Τρίτη 30 Σεπτεμβρίου 2014

«ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ & ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ» Η ΙΔΕΟΛΟΓΙΑ ΤΟΥ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΟΣ ΤΟΥ 1968

Προλογίζει ένας από τους διαχειριστές του "Δημοκρατικού Εθνικού Ρεύματος".

Το "Δημοκρατικό Εθνικό Ρεύμα" έχει τονίσει και άλλοτε σε διάφορα άρθρα και σε διευκρινιστικό άρθρο ότι προτιμά και κατατάσσει (προσωπικές απόψεις) ως καλύτερο πολιτικό Σύνταγμα στην ιστορία της συγχρόνου Ελλάδος αυτό του 1968. Ήταν καινοτόμο και θα το καταλάβετε διαβάζοντας το παρακάτω άρθρο ενός από τους ειδικώτερους σ΄ αυτό το θέμα: του ιστορικού συγγραφέα κ. Μάνου Χατζηδάκη.

Γράφει ο κ. Μάνος Χατζηδάκης, ιστορικός συγγραφεύς.

Τό Σύνταγμα τοῦ 1968 ὑπῆρξε στήν οὐσία ἡ Πολιτική Διακήρυξις τῆς Ἀπριλιανῆς Ἐπαναστάσεως. Καί ἀπεικόνιζε τήν Νέα Πολιτεία πρός την ὁποία ἀπέβλεπε.
Ὑπῆρξε ἕνα Σύνταγμα ἄκρως μεταρρυθμιστικό, μέ ἐπαναστατικό πνεῦμα καί ριζικές καινοτομίες. Πλήρης ἀνάλυσίς του θά χρειαζόταν ξεχωριστή μελέτη διότι δέν ὑπῆρξε σχεδόν ἄρθρο πού νά μήν ἐπέφερε ἔστω καί μία βελτίωσι ἤ τροποποίησι..
Ὅμως τό Σύνταγμα τοῦ 1968 δέν ἀρκέσθηκε σ’ αὐτά. Οἰκοδόμησε στήν κυριολεξία μία νέα Ἰδεολογία ἡ ὁποία ἄλλαξε ὁλόκληρη τήν ἰδεολογική δομή τῆς Πολιτείας καί τήν ὁποία θά ἀναλύσουμε κατωτέρω…

«Ἀτομικά Δικαιώματα»
Κατ’ ἀρχήν τό Σύνταγμα τοῦ 1968, μέ τό κεφάλαιο «Ἀτομικά Δικαιώματα» -ὄρο ὀρθότερο τοῦ παλαιοῦ «Περί δημοσίου δικαίου τῶν Ἑλλήνων» -ὄχι ἁπλῶς συμπεριέλαβε ἀλλά καί διεύρυνε ὅλες τίς ἀτομικές ἐλευθερίες τῶν Ἑλλήνων.
Στό ἄρθρο 9 § 1 προσετέθη μία νέα διάταξις ἐντελῶς καινοτόμα ἡ ὁποία ἔδωσε κυριολεκτικά μία νέα διάστασι στήν ἔννοια τῆς προσωπικῆς ἐλευθερίας:
«Ἕκαστος ἔχει τό δικαίωμα ἐλευθέρας ἀναπτύξεως τῆς προσωπικότητός του, ἐφ’ ὅσον δέν προσβάλλει τά δικαιώματα τῶν ἄλλων καί δέν παραβιάζει τό Σύνταγμα καί τόν ἠθικόν νόμον».
Στήν § 2 ἀκολουθοῦσε ἡ καθιερωμένη διάταξις πού εἶχαν καί τά προηγούμενα Συντάγματα: «Ἡ προσωπική ἐλευθερία εἶναι ἀπαραβίαστος. Οὐδείς καταδιώκεται…» κ.λπ. 

Γιά τήν ἀξία τῆς νέας αὐτῆς διατάξεως μίλησε ὁ ἴδιος ὁ Γεώργιος Παπαδόπουλος στό Ὑπουργικό Συμβούλιο λέγωντας χαρακτηριστικά:
«Ἐπιβάλλεται νά διακηρυχθῆ θετικῶς καί πανηγυρικῶς ἡ ἀρχή τῆς Ἐλευθερίας, ἐν ἀναφορᾷ πρός τήν ἀνάπτυξιν τῆς προσωπικότητος ἑνός ἑκάστου τῶν πολιτῶν.
Ἐν ἀντιθέσει πρός ὅτι συμβαίνει εἰς τά ὁλοκληρωτικά καθεστῶτα καί δή τά κομμουνιστικά ὅπου ἡ ἀνάπτυξις τῆς προσωπικότητος –τῆς κοινωνικῆς ἤ ἐπαγγελματικῆς- τῶν πολιτῶν των, πρέπει νά προσαρμόζεται πρός τάς ἐπιταγάς τοῦ κόμματος.
Ἡ ἀρχή λοιπόν αὕτη, ἀποτελεῖ μίαν ἀπό τάς θετικωτέρας ἐκφράσεις τῆς ἐννοίας τῆς Ἐλευθερίας καί πρέπει νά πριέχεται εἰς τό Σύνταγμα».

Από άτομο σε πρόσωπο
Ἡ ἰδεολογική ἀξία τῆς διατάξεως εἶναι ἐμφανής, ἰδίως μάλιστα ἀφοῦ ἐκφεύγει τῆς λιμπεραλιστικῆς ἐκφράσεως τοῦ «ἀτόμου» καί ὁμιλεῖ περί ἀναπτύξεως «προσωπικότητος». Δηλαδή ἀπό ἀτομοκρατική γίνεται προσωποκεντρική…

Στό ἄρθρο 24 ἐπίσης, εἰσήχθη ἀκόμη μία ριζική καινοτομία. Ἡ ἀπαγόρευσις καταχρήσεως τῶν ἀτομικῶν ἐλευθεριῶν:
«1. Ἡ ἄσκησις τῶν ἀτομικῶν δικαιωμάτων καί ἐλευθεριῶν παρ’ οἱουδήποτε, ἐπιτρέπεται ἐντός τῶν ὁρίων, τά ὁποῖα διασφαλίζουν εἰς τούς ἄλλους πολίτας τήν ἀπόλαυσιν τῶν αὐτῶν δικαιωμάτων καί ἐλευθεριῶν καί προστατεύουν τά συμφέροντα τοῦ κοινωνικοῦ συνόλου.
2. Ὅστις καταχρᾶται τοῦ ἀσύλου τῆς κατοικίας, τῆς ἐλευθερίας ἐκφράσεως τῶν στοχασμῶν ἰδία διά τοῦ τύπου, τοῦ ἀπορρήτου τῆς ἀνταποκρίσεως, τῆς ἐλευθερίας τῆς συναθροίσεως, τῆς ἐλευθερίας ἱδρύσεως συνεταιρισμῶν ἤ ἐνώσεων προσώπων καί τοῦ δικαιώματος τῆς ἰδιοκτησίας διά νά ἀγωνισθῆ ἐναντίον τοῦ κρατοῦντος πολιτεύματος ἤ τῶν ἀτομικῶν ἐλευθεριῶν ἤ ν’ ἀπειλήση τήν ἐθνικήν ἀνεξαρτησίαν καί ἐδαφικήν ἀκεραιότητα τοῦ Κράτους, στερεῖται τῶν δικαιωμάτων τούτων ἤ πάντων τῶν διά τοῦ Συντάγματος κατοχυρουμένων.
Ἡ διαπίστωσις τῆς καταχρήσεως, ἡ ἐκ ταύτης στέρησις ἀτομικῶν δικαιωμάτων καί ἡ ἔκτασις τῆς τοιαύτης στερήσεως ἀπαγγέλονται δι’ ἀποφάσεως τοῦ Συνταγματικοῦ Δικαστηρίου, ὡς νόμος ὁρίζει».

Στό Σύνταγμα τοῦ 1968 λοιπόν διατυπώνεται ἡ ἐξύψωσις τῆς προσωπικότητος καί τῆς ἐλεύθερης ἀναπτύξεώς της, ἀλλά καί ὁ περιορισμός τῶν ἀτομικῶν δικαιωμάτων στά ὅρια πού ἐξασφαλίζουν τά συμφέροντα τοῦ κοινωνικοῦ συνόλου.

Αριστοτελική η ιδεολογική αρχή του Συντάγματος του 1968
«Τό γάρ ὅλον πρότερον εἶναι τοῦ μέρους» ἔλεγε ὁ Ἀριστοτέλης. Καί αὐτό ἐτηρήθη ὡς ἰδεολογική ἀρχή τοῦ νέου Συντάγματος. Ἐπεξηγοῦσε ὁ Γεώργιος Παπαδόπουλος ἀναφερόμενος σέ αὐτό τό ἄρθρο:
«Θέλομεν Ἐλευθερίαν. Μάλιστα, διότι αὕτη ἐγεννήθη ἐπί τοῦ πλανήτου ὁμοῦ μέ τόν πρῶτον Ἕλληνα. Ἀλλά Ἐλευθερίαν Κοινωνικήν, ἐλευθερίαν τοῦ ἀτόμου τό ὁποῖον γνωρίζει τάς ὑποχρεώσεις, τά δικαιώματα καί τά καθήκοντά του ἔναντι τῶν ἄλλων.
Ἄς χαρακτηρίσωμεν αὐτήν τήν ἐπιδίωξιν ρηματικῶς:
Ὀφείλομεν νά κοινωνικοποιήσωμεν τάς ἀτομικάς μας ἐπιδιώξεις καί τήν ἀτομικήν ἐλευθερίαν μας».
(«Τό Πιστεύω μας» Τόμος Β΄ σελ. 146)

Επίσης...
Πέραν τῶν ἀνωτέρω ἀρχῶν, τό Σύνταγμα τοῦ 1968 συμπλήρωνε στίς ὑπάρχουσες διατάξεις περί «ἀτομικῶν δικαιωμάτων» καί τά ἑξῆς:

* Καθιέρωσε εὐνοϊκώτερες προϋποθέσεις γιά τό ἄτομο ὡς πρός τήν σύλληψι ἤ φυλάκισί του. Προέβλεπε μικρότερη παράτασι τῆς ἀπολύσεως καί καθώριζε γιά πρώτη φορά ἀνώτατο ὅριο προφυλακίσεως (ἄρθρο 10 §§ 2 καί 4).
* Προέβλεπε ὅτι τό ἀπαραβίαστο τῶν ἐπιστολῶν δύναται νά καταστῆ ἀνενεργό ἀπό δικαστική ἀρχή α) γιά λόγους ἐθνικῆς ἀσφαλείας, β) γιά λόγους δημοσίας τάξεως καί γ) γιά διακρίβωσι εἰδεχθῶν ἐγκλημάτων. (ἄρθρο 15)9
* Ὅσον ἀφορᾶ τήν ἐλευθερία τῆς θρησκευτικῆς συνειδήσεως, ἀντικατέστησε τήν φράσι «ἀνεγνωρισμένων θρησκειῶν» μέ τήν φράσι «γνωστῶν θρησκειῶν» διότι ὅπου «γνωστή» ἐννοεῖτο ἐκείνη ἡ ὁποία δέν ἔχει ἀπόκρυφη διδασκαλία. (ἄρθρο 16 §§ 2 καί 3).
* Προσέθεσε τήν ἀπαγόρευσι προσβολῆς τῶν ἐθνικῶν συμβόλων κατά τήν ἄσκησι τῶν ὁποιονδήποτε θρησκευτικῶν καθηκόντων (ἄρθρο 16 § 4).
* Ἀπαγόρευσε ρητῶς τούς «ἀντιρρησίες συνειδήσεως»:
«Οὐδείς δύναται ἕνεκα τῶν θρησκευτικῶν αὐτοῦ πεποιθήσεων ν’ ἀπαλλαγῆ τῆς ἐκπληρώσεως των πρός τό Κράτος καθηκόντων του ἤ ν’ ἀρνηθῆ τήν ἐφαρμογήν τῶν νόμων».(ἄρθρο 16 § 5)
* Ἐξαιροῦσε τοῦ δικαιώματος τοῦ «συνεταιρίζεσθαι» ἐνώσεις προσώπων τῶν ὁποίων ὁ σκοπός καί ἡ δράσις στρεφόταν α) κατά τῆς ἐδαφικῆς ἀκεραιότητος, β) τοῦ πολιτεύματος ἤ τοῦ κοινωνικοῦ καθεστῶτος γ) τῆς ἀσφαλείας τοῦ Κράτους καί δ) τῶν πολιτικῶν καί ἀτομικῶν ἐλευθεριῶν. Προέβλεπε μάλιστα τό νομικό πλαίσιο διαλύσεων συνεταιρισμοῦ γιά τούς ἀνωτέρω σκοπούς (ἄρθρο 19 §§ 2 καί 3)10
* Ἀπαγόρευε ρητῶς τήν πολιτική ἀπεργία: «Ἡ προσφυγή εἰς ἀπεργίαν διά τήν ἐπιδίωξιν πολιτικῶν ἤ ἄλλων σκοπῶν ξένων πρός τά ὑλικά καί ἠθικά συμφέροντα τῶν ἐργαζομένων, ἀπαγορεύεται».
(ἄρθρο 19 § 5)
* Ἔθετε ὅρους στό δικαίωμα τῶν δημοσίων ὑπαλλήλων νά συνεταιρίζωνται (ἄρθρο 19 § 4) καί ἀπαγόρευε τήν ἀπεργία τους:
«Εἰς τούς πάσης φύσεως ὑπαλλήλους τῶν δημοσίων ὑπηρεσιῶν, τῶν ὀργανισμῶν τοπικῆς αὐτοδιοικήσεως ἤ ἄλλων νομικῶν προσώπων δημοσίου δικαίου, ἀπαγορεύεται ἡ ἀπεργία ὑφ’ οἱανδήποτε μορφήν. Ἡ συμμετοχή τῶν ὑπαλλήλων τούτων εἰς ἀπεργίαν θεωρεῖται αὐτοδικαίως ὡς δήλωσις παραιτήσεως».
(ἄρθρο 19 § 6)
* Ἐπέβαλλε τήν «ταχεῖαν ἐνέργειαν καί ἔγγραφον ἠτιολογημένην ἀπάντησιν» σέ κάθε ἀναφερόμενο πρός τίς ἀρχές πολίτη12 (ἄρθρο 20).
* Καθιέρωσε γιά πρώτη φορά τήν προστασία τῆς ἰδιοκτησίας μέ ρητή διάταξι:
«Ἡ ἰδιοκτησία τελεῖ ὑπό τήν προστασίαν τοῦ Κράτους».
(ἄρθρο 21 § 1)
* Καθώριζε γιά πρώτη φορά τόν ρητό ὅρο τῆς πλήρους ἀποζημιώσεως γιά κάθε ἀπαλλοτρίωσι ὑπέρ δημοσίας ὠφελείας καί καθιέρωνε τήν ἄρσι τῆς ἀπαλλοτριώσεως ἐάν ἡ ἀποζημίωσις δέν εἶχε καταβληθῆ σέ διάστημα 1 ½ ἔτους (ἄρθρο 21 §§ 2 καί 3).
* Εἰσήγαγε τήν διευκόλυνσι ἐκτελέσεως πολεοδομικῶν ἤ ρυμοτομικῶν σχεδίων μέ πρόβλεψι παραχωρήσεως στόν ἰδιοκτήτη τοῦ ἀπαλλοτριουμένου ἀκινήτου, ἄλλου ἀκινήτου ἴσης ἀξίας (ἄρθρο 21 § 4).
* Ἐγκαινίασε τήν ἀπαλλοτρίωσι «κατά ζῶνες» πρός ἐκτέλεσι δημοσίων ἔργων ἤ ἔργων κοινῆς ὠφελείας (ἄρθρο 21 § 9).
* Θέσπισε τόν ὑποχρεωτικό ἀναδασμό τῶν ἀγροτικῶν ἐκτάσεων γιά καλλίτερη ἐκμετάλλευσι τοῦ ἐδάφους (ἄρθρο 21 § 10)13

«Κοινωνικά καί Οἰκονομικά Δικαιώματα καί Καθήκοντα»

Ἄρθρον 26
1. Ὁ γάμος καί ἡ οἰκογένεια τελοῦν ὑπό τήν προστασίαν τοῦ Κράτους.
2. Οἱ γονεῖς ἔχουν τό δικαίωμα καί τό καθῆκον ν’ ἀνατρέφουν καί διαπαιδαγωγοῦν τά τέκνα των. Τό Κράτος λαμβάνει μέτρα διά τήν ἠθικήν, πνευματικήν καί ἐθνικήν διαπαιδαγώγησιν τῶν ἀνηλίκων.
3. Πολύτεκνοι οἰκογένειαι, ἀνάπηροι πολέμου ὡς καί χῆραι καί ὀρφανά τῶν ἐν πολέμῳ πεσόντων, τυγχάνουν τῆς εἰδικῆς μερίμνης τοῦ Κράτους.

Ἄρθρον 27
1. Τό Κράτος μεριμνᾶ διά τήν ἐξασφάλισιν ἀπασχολήσεως, καθορίζει τούς γενικούς ὅρους αὐτῆς καί ἐπιδιώκει τήν βελτίωσιν τῆς οἰκονομικῆς θέσεως καί τήν ἠθικήν ἐξύψωσιν τῶν ἐργαζομένων.
2. Εἰδικοί νόμοι ρυθμίζουν τά τῆς ἐπιτάξεως προσωπικῶν ὑπηρεσιῶν εἰς περίπτωσιν πολέμου ἤ ἐπιστρατεύσεως ἤ πρός θεραπείαν ἀμέσου κοινωνικῆς ἀνάγκης.
3. Τό Κράτος μεριμνᾶ διά τήν ὑγεία καί τήν κοινωνικήν ἀσφάλεια τοῦ πληθυσμοῦ ὡς καί διά τήν ἀπόκτησιν στέγης παρά τῶν στερουμένων ταύτης.
Ἄρθρον 28
Τό Κράτος μεριμνᾶ διά τήν δημιουργίαν προϋποθέσεων καί κινήτρων πρός ἀνάπτυξιν ἐπί ἐθνικῆς καί περιφερειακῆς κλίμακος τῆς οἰκονομίας, ὥστε δι’ αὐτῆς νά παρέχηται εὐχέρεια σταθερᾶς βελτιώσεως τῶν ὅρων διαβιώσεως τοῦ λαοῦ.

Ἄρθρον 29
1. Οἱ γεωργικοί καί ἀστικοί συνεταιρισμοί τελοῦν ὑπό τήν προστασία τοῦ Κράτους, μεριμνῶντος ὑπέρ τῆς ἀναπτύξεως αὐτῶν.
2. Ἡ κατά νόμον σύστασις ἀναγκαστικοῦ συνεταιρισμοῦ δέν ἀντιβαίνει εἰς τό Σύνταγμα.

Τό Σύνταγμα τοῦ 1968, πέραν ἀπό τά «Ἀτομικά Δικαιώματα», ὑπῆρξε τό πρῶτο Σύνταγμα πού περιέλαβε ξεχωριστό κεφάλαιο μέ τίτλο «Κοινωνικά καί Οἰκονομικά Δικαιώματα καί Καθήκοντα»!
Τό πλέγμα τῶν ἄρθρων 26-29 πού τό ἀπετέλεσαν ὑπῆρξε πρωτοφανές καί ἐπαναστατικό γιά τήν ἱστορία τῶν Συνταγμάτων τῆς Ἑλλάδος διότι γιά πρώτη φορά κατωχυρώθηκε συνταγματικά τό Κοινωνικό Κράτος στήν Ἑλλάδα καί ἐτέθη νέο ἰδεολογικό ὑπόβαθρο τῆς Πολιτείας:
* Τό ἄρθρο 26 καθιέρωσε ὡς καθῆκον τοῦ Κράτους τήν προστασία τοῦ γάμου καί τῆς οἰκογενείας, τήν διαπαιδαγώγησι τῆς νεολαίας, τήν μέριμνα γιά τούς πολυτέκνους, τούς ἀναπήρους, τίς χῆρες καί τά ὀρφανά πολέμου.
* Τό ἄρθρο 27 θέσπισε ὡς καθῆκον τοῦ Κράτους τήν ἐξασφάλισι τῆς ἐργασίας, τήν ἐξύψωσι τῶν ἐργαζομένων, τήν μέριμνα για τήν ὑγεία, τήν κοινωνική ἀσφάλισι καί τήν στέγασι.
* Τό ἄρθρο 28 ἐπέβαλλε στό Κράτος τήν οἰκονομική ἀνάπτυξι ὄχι μόνο ἐπί ἐθνικῆς ἀλλά καί περιφερειακῆς κλίμακος. Καί ὄχι ὑπέρ τῶν ὀλίγων, ἀλλά γιά τήν βελτίωσι τοῦ βιοτικοῦ ἐπιπέδου ὅλου τοῦ λαοῦ. Πρός ὄφελος ὅλων τῶν λαϊκῶν στρωμάτων καί περιφερειῶν τῆς Ἐπικρατείας.
* Τό ἄρθρο 29 ἔθεσε ὑπό κρατική προστασία τούς συνεταιρισμούς καί νομιμοποίησε τούς ἀναγκαστικούς.
Τό ἀνωτέρω κεφάλαιο τοῦ Συντάγματος τοῦ 1968 εἰσήγαγε γιά πρώτη φορά στήν Ἑλλάδα τήν Κοινωνική καί Οἰκονομική Δημοκρατία!

Η τοποθέτηση του Γ. Παπαδόπουλου
ΠροεπισκόπησηΣαφέστατα τό διεκήρυξε ὁ Γεώργιος Παπαδόπουλος κατά τήν συζήτησι γιά τήν εἰσαγωγή του στό Ὑπουργικό Συμβούλιο:
«Ἡ σύγχρονος Πολιτεία δέν εἶναι μόνον Δημοκρατία ὅσον ἀφορᾶ τήν μορφήν τοῦ πολιτεύματος, τήν συγκρότησιν τῆς διοικήσεως, τήν λειτουργίαν τῶν ἐξουσιῶν καί τήν ἀναγνώρισιν τῆς βασικῆς πηγῆς τῶν ἐξουσιῶν τούτων.
Εἶναι καί Κοινωνική καί Οἰκονομική Δημοκρατία, ἡ ὁποία ὁπωσδήποτε εἶναι ἀναγκαῖον νά προσδιορίζεται εἰς τόν Καταστατικόν Χάρτην, προκειμένου νά ἀπεικονίζεται σαφῶς ἡ συγκρότησις ἑνός δυναμικοῦ πολιτεύματος, προσηρμοσμένου εἰς τάς ἀνάγκας τῆς ταχυρρύθμου ἐπιστημονικῆς, κοινωνικῆς καί πολιτιστικῆς ἐξελίξεως καί νά δύναται νά προσαρμόζεται καί νά ἱκανοποιῆ κατά τό δυνατόν πληρέστερον τάς ἀνάγκας τῆς συγχρόνου κοινωνίας».
(«Πρακτικά Συζητήσεων ἐπί τοῦ Συντ/τος 1968» σελ. 8)
Ἀλλά καί κατά τήν Συνέντευξι Τύπου πού ἔδωσε στίς 15-3-1968 γιά τό περιεχόμενο τοῦ Συντάγματος, εἶπε:
«Κατεβάλαμεν προσπάθειαν, μέ ὁδηγόν τήν ἐλευθερίαν τοῦ ἀτόμου καί τήν ἀνάγκην κοινωνικοποιήσεως τῆς ἐλευθερίας του… νά ἀποδώσωμεν ἐν Σύνταγμα –πλαίσιον, τό ὁποῖον θά παράσχη εἰς τόν Ἑλληνικόν λαόν τήν δυνατότητα νά ζήση τήν νέαν Δημοκρατίαν, τήν Δημοκρατίαν τήν ἐλευθέραν ὡς Πολιτικήν, ὡς Οἰκονομικήν, ὡς Κοινωνικήν Δημοκρατίαν».

Συνταγματική ανάλυση Λ. Πάτρα
Ἀναλύοντας αὐτήν τήν νέα Πολιτειακή Ἰδεολογία, ὁ τότε Ὑπουργός Κοινωνικῶν Ὑπηρεσιῶν Λουκᾶς Πάτρας, ἔλεγε στίς 26 Ἰουλίου 1968:
«Τό Σύνταγμα τοῦ 1864/1911/1952, ἔχει μίαν ἰδεολογίαν:
Εἶναι ἡ ἰδεολογία τῆς νομικῆς ἰσότητος τῶν πολιτῶν καί τῶν νομικῶς κατωχυρωμένων ἀτομικῶν δικαιωμάτων.
Ἡ ἰδεολογία αὐτή ἀνταποκρίνεται εἰς τήν οἰκονομικήν καί κοινωνικήν κατάστασιν καί εἰς τάς πολιτικάς ἀντιλήψεις τοῦ 19ου αἰῶνος. Ὁ 19ος αἰών ἤθελε νά εἶναι οἱ πολῖται ἴσοι ἐνώπιον τοῦ νόμου, νά ἔχουν ἀτομικά δικαιώματα καί ἀτομικάς ἐλευθερίας, νά ἔχουν δικαίωμα ψήφου, ἀλλά δέν ἐνδιεφέρετο διόλου νά ἐξασφαλίση εἰς τούς πολίτας ἀντικειμενικάς προϋποθέσεις πραγματοποιήσεως τῆς ἰσότητος, τῆς ἐλευθερίας καί τῆς δημοκρατίας.
Ἡ ἀδιαφορία αὐτή τοῦ Κράτους διά τήν ἐξασφάλισιν τῶν ἀντικειμενικῶν τούτων προϋποθέσεων εἶχεν ὡς συνέπειαν νά ὑπάρχη δημοκρατία μόνον διά τούς ὀλίγους καί χάριν αὐτῶν, ἐνῶ αἱ μεγάλαι μάζαι τοῦ λαοῦ περιήρχοντο εἰς μεγάλην ἐξαθλίωσιν:
Μέ οἰκονομικήν καί κοινωνικήν ἐξαθλίωσιν τῶν μεγάλων μαζῶν, μέ ἔλλειψιν παιδείας, μέ ἔλλειψιν προστασίας τῆς ὑγείας καί κοινωνικῆς ἀσφαλείας, ἡ νομική ἰσότης καί ἡ κατοχύρωσις τῶν ἀτομικῶν ἐλευθεριῶν καί τό δικαίωμα ψήφου, καταντᾶ εἰρωνία διά τό μέγα πλῆθος τῶν μελῶν τῆς κοινωνίας.
Κατοχυρώνει τό νέον Σύνταγμα ὅλα τά ἀτομικά δικαιώματα καί τάς ἀτομικάς ἐλευθερίας (ἄρθρα 1-25) τά ὁποῖα κατωχύρωνεν εἰς τό κεφάλαιον «περί δημοσίου δικαίου τῶν Ἑλλήνων» καί τό παλαιόν Σύνταγμα.
Ἀλλά τό νέον Σύνταγμα ἐπιδιώκει νά ἐξασφαλίση δι’ ὅλους τούς πολίτας τάς ἀντικειμενικάς προϋποθέσεις πραγματοποιήσεως τῶν ἀτομικῶν ἐλευθεριῶν καί τῆς ἐλευθέρας ἀσκήσεως τοῦ δικαιώματος ψήφου.
Κατά τοῦτο, τό νέον Σύνταγμα διαποτίζεται ἀπό Ἰδεολογίαν διάφορον ἐν σχέσει πρός τό παλαιόν Σύνταγμα:
Ἔναντι τῆς ἀτομοκεντρικῆς καί ἀστικοφιλελευθέρας Ἰδεολογίας τοῦ παλαιοῦ Συντάγματος, τό νέον Σύνταγμα καθιερώνει τήν Κοινωνικήν καί Οἰκονομικήν Δημοκρατίαν!
Τό νέον Σύνταγμα εἶναι προωδευμένον ἐν σχέσει πρός τό παλαιόν διότι πέραν τῆς Πολιτικῆς Δημοκρατίας, τήν ὁποίαν καθιέρωνε τό παλαιόν, τό νέον Σύνταγμα καθιερώνει καί τήν Κοινωνικήν καί Οἰκονομικήν Δημοκρατίαν.
Κατά τοῦτο, τό νέον Σύνταγμα εἶναι Ἐπαναστατικόν καί σύγχρονον!...»

Δευτέρα 29 Σεπτεμβρίου 2014

ΣΥΝΤΑΓΜΑ ΤΟΥ 1968 & ΒΑΣΙΛΕΙΑ

Γράφει ο κ. Μάνος Χατζηδάκης, ιστορικός συγγραφεύς.

Τό Σύνταγμα του 1968 ἐκκινοῦσε μέ ἕνα «Προοίμιον» στό ὁποῖο ἐγράφετο:

«Ὁ Ἑλληνικός Λαός, ἐν ἐπιγνώσει τῆς ἱστορικῆς εὐθύνης του ἔναντι τῶν ἐπερχομένων γενεῶν, πιστός εἰς τάς ἀξίας τοῦ Ἑλληνικοῦ καί τοῦ Χριστιανικοῦ Πολιτισμοῦ καί τάς ἀρχάς τῆς ἐθνικῆς κυριαρχίας τῆς δημοκρατίας, τῆς εἰρήνης καί τῆς προόδου καί ἐμφορούμενος ἀπό τήν θέλησιν:
- νά διασφαλίση τήν ἐθνικήν καί κρατικήν ἐνότητα,
- νά ἑδραιώση τό πολίτευμα τῆς Βασιλευομένης Δημοκρατίας ἐν ἐλευθερίᾳ, ἰσότητι καί δικαιοσύνη
- ν’ ἀνακαινίση τόν πολιτικόν καί κοινοβουλευτικόν βίον,
- νά κατοχυρώση τήν ἐσωτερικήν εἰρήνην καί ἀσφάλειαν,
- νά συμβάλη εἰς τήν κοινωνικήν πρόοδον καί εὐημερίαν καί
- νά ἐξυπηρετήση, ὡς ἰσότιμον μέλος τῆς παγκοσμίου κοινωνίας τῶν ἐθνῶν, τήν διεθνή εἰρήνην ἐν δικαιοσύνῃ καί ἐλευθερία ἐγκρίνει τό παρόν Σύνταγμα διά Δημοψηφίσματος».

* Άρθρο 2 παρ. 1
ὑπῆρχε ὁ προσδιορισμός τοῦ πολιτεύματος:

«Τό πολίτευμα τῆς Ἑλλάδος εἶναι Βασιλευομένη Δημοκρατία.

Τό Σύνταγμα τοῦ 1968 ἦταν λοιπόν Σύνταγμα βασιλευόμενο. Καί στό «Προοίμιο» τοῦ τόνιζε ὅτι ἐπεδίωκε νά «ἑδραιώση» τήν Βασιλευομένη Δημοκρατία. Η επιδίωξις του Συνταγματικού Νομοθέτου να προστατεύση την Βασιλεία από κάθε τι για το οποίο είχε αδίκως κατηγορηθεί στο παρελθόν, είναι περισσότερο από εμφανής. Διαβάστε:

* Άρθρο 30 § 1 ἔλεγε:
«1. Ὁ Βασιλεύς εἶναι ὁ Ἀνώτατος Ἄρχων τοῦ Κράτους, σύμβολον τῆς ἐνότητος τοῦ Ἔθνους».
Ἡ φράσις: «σύμβολον τῆς ἐνότητος τοῦ Ἔθνους» ἦταν ἐντελῶς νέα καί δέν ὑπῆρχε στά παλαιά Συντάγματα. 
Μέ αὐτήν σαφῶς ἐπεδιώκετο ἡ ἐξύψωσις τοῦ θεσμοῦ, καθώς φυσικά καί ἡ προστασία του ἀπό τήν ἀνάμιξι στίς κομματικές διαμάχες. Ὁ Γ. Παπαδόπουλος ἐξηγοῦσε:
«Κατά τό Σύνταγμα, αἱ ἐξουσίαι συνενοῦνται εἰς τό πρόσωπον τοῦ Ἀνωτάτου Ἄρχοντος.
Συνεπῶς ἡ ἐνότης αὕτη πρέπει νά διαδηλωθῆ ρητῶς ἐν τῷ κειμένῳ…
…Πιστεύω ὅτι ἐφ’ ὅσον τό πολίτευμα εἶναι Βασιλευομένη Δημοκρατία καί ὅτι τό Ἔθνος ζῆ τήν συνέχειαν τῶν παραδόσεων τῆς ζωῆς του, τοῦτο εἶναι ἀναγκαῖον, διότι τά σύμβολα δέν ἔχουν μόνον ἱστορικήν καί ἠθικήν ἀξίαν διά τούς λαούς, ἀλλά καί πολιτικήν καί νομικήν τοιαύτην».
(ὄ.π. σελ. 190)
Μέ αὐτήν τήν ἀρχή, τό Σύνταγμα τοῦ 1968 προχώρησε γιά πρώτη φορά σέ πλήρη καί λεπτομερή ρύθμισι ὅλων τῶν βασιλικῶν ἀρμοδιοτήτων. Τοῦτο ἑρμηνεύθηκε ποικιλοτρόπως. Ἄλλοι εἶπαν ὅτι σκοπός ἦταν ὁ περιορισμός καί μείωσις τῆς βασιλικῆς ἐξουσίας καί ἄλλοι ὅτι σκοπός ἦταν ἀκριβῶς ἡ προάσπισις τοῦ θεσμοῦ ὥστε νά μή τεθῆ ξανά ὑπό ἀμφισβήτησι, ὅπως στό παρελθόν: ὑπῆρξε τό πιό ριζοσπαστικό σέ αὐτόν τόν τομέα, διότι ἀντικατέστησε τό παλαιό πού ἁπλῶς ἔλεγε:

* Άρθρο 43
«Ὁ Βασιλεύς διορίζει καί παύει τούς Ὑπουργούς αὐτοῦ».
Ἀντ’ αὐτοῦ, στήν § 1 τόνιζε:
«Ὁ Βασιλεύς διορίζει τόν Πρωθυπουργόν καί τή προτάσει αὐτοῦ διορίζει καί παύει τά μέλη τῆς Κυβερνήσεως. Ἡ Κυβέρνησις πρέπει ν’ ἀπολαύη τῆς ἐμπιστοσύνης τῆς Βουλῆς. Ὁ Βασιλεύς παύει τήν Κυβέρνησιν ἀφοῦ ἀκούση τήν γνώμην τοῦ Συμβουλίου τοῦ Ἔθνους».
Ἡ καινοτομία εἶναι σαφής. Το άρθρο προστάτευε τον Βασιλικό θεσμό από τις γνωστές κατηγορίες περί... «εὐνοιοκρατίας». Οι γνωστοί ισχυρισμοί της κεντροαριστεράς ότι ο Βασιλεύς μπορεί να διορίση Πρωθυπουργό «ἀκόμη καί τόν κηπουρό του», ἐξαφανίζόταν. Ἡ διάταξις ἐπιβάλλει τήν «ἀρχή τῆς δεδηλωμένης» καί παρεμβάλει τήν γνώμη τοῦ «Συμβουλίου τοῦ Ἔθνους».
Στίς ὑπόλοιπες παραγράφους τά πράγματα γίνονται πιό σαφῆ: Ὁ Βασιλεύς διορίζει Πρωθυπουργό μόνο:
α) Τόν ἀρχηγό «τοῦ διαθέτοντος τήν ἀπόλυτον πλειονοψηφίαν κόμματος».
β) Ἐάν τό πλειοψηφοῦν κόμμα δέν ἔχει ἀρχηγό, αὐτόν πού θά ἐκλεγῆ ἀπό τά κοινοβουλευτικά μέλη του.
γ) Ἐάν κανένα κόμμα δέν διαθέτει αὐτοδυναμία, ἐκεῖνον πού θά τοῦ προτείνη ἡ νέα Βουλή «δι’ ἀπολύτου πλειονοψηφίας τοῦ ὅλου ἀριθμοῦ τῶν μελῶν της».
δ) Γιά ὁποιαδήποτε ἄλλη περίπτωσι, ἐκεῖνον πού θά ἐπιλέξη ἀλλά μόνο «ἀφοῦ ἀκούση τήν γνώμην τοῦ Συμβουλίου τοῦ Ἔθνους».
- Τό ἄρθρο 46 ἐπίσης, προέβλεπε ὅτι ἡ Ἑλλάς δέν θά ζοῦσε ξανά οὔτε φαινόμενα ὅπως ἐκεῖνο τοῦ 1915-17.
Ὁ Βασιλεύς δέν μποροῦσε νά διαλύση τήν Βουλή παρά μόνο «μετά γνώμην τοῦ Συμβουλίου τοῦ Ἔθνους».
Προέβλεπε δέ τήν σύντμησι τῆς προκηρύξεως ἐκλογῶν ἀπό 45 σέ 35 ἡμέρες καί τήν σύγκλησι τῆς νέας Βουλῆς, ἀπό 3 μῆνες σέ 45 ἡμέρες.
- Τό ἄρθρο 31 καθόριζε τήν ἐνηλικίωσι Βασιλέως καί Διαδόχου στό 21ο ἔτος τῆς ἡλικίας τους. Τόνιζε ὅτι καί ὁ Βασιλεύς καί ὁ Διάδοχος «ἀπαιτεῖται» νά εἶναι Ὀρθόδοξοι Χριστιανοί καί γιά πρώτη φορά μεριμνοῦσε γιά τήν μόρφωσι τοῦ Διαδόχου μέ τήν διάταξι.
«Ὁ Βασιλεύς καί ἡ Κυβέρνησις μεριμνοῦν ὅπως ὁ Διάδοχος τυγχάνη μορφώσεως ἀναλόγου πρός τό ὑψηλόν ἀξίωμα διά τό ὁποῖον προορίζεται».

* Άρθρο 33 § 2 ἦταν ἐπίσης καινοτόμο:
«Ὁ Βασιλεύς ἤ μέλος τῆς Βασιλικῆς Οἰκογενείας δύναται ν’ ἀναλαμβάνη τήν ἐπίτιμον προεδρίαν ὀργανισμῶν ἤ κοινωφελῶν ἱδρυμάτων, ἀποκλειομένης ὅμως τῆς ἀμέσου ἤ ἐμμέσου ἀναμίξεώς του εἰς τήν διοίκησιν τούτων. Οἱ τελοῦντες ὑπό τήν ἐπίτιμον προεδρίαν τοῦ Βασιλέως ἤ μέλους τῆς Βασιλικῆς Οἰκογενείας ὀργανισμοί ἤ κοινωφελῆ ἱδρύματα, ὑπόκεινται εἰς κρατικόν ἔλεγχον».
Ἡ διάταξις καθιστούσε υπεύθυνο το Κράτος για ενιαία Κοινωνική Πολιτική και συνεπώς αφαιρούσε τον έλεγχο όλων των Βασιλικών Ιδρυμάτων, ενώ παράλληλα προστάτευε την Βασιλική Οικογένεια από κακόβουλες κατηγορίες της "αριστεράς" για δήθεν Ιδρύματα που λειτουργούσαν ως...«κράτος ἐν κράτει».

* Άρθρο 34 § 2 διευκρίνιζε:
«Πλήν τοῦ Βασιλέως καί τοῦ Διαδόχου, οὐδέν ἕτερον μέλος τῆς Βασιλικῆς Οἰκογενείας, δικαιοῦται οἱασδήποτε χορηγίας ἐκ τοῦ δημοσίου ταμείου».
Ἡ διάταξις αποσκοπούσε στην προστασία της βασιλικής οικογενείας από δημιουργία τεχνητών "σκανδάλων" που δημιουργούσε η (αριστερή κυρίως) αντιπολίτευση όπως το ζήτημα της προικοδοτήσεως τῆς πριγκήπισσας Σοφίας ἀπό τό Ἑλληνικό Κράτος.

* Άρθρο 37 § 1
Εἰσήγαγε τόν θεσμό τῆς Τριμελοῦς Ἀντιβασιλείας γιά τήν περίπτωσι χηρείας τοῦ θρόνου. Ἡ Τριμελής θά ἀπετελεῖτο ἀπό τόν Πρόεδρο τῆς Βουλῆς, τόν Πρόεδρο τοῦ Συνταγματικοῦ Δικαστηρίου καί τόν Πρόεδρο τοῦ Συμβουλίου Ἐπικρατείας.1 Ἡ § 2 εἰσήγαγε ἐντελῶς καινοτόμο διαδικασία ἐκλογῆς νέου Βασιλέως.
- Μέ τά ἄρθρα 40 καί 41 κατηργεῖτο ἡ ἀνάθεσις τῆς βασιλικῆς ἐξουσίας στήν Βασίλισσα ἤ σέ Τοποτηρή τοῦ θρόνου καί ἀνελάμβανε ἡ Τριμελής Ἀντιβασιλεία.
- Τό ἄρθρο 48 περιελάμβανε πληθώρα νέων διατάξεων σχετικά μέ τήν ἔκδοσι Βασιλικῶν Διαταγμάτων καί τό ἄρθρο 49 ἀποσαφήνιζε ὅτι ἡ διάταξις «Ὁ Βασιλεύς ἄρχει τῶν Ἐνόπλων Δυνάμεων» ἀποδίδεται μόνον τιμητικά, ἀφοῦ συμπλήρωνε: «Τήν διοίκησιν τῶν Ἐνόπλων Δυνάμεων ἀσκεῖ ἡ Κυβέρνησις…»

Ἐκ τῶν ἀνωτέρω εἶναι ἐμφανές ὅτι τό Σύνταγμα τοῦ 1968 ἀποσαφήνιζε πλήρως τίς ἀρμοδιότητες τοῦ Βασιλέως. Μείωνε ἔτσι τά προνόμιά του, ἀλλά τόν διασφάλιζε καί προστάτευε ἀπό ἐμπλοκή στίς κομματικές διαμάχες καί σφάλματα πού τόν ἔθεταν ὑπό ἀμφισβήτησι. Τόν ἐξύψωνε σέ «σύμβολο τοῦ Ἔθνους» καί «ἑδραίωνε» τόν θεσμό στήν συνείδησί του. Τά λόγια τοῦ Γ. Παπαδοπούλου καί οἱ προθέσεις του εἶναι πασιφανεῖς:
«Δέν εἶναι κύριοι οἱ Βασιλεῖς οἱ ὁποῖοι πταίουν. Ἦτο τό καθεστώς τό ὁποῖον εἶχε δημιουργηθῆ καί ἡ φαῦλος νοοτροπία ὅλων μας. Διότι οὐδείς ἐτόλμα νά προφυλάξη τήν κορυφήν τῆς πυραμίδος τά μέλη τῆς Βασιλικῆς Οἰκογενείας, ἀπό ἐνεργείας αἱ ὁποῖαι παρέβλαπτον ὄχι μόνον αὐτά καθ’ ἑαυτά τά ἴδια, ἀλλά την κορυφήν τοῦ Κράτους».

Ἐν ὀλίγοις, τό Σύνταγμα τοῦ 1968 μετέτρεπε τήν Ἑλλάδα ἀπό ἕνα… «βαλκανικό Βασίλειο» σέ ἕνα Βασίλειο στά πρότυπα τῆς Δυτικῆς καί Βορείου Εὐρώπης!...
Πρέπει νά σημειωθῆ ἐδῶ ἐπίσης, ὅτι ὁ Γ. Παπαδόπουλος ἄφησε μέσα ἀπό τό Σύνταγμα τοῦ 1968 ἀνοικτή τήν «θύρα» τῆς ἐπανόδου τοῦ Βασιλέως ἀνά πᾶσα στιγμή:
- Στό ἄρθρο 134 τῶν «Μεταβατικῶν Διατάξεων» ἀναφερόταν σαφῶς ὅτι ὁ διορισθείς Ἀντιβασιλεύς θά ἀσκοῦσε τά καθήκοντά του μέχρι τίς ἐκλογές: «…ἐκτός ἄν ἡ Κυβέρνησις, πρό τοῦ χρονικοῦ τούτου σημείου, καλέση τόν Βασιλέα ὅπως ἐπανέλθη εἰς τήν Ἑλλάδα».

Τό Σύνταγμα τοῦ 1968 ὅμως καθιέρωνε καί έναν ἐντελῶς νέο πολιτειακό θεσμό που αφορούσε την Βασιλεία:  Τό Συμβούλιο τοῦ Ἔθνους. Καθιερώθηκε μέ τό ἄρθρο 54 τό ὁποῖο ἔλεγε:

* Άρθρο 54
«1. Ὁ Βασιλεύς κατά τάς ὑπό τοῦ Συντάγματος εἰδικῶν προβλεπομένας περιπτώσεις, συγκαλεῖ παρ’ αὐτῷ καί ὑπό τήν προεδρίαν του, τό Συμβούλιον τοῦ Ἔθνους. Κατόπιν προτάσεως τοῦ Ὑπουργικοῦ Συμβουλίου, συγκαλεῖ ὁ Βασιλεύς τοῦτο καί εἰς ἄλλας περιπτώσεις.
2. Τό Συμβούλιον τοῦ Ἔθνους ἀπαρτίζεται ἐκ τοῦ Πρωθυπουργοῦ, τοῦ Προέδρου, τῆς Βουλῆς, τῶν ἀρχηγῶν τῶν δύο ἰσχυροτέρων ἐν τῇ Βουλῇ κομμάτων, ἐφ’ ὅσον ὁ ἔτερος τούτων δέν εἶναι ὁ Πρωθυπουργός, τοῦ Προέδρου τοῦ Συνταγματικοῦ Δικαστηρίου καί τοῦ Ἀρχηγοῦ τῶν Ἐνόπλων Δυνάμεων».

Τό Συμβούλιο τοῦ Ἔθνους, ἀποτελοῦσε οὐσιαστικά συνταγματική ἀναγνώρισι τοῦ ἐθιμοτυπικοῦ θεσμοῦ τοῦ παλαιοῦ «Συμβουλίου τοῦ Στέμματος». Εἶχε ὅμως οὐσιώδεις διαφορές. Ἀντί τῆς αὐθαίρετης συνθέσεως πού εἶχε τό δεύτερο, τό πρῶτο καθώριζε σαφῶς τόσο τήν σύνθεσι ὅσο καί τίς περιπτώσεις πού θά ἐκαλεῖτο τοῦτο (τίς ὁποῖες εἴδαμε προηγουμένως).
Ἐξηγώντας τήν ἀναγκαιότητα τοῦ θεσμοῦ, ὁ Γ. Παπαδόπουλος ἔλεγε ὅτι πρόκειται περί: «…ἑνός Συμβουλίου παρά τῷ Βασιλεῖ, ὄχι ἀποφασιστικοῦ ἀλλά συμβουλευτικοῦ χαρακτῆρος, τό ὁποῖον μέ τήν πείραν, τήν σοβαρότητα καί τό κῦρος τῆς προσωπικότητος τῶν μελῶν πού τό συγκροτοῦν, θά προσδίδει διά τῆς γνώμης του μεγαλυτέραν βαρύτητα εἰς τάς ἐκάστοτε λαμβανομένας ἀποφάσεις καί θά περιορίζονται οὐσιωδῶς αἱ ἀμφισβητήσεις περί τῆς ἀντικειμενικότητος καί ὀρθότητος τῶν ἀποφάσεων τούτων».

ΓΙΑ ΝΑ ΓΙΝΟΥΜΕ ΘΕΟΙ

Του κ. Νικολάου Βασιλειάδη, "Στις γιορτές της Ορθοδοξίας".

Σας προξενεί εντύπωση ο τίτλος; Έχετε δίκιο. Αλλά μην τον θεωρήσετε υπερβολικό. Εκφράζει μια μεγάλη, βασική αλήθεια: Ο Θεός έγινε άνθρωπος, για να κάνει τον άνθρωπο θεόν! “Αὐτός ἐνηνθρώπησεν, ἵνα ἡμεῖς θεοποιηθῶμεν”, επαναλαμβάνει συχνά ο Μ. Αθανάσιος, όπως και όλοι οι άγιοι Πατέρες της Εκκλησίας μας, παίρνοντας αφορμή από το λόγο του αποστόλου Πέτρου, που έγραψε: Ο Θεός μας καλεί να γίνουμε μέτοχοι “θείας φύσεως” (Β’ Πέτρ. α’ [1] 4).
Ο Κύριός μας δε γεννήθηκε για να μας σώσει απλώς. Δεν ήλθε από τον ουρανό για να μας συμφιλιώσει και πάλι με τον Θεόν, από τον οποίο είχαμε απομακρυνθεί. Ήλθε για κάτι ασύγκριτα ανώτερο. Έγινε άνθρωπος όμοιος με μας, χωρίς όμως να πέσει σε καμιά αμαρτία (Εβρ. δ’ [4] 15), για να μας ανεβάσει στον ουρανό και να μας κάνει θεούς όμοιους μ’ Αυτόν.
Μεγάλος ο λόγος. Αλλά πέρα ως πέρα αληθινός. Όταν τον ακούει η ψυχή, που ποθεί την τελειότητα, σκιρτά, αγάλλεται. Φλέγεται από τον πόθο να πετάξει στον ουρανό, να καθίσει στο θρόνο τον τιμητικό.
Αλλά για να γίνει αυτό, δεν είναι αρκετός ο ενθουσιασμός κι ο πόθος. Χρειάζεται να πιστεύουμε δυνατά στο Σωτήρα μας. Να είμαστε συνεπείς σ’ αυτά που λέμε ότι πιστεύουμε. Και την πίστη μας να την δείχνουμε κάθε ώρα και στιγμή με την αγία ζωή μας πάνω στα πράγματα.
Ο όσιος Νικόδημος ο Αγιορείτης μάς συμβουλεύει στοργικά:
Εντράπου, αδελφέ, και εις άκρον εντράπου συλλογιζόμενος την υπερβολικήν αχαριστίαν σου, για την οποίαν όχι μόνον δεν ανταπέδωκες αγάπην εις την του Θεού αγάπην ούτε αντέρωτα εις τον έρωτά του ούτε ευγνωμοσύνην εις τας τόσας ευεργεσίας του, καθώς ήτο το δίκαιον, αλλά ανταπέδωκας εις τον Θεόν παρανομώταταις βλάβαις, όθεν και ευχαρίστησαι τον Κύριον, πώς υπέφερεν έως τώρα την τόσην αχαριστίαν σου. Ομολόγησαι, ότι εάν ήσαν ιδικαί σου αι ψυχαί όλων των κτισμάτων, και εάν ήθελες τας θυσιάσεις όλας εις υποταγήν και αγάπην του λυτρωτού σου, πάλιν δεν ήθελες πληρώσει ούτε καν ένα παραμικρόν του χρέους σου”!(*)
Ώστε αν πιστεύεις στον γεννηθέντα Κύριο, πρέπει να τον αγαπάς πάνω και πρώτα απ’ όλα. Η καρδιά σου να φλέγεται από την αγάπη Του. Γι’ Αυτόν να κτυπά. Και γι’ Αυτόν να ζεις. Τίποτε να μη σου είναι τόσο αγαπητό, όσο ο Χριστός.
Η καρδιά σου να είναι η φάτνη, μέσα στην οποία θα κατοικεί Εκείνος. Καθάριζέ την από κάθε τι που την λερώνει. Προσεύχου θερμά να γίνεται κάτοικός της κάθε φορά που κοινωνείς το τίμιο Σώμα του και το Πανάγιο Αίμα του.
Ποθείς να γίνεις θεός; Έχε ζωντανή πίστη και αγάπη θερμή προς το θείο Βρέφος της Βηθλεέμ. Μη κάνεις τίποτε, που δεν είναι σύμφωνο προς το άγιο θέλημά Του. Το ξέρω, θα συναντήσεις δυσκολίες, αλλά μη φοβηθείς. Ο Χριστός, που θα κατοικεί μέσα σου είναι πολύ πιο δυνατός από την αμαρτία, που σου φράσσει το δρόμο προς τον ουρανό. Εφ’ όσον η ψυχή σου φλέγεται από τον πόθο να γίνεις θεός, ο Χριστός μας θα σε ενδυναμώνει με τη χάρη του, ώστε να το πετύχεις.

Πηγή: "Χριστιανική Φοιτητική Δράση".

ΓΙΑΤΙ Ο ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΣ ΕΙΝΑΙ ΜΟΝΑΔΙΚΟΣ

Ο Χριστιανισμός αντλεί την μοναδικότητά του, έναντι των άλλων θρησκειών, από τις μεγάλες και ουσιαστικές διαφορές του απ' αυτές. Μερικές τέτοιες διαφορές είναι:
  • Ο ιδρυτής: Στα εξωχριστιανικά θρησκεύματα έχουμε συνήθως ιδρυτή κάποιο άνθρωπο χωρίς Θείο κύρος, ή κάποια απρόσωπη παράδοση. Στο Χριστιανισμό ιδρυτής είναι ο ίδιος ο Θεός στο πρόσωπο του Χριστού. Ο Θεός έγινε άνθρωπος για να ανεβάσει τον άνθρωπο στο Θεό.
  • Η λύτρωση: Στα άλλα θρησκεύματα δεν υπάρχει λυτρωτής. Η λύτρωση σ' αυτά αποτελεί αναζήτηση και νοσταλγία της ψυχής, που δεν εκπληρώνεται. Υπόσχονται λύτρωση χωρίς να είναι σε θέση να την προσφέρουν. Στο Χριστιανισμό υπάρχει λύτρωση του ανθρώπου, η οποία πραγματοποιείται στο Πρόσωπο του Χριστού. Ο Χριστός είναι ο Μοναδικός Λυτρωτής, γιατί ενώνει στον εαυτό Του, το Θεό και τον άνθρωπο. Έτσι συνδέεται και πάλι ο άνθρωπος με το Θεό και σώζεται.
  • Η αντοχή στο χρόνο: Η διδασκαλία του Χριστιανισμού είναι η μόνη που διατηρείται άφθαρτη, αναλλοίωτη και ζωντανή χωρίς να επηρεάζεται από το πέρασμα των αιώνων. Τούτο συμβαίνει, γιατί είναι η μόνη που προσφέρει την αληθινή γνώση του Θεού. Στις εξωχριστιανικές θρησκείες, οι άνθρωποι δεν γνωρίζουν τον αληθινό Θεό, αλλά τον νοσταλγούν και γι' αυτό επηρεάζονται από το χρόνο και αναπροσαρμόζονται συνήθως για να εξυπηρετούν τις τωρινές ανάγκες των οπαδών τους.
  • Η εκδήλωση της αγάπης: Στο Χριστιανισμό η αγάπη εκδηλώνεται χωρίς διάκριση προς όλους τους ανθρώπους, φίλους και εχθρούς. Στις άλλες θρησκείες ή δεν υπάρχει η αγάπη ούτε σαν λέξη, ή αν υπάρχει, εκδηλώνεται μόνο προς συγκεκριμένα πρόσωπα.
  • Οι Άγιοι: Στα άλλα θρησκεύματα δε συναντούμε Αγίους. Ορισμένα έχουν να παρουσιάσουν ανθρώπους με αρετές και καλοσύνη, Αγίους όμως δεν έχουν. Στο Χριστιανισμό ένα πλήθος ανθρώπων εμπνεύστηκαν από το Θεϊκό μεγαλείο του Χριστού και αφού έφτασαν σε μεγάλο βαθμό πνευματικότητας ανακηρύχτηκαν Άγιοι.
  • Η λατρεία: Στη Χριστιανική Θρησκεία η λατρεία είναι πνευματική και η ψυχή επικοινωνεί με το Θεό. Στις άλλες θρησκείες η λατρεία είναι υλική και πραγματοποιείται με εξωτερικούς τύπους όπως είναι οι θυσίες ζώων κ.ά.
  • Ο Τριαδικός θεός: Στα εξωχριστιανικά θρησκεύματα συναντούμε το μονοθεϊσμό ή τον πολυθεΐσμό, γιατί έτσι ο ανθρώπινος νους φαντάστηκε τη θεία αλήθεια. Στο Χριστιανισμό υπάρχει κατ' αποκάλυψη του Ίδιου του θεού, ο Τριαδικός θεός, ο Μόνος αληθινός θεός. 
(Από την έκδοση της Ιεράς Μητροπόλεως Ηλείας που έχει τίτλο: "ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΚΑΤΗΧΗΣΗ" - δια μεγάλους προσερχομένους στο άγιο Βάπτισμα - και την επιμελήθηκε ο θεολόγος κ. Γεώργιος Κομιώτης, Πρόεδρος της Δ.Ε. της Πανελληνίου Ενώσεως Θεολόγων Παραρτήματος Νομού Ηλείας).

ΤΙ ΕΙΝΑΙ Η ΠΡΟΣΕΥΧΗ


Πρόκειται για μια βασική πτυχή της πνευματικής ζωής. Είναι ένα είδος επικοινωνίας με το Θεό. Είναι ο μυστικός αγωγός (καλώδιο), που συνδέει τον άνθρωπο με τον Δημιουργό του.  Η προσευχή αποτελεί το κυριότερο μέρος της διακονίας του αναστημένου Χριστού. Όταν αναστήθηκε και αναλήφθηκε στα δεξιά του Πατρός, άρχισε να μεσιτεύει υπέρ ημών, δηλαδή να προσεύχεται (Εβραίους 7:25). Δια των προσευχών Του μας σώζει. Εάν λοιπόν θέλουμε να είμαστε συνεργοί του Χριστού, πρέπει να αφιερώνουμε πολύ χρόνο στην προσευχή. Η προσευχή φέρνει ευλογία στην Εκκλησία και πετυχαίνει εκεί όπου ο,τιδήποτε άλλο αποτυχαίνει. Ο Κύριος είναι έτοιμος να ενεργήσει, αλλά επιθυμεί να ακούσει την προσευχή μας, ως πρόσωπα και ως Εκκλησία. Η προσευχή είναι η κορυφαία εκδήλωση λατρείας.
Υπάρχουν δύο τύποι προσευχής:
α) ιδιωτική, προσωπική, οικογενειακή, και
β) δημόσια προσευχή, που γίνεται στο Ναό και προσευχόμαστε όπως έχει καθορίσει η Εκκλησία μας.

Πηγή: ιστοσελίδα "Ιεράς Μητροπόλεως Ηλείας".

Σάββατο 27 Σεπτεμβρίου 2014

ΣΩΚΡΑΤΗΣ & ΟΜΟΦΥΛΟΦΙΛΙΑ

Προλογίζει ένας από τους διαχειριστές του "Δημοκρατικού Εθνικού Ρεύματος".

Προεπισκόπηση    Υπάρχουν "επιστήμονες" που λένε ότι οι αρχαίοι Έλληνες φιλόσοφοι, τους οποίους ο φιλόσοφος και μάρτυρας της Εκκλησίας ήδη από τον 1ο αιώνα μ.Χ. Ιουστίνος ονόμασε "προ Χριστού Χριστιανούς", ότι ήταν ομοφυλόφιλοι και σύναπταν ερωτικές σχέσεις μεταξύ τους! Και δυστυχώς, υπάρχουν και "καθηγητές" που αναπαράγουν τέτοια ψεύδη στους μαθητές τους.
    Η αιτία είναι ότι οι ξένοι συγγραφείς, αλλά και η αγραμματοσύνη των εγχώριων, δεν μπορούσαν να μεταφράσουν σωστά την λέξη "έρωτας". Οι αρχαίοι Έλληνες με την λέξη "έρωτας" εννοούν την πνευματική ηδονή, ότι ερωτεύονται, καθοδηγούν και διαπαιδαγωγούν, όχι την ομοφυλοφιλική-σαρκική. Δεν έλειπαν οι ακρότητες και τα αίσχη (δεν αγιοποιούμε την Αρχαία Ελλάδα), αλλά η ομοφυλοφιλία ήταν καταδικασμένη και νομικώς απαγορευμένη και οι ομοφυλόφιλοι αποκλεισμένοι από διοικητική, δικαστική, πολιτική ανέλιξη και από τα γυμναστήρια.
    Επίσης, η «Παιδεραστία» στην αρχαία Ελλάδα (βλέπε Πλάτωνος Συμπόσιον) ήταν η διαπαιδαγώγηση των παίδων, και όχι οι ομοφυλοφιλικές πρακτικές μαζί τους.

Τώρα την σκυτάλη παραδίδουμε στο blog "Karatheodoris":

    Είναι γνωστό ότι ο Σωκράτης και ο Πλάτωνας έχουν κατηγορηθεί από διάφορους "επιστήμονες" ως ομοφυλοφιλικό ζευγάρι, στην προσπάθεια που γίνεται να αμαυρώσουν την ελληνική φιλοσοφική σκέψη. Το blog "Karatheodoris" απαντά μέσω του ακαδημαϊκού Κων/νου Ι. Δεσποτόπουλου ο οποίος σε απάντησή του προς τον Θεοδωρόπουλο, ο οποίος υπονοεί κάτι παρόμοιο.

ΠροεπισκόπησηΣυγκεκριμένα γράφει ο Θεοδωρόπουλος: "Όσο για το σύνηθες πορτρέτο της Ξανθίππης δεν αποκλείεται διόλου να το χρωστάμε στην ομοφυλόφιλη αντιζηλία του Πλάτωνος".

Η απάντηση του Δεσποτόπουλου κατακεραυνώνει τον "αδιάβαστο" συγγραφέα: Πλάτων απερίφραστα καταδικάζει τη λεγόμενη σε νεωτερική γλώσσα "ομοφυλοφιλία". Ιδού η αυθεντική σχετικά με την έκφρασή του (Νόμοι 838e-839a): κατά φύσιν χρήσθαι τη της παιδογονίας συνουσία, του μεν άρρενος απεχομένους μη κτείνοντας τε εκ προνοίας το των ανθρώπων γένος, μηδ' εις πέτρας τε και λίθους σπείροντας...απεχομένους δε αρούρας θηλείας πάσης, εν η μη βούλοιο αν σοι φύεσθαι το σπαρέν". Και υπάρχουν στους Νόμους και άλλα χωρία με όμοιο ηθικό νόημα. Εξάλλου, και ο κορυφαίος Γερμανός φιλόσοφος Immanuel Kant εκφράζεται για τις ερωτικές σχέσεις ανδρών και γυναικών με την ίδιαν αυστηρότητα."

Καλό θα ήταν λοιπόν προτού κάποιος αναφερθεί προκλητικά εναντίον των Ελλήνων Φιλοσόφων, να έχει κάνει τον κόπο να διαβάσει τα έργα τους!

Ο ΝΟΜΟΣ ΠΟΥ ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΙ ΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΣΗΜΑΙΑ ΣΕ ΑΡΧΑΙΟΛΟΓΙΚΟΥΣ ΧΩΡΟΥΣ!


Αυτός ο νόμος (Ν. 1144/1981) ψηφίστηκε επί πρωθυπουργίας Γεωργίου Ράλλη, επί Νέας Δημοκρατίας δηλαδή και μετά ακολούθησαν δύο τροποποιήσεις: Ν. 1491/1984, επί Παπανδρέου και Ν. 2946/2001, επί Σημίτη, που εξυπηρετούσαν τα ίδια συμφέροντα με την απαγόρευση της σημαίας σε αρχαιολογικούς χώρους.
Τα διάφορα blogs και sites που δημοσίευσαν ότι απαγορεύεται η ανάρτηση της Ελληνικής Σημαίας στην Ακρόπολη, ούτε καν μπήκαν στον κόπο να ερευνήσουν τους Νόμους και τις ημερομηνίες, για να δουν ποιες κυβερνήσεις τους ψήφισαν.
Και κάποιοι οπαδοί-πρόβατα της ΝΔ, για να το παίξουν «πατριώτες» και να μη θίξουν το κόμμα τους, βασιζόμενοι στη χρονολογία 1981, ισχυρίζονται ότι ο Νόμος πρωτοψηφίστηκε από την κυβέρνηση της «Αλλαγής» του Ανδρέα Παπανδρέου! Γι” αυτό επιμένουμε, οπαδοί των κομμάτων, ότι θα πρέπει να διαμορφώνετε μόνοι σας τη γνώμη σας κι όχι να δέχεστε ό,τι σας ποτίζουν στο «μαντρί» τους!
Καταλάβατε πόσο εύκολα σας ελέγχουν;
Καταλάβατε πώς καμιά φορά αυτά που σας «περνούν» ως δεδομένα, μπορούν να αντιστραφούν;
Όταν λοιπόν διαβάζετε ειδήσεις, από blogs/sites, καλό είναι να ελέγχετε μόνοι σας αν αληθεύουν και να μη «πέφτετε» εύκολο θύμα της παραπληροφόρησης.
Εμείς διαβάζοντας αρχικά τα άρθρα που κυκλοφορούν στο διαδίκτυο, σκεφτήκαμε να ερευνήσουμε το θέμα για τους εξής λόγους:
– Οι εκλογές έγιναν στις 18 Οκτωβρίου 1981, προς το τέλος δηλαδή του έτους
– Δεν προλάβαιναν μέχρι τη σταθεροποίηση της Κυβέρνησης Παπανδρέου να ψηφίσουν το Νόμο
– Ο Γ. Ράλλης έγινε πρωθυπουργός το 1980 για ένα χρόνο
Δείτε παρακάτω το Νόμο 1144/1981 (μπορείτε να τον βρείτε στη σελίδα του Εθνικού Τυπογραφείου, πατώντας «Αναζητήσεις» και κατόπιν «Νόμοι και Διατάγματα», δηλαδή ΕΔΩ), με υπογραφές των Υπουργών της Νέας Δημοκρατίας, στη σελίδα 1030.

Ν-1144-1981 ο νόμος που απαγορεύει την Ελληνική Σημαία σε αρχαιολογικούς χώρους

Συμπέρασμα (επειδή το νόημα μετράει):
Αυτό το Νόμο τον δημιούργησαν τα δυο μεγάλα προδοτικά κόμματα, ΝΔ και ΠΑΣΟΚ από κοινού! Λόγω ξένων συμφερόντων, απαγόρευσαν την ανάρτηση της Ελληνικής Σημαίας στην ίδια μας την πατρίδα!
Ομάδα Έρευνας Δ & Ε

ΜΕΤΑ ΤΟΥΣ ΒΑΣΙΛΕΙΣ ΟΙ ΨΕΥΤΕΣ

Γράφει ο κ. Αντώνης Ξανθόπουλος.

Οι 6 Ορθόδοξοι Έλληνες ΒασιλείςΈνα ακόμα τέχνασμα των πολιτικάντηδων που κυβέρνησαν κατά καιρούς την Ελλάδα ήταν η επιμελέστατη φροντίδα τους να διαγράψουν ή στην καλύτερη περίπτωση, να παραποιήσουν την ίδια την Ελληνική Ιστορία, έτσι ώστε οι νεώτεροι να μη γνωρίζουν και συνεπώς να μη διαφωνούν και κυρίως να μη σκέπτονται !!! Ετσι απεκρύβη ότι ο στρατηλάτης βασιλιάς Κωνσταντίνος Α΄ ήταν ο αυξητής της Ελλάδας, ο νικητής και απελευθερωτής των Ιωαννίνων και της Θεσσαλονίκης από τους Τούρκους, διεγράφη ότι ο βασιλιάς Γεώργιος Β’ είπε ΟΧΙ στον Ιταλικό φασισμό και ότι πολέμησε τις δυνάμεις του άξονα στην Βόρεια Αφρική, απαλείφθηκε επίσης το τεράστιο φιλανθρωπικό και πολιτιστικό έργο των Ελληνίδων βασιλισσών, της Όλγας, της Σοφίας και της Φρειδερίκης και φυσικά κανείς νεώτερος δεν γνωρίζει σήμερα τίποτε για την περίοδο ανάπτυξης, προόδου και σταθερότητας, που η Ελλάδα γνώρισε κατά την βασιλεία του βασιλιά Παύλου Α΄ !!! Αντίθετα όλοι οι νεώτεροι Έλληνες γνωρίζουν πολύ καλά τα πάντα για τις ερωμένες των πρωθυπουργών, τις απάτες των υπουργών και τις ρεμούλες των κομμάτων και μάλιστα τα πληρώνουν όλα αυτά με απάθεια σήμερα από την τσέπη τους και πάντοτε ναρκωμένοι από την κομματική προπαγάνδα που τους ταΐζουν καθημερινά οι κάθε λογής δημοσιοκάφροι των εξαγορασμένων Ελληνικών ΜΜΕ.
Το αποτέλεσμα είναι γνωστό σε όλους: Ανυπαρξία κουλτούρας, προοπτικής, ελπίδας, δημοκρατίας. Παντού διαφθορά, ψέμα, ανέχεια, απάτη! Οι νεόπτωχοι έχουν διαδεχθεί τους νεόπλουτους και το βλαχομπαρόκ αποτελεί την πλαστική κορώνα της ψευδοκουλτούρας που βασιλεύει παντού. Θεσμοί όπως η οικογένεια και η θρησκεία, που κράτησαν το Ελληνικό Έθνος ζωντανό για εκατοντάδες χρόνια, έχουν βληθεί με τον χειρότερο τρόπο !!! Τι άλλο πιά να περιμένει ο Ελληνικός Λαός παρά μόνο το φυσικό του τέλος για το οποίο θα είναι αναντίρρητα συνυπεύθυνος !!!

Υπάρχει όμως διέξοδος; 
Αν περιμένει κι άλλο ο λαός δεν θα υπάρξει διέξοδος, ούτε καν μια μικρή χαραμάδα για να περάσει το έστω και λιγοστό φώς της ελπίδας !
Μόνο αν αποφασίσει να κλείσει τις τηλεοράσεις, να αναζητήσει την αλήθεια, να πάρει την κατάσταση στα δικά του χέρια και να αποκαταστήσει την δικαιοσύνη, την δημοκρατία και το πολίτευμα. Μόνο αν κλείσει τα αυτιά του στα μεγάφωνα των πολιτικάντηδων, από όποια κατεύθυνση κι αν αυτά φωνάζουν δεξιά ή αριστερά !
Μόνο αν Ελληνικός Λαός πιστέψει ότι ο ίδιος και μόνον ο ίδιος έχει και την δύναμη και την θέληση, κυρίως την θέληση, τότε θα βγεί από τον βούρκο που βρίσκεται σήμερα και θα περπατήσει στον δρόμο της προόδου και κυρίως στον δρόμο της αξιοπρέπειας !!!

ΓΕΡΜΑΝΟΦΙΛΟΣ Ο ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ;;;

Γράφει ο κ. Κωνσταντίνος Λαμπρόπουλος στην εφημερίδα "Πελοπόννησος".

Ο ΚΑΪΖΕΡ KAI O... «BLOEDE»!
Ο βασιλιάς Κωνσταντίνος, κινούμενος πάντοτε στο γράμμα των συνταγματικών του αρμοδιοτήτων, έστειλε την ακόλουθη απάντηση (στο περιθώριο του τηλεγραφήματος, μάλιστα, ο Κάιζερ Γουλιέλμος Β΄ σημείωσε οργισμένος την λέξη «bloede», δηλαδή «ηλίθιος») στο μήνυμα του Γερμανού αυτοκράτορα για προσχώρηση της Ελλάδας στην Τριπλή Συμμαχία (Triple Entente): «Τα συμφέροντα της Ελλάδος υπαγορεύουν απόλυτον ουδετερότητα και διατήρησιν του σημερινού Βαλκανικού καθεστώτος. Αν εγκαταλείψωμεν την στάσιν αυτήν, η Βουλγαρία θα μεγαλυνθή και θα αποβή τεράστιος κίνδυνος δι΄ ημάς. Δεν έχω ουδεμίαν εγγύησιν ότι δεν θα συμβή αυτό. Αι διαπιστώσεις αυταί μας αναγκάζουν εις ουδετερότητα…».

Η ΟΥΔΕΤΕΡΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ
Οπως διαπιστώνει κανείς από το πιο πάνω τηλεγράφημα του Κωνσταντίνου στον γυναικαδερφό του, τον Κάιζερ (ο βασιλιάς της Ελλάδας είχε παντρευτεί από το 1889 την αδερφή του Γουλιέλμου, Σοφία της Πρωσίας), η ελληνική ηγεσία ήταν αποφασισμένη να τηρήσει την στάση της ουδετερότητας και δεν θα ρίσκαρε να μπει, χωρίς εδαφικές ή άλλες εγγυήσεις, σε έναν πόλεμο-σφαγείο. Στα χρόνια του Εθνικού Διχασμού, αλλά και ακόμη και στις ημέρες μας, λησμονιέται αυτή η έντιμη και πατριωτική στάση του βασιλιά Κωνσταντίνου, καθώς επικράτησαν ακραίες και μη αντικειμενικές θέσεις, προϊόν προφανώς του φανατισμού που επικράτησε κατά την παρέμβαση της Αντάντ στα εσωτερικά πράγματα της χώρας μας (1915-1922).

«ΕΛΛΗΝΑΣ ΚΑΙ ΜΟΝΟ ΕΛΛΗΝΑΣ»
Τον θαυμασμό του για την στάση που κράτησε τότε ο βασιλιάς Κωνσταντίνος αποτύπωσε σε επιστολή του προς τον Γάλλο πρωθυπουργό Ραϊμόν Πουανκαρέ ο ίδιος ο Ελευθέριος Βενιζέλος, όσο απίστευτο και αν φαίνεται! Τα λόγια του Κρητικού πρωθυπουργού, σύμφωνα με τα «Απομνημονεύματα» («Souvenirs») του Γάλλου πολιτικού είχαν ως εξής: «Μπορώ να σας διαβεβαιώσω ότι ο Κωνσταντίνος κάθε άλλο παρά εχθρικά αισθήματα τρέφει προς την Γαλλία και πως δεν είναι Γερμανόφιλος. Είναι Έλληνας και μόνο Έλληνας και σε καμία περίπτωση δεν θα ερχόταν σε σύγκρουση με το εθνικό μας συναίσθημα».
Διαπιστώνουμε, λοιπόν, ότι ο Ελευθέριος Βενιζέλος του 1914 είναι εντελώς διαφορετικός από τον Ελευθέριο Βενιζέλο του 1915, όταν κάλεσε τις συμμαχικές δυνάμεις της Αντάντ στην Θεσσαλονίκη, χωρίς έγκριση από Βασιλιά και Βουλή, παραβαίνοντας έτσι την επίσημη Ελληνική ουδετερότητα…

«ΠΟΛΛΑΙ ΑΙ ΘΛΙΨΕΙΣ ΤΩΝ ΔΙΚΑΙΩΝ»

    Γράφει ένας από τους διαχειριστές του "Δημοκρατικού Εθνικού Ρεύματος".

    «Κύριε, γιατί για τους ασεβείς όλα πάνε καλά; Γιατί ευημερούν όλοι εκείνοι που τα πάντα απορρίπτουν;» Αυτό το πικρό αλλά και φιλικό παράπονο εξέφρασε στον Κύριο ο Προφήτης Ιερεμίας. Κι αυτό το παράπονο είναι περισσότερο έντονο στις μέρες μας εποχή κατά την οποία υποβαθμίζονται οι αξίες της ζωής. Η αρετή χλευάζεται και η κακία χειροκροτείται. Η ευσέβεια περιφρονείται και η ασέβεια προκαλεί τον θαυμασμό. Η πίστη στον Θεό θεωρείται οπισθοδρόμηση και η απιστία προοδευτικότητα. Η αλήθεια δεν γίνεται αποδεκτή, ενώ το ψέμα βασιλεύει. Η αγάπη προκαλεί τα ειρωνικά σχόλια ενώ το μίσος θεωρείται ως δύναμη και υπεροχή.
    Αυτό το παράπονο εκφράζει ο ενάρετος και δίκαιος άνθρωπος καθώς διαπιστώνει την τραγική συμπεριφορά των ασεβών και αμαρτωλών ανθρώπων, έναντι των πτωχών και των εναρέτων, των οποίων η ζωή είναι γεμάτη από δοκιμασίες, θλίψεις και στενοχώριες. Βλέπουν τους πλουσίους να κατασπαταλούν την περιουσία τους, να διασκεδάζουν ασύδοτα κατά τρόπο προκλητικό και βάναυσο, να φορούν πολυτελή ρούχα, να μην έχουν ασθένειες, τα παιδιά τους να ανελίσσονται οικονομικά, κοινωνικά και πολιτικά ενώ αυτοί δεν έχουν τον επιούσιον άρτον, είναι ξυπόλυτοι και αδύναμοι.
    Ο Μέγας Βασίλειος σημειώνει και συμβουλεύει: «Ολόκληρη η ζωή του δικαίου ανθρώπου είναι γεμάτη θλίψεις... Γι’ αυτό ο Απόστολος Παύλος λέει: Πιεζόμαστε με κάθε τρόπο, θλιβόμαστε παντού και πάντοτε, σε κάθε περίσταση (Β’ Κορ. 4, 8). Ο ίδιος Απόστολος λέει ότι πρέπει να υποστούμε πολλές θλίψεις για να εισέλθουμε στη Βασιλεία του Θεού (Πράξ. 14, 22). Το βέβαιο είναι πως ο Θεός σώζει τους αγίους Του από τη θλίψη. Τους σώζει όχι αφήνοντάς τους χωρίς δοκιμασίες, αλλά με το να τους χαρίζει υπομονή. Διότι εάν η θλίψη παράγει σαν τέλειο έργο της την υπομονή και η υπομονή παράγει σαν καρπό τη δοκιμασμένη και τέλεια αρετή (Ρωμ. 5, 3-4), εκείνος που αφαιρεί τη θλίψη, στερεί τον εαυτό του από τη δοκιμασία. Όπως λοιπόν κανείς αγωνιστής δεν στεφανώνεται χωρίς να υπάρχει ανταγωνιστής, έτσι και κανείς δεν μπορεί να αποδειχθεί δόκιμος, κανείς δεν μπορεί να κριθεί ικανός, άξιος, δοκιμασμένος, παρά μόνο με τις θλίψεις».
    Έχοντας όλα αυτά υπ΄ όψιν του ο πιστός Ορθόδοξος Χριστιανός, έχει χρέος να στέκεται όρθιος, να δέχεται όλους τους πειρασμούς και τις προκλήσεις με θάρρος και γενναιότητα και προ παντός χωρίς γογγυσμό και παράπονο. Εμείς γνωρίζουμε πως οι θλίψεις είναι το πανεπιστήμιο της καρδιάς, είναι το καμίνι που καθαρίζει και αγιάζει την καρδιά του ανθρώπου. Μέσα από την θλίψη, είπε ο Κύριος, θα βγάλουμε την χαρά και πως ακόμη, στην Βασιλεία των Ουρανών θα περάσουμε περπατώντας στην κοιλάδα του κλαυθμώνος. Ο Κύριος μας είπε πως δια πολλών θλίψεων θα εισέλθουμε στην Βασιλεία των ουρανών.
    Όποιος δεν γνώρισε την θλίψη, δεν γνώρισε το χάδι της αγάπης του Θεού. Όποιος δεν γνώρισε την δοκιμασία, όποιος δεν δοκίμασε τον πόνο αυτός και δεν ένιωσε την παρουσία του Θεού στην ζωή του.

    «ΟΥΤΕ ΜΙΑ ΚΟΥΤΑΛΙΑ ΝΕΡΟ ΑΠΟ ΤΟ ΑΙΓΑΙΟ ΣΤΟΥΣ ΒΟΥΛΓΑΡΟΥΣ»

    Γράφει ο κ. Κωνσταντίνος Λαμπρόπουλος.

    Μετά την κατάληψη των στενών της Κρέσνας και την κατάληψη του Νευροκοπίου, όταν άνοιξε ο δρόμος του ελληνικού στρατού προς την Βουλγαρία, ο βασιλιάς Κωνσταντίνος ΙΒ΄ φώναξε όλο χαρά:
    - «Ούτε μια κουταλιά νερό δεν δίνω από το Αιγαίο στους Βούλγαρους».

    Το άγαλμα του Βασιλέως Κωνσταντίνου ΙΒ΄ στο Πεδίον του Άρεως, Αθήναι

    Ο ΚΑΦΕΣ ΤΟΥ ΒΑΣΙΛΙΑ...

    Γράφει ο κ. Κωνσταντίνος Λαμπρόπουλος.

    Κάποτε ο βασιλιάς Κωνσταντίνος ΙΒ΄ κάνοντας περιήγηση μόνος του στην κατασκήνωση του στρατού μας στο μέτωπο, προκειμένου να δώσει θάρρος στους Έλληνες στρατιώτες, βρήκε μια παρέα οπλιτών να έχει καταπιαστεί με το ψήσιμο καφέ (χρησιμεύει στην διάρκεια εκστρατειών ως αντίδοτο κατά της δίψας). Οι στρατιώτες αμέσως σηκώθηκαν όρθιοι για να χαιρετίσουν τον Στρατηλάτη τους. Και αυτός αφελέστατα χαμογελώντας (το χαμόγελο της στρατιωτικής αδελφοσύνης) τους είπε:
    - «Και δεν προσφέρετε και σε μένα λίγο καφέ βρε παιδιά;».
    Οι στρατιώτες αλληλοκοιτάχθηκαν θορυβημένοι και ένας από αυτούς έσπευσε να δικαιολογηθεί:
    - «Μεγαλειότατε, σας τον προσφέρουμε όλον, αλλά δυστυχώς δεν έχουμε ούτε καλό καφέ, ούτε το δοχείο που χρειάζεται για να φτιαχτεί».
    - «Βάλτε τότε σε μια καραβάνα λίγο μαυροζούμι, να πιώ μαζί σας».
    Πώς να μην είναι περήφανοι μετά οι Έλληνες στρατιώτες για τον «Βασιλιά-κουμπάρο» τους;

    ΠΩΣ Η CIA ΕΚΑΝΕ ΤΟΝ ΚΑΡΑΜΑΝΛΗ ΠΡΩΘΥΠΟΥΡΓΟ

    Την ιστορία την γράφουν πάντα οι νικητές και συνήθως αποδίδουν στον εαυτό τους,τους πιο βαρύγδουπους τίτλους, για να μπορούν να της ταιριάζουν. Σωτήρες, πατριώτες, ηθικοί και τις περισσότερες φορές ήρωες με αυταπάρνηση. Αρκούν όμως μερικά χαρτιά,για να αποδειχθεί πως η ιστορία δεν ήταν παρά φωνή πάνω από τα συντρίμια, που δεν είχε αντίλογο.
    Η περίπτωση του Κωνσταντίνου Καραμανλή, που η νίκη τον καθιέρωσε ως Εθνάρχη της Ελλάδας, είναι το άβατο της νεοελληνικής ιστορίας. Η 12τομη βιογραφία του, είναι γεμάτη από «έργα και επιτεύγματα». Τον πραγματικό Καραμανλή όμως, δεν αποδίδουν ούτε οι βιογράφοι του Ινστιτούτου Καραμανλής, ούτε τα εικονίσματα που έφτιαξαν όσοι επέλεγαν να γεμίζουν με πίστη όσα αμφισβητούσε η λογική. Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, δεν ήταν ο φιλόδοξος επαρχιώτης που κατάφερε με πείσμα, να γίνει πρωθυπουργός. Ήταν το αποτέλεσμα της παρασκηνιακής δράσης μυστικών υπηρεσιών δράσης μυστικών υπηρεσιών και εξωτερικών παραγόντων. Η CIA ήταν ίσως ο κυριότερος από αυτούς.

    Γράφει ο Κώστας Βαξεβάνης.

    Στη βιογραφία του Άλεν Ντιούλς, του πιο σκληρού και αδίστακτου αρχηγού της CIA, την εποχή του Ψυχρού Πολέμου, υπάρχουν πολλά ιστορικά γεγονότα τα οποία φωτίζονται από μια άλλη σκοπιά. Η βιογραφία έχει γραφτεί από την ίδια τη CIA, και αποτελεί ένα είδος ευαγγελίου για τους πράκτορες και τους θιασώτες της ατλαντικής αντίληψης, οι οποίοι θεωρούν πως αυτός ο τύπος, που έβαψε τα χέρια του με το αίμα χιλιάδων ανθρώπων, ήταν απλώς ένας ιεροκήρυκας της ελευθερίας. Στη βιογραφία του, πέρα από τα στοιχεία για την οξυδέρκεια και την αυταπάρνησή του,υπάρχουν και οι επιχειρήσεις τις οποίες σχεδίασε σε ολόκληρο τον πλανήτη. Πρόκειται για τις λεγόμενες «καλυμμένες επιχειρήσεις», μέσα από τις οποίες οι ΗΠΑ ανέβαζαν και κατέβαζαν κυβερνήσεις σε ολόκληρο τον κόσμο, δημιουργώντας οι ίδιες τις κατάλληλες συνθήκες. Σε αυτή λοιπόν τη βιογραφία, ως ένας από τους σταθμούς της καριέρας του Ντιούλς αναφέρεται και η τοποθέτηση του Κωνσταντίνου Καραμανλή για πρώτη φορά στη θέση του πρωθυπουργού της Ελλάδας, στις 5 Οκτωβρίου του 1955. Γιατί όμως η τοποθέτηση του Καραμανλή, τον οποίο είχαν συνδέσει με τις ραδιουργίες του παλατιού και της Φρειδερίκης, να αποτελεί κάτι για το οποίο επαίρεται ο πιο σημαντικός αρχηγός της CIA; Αυτό είναι κάτι στο οποίο δεν απαντούν οι βιογράφοι, ούτε του Ντιούλς, αλλά πολύ περισσότερο, ούτε του Καραμανλή.
    Στις 21 Δεκεμβρίου 1958, η εφημερίδα «Νεολόγος Πατρών» έχει ένα πρωτοσέλιδο, το οποίο έμελλε να ταράξει γιακαιρό την πολιτική ζωή της Ελλάδας. Ο κεντρικός τίτλος είναι «Πώς ανήλθε ο Καραμανλής εις την Εξουσίαν». Η εφημερίδα αποδίδει στον Κωνσταντίνο Καραμανλή ενδοτικότητα στο θέμα του Κυπριακού, κατηγορώντας τον πως, σε συμφωνία με τον αγγλικό και τον αμερικανικό παράγοντα, έγινε πρωθυπουργός με αντάλλαγμα το Κυπριακό. Το πιο σημαντικό είναι πως η εφημερίδα δημοσιεύει επιστολή του πρώην βουλευτή Παναγιώτη Σωτηρόπουλου, ο οποίος υπήρξε διευθυντής του πολιτικού γραφείου του Παναγιώτη Πιπινέλη, στενού συνεργάτη του Καραμανλή. Ο Σωτηρόπουλος στην επιστολή του γράφει πως ο Καραμανλής έδωσε στον Πιπινέλη ένα μνημόνιο, στο οποίο περιέγραφε τις θέσεις του για το Κυπριακό. Ο Πιπινέλης το έδωσε με τη σειρά του για να δακτυλογραφηθεί και να μεταφραστεί στα αγγλικά. Το μνημόνιο αυτό ήταν οι «εξετάσεις» του Καραμανλή προκειμένου να πάρει το χρίσμα του πρωθυπουργού. Και όλα αυτά πριν πεθάνει ο πρωθυπουργός της χώρας, στρατηγός Αλέξανδρος Παπάγος.Γράφει στην επιστολή-βόμβα ο Σωτηρόπουλος: «Ο κ. Καραμανλής, πολύ προ του θανάτου του στρατάρχου Παπάγου, αφ” ής, ως γνωστόν, να εξασφαλίση δι” αυτών, επί πλέον άλλων, και της υποστήριξης των Αμερικανών. Εκτός των άλλων επαφών, είχε από του Αυγούστου-Σεπτεμβρίου 1955 και εν συνεχεία μετά του κ. Πιπινέλη τοσαύτας μεθ” ου συνεργαζόμην, εκδίδων τα «πολιτικά Φύλλα». Ασθενούντος του στρατάρχου Παπάγου και μετά την επιστροφήν εκ Κέρκυρος εις Αθήνας της Αυτού Μεγαλειότητος του Βασιλέως Παύλου, κατά τον μήνα Σεπτέμβριον του 1955, μετά συνεργασίαν μετά του κ. Καραμανλή, ο κ. Πιπινέλης, επιστρέψας εις το γραφείον του, μου έδωσε να αναγνώσω σημείωμα γραμμένο επί φύλλου χάρτου φέροντος έντυπον επικεφαλίδα «Υπουργείον Δημοσίων Έργων» και εις το οποίο αναφέροντο, κατεταγμέναι κατά παραγράφους, σκέψεις-προτάσεις επί της πολιτικής, η οποία θα ηκολουθείτο εν περιπτώσει σχηματισμού Κυβερνήσεως. Το σημείωμα αυτό, όπως μου είπε ο κ. Πιπινέλης, είχε συνταχθή εν συνεραγσία μετά του κ. Καραμανλή (υπουργού τότε των Δημοσίων Έργων) και αι διορθώσεις τας οποίες έφερεν ήσαν ιδιόχειρα του κ. Καραμανλή. Μεταξύ των σκέψεων προτάσεων εις 6 ή 7 κατά τον αριθμόν παραγράφους, ως ενθυμούμαι, υπήρχε και μία, η οποία αναφέρετο εις την καταπολέμησιν του κομμουνισμού και ετέρα διλαμβάνουσα ότι ΕΠΙ ΤΟΥ ΚΥΠΡΙΑΚΟΥ ΘΑ ΚΑΤΕΒΑΛΕΤΟ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΑ ΕΞΟΥΔΕΤΕΡΩΣΕΩΣ ΤΩΝ ΑΝΤΙΔΡΑΣΕΩΝ ΤΗΣ ΚΟΙΝΗΣ ΓΝΩΜΗΣ ΠΡΟΣ ΣΥΜΒΙΒΑΣΤΙΚΗΝ ΕΠΙΛΥΣΙΝ ΤΟΥΤΟΥ. Αι άλλαι παράγραφοι ανεδέροντο εις εσωτερικά οικονομικά και διοικητικά θέματα. Επρόσεξα και ενθυμούμαι τούτο, διότι εκ της Ελληνικής εις την οποίαν ήτο συντεταγμένο, ο κ. Πιπινέλης το μετέφρασεν εις την Αγγλικήν και το έδωσεν εις την δακτυλογράφο να αντιγράψει εις 3 αντίτυπα το αγγλικόν και άλλα 3 το ελληνικόν κείμενο. Με παρακάλεσε δε να επιβλέψω να κλειδώση την θύρα του γραφείου της η δακτυλογράφος και να μην κρατήσει τυχόν αντίγραφα. Καλέσας τον υπάλληλον του γραφείου του, έδωσε τον φάκελον με την εντολήν να τον παραδώσει ιδιοχείρως εις τον κ. Καραμανλήν.»
    Η κυβέρνηση Καραμανλή αντέδρασε στις κατηγορίες Σωτηρόπουλου και διέψευσε πως ο Καραμανλής σχεδίαζε με ξένες δυνάμεις να αναλάβει την πρωθυπουργία πριν ακόμη πεθάνει ο πρωθυπουργός Παπάγος. Ο Σωτηρόπουλος, μέσα από μία επιθετική επικοινωνιακή πολιτική της εποχής, σχεδόν χαρακτηρίστηκε τρελός και ανθέλληνας, απέναντι σε έναν ελπιδοφόρο πολιτικό όπως ο Καραμανλής.

    Σχεδιασμοί με τη CIA
    Στις 4 Οκτωβρίου 1955, ο στρατάρχης Αλέξανδρος Παπάγος, πρωθυπουργός και ηγέτης του «Λαϊκού Συναγερμού», του κόμματος της ελληνικής δεξιάς, πεθαίνει μετά από πολύμηνη ασθένεια. Ο βασιλιάς Παύλος καλεί τον Στέφανο Στεφανόπουλο, τον αντιπρόεδρο της κυβέρνησης και υποψήφιο πρωθυπουργό, και του ανακοινώνει πως σε τρεις μέρες η Κοινοβουλευτική Ομάδα του κόμματος θα εκλέξει τον νέο πρωθυπουργό. Την άλλη μέρα, όμως, ο νεαρός υπουργός Δημοσίων Έργων Κωνσταντίνος Καραμανλής παίρνει από τον βασιλιά εντολή σχηματισμού κυβέρνησης, παρακάμπτοντας τις δυο μεγάλες μορφές του κόμματος και αντιπροέδρους της κυβέρνησης: Τον Παναγιώτη Κανελλόπουλο και τον Στέφανο Στεφανόπουλο.
    Στις 5 Οκτωβρίου ο Καραμανλής ορκίζεται πρωθυπουργός. Η πρωτοφανής πολιτική ανατροπή χαρακτηρίζεται από τα πολιτικά κόμματα της εποχής ως παρέμβαση του παλατιού υπέρ του εκλεκτού της Φρειδερίκης. Ως σήμερα αυτή η «ιστορική» αντίληψη είναι κυρίαρχη. Τα αρχεία όμως της CIA αποδεικνύουν πλέον πως ο Καραμανλής αναρριχήθηκε στην πρωθυπουργία μετά από σημαντικές διαβουλεύσεις με τους Αμερικανούς, οι οποίοι διαπραγματεύονταν μαζί του για το αν ήθελε να συμμετέχει σε μεταβατική κυβέρνηση ή να γίνει πρωθυπουργός, και κατέληξαν σε αυτόν, παίρνοντας μάλιστα διαβεβαιώσεις για θάψιμο του βασικού εθνικού προβλήματος της εποχής: Του Κυπριακού. Το 1955 στην Κύπρο έμπαινε ανοιχτά το θέμα της αυτοδιάθεσης και της απαλλαγής από τη βρετανική κατοχή. Ο Παπάγος θεωρούσε πως είναι αναγκαία η προσφυγή στον ΟΗΕ για την αντιμετώπιση του προβλήματος της Κύπρου ως προβλήματος αυτοδιάθεσης μέσα στα διεθνή πλαίσια. Αυτό ήταν κάτι που δεν επιθυμούσαν οι Βρετανοί. Δεν ήθελαν να χάσουν την Κύπρο, με την οποία έλεγχαν τη Μέση Ανατολή. Οι ΗΠΑ, αποδεχόμενες τη θέση της Βρετανίας, προσπαθούσαν να εμποδίσουν την εγγραφή του Κυπριακού στον ΟΗΕ. Ο Παπάγος ήταν κατάκοιτος όταν ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης Στ. Στεφανόπουλος διαμήνυσε στους Αμερικανούς πως η μη εγγραφή του Κυπριακού στον ΟΗΕ θα δημιουργούσε προβλήματα στην κοινή γνώμη στην Ελλάδα και προβλήματα στη Συμμαχία. Απείλησε μάλιστα τον βασιλιά Παύλο με παραίτηση. Οι ΗΠΑ έβαλαν τον Στεφανόπουλο στη μαύρη λίστα και ξεκίνησαν την αναζήτηση προσώπου που, ως διάδοχος του Παπάγου, θα ακολουθούσε τον δικό τους σχεδιασμό για το Κυπριακό.
    Μεθοδεύτηκε μάλιστα η τριμερής συνάντηση στο Λονδίνο με τη συμμετοχή της Τουρκίας. Η ελληνική πλευρά αντέδρασε στη συμμετοχή της Τουρκίας σε συνάντηση για το κυπριακό, αφού εκείνη την εποχή η Τουρκία, με μια μικρή τυορκοκυπριακή κοινότητα στο νησί, δεν είχε ρόλο. Οι ΗΠΑ θεωρούσαν πως έπρεπε να σχηματιστιεί μια μεταβατική κυβέρνηση στην Ελλάδα, ώστε να αποφευχθεί το ενδεχόμενο, μετά τον θάνατο του Παπάγου ή εξαιτίας των εξελίξεων για το Κυπριακό, να ανέβει η ελληνική αριστερά. Τα αρχεία της CIA είναι γεμάτα με αναφορές των στελεχών της στην Αθήνα, που αναφέρονται σε συναντήσεις τους με τον Καραμανλή και τον από κοινού σχεδιασμό για την ανάληψη της εξουσίας. Σε ένα από τα τηλεγραφήματα η πρεσβεία στην Αθήνα ενημερώνει για τη συνάντηση με τον Καραμανλή και περιγράφει τι είναι αυτό που ζητά: «Συμφωνώ πως ιδανικά θα ήταν η καλύτερη λύση εάν ο Καραμανλής συνέχιζε να υπηρετεί σε μια μεταβατική κυβέρνηση. Ωστόσο ο Καραμανλής αντιτίθεται σε ένα τέτοιο ενδεχόμενο, επειδή στην ουσία θεωρεί πως αυτό θα τον εμποδίσει να γίνει πρωθυπουργός, και πρέπει να λάβουμε υπόψη πολύ σοβαρά αυτή την εκτίμησή του». Ο Έλληνας υπουργός μεταφέρει τις φιλοδοξίες του στην αμερικανική πρεσβεία και από κοινού σχεδιάζει το πολιτικό του μέλλον. Απ” ό,τι φαίνεται από τις αναφορές της πρεσβείας προς την Ουάσιγκτον αλλά και του σταθμάρχη της CIA Άλφρεντ Άλμερ, ο Καραμανλής διατηρεί προσωπική σχέση μαζί τους και οι Αμερικανοί πιέζουν ακόμη και το παλάτι με το όνομα «Καραμανλής». Ο ρόλος των μυστικών υπηρεσιών σε όσα διαδραματίζονται τον Σεπτέμβριο του 1955 σε Ελλάδα, Κύπρο και Τουρκία είναι, όπως αποδεικνύεται, καθοριστικός.
    Στις 6 Σεπτεμβρίου μια βόμβα εκρήγνυται στο σπίτι του Κεμάλ Ατατούρκ στη Θεσσαλονίκη. Σήμερα είναι γνωστό πως ο δράστης ήταν στέλεχος των μυστικών υπηρεσιών της Τουρκίας. Ως απάντηση στην Κωνσταντινούπολη ξεκινά πογκρόμ κατά της ελληνικής μειονότητας. Παρότι στην Κύπρο δεν υπάρχει καμία αντιπαλότητα μεταξύ Τουρκοκύπριων και Ελληνοκύπριων, οι ορδές στην Κωνσταντινούπολη υποστηρίζουν πως απαντούν στις σφαγές των Τουρκοκύπριων στην Κύπρο. Έτσι η Τουρκία, όπως ακριβώς ήθελαν ΗΠΑ και Βρετανία, καθίσταται παράγοντας του Κυπριακού. Ο Στεφανόπουλος επιμένει στη διεθνοποίηση του θέματος μέσω του ΟΗΕ, αλλά οι Αμερικανοί επιδιώκουν άλλη «λύση» και σίγουρα άλλου είδους πρωθυπουργό. Στις 22 Σεπτεμβρίου ο αρχηγός της CIA Άλεν Ντιούλς στέλνει στον υπουργό Εξωτερικών και αδελφό του, Φόστερ Ντιούλς, ένα άκρως απόρρητο υπόμνημα με πληροφορίες από συναντήσεις αμερικανών πρακτόρων στην Ελλάδα, με τον Παύλο, τη Φρειδερίκη και τον υπουργό Δημοσίων Έργων Καραμανλή. Πιθανός αποστολέας των πληροφοριών του υπομνήματος είναι ο σταθμάρχης της CIA στην Αθήνα Άλφρεντ Άλμερ. Σε αυτό το υπόμνημα, που δεν διανέμεται στην υπηρεσία αλλά έχει ειδικό χειρισμό, ο Καραμανλής συνομιλεί μαζί τους ως ο «πρωθυπουργός» που υπόσχεται να βάλει το Κυπριακό στο ράφι και μάλιστα «με τιμή», δηλαδή χωρίς να βλάψει την εικόνα του ώστε να μπορεί να εστιάσει σε εγχώρια οικονομικά προβλήματα. Η ανάγνωση όλου του εγγράφου έχει σημασία για να καταλάβει κάποιος όχι μόνο τη σχέση του Καραμανλή με τις υπηρεσίες των ΗΠΑ, αλλά και εκείνη του παλατιού.

    Κυπριακό στο ράφι
    Η έκθεση του διοικητή της CIA για τις υποσχέσεις Καραμανλή και την προώθησή του στην πρωθυπουργία: Ο Παπάγος ζει ακόμη, οι δύο διάδοχοί του Στεφανόπουλος και Κανελλόπουλος διεκδικούν με την πολιτική τους πορεία την πρωθυπουργία. αλλά οι Αμερικανοί έχουν προκρίνει τον Καραμανλή. Η φράση θα βάλει το Κυπριακό στο ράφι shelving) και μάλιστα με την ειρωνική προσθήκη «με τιμή» (σε εισαγωγικά), ικανοποιώντας δηλαδή ταυτόχρονα το εθνικό αίσθημα. Μερικά χρόνια αργότερα ο Καραμανλής θα υπογράψει τις συνθήκες της Ζυρίχης και του Λονδίνου, που είχαν χαρακτηριστεί από τον κυπριακό ελληνισμό και την ελλαδική αντιπολίτευση ως προδοτικές. Χρόνια αργότερα ο Παναγιώτης Κανελλόπουλος, ο επικρατέστερος για την πρωθυπουργία, ο οποίος έχασε από τις μηχανορραφίες της CIA, δήλωσε:
    «Δεν επεχειρήθη από την ημέραν του Χαρ. Τρικούπη νόθευσις του δημοκρατικού μας πολιτεύματος, οία η σημειούμενη, διαρκώς επιδεινούμενη από του Οκτωβρίου του 1955. Παρεβιάσθησαν αυταί αύται αι ηθικαί προϋποθέσεις της λειτουργίας του… Δυστυχώς από του Οκτωβρίου του 1955 επεκράτησαν οι σκοτεινοί θάλαμοι των παρασκηνίων…». Ο τρόπος που οι ΗΠΑ χειρίζονταν τους πολιτικούς και έπαιρναν τις αποφάσεις φαίνονται και από ένα άλλο τηλεγράφημα, της 29ης Σεπτεμβρίου. Σε αυτό το τηλεγράφημα παίρνουν την απόφαση να τελειώνουν με τον Παπάγο, προχωρώντας στη διάδοχη κατάσταση (Καραμανλής), αλλά αυτός πεθαίνει.Ο Άλμερ, ο Νιάρχος και ο Ωνάσης
    Ο σταθμάρχης της CIA Άλφρεντ Άλμερ, προσωπικός φίλος του Καραμανλή, διατηρούσε πολύ καλές σχέσεις με τον διευθυντή της CIA Άλεν Ντιούλς. Ο Ντιούλς συνήθιζε να βλέπει την Ελλάδα και την Ευρώπη ως ένα πεδίο καλυμμένων επιχειρήσεων. Δεν έδειχνε κανένα δισταγμό στο να παρέμβει. Το δίκτυο που έστησε ο Ντιούλς με τον ελληνοαμερικανό πράκτορα Καραμεσίνη και τον Άλμερ έπαιξε τα επόμενα χρόνια καθοριστικό ρόλο στη διαμόρφωση των πολιτικών πραγμάτων στην Ελλάδα. Στη μέση του τριγώνου υπήρχε ο ελληνοαμερικανός Τόμας Πάππας, ο οποίος έως τηδεκαετία του ’70 αναλάμβανε δουλειές της CIA εμφανιζόμενος ως ένας λομπίστας επιχειρηματίας. Ο Άλμερ ήταν αυτός που είχε αναλάβει την επικράτηση και την αποδοχή του Καραμανλή στον χώρο του κόμματός του, στο οποίο ήταν ουσιαστικά νεοσός. Η επιχείρηση του Άλμερ προέβλεπε τη χρησιμοποίηση τμήματος του εφοπλιστικού κεφαλαίου στην Ελλάδα για την αποδοχή του Καραμανλή στο κόμμα του. Είναι εντυπωσιακό πως 82 βουλευτές του «Συναγερμού», οι οποίοι είχαν υπογράψει υπόμνημα υποστήριξης του Στεφανόπουλου για την πρωθυπουργία, απέσυραν τελικά τη διαμαρτυρία τους. Ο εγκέφαλος της επιχείρησης επικράτησης του Καραμανλή διεκδίκησε την αρχηγία της CIA ανεπιτυχώς και εγκατέλειψε την υπηρεσία για να δουλέψει στο πλευρό του έλληνα εφοπλιστή Σταύρου Νιάρχου. Ο Νιάρχος, ο οποίος επίσης είχε σχέσεις με τον Άλεν Ντιούλς, ήταν αυτός που τον έπεισε πως ο Αριστοτέλης Ωνάσης ήταν ο κοινός τους εχθρός. Έτσι ο Ντιούλς, το 1954, ανακοίνωσε στη CIA το σχέδιο εξόντωσης του Ωνάση,ο οποίος είχε εξασφαλίσει την αποκλειστική μεταφορά των πετρελαίων από τη Σαουδική Αραβία.
    H CIA φρόντιζε να καθορίζει τα πολιτικά και επιχειρηματικά πράγματα στην Ελλάδα, αλλά το κυριότερο, να «ξεπλένει» όσους δέχονταν να συμμετέχουν στους σχεδιασμούς της.Τα στοιχεία για τη σχέση του Καραμανλή με τη CIA είναι από τα ανοιχτά αρχεία της υπηρεσίας. Μπορεί λοιπόν κάποιος να τα βρει σχετικά εύκολα. Είναι ωστόσο εντυπωσιακό πως, παρότι «ανοιχτά αρχεία», δεν έχουν ανατρέψει την επίσημη ιστορία για ένα νεαρό πολιτικό από το Κιουπκόι των Σερρών, που κατέβηκε στην Ελλάδα για να την κατακτήσει. «Ανήκομεν εις την Δύσιν», έλεγε τα χρόνια μετά τη μεταπολίτευση ο Καραμανλής. Και είναι βέβαιο πως είχε κάθε λόγο να το λέει.

    ΑΛΒΑΝΙΚΗ ΠΡΟΚΛΗΣΗ: «Η ΒΟΡΕΙΟΔΥΤΙΚΗ ΕΛΛΑΔΑ ΜΑΣ ΑΝΗΚΕΙ»!

    H «Μεγάλη Αλβανία», την οποία  οραματίζονται οι γείτονες μας, επανέρχεται στο προσκήνιο, με ύπουλο τρόπο, που όμως «φωτογραφίζει» καθαρά τις επεκτατικές τους διαθέσεις.
    Τα επίσημα σχολικά βιβλία της όμορης χώρας βρίθουν αλυτρωτικών αναφορών και χαρακτηρισμών περί εδαφών μέσα στην Ελλάδα που δήθεν τους… ανήκουν!!!
    Τα όσα γράφονται σε αυτά τα βιβλία είναι πραγματικά ανήκουστα! Η νέα γενιά Αλβανών μαθαίνει, μεταξύ άλλων, πως… έχει ίδιο DΝΑ με τον βασιλιά Πύρρο της Ηπείρου και την Ολυμπιάδα, μητέρα του Μεγάλου Αλεξάνδρου! Και ότι «η Βορειοδυτική Ελλάδα, από τη Φλώρινα έως την Πρέβεζα, είναι αλβανικό εθνικό έδαφος στο οποίο «αιμοσταγείς» Έλληνες πραγματοποίησαν «εθνοκάθαρση» στους Τσάμηδες που πλειοψηφούσαν στα χώματα αυτά»!
    Συγκεκριμένα, όσον αφορά τη χώρα μας, στο κεφάλαιο «Οι αλβανικές περιοχές στην Ελλάδα», αναφέρονται τα εξής: «Είναι αλβανικές περιοχές που αδίκως προσαρτήθηκαν στο ελληνικό κράτος το 1913 από το Συμβούλιο των Πρεσβευτών. Οι ιστορικές εξελίξεις, οι μαζικές βίαιες μετακινήσεις των αυτοχθόνων αλβανικών πληθυσμών και η έλλειψη επίσημων στοιχείων δυσκολεύουν των προσδιορισμό των αλβανικών περιοχών στην Ελλάδα και κυρίως των κοινωνικών και οικονομικών προβλημάτων των συγκεκριμένων περιοχών. Αυτές οι περιοχές βρίσκονται στη Βορειοδυτική Ελλάδα, νότια της «Μακεδονίας» και νοτιοανατολικά της Αλβανίας μέχρι τον κόλπο της Άρτας και αποτελείται από τις περιοχές Τσαμουριά, Φλώρινα, κ.λπ.».
    Όπως αποκαλύπτει το pentapostagma.gr, ο χάρτης με τη «Μεγάλη Αλβανία» και τις όμορες «αλβανικές περιοχές» κοσμεί το εξώφυλλο τόσο του βιβλίου, όσο και του τετραδίου ασκήσεων των μαθητών, που καλούνται, για παράδειγμα, να ζωγραφίσουν τις περιοχές της Ελλάδας όπου ζουν… Αλβανοί ή να απαντήσουν στα ερωτήματα: «Ποιες είναι οι αλβανικές περιοχές της Ελλάδας;» ή «Αναφέρετε τις εκδιώξεις που υπέστησαν οι Αλβανοί από τις ελληνικές αρχές».
    Για την ελληνική μειονότητα της Αλβανίας, βέβαια, όπως είναι φυσικό, ούτε λόγος…
    Να θυμίσουμε ότι επί υπουργίας Κωνσταντίνου Αρβανιτόπουλου, η ομόλογός του, υπουργός Παιδείας, Λιντίτα Νικόλα, είχε συμφωνήσει να απαλειφθούν όλοι οι χαρακτηρισμοί από τα σχολικά βιβλία. Όμως, απ’ ό,τι φαίνεται, κάτι τέτοιο δεν έγινε ποτέ στην πράξη.
    Τέλος, αξίζει να σημειωθεί ότι όλα αυτά τα σχολικά βιβλία τυπώθηκαν φέτος με την έγκριση του αλβανικού υπουργείου Παιδείας. Την ίδια ώρα, μάλιστα, που η αλβανική κυβέρνηση ζητά τη στήριξη της Ελλάδας για να ανοίξουν οι πόρτες της Ευρωπαϊκής Ένωσης και η Ελλάδα βέβαια το πράττει, χωρίς να θέσει κανένα απολύτως όρο για όλα αυτά τα ανιστόρητα αίσχη που διαδίδονται εις βάρος μας…

    Το διαβάσαμε από το:  
    http://thesecretrealtruth.blogspot.com/2014/09/blog-post_6519.html#ixzz3ERCLALCz

    ΣΤΟ ΧΕΙΡΟΥΡΓΕΙΟ Ο ΠΡΙΓΚΙΠΑΣ ΝΙΚΟΛΑΟΣ


    O Πρίγκιπας Νικόλαος μεταφέρθηκε εσπευσμένα νωρίς το πρωί της Πέμπτης 25 Σεπτεμβρίου σε ιδιωτική κλινική των Βορείων Προαστίων, με αφόρητους πόνους στην περιοχή της κοιλιάς! 
    Οι γιατροί που τον παρακολουθούν αναμένεται σήμερα να ανακοινώσουν με ιατρικό ανακοινωθέν όλα τα τελευταία νέα για την υγεία του πρίγκιπα καθώς διέγνωσαν πως ο Νικόλαος αντιμετώπιζε σοβαρό πρόβλημα με τη χολή του, γι’ αυτό κρίθηκε αναγκαίο να χειρουργηθεί. Έτσι, έπειτα από συνεννόηση τόσο με τον ίδιο όσο και με το περιβάλλον του, προχώρησαν σε αφαίρεση της χολής, με αποτέλεσμα ο ασθενής να αισθανθεί αρκετά καλύτερα λίγες ώρες αργότερα.
    Το πρόβλημα με τη χολή ήταν κάτι που είχαν διαγνώσει οι γιατροί εδώ και μερικούς μήνες, καθώς σε εξετάσεις στις οποίες είχε υποβληθεί ο Νικόλαος είχαν ανακαλύψει πως μελλοντικά θα τον ταλαιπωρούσε κι έτσι θα έπρεπε να είναι ιδιαίτερα προσεκτικός. Λίγες ημέρες μετά τους εορτασμούς της χρυσής επετείου του Γάμου των Βασιλέων Κωνσταντίνου και Άννας Μαρίας, οι ενοχλήσεις του Νικόλαου άρχισαν να είναι πιο συχνές κι έντονες, με αποτέλεσμα το ξημέρωμα της Πέμπτης να κριθεί απαραίτητη η νοσηλεία του.

    Η Τατιάνα στο πλευρό του
    Από την πρώτη κιόλας στιγμή που εκδηλώθηκε το πρόβλημα, στο πλευρό του βρίσκεται η αγαπημένη του σύζυγος Πριγκίπισσα Τατιάνα, η οποία δεν φεύγει λεπτό από κοντά του, τόσο για να παρακολουθεί όλες τις εξελίξεις σε σχέση με την υγεία του όσο και για να του μεταφέρει τα μηνύματα από συγγενείς και φίλους που θέλουν να μάθουν όλα τα τελευταία νέα. Με την Τατιάνα έχουν επικοινωνήσει και τα τέσσερα αδέλφια του Νικόλαου, ο Διάδοχος Παύλος, η Αλεξία, η Θεοδώρα και ο Φίλιππος, οι οποίοι αμέσως μετά την οικογενειακή γιορτή επέστρεψαν στις επαγγελματικές υποχρεώσεις τους.

    Κωνσταντίνος & Άννα-Μαρία κοντά του
    ΠροεπισκόπησηΤο απόγευμα της Πέμπτης, επισκέφτηκαν τον Πρίγκιπα οι γονείς του. Ο Βασιλιάς Κωνσταντίνος και η Άννα Μαρία ήταν προσιτοί, γλυκείς και πολύ ευγενικοί τόσο με το προσωπικό του νοσοκομείου όσο και με τους υπόλοιπους ασθενείς που ήρθαν σε επαφή. Ήταν πολύ πρόσχαρος και δεκτικός με όποιον του ζήτησε να βγάλει μαζί του φωτογραφία.
    Τόσο ο ίδιος όσο και η Άννα Μαρία, συνομίλησαν με τους θεράποντες ιατρούς για να σιγουρευτούν πως η υγεία του Πρίγκιπα Νικόλαου είναι καλά, καθώς και για να δουν αν χρειάζεται κάτι επιπλέον.
    Οι γιατροί τους καθησύχασαν λέγοντάς τους πως ήταν μια επέμβαση ρουτίνας και τους ενημέρωσαν πως κατά πάσα πιθανότητα σήμερα το μεσημέρι, ο Πρίγκιπας Νικόλαος, θα πάρει εξιτήριο και θα μπορεί να πάει σπίτι του και αν συνεχίσει τις καθημερινές του δραστηριότητες – με την πρέπουσα προσοχή.
    Ο Πρίγκιπας Νικόλαος, πάντως, αν και υπεβλήθη σε επέμβαση δείχνει ευδιάθετος και δεν σταματά να ευχαριστεί τους γιατρούς και το νοσηλευτικό προσωπικό για την προσοχή και τη φροντίδα που του δείχνουν.

    Πηγές:
    * "PeopleGreece.gr"
    * "Espresso".

    Η ΥΠΗΚΟΟΤΗΤΑ & Η ΙΘΑΓΕΝΕΙΑ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΒΑΣΙΛΙΚΗΣ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΣ

    Γράφει ο κ. Ανδρέας Μέγκος στο "The Royal Chronicles".

    Ο Βασιλεύς και οι «τίτλοι»…..
    Το υποστηριζόμενο, ακόμη και σήμερα, ότι η ιδιότητα του βασιλιά είναι «τίτλος ευγενείας» δεν είναι δεκτικό σοβαρής συζήτησης. Τα ελληνικά Συντάγματα απαγόρευαν την ύπαρξη και χρήση τίτλων ευγενείας στη χώρα. Συνεπώς το βασιλικό αξίωμα δεν είχε την παραμικρή σχέση με αυτούς, αλλά υποδήλωνε τον ανώτατο άρχοντα της χώρας, όπως ακριβώς η ιδιότητα «πρόεδρος της δημοκρατίας» αναφέρεται στον ανώτατο άρχοντα υπό το καθεστώς της προεδρευομένης κοινοβουλευτικής δημοκρατίας.
    Η αναφορά στα πρόσωπα αυτά, βασιλιάς, βασίλισσα, διάδοχος, πρίγκιπας και πριγκίπισσα δηλώνει την ιδιότητα τους και διατηρείται ισόβια, όχι μόνο κατά διεθνή πρακτική, αλλά και με βάση τη Συνθήκη της Βιέννης του 1815, την οποία προσυπέγραψε, μετά την αποτίναξη του τουρκικού ζυγού, και η Ελλάδα.
    Ο Κωνσταντίνος προσφωνείται «Βασιλεύς Κωνσταντίνος, πρώην βασιλεύς των Ελλήνων». Ποτέ στη διαδρομή της ανθρώπινης ιστορίας, σε καμία χώρα δε θεωρήθηκαν οι βασιλείς ή οι αυτοκράτορες φορείς τίτλου ευγενείας. Αυτό συνέβη για πρώτη φορά στην Ελλάδα.

    Ανυπαρξία ελληνικής εθνικότητας και υπηκοότητας;
    Αυτό το αστείο για δήθεν ανυπαρξία ελληνικής εθνικότητας και υπηκοότητας του βασιλέως επινοήθηκε τον καιρό που υφάρπαζαν την περιουσία της βασιλικής οικογένειας και αποτελεί ντροπή για την σημερινή  Ελλάδα και την δημοκρατία να μην αναγνωρίζονται τα μέλη της ελληνικής βασιλικής οικογένειας ως Έλληνες πολίτες  από το ελληνικό κράτος!
    Ο βασιλιάς δεν είναι απλώς πολίτης της χώρας. Είναι ο πρώτος πολίτης της και η βασιλική οικογένεια της Ελλάδος ονομαζόταν παντού και πάντοτε, σε όλες τις νομικές διατάξεις «Ελληνική Βασιλική Οικογένεια», τα μέλη της οποίας έχουν την ελληνική υπηκοότητα.

    Ενδεικτικά αναφέρεται το Ν.Δ. 1298/1949, άρθρο α: «Ορισμός Βασιλικής Οικογενείας»

    Άρθρον 2.

    Την Ελληνικήν Βασιλικήν Οικογένειαν αποτελούσιν:

    α. Άπαντες οι γνήσιοι και νόμιμοι απόγονοι (κατιόντες) του Βασιλέως Γεωργίου του Α” εφ όσον διατηρούσι την ελληνικήν ιθαγένειαν και το εκ του Συντάγματος δικαίωμα των ενδεχομένης διαδοχής εις τον θρόνον…
    ΓΑΜΟΣ – Αρθρον 6

    / 1. Προς σύναψιν εγκύρου γάμου οποιουδήποτε μέλους της βασιλικής οικογενείας, πλην των υπό των διατάξεων του Αστικού Κώδικος οριζομένων προϋποθέσεων, προσαπαιτείται και η προηγούμενη συναινέσεις του βασιλέως… (Πως υπάγονται στις διατάξεις του ελληνικού Αστικού Κώδικα πρόσωπα που… δεν έχουν την ελληνική ιθαγένεια;)

    / 5. Όσα των θηλέων μελών της βασιλικής οικογενείας συζευχθώσιν εγκύρως μετ αλλοδαπού, διατηρούσι την ελληνικήν ιθαγένειαν… Επι των προσώπων τούτων, εφ όσον αποκτώσιν ελληνικήν διπλήν ιθαγένειαν, εφαρμόζεται ως δίκαιον ιθαγενείας το ημεδαπών δίκαιον…

    (Κατά argumentum a contratio: Το θήλυ μέλος είναι «ημεδαπή», δηλαδή έχει την ελληνική υπηκοότητα.

    Ναι, αλλά κατά την παράλογη άποψη μερικών, ο βασιλιάς Κωνσταντίνος και τα μέλη της οικογενείας του δεν υπήρξαν ποτέ Έλληνες πολίτες, μολονότι την ελληνική ιθαγένεια διατήρησε ακόμα και η βασίλισσα Σοφία της Ισπανίας…)

    Ο πανεπιστημιακός καθηγητής Δ. Ευρυγένης, αναφερόμενος στη διπλή (ορθόδοξη και καθολική) ιεροτελεστία του γάμου της τότε πριγκίπισσας Σοφίας με τον Χουάν-Κάρλος, τονίζει ότι «τούτο θα ηδύνατο να αποφευχθή, είτε δια προσχωρήσεως της πριγκιπίσσης εις το δόγμα του μνηστήρος (Α.Κ. 1371), είτε δι ευλογίας του γάμου υπό μόνου ορθοδόξου ιερέως (Α.Κ. 1367). Αλλ υπό μόνου ορθοδόξου ιερέως τέλεσις του γάμου θα καθιστά μεν τούτο υποστατόν κατά το ελληνικόν δίκαιον, δεν θα εξησφάλιζε όμως το κύρος του κατά το κανονικόν δίκαιον της Καθολικής Εκκλησίας…»
    Ώστε: «Ελληνική Βασιλική Οικογένεια, «Ελληνικός Αστικός Κώδικας», «Ελληνικό δίκαιον». Αλλά ο βασιλιάς Κωνσταντίνος «δεν είναι Έλληνας» κατά την εξαιρετικά καθυστερημένη αντίληψη, μολονότι η κυβέρνηση του ΠΑ.ΣΟ.Κ του χορήγησε ελληνικά διαβατήρια για τον εαυτό του και για τα μέλη της οικογενείας του.
    Το ότι πρόκειται για την αποθέωση του πιο εμπαθούς παραλογισμού δεν ενοχλεί κανέναν.
    Ο Κωνσταντίνος είναι ( κατά το Jus Sanguinis -Δίκαιο του αίματος) Έλληνας τέταρτης γενιάς.
    Ο προπάππος του Γεώργιος Α” ορκίστηκε στην Εθνική Συνέλευση «Ομνύω εις το όνομα της Ομοουσίου και Αδιαιρέτου Τριάδος…» Από τη στιγμή εκείνη ο ίδιος και τα μελλοντικά μέλη της βασιλικής οικογενείας «απέκτησαν αυτομάτως και αυτονόητος την ελληνική υπηκοότητα», αφού και τα τρία Συντάγματα της Εθνεγερσίας (1822, 1823 και 1827) όριζαν ότι:
    «Όσοι αυτόχθονες η μη και οι τούτων απόγονοι έλθωσιν εις την Ελληνικήν Επικράτειαν και ορκισθώσι τον ελληνικόν όρκον εισίν Έλληνες».
    Ο Κωνσταντίνος είναι Έλληνας και κατά το (Jus Soli – Δίκαιο του εδάφους), αφού γεννήθηκε στην Ελλάδα (Ψυχικό).
    1). Γράφηκε στο οικείο ληξιαρχείο, με ληξιαρχική πράξη υπογραφόμενη από τον πρωθυπουργό και τον υπουργό δικαιοσύνης.
    2). Γύρισε, σε ηλικία έξι ετών, μετά το δημοψήφισμα του 1946, στην πατρίδα του.
    3). Φοίτησε σε ελληνικό δημόσιο σχολείο στοιχειώδους εκπαίδευσης.
    4). Φοίτησε σε ελληνικό δημόσιο σχολείο μέσης εκπαίδευσης: Πρότυπο Γυμνάσιο Αναβρύτων.
    5). Πήρε απολυτήριο μέσης εκπαίδευσης του ελληνικού υπουργείου Εθνικής Παιδείας και Θρησκευμάτων.
    6). Κατατάχτηκε ως Έλληνας υπήκοος στις ελληνικές ένοπλες δυνάμεις (Λ.Ο.Κ.). Του δόθηκε «εξ απονομής» ο βαθμός του      ανθυπολοχαγού και αργότερα του υπολοχαγού και του λοχαγού, που μόνο Έλληνες υπήκοοι μπορούν να αποκτήσουν.
    7). Έγινε κατά το Ν.Δ. 1298/49 διάδοχος του ελληνικού θρόνου, γιατί στο πρόσωπο του συνέτρεχαν οι τρεις προϋποθέσεις του  νόμου: Ήταν γνήσιος και νόμιμος απόγονος του Γεωργίου Α” , είχε την ελληνική ιθαγένεια, διατηρούσε το δικαίωμα διαδοχής.
    8). Κατέκτησε πρώτη νίκη σε Ολυμπιακούς Αγώνες ως Έλληνας (Ρώμη 1960).
    9). Νυμφεύτηκε κατά το ελληνικό ορθόδοξο δόγμα και ο γάμος του καταχωρίστηκε στο ληξιαρχείο.
    10). Οι γεννήσεις των τέκνων του Αλεξίας και Παύλου, που είδαν το φως στην Ελλάδα, εντάχθηκαν στα βιβλία του ληξιαρχείου.

    Ο πανεπιστημιακός καθηγητής Κων/νος Σκαλτσάς τονίζει ορθότατα:
    «Ουδείς εκ των επί ελληνικού εδάφους γεννηθέντων απογόνων του βασιλέως Γεωργίου Α” υπήρξεν ανιθαγενής… Τοιούτον τι, άλλωστε, θα ήτο αντινομικόν και εξωφρενικόν, λαμβανομένου υπ όψιν ότι το ελληνικόν κράτος ανεγνώρισεν ως έλληνας υπηκόους και εχθρικούς του υπηκόους, όπως τους Βουλγάρους υπηκόους, περί ων η Συνθήκη Ειρήνης του Νεϊγί, Αλβανούς και Τούρκους υπηκόους, οι οποίοι είχον κατοικίαν εις τα μετά την 1-1-1913 ενσωματωθέντα εις την Ελλάδα εδάφη (Ήπειρος, Μακεδονία, κτλ.), που απελευθέρωσεν ο ελληνικός στρατός υπό την ηγεσίαν του Στρατηλάτου Κωνσταντίνου . Υπάρχει εις τον κόσμον άνθρωπος δυνάμενος να αμφισβητήσει την ελληνικότητα και την γενναιότητα του απελευθερωτού της Μακεδονίας μας βασιλέως Κωνσταντίνου Α” ;»

    Μετά το δημοψήφισμα της 8ης Δεκεμβρίου 1974, ο βασιλιάς Κωνσταντίνος το μόνο που έχασε ήταν τον θρόνος του. Τίποτα άλλο. Το δημοψήφισμα είχε ένα και μοναδικό ερώτημα: «βασιλευομένη» η «αβασίλευτη δημοκρατία». Ο ελληνικός λαός δεν κλήθηκε να αποφανθεί, αν ο Κωνσταντίνος, η Άννα-Μαρία και τα παιδιά τους θα διατηρούσαν η όχι την υπηκοότητα και ιθαγένεια τους.
    Η πρωτοφανής άποψη ότι « ο Κωνσταντίνος ήταν Έλληνας ως βασιλιάς και όχι ως πολίτης και όταν απέβαλε την ιδιότητα του βασιλιά των Ελλήνων δεν απέκτησε νόμιμο «τίτλο» για να κατέχει την ελληνική ιθαγένεια» είναι εξαιρετικά γραφική και ανιστόρητη.

    Πρώτον, η υπηκοότητα δεν παρέχεται σε τίτλους, αλλά σε πρόσωπα, που τη διατηρούν άσχετα από τυχόν ύπαρξη τίτλου.
    Δεύτερον, ο βασιλιάς είναι πολίτης, ο πρώτος πολίτης της χώρας του, στους νόμους της οποίας (αστικό και ποινικό κώδικα κτλ.) υπάγεται, αλλά, πάντως, πολίτης.
    Τρίτον, Έλληνες υπήκοοι έγιναν ακόμα ποδοσφαιριστές και προπονητές από διάφορες χώρες, που δεν εκπλήρωσαν καν τις στρατιωτικές υποχρεώσεις τους όπως ορίζει ο νόμος. Αυτοί χάνουν την ελληνική ιθαγένεια, όταν παύει να ισχύει ο λόγος (λ.χ. ιδιότητα ποδοσφαιριστή) για τον οποίο τους δόθηκε;

    Ο επικεφαλής του ειδικού νομικού συμβουλίου της Βουλής, Αρ. Μάνεσης έκρινε αντισυνταγματικό το νομοσχέδιο, που είχε κατατεθεί και που είχε συντάξει και αναδιατύπωση τρεις φορές ο συνάδελφος του Ευ. Βενιζέλος: αναφορικά με την περιουσία της βασιλικής οικογένειας, επειδή ήταν αντίθετο προς το άρθρο 17, παρ. 1,2 και 4 του Συντάγματος, και ως προς την ιθαγένεια που αφαιρέθηκε, επειδή παραβίαζε το άρθρο 4, παρ. 3 του Συντάγματος.
    Κατά το άρθρο αυτό αποκλειστικά και μόνο σε δύο περιπτώσεις επιτρέπεται η αφαίρεση της ιθαγένειας Έλληνα υπηκόου:
    Αν αποκτήσει εκούσια την ιθαγένεια άλλου κράτους.
    Αν αναλάβει υπηρεσία σε ξένη χώρα αντίθετη προς τα εθνικά συμφέροντα.
    Συνέτρεξε ένας απ αυτούς τους λόγους στην περίπτωση του βασιλιά Κωνσταντίνου και των μελών της οικογενείας του; Όχι βέβαια!
    Για την ιστορία: Η Δ” Συντακτική Συνέλευση (24-3-1924, πρώτη αβασίλευτη δημοκρατία), μολονότι κήρυξε έκπτωτη τη δυναστεία, απαγόρευσε με ψήφισμα της μόνο τη μόνιμη διαμονή των μελών της στην πατρίδα (όχι τις επισκέψεις) και δεν αφαίρεσε την ελληνική ιθαγένεια. Αυτές έμελλε να απαγορευτούν μαζί με την αφαίρεση περιουσίας, ιθαγένειας και διαβατηρίων στον εικοστό πρώτο αιώνα. Ούτε η δικτατορία της 21ης Απριλίου δε διανοήθηκε να προβεί σε αφαίρεση της ιθαγένειας των μελών της βασιλικής οικογένειας (άρθρο 31, παρ. 2 Συντάγματος 1973).

    Επίσης το άρθρο 15 της Παγκόσμιας Διακήρυξης Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων (1948) προβλέπει:
    «Όλα τα πρόσωπα δικαιούνται να διαθέτουν ιθαγένεια. Και δεν είναι επιτρεπτό να αφαιρείται αυθαίρετα ούτε η ιθαγένεια ενός ατόμου, ούτε το δικαίωμα του να τη μεταβάλει».

    Ο Αλέξ. Σβώλος, πανεπιστημιακός καθηγητής του Συνταγματικού Δικαίου έγραφε:
    «Νόμοι αφαιρετικοί της ιθαγενείας θα αντέκειντο εις το Σύνταγμα και ειδικώτερον εις το σύνολον των διατάξεων αυτού περί λαού και πολιτών, εν συνδυασμό προς την έννοιαν της ιθαγενείας ως συνδέσμου προς ορισμένον κράτος διαρκούς όσον και αποκλειστικής φύσεως».

    Σημείωση τέλους…..
    Η ιδιότητα ενός προσώπου ως βασιλιά κάθε άλλο παρά σημαίνει ότι ασκεί ένα λειτούργημα ξεκρέμαστο, ξεκομμένο, ανεξάρτητο από τον όλο κρατικό οργανισμό και μηχανισμό. Ακόμα και οι πρωτοετείς της Νομικής γνωρίζουν ότι ο βασιλιάς ασκεί, ως όργανο της, την εκτελεστική εξουσία στον ανώτατο βαθμό με πράξεις που προτείνονται και προσυπογράφονται από τον πρωθυπουργό και ή τους υπουργούς. Το ίδιο ακριβώς συμβαίνει και με τον πρόεδρο της δημοκρατίας. Ακριβώς το ίδιο! Και, φυσικά, είναι και οι δύο έλληνες πολίτες. Και παραμένουν Έλληνες πολίτες «εφ όρου ζωής».
    Ωστόσο, για την διαφορά μεταξύ βασιλέως και προέδρου της δημοκρατίας, όπως λογικότατα υποστηρίζουν οι: Π. Ι. Παραράς, Pierre Wigny (Droit Constitutionnel), Π. Πιπινέλης (Το Στέμμα εις το πλαίσιον των δημοκρατικών θεσμών), Raymond Poincare (Idees et pensees), Σ. Παπαφράγκος (Μελέται, Λόγοι, Διαλέξεις), Δ. Βεζάνης (Η πολιτειολογική σημασία του Ανωτάτου Άρχοντος) κ.α.,
    …η κληρονομική διαδοχή στο ανώτατο αξίωμα αποτρέπει την «εκ βάθρων» συνταράξει και συγκλονισμό της Πολιτείας και τους συνακόλουθους σημαντικούς και πολυάριθμους κινδύνους κατά και μετά την εκάστοτε εκλογή ανώτατου άρχοντα προερχόμενου από ορισμένη μόνο πολιτική παράταξη…