁ Βασιλέας Κωνσταντῖνος. Καί ἡ βασίλισσα Ὄλγα. Τῶν ὁποίων τά ὀνόματα δεσπόζουν ἀκόμη καί σήμερα σέ κεντρικούς ἀθηναϊκούς δρόμους γύρω ἀπό τήν Βουλή καί ἀπό τό Μέγαρο Μαξίμου. Τό Κέντρο καί οἱ πολιτικοί του εἶχαν παραδοσιακά καλύτερες σχέσεις μέ τήν βασιλική οἰκογένεια σέ κρίσιμες στιγμές σέ σύγκριση μέ τήν ἡγεσία τῆς δεξιᾶς παράταξης. Ἄλλες οἱ σχέσεις τῆς Ἑλένης Βλάχου καί τοῦ Παναγιώτη Κανελλόπουλου μέ τό παλάτι καί ἄλλες τοῦ Κωνσταντίνου Καραμανλῆ. Σταθερές οἱ πρῶτες, μέ μεγάλες διακυμάνσεις καί ἀναταράξεις οἱ δεύτερες.

Στίς σημειώσεις τῆς «Κυρίας ἐπί τῶν Τιμῶν» θά διαπιστώσει κανείς ὅτι ὁ πιό τακτικός ἐπισκέπτης τῆς Βασίλισσας στά ἀνάκτορα καί στό Τατόι, τήν ταραχώδη περίοδο τῆς δεκαετίας τοῦ 1960, ἦταν ὁ ἀρχηγός τῆς Ἑνώσεως Κέντρου, Γεώργιος Παπανδρέου! Δεκάδες οἱ ἐπισκέψεις του. Στό πρόσφατο βιβλίο πού ἐξέδωσε ὁ Ἀλέξης Παπαχελᾶς γιά τίς ἀναμνήσεις τοῦ Κωνσταντίνου Μητσοτάκη ἀπό τήν πολιτική του ζωή, θά διαπιστώσει ἔκπληκτος ὅτι ὁ Κεντρῶος Ἐπίτιμος καμάρωνε πώς στήν διετία 1965-67 ἱκανοποίησε πλήρως καί πλουσιοπάροχα τίς ἀπαιτήσεις τοῦ παλατιοῦ γιά ἰδιαίτερα προνόμια. Κάνοντας μάλιστα ἀντιδιαστολή μέ τίς …τσιγκουνιές Καραμανλῆ. Ἐνῶ πολύ ἀργότερα, τό 1987, ὁ Κωνσταντῖνος Μητσοτάκης σέ μία ἐπίσκεψή του στό Λονδῖνο ὡς Πρόεδρος τῆς ΝΔ χαρακτήρισε «ἀνφέαρ» τό δημοψήφισμα Καραμανλῆ γιά τό πολιτειακό.

Δέν προξενεῖ λοιπόν ἐντύπωση τό γεγονός πώς καί ὁ ἐπίσης Κεντρῶος Κυριάκος Μητσοτάκης βαδίζει ἐπάνω στίς ἴδιες ρᾶγες. Ἔζησε χθές δόξες καί τιμές στό Παλάτι τοῦ Μπάκιγχαμ.

Ὡστόσο, ἄν θέλουμε νά εἴμαστε δίκαιοι πέρα ἀπό τά ἱστορικά γιά τά ὁποῖα πολλά μποροῦν νά εἰπωθοῦν, θετικά καί ἀρνητικά, ἀλλά δέν εἶναι τῆς στιγμῆς, πρέπει νά σταθοῦμε σέ κάτι πού ἀφορᾶ προσωπικά τόν Βασιλέα Κωνσταντῖνο. Τόν ἄνθρωπο πού ὄχι ἁπλῶς ὑπῆρξε ὁ Βασιλέας τῆς Ἑλλάδος, ἀλλά τό 1972 κατάφερε νά κερδίσει καί μετάλλιο στήν ἱστιοπλοΐα στούς Ὀλυμπιακούς Ἀγῶνες τῆς Ρώμης. Σηκώνοντας τήν ἑλληνική σημαία ψηλά στόν ἱστό.

Τόν Κωνσταντῖνο θά τόν κρίνει ἡ ἱστορία. Δέν θά τόν κρίνουμε ἐμεῖς οἱ νεώτερες γενιές μέ βάση τά ἀκούσματά μας καί μόνο. Ὡστόσο εἶναι ἕνας ἄνθρωπος πού ἀγαπᾶ τήν Ἑλλάδα. Καί ἐπέλεξε νά ἐπιστρέψει καί νά ζήσει μόνιμα στήν Ἑλλάδα γιά τά τελευταῖα χρόνια τῆς ζωῆς του. Εἶναι ἤδη 82 ἐτῶν. Τό 1994 ἡ κυβέρνηση τοῦ Ἀνδρέα Παπανδρέου κατήρτισε μέ εὐθύνη τοῦ Εὐάγγελου Βενιζέλου τόν νόμο γιά τήν βασιλική περιουσία, ὁ ὁποῖος ἐν μέρει κατέπεσε στό Εὐρωπαϊκό Δικαστήριο. Ὅπως μοῦ ἔχει ἀποκαλύψει ὁ Εὐάγγελος Βενιζέλος, στό παρελθόν, στήν κατάρτιση τοῦ νόμου αὐτοῦ, συνέπραξε καί ὁ τότε Πρόεδρος τῆς Δημοκρατίας Κωνσταντῖνος Καραμανλῆς, ὁ ὁποῖος μετά τήν πεῖρα πού ἀποκόμισε ἀπό τήν συγκατοίκησή του μέ τήν βασιλεία, εἶχε γνωστές ἀπόψεις γιά τόν θεσμό. Ὁ νόμος ἐκεῖνος ὅμως δέν ἐπέτρεπε στόν Κωνσταντῖνο νά ἀποκτήσει ἑλληνικό διαβατήριο. Ἀκριβέστερα τοῦ ἐπέτρεπε νά τό ἀποκτήσει μέ ἕνα νέο ἐπώνυμο, τό ὁποῖο ποτέ δέν ἀποδέχτηκε ὁ ἴδιος. Τό ἐπώνυμο «Δέ Γκρέτσια». Δέν ὑπάρχει ἀμφιβολία ὅτι ἡ ρύθμιση ἐκείνη συνετάχθη μέσα στό φορτισμένο ἰδεολογικά κλῖμα τῆς ἐποχῆς.

Πέρασαν 30 χρόνια ἀπό τότε. 30 ὁλόκληρα χρόνια. Καί στά χρόνια πού ἔφυγαν χιλιάδες παράνομοι μετανάστες πού νομιμοποιήθηκαν ὡς Ἕλληνες κατάφεραν νά ἀποκτήσουν ἑλληνικό διαβατήριο. Ἀκόμη κι ὅσοι ἀποκτοῦν τό καθεστώς τοῦ πρόσφυγα ἀπό τό ἁρμόδιο Ὑπουργεῖο Μετανάστευσης, κάθε καρυδιᾶς καρύδι, κερδίζουν ὡς δῶρο σήμερα ἕνα ἑλληνικό διαβατήριο μέ τήν σφραγῖδα τῆς Ἑλληνικῆς Δημοκρατίας, ἔστω κι ἄν αὐτό εἶναι προσωρινῆς διάρκειας.

Ἐρωτᾶται λοιπόν ἡ Πολιτεία: ὅταν καί οἱ παράνομοι μετανάστες ἀποκτοῦν ἑλληνικό διαβατήριο, αὐτός πού, κάποτε, ὑπῆρξε ὁ ἀρχηγός τοῦ Ἑλληνικοῦ Κράτους, δέν δικαιοῦται ἑλληνικό διαβατήριο; Δέν δικαιοῦται νά ἀποχαιρετήσει τόν μάταιο τοῦτον κόσμο ὅταν θά ἔρθει ἡ ὥρα μέ τήν σφραγῖδα τοῦ Ἕλληνα, ὅπως εἶναι, καί ὅπως νοιώθει; Ὁ Εὐάγγελος Βενιζέλος, ὁ ἀρχιτέκτων τοῦ νόμου, ἐξ ὅσων γνωρίζω, δέν ἔχει ἀντίρρηση. Συμφωνεῖ σιωπηρῶς. Ὁ Πρωθυπουργός, ὅμως, τί λέει;

Πηγή: εφημερίδα ΕΣΤΙΑ, φύλλο Τρίτης 29 Νοεμβρίου 2022.