Παρασκευή 25 Απριλίου 2014

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΟΥ ΤΥΦΛΟΥ. ΤΙ ΕΟΡΤΑΖΟΥΜΕ

Προχωρώντας στην περίοδο της Πεντηκοστής, φτάνουμε στην Κυριακή του Τυφλού. Η Εκκλησία μας την Κυριακή αυτή μας θυμίζει το θαύμα της θεραπείας ενός ανθρώπου που είχε γεννηθεί τυφλός.
Ένα Σάββατο, ενώ έμπαινε στην πόλη ο Ιησούς με τους μαθητές του, συνάντησαν έναν άνθρωπο, που είχε γεννηθεί τυφλός και περνούσε τον χρόνο του ζητιανεύοντας. Ο Κύριος, βλέποντάς τον, και μετά που μία μικρή συζήτηση που είχε με τους μαθητές του, έφτυσε στο έδαφος και με το υγρό χώμα έφτιαξε λάσπη. Πήρε τη λάσπη στα χέρια του και μ΄ αυτήν άλειψε τα βλέφαρα του τυφλού. Κι ενώ ασφαλώς ο τυφλός άνδρας απορούσε μ΄ αυτήν την κίνηση, ο Κύριος τον έστειλε να ξεπλύνει τη λάσπη στην κολυμβήθρα του Σιλωάμ.
Πράγματι, χωρίς να διστάσει καθόλου, ο τυφλός υπάκουσε σ΄ αυτήν την εντολή και μόλις ξεπλύθηκε και καθάρισε τη λάσπη από τα βλέφαρά του και μπόρεσε και τα άνοιξε, διαπίστωσε ότι έβλεπε το φως και ό,τι τον περιέβαλε, για πρώτη φορά στη ζωή του. Καταλαβαίνετε τον ενθουσιασμό του. Οι γείτονες που τον έβλεπαν να έχει βρει το φως του, απορούσαν και θαύμαζαν συγχρόνως. Κάποιοι αναρωτιούνταν αν ήταν πραγματικά ο ίδιος, που πριν από λίγη ώρα δεν έβλεπε τίποτε. Δυσκολεύονταν να το πιστέψουν και τον ρωτούσαν συνέχεια κι αυτός τους διηγούνταν ξανά και ξανά τι είχε συμβεί και με ποιον τρόπο θεραπεύτηκε.
Τότε τον πήγαν και στους Φαρισαίους, οι οποίοι διαπίστωσαν από τα λόγια του πρώην τυφλού ότι αυτός που τον είχε κάνει καλά ήταν ο Ιησούς. Τότε άρχισε να υπάρχει διχογνωμία μεταξύ τους: ο Ιησούς ήταν αμαρτωλός επειδή δεν τηρούσε την αργία του Σαββάτου και θεράπευε εκείνη την ημέρα ή ήταν απεσταλμένος από τον Θεό, αφού μπορούσε να κάνει θαύματα;  Ρώτησαν και τη γνώμη του πρώην τυφλού. Αυτός, δείχνοντας την πίστη του και την ευγνωμοσύνη του, δήλωσε στους Φαρισαίους ότι θεωρεί προφήτη αυτόν που τον θεράπευσε.
Τότε οι Φαρισαίοι, μη πιστεύοντας στο θαύμα, φώναξαν τους γονείς του πρώην τυφλού, για να βεβαιωθούν ότι πράγματι γεννήθηκε χωρίς να βλέπει. Ήρθαν οι άνθρωποι αυτοί φοβισμένοι και βεβαίωσαν ότι πράγματι, ο γιος τους ήταν τυφλός μόλις την προηγούμενη μέρα. Ωστόσο, ο γιος τους ήταν πια ενήλικος και μπορούσε να δώσει μόνος του την απάντηση που ζητούσαν.  Έτσι οι Φαρισαίοι ξαναφώναξαν τον άνθρωπο και άρχισαν να τον πιέζουν. Του έλεγαν να ομολογήσει ότι δεν είναι δυνατόν να τον θεραπεύσει ένας άνθρωπος αμαρτωλός, που δεν τηρούσε την αργία του Σαββάτου.
Αλλά ο πρώην τυφλός με τη λογική του απάντηση τους αποστόμωσε, χλευάζοντάς τους συγχρόνως: Ξέρουμε ότι ο Θεός δεν εισακούει τους αμαρτωλούς, αλλά εκείνους που Τον σέβονται και κάνουν το θέλημά του. Από τότε που δημιουργήθηκε ο κόσμος, δεν ακούστηκε να έχει ανοίξει κανείς τα μάτια κάποιου που γεννήθηκε τυφλός. Δε θα μπορούσε να κάνει τίποτε τέτοιο, αν αυτός ο άνθρωπος δεν ήταν από τον Θεό. Οι Φαρισαίοι, ακούγοντας αυτά, τον πέταξαν έξω.
Ο Ιησούς τα έμαθε όλα αυτά και όταν βρήκε μπροστά του πάλι τον πρώην τυφλό τον ρώτησε: Εσύ πιστεύεις στον Υιό του Θεού;  Και αφού έγινε η αναγνώριση του Κυρίου από τον πρώην τυφλό, αυτός έπεσε και Τον προσκύνησε λέγοντας: Πιστεύω, Κύριε.

Πηγή: "Πεμπτουσία".

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΗΣ ΣΑΜΑΡΕΙΤΙΔΟΣ. ΤΙ ΕΟΡΤΑΖΟΥΜΕ

Την τέταρτη Κυριακή μετά το Πάσχα θυμόμαστε τη συνάντηση και τη συνομιλία που είχε ο Κύριός μας με μία γυναίκα που βρήκε κοντά σ΄ ένα πηγάδι, στην περιοχή της Σαμάρειας. Γι΄ αυτό και λέγεται Κυριακή της Σαμαρείτιδος.
Η ευαγγελική περικοπή είναι δύσκολη για σας, τα παιδιά, επειδή μέσα στα λόγια του Κυρίου υπάρχουν βαθιά θεολογικά μηνύματα. Διαβάστε όμως παρακάτω την αφήγηση του κατά Ιωάννην Ευαγγελίου και τον διάλογο που έγινε μεταξύ του Ιησού και της Σαμαρείτιδας, αυτής της γυναίκας που η παράδοση της Εκκλησίας την κατέταξε μεταξύ των αγίων, της αγίας Φωτεινής.
Κάποτε ο Ιησούς ταξίδευε από την Ιουδαία στη Γαλιλαία. Έπρεπε να περάσει από την περιοχή της Σαμάρειας. Έφτασε έξω από μια πόλη της Σαμάρειας, που λεγόταν Συχάρ. Εκεί βρισκόταν το πηγάδι του Ιακώβ. Κουρασμένος από την οδοιπορία ο Ιησούς κάθισε κοντά στο πηγάδι, ενώ οι μαθητές του πήγαν στην πόλη ν’ αγοράσουν τρόφιμα.
Τότε έρχεται μια γυναίκα, Σαμαρείτιδα, να τραβήξει νερό από το πηγάδι κι ο Ιησούς της ζητά να του δώσει να πιει. Εκείνη παραξενεύτηκε.
dialogos1 copy
Εκείνη την ώρα επέστρεψαν και οι μαθητές του κι απόρησαν που τον βρήκαν να μιλάει μαζί της. Εκείνη πάλι άφησε τη στάμνα της κι έτρεξε στην πόλη. Φώναζε τον κόσμο και έλεγε: «Ελάτε να δείτε έναν άνθρωπο ο οποίος μου είπε όλα όσα έχω κάνει στη ζωή μου. Μήπως είναι ο Χριστός;». Κι ο κόσμος έβγαινε έξω από την πόλη για να τον συναντήσει.
Οι μαθητές παρακαλούσαν τον Ιησού να φάει, αλλά εκείνος τους απαντούσε ότι δική του τροφή είναι να κάνει το θέλημα του Θεού που τον απέστειλε στον κόσμο, δηλαδή να κηρύττει την αλήθεια. Έμεινε στη Σαμάρεια δυο μέρες και πολύς κόσμος πίστεψε σ’ Αυτόν.


Πηγή: "Πεμπτουσία".

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΟΥ ΠΑΡΑΛΥΤΟΥ. ΤΙ ΕΟΡΤΑΖΟΥΜΕ

Την τρίτη Κυριακή μετά το Πάσχα θυμόμαστε το θαύμα της θεραπείας του Παραλύτου· ένα θαύμα που έκανε ο Κύριος κατά τη διάρκεια της Πεντηκοστής των Ιουδαίων και το διηγείται ο ευαγγελιστής Ιωάννης.
Ο Κύριός μας, καθώς βρισκόταν μαζί με τους μαθητές του στα Ιεροσόλυμα, πέρασε από έναν χώρο, όπου υπήρχαν πολλοί άρρωστοι, που υπέφεραν από διάφορες ασθένειες. Στο κέντρο του χώρου αυτού υπήρχε μια δεξαμενή γεμάτη με νερό. Κατά διαστήματα ένας άγγελος τάραζε το νερό και τότε, όποιος άρρωστος προλάβαινε να πέσει μέσα στη δεξαμενή γινόταν καλά.
Μεταξύ των αρρώστων αυτών βρισκόταν κι ένας άνδρας, που ήταν παράλυτος επί 38 χρόνια, κάτι που το γνώριζαν πολλοί, μεταξύ των οποίων και ο Ιησούς. Έτσι, όταν τον είδε, ήρθε κοντά του και του είπε: «Θέλεις να βρεις την υγεία σου;». Κι ο παράλυτος άνθρωπος με παράπονο του είπε: «Κύριε, δεν έχω κανέναν που θα με βοηθήσει να μπω στο νερό όταν ταραχτεί. Πάντα κάποιος άλλος με προλαβαίνει». Τότε ο Κύριος απευθύνεται προστακτικά: «Σήκω στα πόδια σου, πάρε το κρεβάτι σου και περπάτα». Και αμέσως τα πόδια του παράλυτου άνδρα δυνάμωσαν, σηκώθηκε, φορτώθηκε το κρεβάτι του και έφυγε.
Λίγες μέρες μετά, όταν ο Ιησούς τον είδε στον Ναό, του είπε: «Διαπίστωσες ότι έγινες καλά. Από δω και πέρα πρόσεχε τη ζωή σου, μην αμαρτάνεις, για να μη σου συμβεί κάτι χειρότερο».  Κι ο πρώην παράλυτος διέδωσε ότι ο Ιησούς είναι εκείνος που τον θεράπευσε.

Πηγή: "Πεμπτουσία".

Σχόλιο ΔΕΡ
Με­τά τη θε­ρα­πεί­α του έ­γι­νε δού­λος στην αυ­λή του αρ­χι­ε­ρέ­α Άν­να. Για να α­πο­δεί­ξει πως εί­ναι πι­στός στον αρ­χι­ε­ρέ­α και δεν έ­χει κα­μί­α σχέ­ση με τον ευ­ερ­γέ­τη του τον Ι­η­σού, χα­στου­κί­ζει χω­ρίς αι­τί­α τον Ι­η­σού, χω­ρίς να λά­βει τέ­τοι­α δι­α­τα­γή και χω­ρίς να υ­πάρ­χει λό­γος. Δεν εί­χε κα­νέ­να λό­γο να βρί­σκε­ται ε­κεί, κα­νέ­νας δε θα πρό­σε­χε την α­που­σί­α του αν­τι­θέ­τως ό­λοι θα δι­και­ο­λο­γού­σαν εν­δε­χό­με­νη συμ­πάθεια του προς τον Ι­η­σού. Μα ο δού­λος νοι­ά­ζε­ται μό­νο για το ψω­μί του, μή­πως σκε­φτεί κά­τι ο αρ­χι­ε­ρέ­ας, μή­πως τον δι­ώ­ξει και πώς θα ζή­σει. Η κί­νη­ση του να χα­στου­κί­σει τον Ι­η­σού ό­σο κι αν φαί­νε­ται αυ­θόρ­μη­τη και α­ψυ­χο­λό­γη­τη εί­ναι βα­θιά υ­στε­ρό­βου­λη και με­λε­τη­μέ­νη και κρύ­βει πα­νι­κό και κα­κί­α.

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΜΥΡΟΦΟΡΩΝ. ΤΙ ΕΟΡΤΑΖΟΥΜΕ

Η δεύτερη Κυριακή μετά το Πάσχα είναι αφιερωμένη στις Μυροφόρες σ’ εκείνες τις γυναίκες οι οποίες, τηρώντας τα ιουδαϊκά έθιμα πήγαν να μυρώσουν το νεκρό σώμα του δασκάλου τους, του Ιησού.
Ο Κύριός μας, όπως τουλάχιστον γνώριζαν οι γυναίκες αυτές, είχε αποκαθηλωθεί από τον Σταυρό από τον Ιωσήφ, που ήταν άρχοντας στην περιοχή της Ιουδαίας που ονομαζόταν Αριμαθαία. Ο άρχοντας αυτός ζήτησε την άδεια από τον Πιλάτο να πάρει το σώμα του Ιησού και να το ενταφιάσει. Πράγματι, το πήρε και το έβαλε σε έναν τάφο, όπου κανένας δεν είχε ταφεί μέχρι τότε.
Εδώ, παιδιά, θα πούμε ότι δεν πρέπει να έχουμε στον νου μας έναν τάφο σαν αυτούς που υπάρχουν σήμερα στα χριστιανικά κοιμητήρια, τα νεκροταφεία. Οι Ιουδαίοι, και γενικότερα οι Εβραίοι, θάβουν τους νεκρούς τους σε τάφους θολωτούς, κάτι σαν σπηλιά. Για να το καταλάβετε, θυμηθείτε την εικόνα της Ανάστασης του Λαζάρου. Επίσης, δεν βάζουν τους νεκρούς μέσα σε φέρετρο, αλλά τους τυλίγουν με τα σάβανα, που είναι φαρδιές λωρίδες από λευκά πανιά. Αφού τους βάλουν μέσα στον τάφο, τον κλείνουν. Έτσι έκλεισαν και τον Τάφο του Κυρίου μας με μια πολύ μεγάλη πέτρα.
Σύμφωνα με τα έθιμα, μερικές μέρες μετά τον θάνατο κάθε ανθρώπου, έπρεπε να πάνε στον τάφο του και να αλείψουν με αρώματα (μύρα) το νεκρό σώμα του, σε ένδειξη σεβασμού, τιμής αλλά και ευχαριστίας. Το ίδιο ακριβώς θέλησαν να κάνουν και οι μαθήτριες του Κυρίου. Αλλά κανείς άνδρας δεν τις ακολουθούσε, κι οι ίδιες αισθάνονταν πολύ αδύναμες για να κυλήσουν τη μεγάλη πέτρα, που είχε μπει σαν πόρτα μπροστά στην είσοδο του Τάφου. Κι ήταν μεγάλη η έκπληξή τους όταν αντίκρισαν την πέτρα να είναι πεσμένη κάτω. Διστακτικά μπήκαν μέσα στον Τάφο κι είδαν έναν Άγγελο, που τις ανάγγειλε την Ανάσταση του δασκάλου τους και τις έστειλε να το πουν και στους μαθητές. Έτσι οι Μυροφόρες έγιναν οι πρώτες που αξιώθηκαν να μάθουν για την Ανάσταση.

Πηγή: "Πεμπτουσία".

Μαρία η Μαγδαληνή (από το χριστιανικό blog "Απολύτρωσις")
Ὁ πρῶτος ἄνθρωπος πού εἶδε τόν ἀναστημένο Κύριο εἶναι ἡ Μαρία ἡ Μαγδαληνή, μία μαθήτρια τοῦ Κυρίου πού πολύ ἔχει παρεξηγηθεῖ. Οἱ ἑρμηνευτές τῆς Δύσεως ἔχουν πέσει σέ φοβερές παρανοήσεις σχετικά μέ τό πρόσωπο αὐτό. Τήν ταύτισαν μέ τή Μαρία τήν ἀδελφή τοῦ Λαζάρου καί, ἀργότερα, μέ τήν πόρνη πού ἀναφέρεται στό κατά Λουκᾶν Εὐαγγέλιο ὅτι μετανόησε καί ἄλειψε μέ μύρα τόν Ἰησοῦ (7,36-50). Τέλος, εἶπαν ὅτι τά ἑπτά δαιμόνια ἀπό τά ὁποῖα τήν ἐλευθέρωσε ὁ Ἰησοῦς εἶναι τά ἑπτά θανάσιμα ἁμαρτήματα. Πάρα πολλά ἔχουν γραφεῖ γιά τή Μαρία τή Μαγδαληνή. Ὑπάρχει μιά ὁλόκληρη φιλολογία στή Δύση σχετική μ᾿ αὐτήν, ἡ λεγόμενη Μαγδαληνολογία.
Στίς μαρτυρίες πού ἔχουμε ἀπό τήν Καινή Διαθήκη γιά τή Μαρία τή Μαγδαληνή φαίνεται ὁλοκάθαρα ὅτι ἡ Μαρία εἶχε τό ἐπίθετο Μαγδαληνή, διότι καταγόταν ἀπό μιά περιοχή τῆς Γαλιλαίας πού λεγόταν Μάγδαλα. Ἐπίσης τά Εὐαγγέλια μᾶς δίνουν τήν πληροφορία ὅτι ἡ Μαρία βασανιζόταν ἀπό ἑπτά δαιμόνια ἀπό τά ὁποῖα τήν ἐλευθέρωσε, τή θεράπευσε ὁ Κύριος. Μετά τή θεραπεία της ἡ Μαρία ἔμεινε παρθένος καί ἀκολούθησε τόν Κύριο. Εἶναι μία ἀπό τίς πιό πιστές, τίς πιό ζηλώτριες μαθήτριές του. Ἀναφέρεται ὅτι διακονοῦσε μαζί μέ ἄλλες γυναῖκες τόν Κύριο κι ἔμεινε κοντά του σέ ὅλη τή δράση του, ἀκόμη καί στή σταύρωση καί στήν ταφή του.
Ὅσο γιά τήν ἡλικία της, θά πρέπει νά ἦταν περίπου 60 χρόνων. Βέβαια αὐτό δέν ἀναφέρεται στά Εὐαγγέλια, εὔκολα ὅμως μπορεῖ νά τό συμπεράνει κανείς ὡς ἑξῆς: Ἡ Μαρία πάντοτε ἀναφέρεται ὡς ἀρχηγός τῶν μαθητριῶν τοῦ Κυρίου, πολλές ἀπό τίς ὁποῖες ἦταν μητέρες μαθητῶν του, ἦταν δηλαδή ὁπωσδήποτε πάνω ἀπό 50 ἤ 60 ἐτῶν. Ἄρα ἡ ἀρχηγός τους θά ἦταν τουλάχιστον τῆς ἡλικίας τους, ἄν δέν ἦταν μεγαλύτερη

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΟΥ ΘΩΜΑ. ΤΙ ΕΟΡΤΑΖΟΥΜΕ


Ο Απόστολος Θωμάς απουσίαζε όταν ο Χριστός, μετά την Ανάστασή Του, επισκέφθηκε τους Μαθητές Του στο υπερώον όπου ήταν συνηγμένοι. Όταν πληροφορήθηκε τα σχετικά με την επίσκεψη του Χριστού, ζήτησε να Τον δη και να ψηλαφίση τις πληγές του Σταυρού στα χέρια και την πλευρά Του. Ο Χριστός όταν επισκέφθηκε και πάλι τους Μαθητές Του μετά από οκτώ ημέρες, κάλεσε τον Απόστολο Θωμά να ψηλαφήση τα σημάδια των πληγών στο Σώμα Του. Τότε ο Απόστολος Θωμάς Τον ανεγνώρισε και Τον ομολόγησε Κύριο και Θεό του. Τον ανεγνώρισε από τις πληγές του Σταυρού, οι οποίες αποτελούν σημάδι της αγάπης Του, αλλά και της δυνάμεώς Του. Την ομολογία του Θωμά οι άγιοι Πατέρες την ονομάζουν σωτήριο. Και πραγματικά οδηγεί στην σωτηρία όλους εκείνους που την απευθύνουν στον Χριστό εκζητώντας ταπεινά το έλεός Του.
Το γεγονός ότι ο Απόστολος Θωμάς αρχικά απουσίαζε κατά την εμφάνιση του Χριστού στους Μαθητές Του, φαίνεται ότι ήταν οικονομία Θεού, για να γίνη πιστευτό το θαύμα της Αναστάσεως και να διαλυθή κάθε είδους αμφιβολία.
Ο Απόστολος Θωμάς, μετά την Πεντηκοστή, κήρυξε το Ευαγγέλιο στους Πάρθους, τους Πέρσες, τους Μήδους και τους Ινδούς και είχε μαρτυρικό τέλος.

Ἀπολυτίκιον

Ἦχος βαρὺς.

Ἐσφραγισμένου τοῦ μνήματος ἡ ζωὴ ἐκ τάφου ἀνέτειλας Χριστὲ ὁ Θεός, καὶ τῶν θυρῶν κεκλεισμένων, τοῖς Μαθηταῖς ἐπέστης ἡ πάντων ἀνάστασις, πνεῦμα εὐθὲς δι' αὐτῶν ἐγκαινίζων ἡμῖν, κατὰ τὸ μέγα σου ἔλεος.

Πηγή: "Ορθόδοξος Συναξαριστής".

Τετάρτη 23 Απριλίου 2014

ΣΟΥΛΕΙΜΑΝ:«ΟΥΔΕΠΟΤΕ ΠΑΡΑΙΤΗΘΗΚΑ, ΜΕ ΑΠΕΠΕΜΨΑΝ»

Σαμπιχά Σουλεϊμάν: Στο ΣΥΡΙΖΑ ήθελαν υποψήφιο τουρκικής συνείδησης
«Ουδέποτε παραιτήθηκα από υποψήφια ευρωβουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ, ναι με απέπεμψαν. Φαίνεται πως ήθελαν υποψήφιο τουρκικής συνείδησης» δήλωσε η Σαμπιχά Σουλεϊμάν για την απομάκρυνσή της από το ευρωψηφοδέλτιο του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης.
Σαμπιχά Σουλεϊμάν: Στο ΣΥΡΙΖΑ ήθελαν υποψήφιο τουρκικής συνείδησης
Το ΣυΡιζΑ: Υπερασπιζόμαστε το Τουρκικό Προξενείο!
Η Σαμπιχά Σουλεϊμάν, μιλώντας στον ΣΚΑΪ, δήλωσε επίσης πως τη Δευτέρα το απόγευμα της τηλεφώνησε ο γραμματέας του ΚΠΕ του ΣΥΡΙΖΑ, Δημήτρης Βίτσας και της ανακοίνωσε την απόσυρσή της υποψηφιότητάς της χωρίς να της εξηγήσει το λόγο.
«H Kεντρική Επιτροπή ψήφισε υπέρ εμού, ήταν πολύ ξαφνικό... ναι, με απέπεμψαν. Φαίνεται πως ήθελαν υποψήφιο τουρκικής συνείδησης...» δήλωσε η κυρία Σουλεϊμάν, ενώ κατήγγειλε πως «πριν από κάποια χρόνια δέχθηκα επίθεση από ανθρώπους τούρκικης καταγωγής». «Θα το δούμε στην πορεία αν θα ξαναασχοληθώ με την πολιτική εμείς θέλουμε τα παιδιά μας να μαθαίνουν ελληνικά και να πηγαίνουν στα δημόσια σχολεία» τόνισε η Σουλεϊμάν.
Απάντηση για την απόσυρση της υποψηφιότητας της Σαμπιχά, έδωσε ο διευθυντής του Πολιτικού γραφείου του Αλέξη Τσίπρα, Νίκος Παππάς, μιλώντας στο ραδιόφωνο του ΣΚΑΙ δηλώνοντας: «Ο ΣΥΡΙΖΑ παίρνει αποφάσεις όχι με βάση της μεγιστοποίηση των ποσοστών του αλλά βάσει και άλλων ισορροπιών που πρέπει να τηρούνται».

Πηγή: "Έθνος".

Σχόλιο ΔΕΡ
Η φράση αυτή της Σουλειμάν αποδεικνύει την φιλοτουρκική γραμμή του ΣΥΡΙΖΑ. Αποδεικνύει δε, πόσο μεγάλη επιρροή και προπαγάνδα ασκεί το Τουρκικό Προξενείο!

ΠΡΟΣΕΞΕ ΕΛΛΗΝΑ ΤΗΝ ΨΗΦΟ ΣΟΥ!

ΤΟ 1972 Ο ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ ΑΝΑΚΗΡΥΧΘΗΚΕ "ΙΣΟΒΙΟΣ ΠΡΟΕΔΡΟΣ ΤΗΣ ΕΕΕ"

Το είχαμε ξεχάσει και μάς το θύμισαν οι «ΙΟΙ» του «Jungle Report» με προ ολίγου ανάρτησή τους στο Facebook:
Τον Μάρτιο του 1972 η «Ένωση Ελλήνων Εφοπλιστών» ανακήρυξε τον Αρχηγό της 21ης Απριλίου Γεώργιο Παπαδόπουλο ισόβιο πρόεδρό της αναγνωρίζοντάς του την κατά 400% μείωση της φορολόγησης των μελών της. Εκείνη ακριβώς την εποχή, ο μεγάλος Αριστοτέλης Ωνάσης πρόσφερε στον Γιώργη και  την περίφημη βίλα στο Λαγονήσι, για να διαμένει χωρίς ενοίκιο...

Πηγή: εφημερίδα "Στόχος".

Ο ΚΩΣΤΟΠΟΥΛΟΣ ΕΞΥΒΡΙΣΕ ΤΟΝ ΧΡΙΣΤΟ! ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΑΠΟ ΤΗΝ Ε. ΜΕΡΚΟΥΡΗ

Γράφει ένας εκ των διαχειριστών του "Δημοκρατικού Εθνικού Ρεύματος".

Λαλιώτης-Κωστόπουλος-Μιμή
Στα ΜΜΕ έχουν παρεισφρύσει παντού άθεοι, αμφισβητητές της Πατρίδας και των διαχρονικών αξίων της φυλής μας. Ένας απ΄ αυτούς είναι ο Πέτρος Κωστόπουλος, παρουσιαστής πρωινής εκπομπής στον τηλεοπτικό σταθμό Mega. Σε πρόσφατη εκπομπή του χαρακτήρισε τον Κύριο ημών Ιησού Χριστό "τραμπούκο" επειδή διέλυσε τους εμποροπάγκους που έστησαν οι ασεβείς Εβραίοι μέσα στον Ναό του Θεού! Ο νόμος προβλέπει 6μηνη ποινή φυλάκισης αλλά δυστυχώς ο εισαγγελεύς εδώ δεν μπορεί να λειτουργήσει αυτεπάγγελτα...
Τον απάντησε αποστομωτικά όπως έπρεπε η τραγουδίστρια κ. Ειρήνη Μερκούρη. Ας διαβάσουμε (από το "Αγιορείτικο Βήμα" το βρήκαμε)΄ Συγκεκριμένα η τραγουδίστρια έγραψε:

"Κ. Κωστόπουλε σήμερα καταφέρατε να απογοητεύσετε σχεδόν όλη την Ελλάδα. Γιατί; Το μεγαλύτερο ποσοστό της Ελλάδας είναι Ορθόδοξοι Χριστιανοί. Και κάνατε το τεράστιο λάθος να χλευάσετε τον Δημιουργό των Πάντων τον Υιό του Θεού, τον Ιησού Χριστό τον οποίο αποκαλέσατε τραμπούκο και ότι τους έσπασε στο ξύλο όλους. Και σας ρωτώ καταλάβατε τι κάνατε; Προφανώς επειδή δεν καταλάβατε τι κάνατε, σας θυμίζω λοιπόν εγώ ως αμαρτωλή...
...ότι εκείνος ο Ιησούς Χριστός ο οποίος χλευάσατε και αποκαλέσατε τραμπούκο ήρθε σε αυτό τον κόσμο για να χύσει το αίμα του για εμάς τους αμαρτωλούς! Πως είναι δυνατόν εσείς που είστε παράδειγμα οικογενειάρχη; Πως είναι δυνατόν να βγαίνετε δημοσίως και να χλευάζετε τον Ιησού Χριστό τον Δημιουργό των Πάντων αντί αν είστε το παράδειγμα και μέσα από το βήμα που σας έχει δώσει ο ίδιος ο Θεός να τον ευχαριστείτε και να τον υπερασπίζεστε;
Και όχι να είστε ένας από αυτούς που τον σταύρωσαν! Εγώ λοιπόν ως μερίδα των Ορθόδοξων Χριστιανών που παρακολουθούν την εκπομπή σας θα ήθελα πάρα πολύ να σκεφτείτε και να καταλάβετε πάρα πολύ καλά πόσο στεναχωρήσατε τον Ιησού Χριστό! Σήμερα Μεγάλη Εβδομάδα, την Εβδομάδα των Παθών! Και να γονατίσετε μπροστά στο φακό της τηλεόρασης στο ίδιο σημείο που τον χλευάσατε και να του ζητήσετε ταπεινά συγγνώμη δημοσίως. Να είστε σίγουρος ότι αυτό θέλω να δει εκείνος και όλοι εμείς οι αμαρτωλοί Ορθόδοξοι Χριστιανοί που παρακολουθούσαμε την εκπομπή σας! Ελπίζω να καταλάβατε σύντομα το λάθος σας απέναντι στον Ιησού Χριστό!".

Κανονικά σε τέτοιους κατ΄ όνομα "ανθρώπους" δεν πρέπει να απαντάς ή να ασχολείσαι αλλά η βλασφημία πρέπει να συντρίβεται!!!

Η ΖΩΟΔΟΧΟΣ ΠΗΓΗ

Την Παρασκευή της Διακαινησίμου, η Eκκλησία μας εορτάζει την εορτή της Zωοδόχου Πηγής. H εορτή αυτή ανήκει στις λεγόμενες κινητές εορτές του εκκλησιαστικού έτους. Kινητές λέγονται οι εορτές του Tριωδίου και του Πεντηκοσταρίου, που έχουν ως κέντρο την ημέρα του Πάσχα. Oι εορτές αυτές ονομάζονται κινητές, γιατί δεν έχουν σταθερή ημερομηνία, εν αντιθέσει με τις άλλες εορτές του εκκλησιαστικού έτους που έχουν σταθερά ημερομηνία και λέγονται ακίνητες. Των κινητών εορτών η ημερομηνία κάθε χρόνο αλλάζει.
Eξαρτάται από την ημερομηνία του Πάσχα. Όταν το Πάσχα είναι πρώιμο, έρχονται και αυτές ενωρίτερα· όταν το Πάσχα είναι όψιμο, αυτές έρχονται αργότερα. H εορτή της Zωοδόχου Πηγής εορτάζεται την Παρασκευή της Διακαινησίμου, δηλαδή την εβδομάδα που ακολουθεί αμέσως μετά το Πάσχα. Mετά την Aνάσταση είναι η πρώτη εορτή του Πεντηκοσταρίου. Eορτάζεται την ωραία εποχή της ανοίξεως μέσα στο κλίμα της πασχαλινής χαράς και αγαλλιάσεως.
H Zωοδόχος Πηγή είναι μία εορτή πρός τιμήν της Παναγίας. δεν έχει σχέση με τη ζωή της υπεραγίας Θεοτόκου, όπως οι άλλες γνωστές θεομητορικές εορτές, λόγου χάριν τα Eισόδια, ο  Eυαγγελισμός ή η Kοίμησις της Θεοτόκου. H εορτή αυτή έχει σχέση με τις θαυμαστές επεμβάσεις της Παναγίας πρός σωτηρίαν δυστυχών και ταλαιπώρων ανθρώπων που την επικαλέσθηκαν με πίστη.
H Zωοδόχος Πηγή μας υπενθυμίζει τα θαύματα, που έκανε η Παναγία σε ένα ορισμένο ναό της στον τόπο εκείνο που προκαλεί τη συγκίνηση κάθε Έλληνος. [...]

Πηγή: "Θησαυρός Γνώσεων και Ευσεβείας".

Τρίτη 22 Απριλίου 2014

Ο ΑΓΙΟΣ ΜΕΓΑΛΟΜΑΡΤΥΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ Ο ΤΡΟΠΑΙΟΦΟΡΟΣ

Ο Άγιος Μεγαλομάρτυς Γεώργιος ο Τροπαιοφόρος ανήκει στη χορεία των μεγαλομαρτύρων και είναι από τους λαοφιλεστέρους Αγίους της Εκκλησίας μας. Έζησε κατά τα τέλη του 3ου αιώνος μ.Χ. και τας αρχάς του 4ου επί της βασιλείας του Διοκλητιανού.
Η εποχή του υπήρξε εποχή σκληρών διωγμών και εξοντωτικών κατά της Χριστιανικής Πίστεως. Ο Γεώργιος είχε μεγάλο αξίωμα. Ήτο κόμης και διακρινόταν σ' όλες τις στρατιωτικές επιχειρήσεις για την γενναιότητά του και την ανδρεία του.
Παρ' όλη τη δόξα όμως και τις τιμές δεν αρνήθηκε να θυσιάση τα πάντα και να ομολογήση με παρρησία ενώπιον του αυτοκράτορος και πολλών αρχόντων την χριστιανική του πίστιν. Υπέμεινε βασανιστήρια πολλά και φρικτά που στο τέλος τον ανέδειξαν Μεγαλομάρτυρα.
Πολλά είναι τα θαύματα του Αγίου Γεωργίου. Όχι μόνον αυτά που αναφέρονται στο μικρό αυτό φυλλάδιο, αλλά και πολλά άλλα που πάντοτε και σήμερα εκτελεί σ' όσους προσφεύγουν με πίστι στις πρεσβείες του. Πολλοί ναοί τιμώνται επ' ονόματι του Αγίου Γεωργίου, δείγμα κι' αυτό της αγάπης του λαού προς τον Άγιον, και πολλοί φέρουν το όνομά του. Δείγμα τιμής από μέρους μας προς τον Άγιον, αγαπητέ αναγνώστα, είναι βέβαια και ο εορτασμός της μνήμης του και αι πανηγύρεις, αλλά πιο μεγάλο δείγμα τιμής είναι η μίμησις της αγίας ζωής του, γιατί «τιμή μάρτυρος» είναι η «μίμησις μάρτυρος». Μίμησις της ομολογίας, της μαρτυρικής, της αγίας ζωής του.

Ομολογητής ο κόμης Γεώργιος
Ο Μεγαλομάρτυς Γεώργιος γεννήθηκε στην Καππαδοκία από ευσεβείς γονείς, και έμεινε ορφανός από πατέρα σε ηλικίαν δέκα ετών. Η μητέρα του τον έφερε μαζί της στην Παλαιστίνη όπου ήταν η Πατρίδα της και είχε και τα κτήματά της. Ο Γεώργιος καίτοι νεαρός κατατάχθηκε στο στρατό, όπου μάλιστα προήχθη σε μεγάλα αξιώματα, ώστε να παίρνη μέρος και στις συνελεύσεις των ανωτάτων αξιωματούχων του Κράτους. Ο Διοκλητιανός τον εκτιμούσε πολύ.
Από την εποχή του αυτοκράτορος Δεκίου μέχρι την εποχή που ανέλαβε τον θρόνον ο Διοκλητιανός, το 284 μ. Χ., η Χριστιανική Εκκλησία επειδή είχεν ειρήνη αυξήθηκε πάρα πολύ. Οι Χριστιανοί είχαν πάρει πολλές δημόσιες θέσεις, είχαν κτίσει πολλούς και μεγάλους ναούς, είχαν κτίσει σχολεία και είχαν οργανώσει και την διοίκηση και την διαχείρισι των εκκλησιών και της Φιλανθρωπίας.
Ο Διοκλητιανός όταν ανέλαβε τα καθήκοντά του εργάσθηκε στην αρχή για την οργάνωσι του αχανούς Κράτους του. Προσέλαβε στρατηγούς ως βοηθούς του και τους ωνόμασε αυτοκράτορας και Καίσαρας και αφού επέτυχε να υποτάξη τους εχθρούς του Κράτους του, και να σταθεροποιήση τα σύνορά του, στράφηκε στα εσωτερικά ζητήματα. Δυστυχώς στράφηκε εναντίον της Χριστιανικής θρησκείας για ν' ανορθώση την ειδωλολατρίαν και θεοποιήση την ιδέα του αυτοκράτορος. Γι΄ αυτό λοιπόν τον λόγον εκάλεσε τους βοηθούς του Καίσαρα το 303 μ. Χ. και τους στρατηγούς στην πρωτεύουσα του Ανατολικού Ρωμαϊκού Κράτους σε τρεις γενικές συγκεντρώσεις. Μεταξύ τους βρισκόταν και ο Γεώργιος που διακρίθηκε πολλές φορές στους πολέμους.
Συγκεντρώθηκαν λοιπόν όλοι, για να πάρουν αποφάσεις για την εξόντωσι και τον αφανισμό της χριστιανικής πίστεως. Πρώτος εμίλησε ο Διοκλητιανός και επέβαλε σ' όλους ν' αναλάβουν τον εξοντωτικό αγώνα εναντίον του Χριστιανισμού. Όλοι υποσχέθηκαν ότι θα καταβάλουν κάθε προσπάθεια, για να εξαλείψουν την Χριστιανική θρησκεία από το Ρωμαϊκό Κράτος. Τότε ο γενναίος Γεώργιος στάθηκε στον μέσον του συνεδρίου και είπε: Γιατί, βασιλεύ και άρχοντες, θέλετε να χύσετε αίμα δίκαιον και άγιον και να εξαναγκάσετε τους χριστιανούς να προσκυνούν και να λατρεύουν τα είδωλα; Και διεκήρυξε την αλήθεια της Χριστιανικής θρησκείας και την Θεότητα του Χριστού.
Μόλις ετελείωσε, συγχύσθηκαν όλοι με την ομολογία του αυτή, και προσπάθησαν να τον πείσουν να μετανοήση για όσα είπε για να καταπραϋνθή και ο Διοκλητιανός. Αλλά ο Γεώργιος ήταν σταθερός και με θάρρος διεκήρυττε την χριστιανικήν πίστιν του.

Στη φυλακή. Βασανιστήρια
Ωργισμένος ο Διοκλητιανός διέταξε να τον κλείσουν στην φυλακή και να του περισφίξουν τα πόδια του στο ξύλο και πάνω στο στήθος του να του βάλουν μεγάλη και βαρειά πέτρα, αφού τον ξαπλώσουν ανάσκελα.
Το άλλο πρωί ο Διοκλητιανός διέταξε να του παρουσιάσουν τον Γεώργιον, για να τον ανακρίνη. Και πάλιν ο Γεώργιος έμεινε ακλόνητος στην ομολογία του, και παρ' όλες τις κολακείες και τις υποσχέσεις που του έδωσε ο αυτοκράτορας Διοκλητιανός, διεκήρυττε την πίστι του και μιλούσε για τους ουράνιους θησαυρούς. Τότε, αφού ωργίσθηκε ο Διοκλητιανός, διέταξε τους δημίους να δέσουν τον Άγιον σ' ένα μεγάλον τροχόν για να κομματιασθή το σώμα του. Μάλιστα ειρωνεύθηκε την ανδρεία του Αγ. και τον κάλεσε να προσκυνήση τα είδωλα. Ο Άγιος Γεώργιος ευχαρίστησε τον Θεόν που τον αξίωνε να δοκιμασθή και δέχθηκε με ευχαρίστησι να υποστή το φοβερό αυτό μαρτύριο, με το οποίον θα κομματιαζόταν σε μικρά και λεπτά κομμάτια ολόκληρο το σώμα του, επειδή γύρω - γύρω από τον τροχόν υπήρχαν μπηγμένα κοφτερά σίδερα, που έμοιαζαν με μαχαίρια. Πράγματι μόλις ο τροχός κινήθηκε, τα κοφτερά σίδερα άρχισαν να κόβουν το σώμα του. Τότε ακούσθηκε μια φωνή από τον ουρανόν που έλεγε: «Μη φοβάσαι Γεώργιε, γιατί εγώ είμαι μαζί σου» και αμέσως ένας άγγελος ελευθέρωσε τον άγιον, αφού τον έλυσε από τον τροχόν και θεράπευσε όλο το καταπληγωμένο σώμα του.
Ο Γεώργιος αφού απέκτησε το θαυμάσιο παράστημά του και με αγγελικήν όψι παρουσιάστηκε στο Διοκλητιανό που με άλλους είχε πάει να κάνη θυσία. Μόλις τον είδαν, έμειναν όλοι έκθαμβοι και απορημένοι. Μάλιστα μερικοί ισχυρίζοντο ότι είναι κάποιος που του μοιάζει, και άλλοι ότι είναι φάντασμα. Όπως εσχολίαζαν το γεγονός εμφανίσθηκαν μπροστά στο βασιλιά δύο από τους αξιωματικούς του, ο Πρωτολεών και ο Ανατόλιος με χίλιους στρατιώτες και ωμολόγησαν την πίστι τους στον Χριστό. Ο Διοκλητιανός θύμωσε τόσο που έγινε έξαλλος και διέταξε να τους σκοτώσουν, πράγμα που έγινε.
Έπειτα διέταξε να γεμίσουν αμέσως ένα λάκκον με ασβέστη και νερό και να ρίξουν μέσα τον Γεώργιον και να τον αφήσουν τρεις ημέρες και τρεις νύκτες, έτσι που να διαλυθούν και αυτά τα κόκκαλά του.
Οι δήμιοι πράγματι έρριξαν τον Άγιο στο ζεματιστό ασβέστη και έκλεισαν και το στόμιο του λάκκου. Ύστερα από τρεις ημέρες ο Διοκλητιανός έστειλε στρατιώτες ν' ανοίξουν τον λάκκο, οπότε βρήκαν τον Άγιον Γεώργιον όρθιον μέσα στον ασβέστη και προσευχόταν. Το γεγονός εντυπωσίασε και προκάλεσε θαυμασμό και ενθουσιασμό στο λαό που εφώναζε ότι «ο Θεός του Γεωργίου είναι Μεγάλος». Και ο Διοκλητιανός ζήτησε εξηγήσεις από τον Γεώργιον, πού έμαθε τις μαντικές τέχνες και πώς τις χρησιμοποιεί. Ο Γεώργιος τότε του απάντησε ότι ήταν τα γεγονότα αποτελέσματα της Θείας Χάριτος και Δυνάμεως και όχι έργα μαγείας και γοητείας.
Ο Διοκλητιανός ωργισμένος διέταξε να του φορέσουν πυρακτωμένα παπούτσια με σιδερένια καρφιά και να τον εξαναγκάζουν να περιπατή. Και ο άγιος προσευχόταν και περιπατούσε χωρίς να πάθη τίποτα. Πάλιν διέταξε να τον φυλακίσουν και σκέφθηκε να συγκαλέση τους άρχοντες, για να συσκεφθούν τι έπρεπε να κάμουν στον Γεώργιον. Και αφού τον έδειραν τόσον πολύ με μαστίγια και κατεπλήγωσαν ολόκληρο το σώμα του αγίου, τον παρουσίασαν στον Διοκλητιανό, ο οποίος έμεινε έκπληκτος βλέποντας τον Γεώργιον να λάμπη σαν Άγγελος. Σκέφθηκε λοιπόν, ότι αυτό το φαινόμενο γίνεται με τις μαγείες. Γι' αυτό κάλεσε τον μάγον Αθανάσιον, για να λύση τα μάγια του Γεωργίου.

Μένει αβλαβής απ' το δηλητήριον
Ήλθε πράγματι ο μάγος Αθανάσιος και κρατούσε στα χέρια του δυο πήλινα αγγεία, στα οποία υπήρχε δηλητήριον. Μάλιστα στο πρώτον υπήρχε το δηλητήριον που αν το έπινε κανείς θα τρελαινόταν και στο δεύτερο, τέτοιο, ώστε πίνοντάς το να πεθάνη.
Πράγματι ωδήγησαν τον άγιο στο Διοκλητιανό και στον μάγο Αθανάσιον. Ο βασιλεύς διέταξε να του δώσουν να πιη το πρώτον δηλητήριον. Και ο άγιος χωρίς δισταγμό ήπιε το δηλητήριον του πρώτου δοχείου αφού προηγουμένως προσευχήθηκε λέγοντας «Κύριε Ιησού Χριστέ ο Θεός ημών, ο ειπών καν θανάσιμόν τε πίωσιν ου μη αυτούς βλάψη θαυμάστωσον νυν τα ελέη σου». Και δεν έπαθε τίποτα απολύτως.
Μόλις είδαν ότι δεν έπαθε τίποτα, ο βασιλεύς διέταξε να του δώση ο μάγος και το δεύτερον το θανάσιμον. Το ήπιε και αυτό χωρίς να πάθη το παραμικρό. Τότε όλοι έμειναν έκπληκτοι μόλις είδαν το θαύμα αυτό. Ο Διοκλητιανός εξακολουθούσε να επιμένη ότι για να μην πεθάνη ο Γεώργιος είχε δικά του μάγια. Ο μάγος Αθανάσιος που ήξερε πόσο δραστικά ήταν τα δηλητήρια που έδωσε στον Άγιο Γεώργιο αφού εγονάτισε μπροστά στον μάρτυρα ωμολόγησε την Πίστιν του στον Αληθινόν Θεόν. Τότε ο Διοκλητιανός διέταξε και εφόνευσαν τον Αθανάσιον αμέσως. Εκείνη την στιγμή έφθασε και η γυναίκα του Διοκλητιανού Αλεξάνδρα, η οποία ωμολόγησε την πίστιν της στον Αληθινόν Θεόν. Και ο σκληρός και άκαρδος Διοκλητιανός διέταξε να την φυλακίσουν και την επομένην να της κόψουν το κεφάλι. Η Αλεξάνδρα ενώ προσευχόταν στην φυλακή παρέδωσε την ψυχή της στα χέρια του Θεού.

Μαρτυρικόν τέλος του Μεγαλομάρτυρος
Ο άγιος Γεώργιος κλείσθηκε στην φυλακή και την νύκτα είδε στο όνειρό του τον Χριστόν, ο οποίος του ανήγγειλε ότι θα πάρη τον στέφανον του μαρτυρίου και θα αξιωθή της αιωνίου ζωής. Σαν εξημέρωσε διατάχθηκαν οι στρατιώτες να παρουσιάσουν μπροστά του τον άγιον. Πράγματι ο Άγιος Γεώργιος εβάδιζε γεμάτος χαρά προς τον βασιλέα, επειδή προγνώριζε ότι έφθασε το τέλος του. Μόλις λοιπόν τον αντίκρυσε ο Διοκλητιανός του πρότεινε να πάνε στο ναό του Απόλλωνος για να θυσιάση στο είδωλόν του. Αφού μπήκε ο Γεώργιος στο ναό εσήκωσε το χέρι του και αφού έκανε το σημείο του σταυρού διέταξε το είδωλον να πέση. Αμέσως το είδωλον έπεσε και κομματιάσθηκε.
Ο ιερέας των ειδώλων και ο λαός τόσον πολύ εθύμωσαν που φώναζαν στον Βασιλέα να θανατώση τον Γεώργιον. Ο Διοκλητιανός εξέδωκε τότε διαταγήν, και ο δήμιος του απέκοψε την κεφαλήν. [...]

Πηγή: "Ορθόδοξος Συναξαριστής".

ΟΙ ΝΕΟΦΑΝΕΙΣ ΑΓΙΟΙ ΡΑΦΑΗΛ, ΝΙΚΟΛΑΟΣ & ΕΙΡΗΝΗ

Οι Άγιοι Ραφαήλ, Νικόλαος και Ειρήνη συγκαταλέγονται στη χορεία των Νεοφανών Αγίων και μάλιστα εκείνων που μαρτύρησαν σχεδόν αμέσως μετά την άλωση της Κωνσταντινουπόλεως. Σχετικά με τον βίο τους γνωρίζουμε λίγα πράγματα. Οι πρώτες πληροφορίες για την ύπαρξη των Αγίων ιστορούνται με θαυματουργικό και αποκαλυπτικό τρόπο από το έτος 1959 μ.Χ. Από μία ανασκαφή που έγινε στη Θερμή της Λέσβου, ανακαλύφθηκε ο τάφος ενός αγνώστου προσώπου, που όπως αποκαλύφθηκε σε συνεχή οράματα, ανήκε στον Άγιο Ιερομάρτυρα Ραφαήλ, ο οποίος μαρτύρησε μαζί με τον Άγιο Οσιομάρτυρα Νικόλαο και την Αγία Ειρήνη. Ο τάφος και το λείψανο του Αγίου Νικολάου ανακαλύφθηκε στις 13 Ιουνίου 1960 μ.Χ.

Άγιος Ραφαήλ
Ο Άγιος Ραφαήλ καταγόταν από τους Μύλους της Ιθάκης και γεννήθηκε το έτος 1410 μ.Χ. Το κοσμικό του όνομα ήταν Γεώργιος Λάσκαρης ή Λασκαρίδης και ο πατέρας του ονομαζόταν Διονύσιος. Πριν γίνει κληρικός είχε σταδιοδρομήσει στο βυζαντινό στρατό και έφθασε μάλιστα σε μεγάλο βαθμό. Σε ηλικία τριάντα πέντε ετών γνώρισε ένα ασκητικό και σεβάσμιο γέροντα, τον Ιωάννη, ο οποίος τον προσείλκυσε στην εν Χριστώ ζωή. Κάποια Χριστούγεννα ο γέροντας κατέβηκε από τον τόπο της ασκήσεώς του, για να εξομολογήσει και να κοινωνήσει τους στρατιώτες και κήρυξε τον λόγο του Θεού. Τότε ο αξιωματικός Γεώργιος, όταν ο γέροντας κατέβηκε πάλι τα Θεοφάνεια, αποχαιρέτισε τους στρατιώτες και τον ακολούθησε.
Μετά την κουρά του σε μοναχό, χειροτονήθηκε πρεσβύτερος, αλλά τιμήθηκε και με το οφίκιο του αρχιμανδρίτη και του πρωτοσύγκελου. Μαζί δε με τις άλλες αποκαλύψεις, ο Άγιος Ραφαήλ αποκάλυψε ότι απεστάλη από τον Οικουμενικό Πατριάρχη στην Εσπερία, στην πόλη της Γαλλίας που ονομάζεται Μορλαί, για να εκπληρώσει την εντολή που του ανατέθηκε. Το γεγονός αυτό έλαβε χώρα λίγο πριν από την άλωση της Κωνσταντινουπόλεως. Ακόμη απεκάλυψε ότι κήρυξε τον λόγο του Ευαγγελίου στην Αθήνα, στο λόφο που είναι το μνημείο του Φιλοπάππου.
Λίγα χρόνια πριν από την άλωση της Κωνσταντινουπόλεως, περί το έτος 1450 μ.Χ., ο Άγιος βρέθηκε μετά από περιπλανήσεις στην περιοχή της Μακεδονίας και μόναζε εκεί.

Άγιος Νικόλαος
Κοντά στον Άγιο Ραφαήλ βρισκόταν εκείνο το διάστημα ο Άγιος Νικόλαος ως υποτακτικός. Ο Νικόλαος εκάρη μοναχός και στη συνέχεια χειροτονήθηκε διάκονος. Θεωρείται Θεσσαλονικεύς στην καταγωγή, αν και αναφέρεται ότι γεννήθηκε στους Ράγους της Μηδίας της Μικράς Ασίας. Ωστόσο μεγάλωσε και ανδρώθηκε στη Θεσσαλονίκη.
Μόλις έπεσε η Κωνσταντινούπολη στα χέρια των Τούρκων, οι οποίοι εισέβαλαν ορμητικά στη Θράκη και καταλύθηκε οριστικά η βυζαντινή αυτοκρατορία, ο φόβος για γενικούς διωγμούς κατά των Χριστιανών στάθηκε ως αφορμή να καταφύγει ο Άγιος Ραφαήλ με την συνοδεία του από το λιμάνι της Αλεξανδρουπόλεως, στη Μυτιλήνη. Εκεί εγκαταστάθηκε μαζί με άλλους μοναχούς στην παλαιά μονή του Γενεσίου της Θεοτόκου, η οποία στο παρελθόν ήταν γυναικεία και ήταν χτισμένη στο λόφο Καρυές, κοντά στο χωριό Θέρμη. Ηγούμενος της μονής εξελέγη στην συνέχεια ο Άγιος Ραφαήλ.
Έπειτα από μερικά χρόνια, το έτος 1463 μ.Χ., η Λέσβος έπεσε στα χέρια των Τούρκων, οι οποίοι σε μια επιδρομή τους στο μοναστήρι, συνέλαβαν τον Άγιο Ραφαήλ και τον Άγιο Νικόλαο, τη Μεγάλη Πέμπτη του ιδίου έτους. Ακολούθησαν σκληρά και ανηλεή βασανιστήρια και ο Άγιος Ραφαήλ μαρτύρησε διά σφαγής με πολύ σκληρό τρόπο. Τον έσυραν βιαίως τραβώντας τον από τα μαλλιά και την γενειάδα, τον κρέμασαν από ένα δένδρο, τον χτύπησαν βάναυσα, τον τρύπησαν με τα πολεμικά τους όργανα, αφού προηγουμένως τα πυράκτωσαν σε δυνατή φωτιά και τελικά τον έσφαξαν πριονίζοντάς τον από το στόμα.
Σε μερικές εμφανίσεις του ο Άγιος Ραφαήλ φαίνεται να συνοδεύεται από πολλούς, δορυφορούμενους τρόπον τινά, οι οποίοι διάνυσαν πριν από αυτόν τον ασκητικό βίο στη μονή των Καρυών, όπως είπε σε εκείνους που τα έβλεπαν αυτά. Αποκάλυψε επίσης, ότι η μονή αυτή, η οποία είναι γυναικεία, υπέστη επιδρομή από τους αιμοχαρείς πειρατές κατά το έτος 1235 μ.Χ. Κατά την επιδρομή εκείνη αγωνίσθηκε μαζί με τις άλλες μοναχές τον υπέρ του Χριστού καλό αγώνα η καταγόμενη από την Πελοπόννησο ηγουμένη Ολυμπία και η αδελφή της Ευφροσύνη. Η Ολυμπία τελειώθηκε αθλητικώς στις 11 Μαΐου του έτους 1235 μ.Χ., εμφανίσθηκε δε μαζί με τον μεγάλο και θαυματουργό Άγιο Ραφαήλ.
Ο Άγιος Νικόλαος πέθανε μετά από βασανισμούς, από ανακοπή καρδιάς, δεμένος σε ένα δένδρο.

Αγία Ειρήνη
Μαζί με τους Αγίους συνάθλησε και η μόλις δώδεκα χρονών νεάνιδα Ειρήνη, θυγατέρα του Βασιλείου, προεστού της Θέρμης, η οποία και εμφανίζεται μαζί τους. Αυτή μαρτύρησε ως εξής: Οι ασεβείς αλλόθρησκοι της απέκοψαν το ένα χέρι και ακολούθως την έβαλαν σε ένα πιθάρι και κατέκαυσαν την αγνή αυτή παρθένο, υπό τα βλέμματα των δύστυχων γονέων της, οι οποίοι και θρηνούσαν γοερά για τον φρικτό θάνατο του παιδιού τους.
Με τους Αγίους συνεμαρτύρησαν ο μνημονευθείς πατέρας της Αγίας Ειρήνης, Βασίλειος, η σύζυγός του Μαρία, το μόλις πέντε ετών παιδί τους Ραφαήλ, η ανεψιά τους Ελένη, ο δάσκαλος Θεόδωρος και ο ιατρός Αλέξανδρος, των οποίων τα οστά βρέθηκαν κοντά στους τάφους των Αγίων, μέσα σε ξεχωριστούς τάφους. Το μαρτύριό τους συνέβη την Τρίτη της Διακαινησίμου, στις 9 Απριλίου του έτους 1463 μ.Χ.
Έπειτα από θαυματουργικές υποδείξεις των Αγίων Ραφαήλ, Νικολάου και Ειρήνης, έγινε γνωστή η ύπαρξη των λειψάνων τους και υποδείχθηκαν τα σημεία όπου βρίσκονταν οι τάφοι τους.

Ἀπολυτίκιον
Ἦχος δ’.
Τὴ τῶν Μαρτύρων θαυμαστὴ προστασία, τῶν ἐν Θερμῇ ἠμὶν ἀρτίως φανέντων, ἀπὸ ψυχῆς προσπέσωμεν κραυγάζοντες· Ραφαὴλ μακάριε, καὶ Νικόλαε θεῖε, καὶ Εἰρήνη πάνσεμνε, πάσης ρύσασθε βλάβης, καὶ ἀναγκῶν καὶ πάσης ἀπειλῇς, τοὺς τὴ πρεσβεία ὑμῶν καταφεύγοντας.

Ἕτερον Ἀπολυτίκιον
Ἦχος δ'. Ταχὺ προκατάλαβε.
Ἐν Λέσβῳ, ἀθλήσαντες, ὑπὲρ Χριστοῦ τοῦ Θεοῦ, αὐτὴν ἡγιάσατε, τῇ τῶν Λειψάνων ὑμῶν, εὑρέσει μακάριοι. Ὅθεν ὑμᾶς τιμῶμεν, Ῥαφαὴλ θεοφόρε, ἅμα σὺν Νικολάῳ καὶ παρθένῳ Εἰρήνῃ, ὡς θείους ἡμῶν προστάτας καὶ πρέσβεις πρὸς Κύριον.

Πηγή: "Ορθόδοξος Συναξαριστής".

Η "ΔΙΑΚΑΙΝΗΣΙΜΟΣ" ΕΒΔΟΜΑΔΑ

Ολόκληρη η εβδομάδα από το άγιο Πάσχα μέχρι την επομένη Κυριακή, δηλαδή, την Κυριακή του Θωμά, λέγεται «διακαινήσιμος».

Γιατί ονομάζεται έτσι;
Στην πάλαια εποχή στην Εκκλησία υπήρχε η τάξη των Κατηχουμένων, όσων δηλ. προέρχονταν από τους ειδωλολάτρες ή τους Ιουδαίους και διδάσκονταν τις αλήθειες της χριστιανικής πίστεως για να γίνουν μέλη της με το μυστήριο του Βαπτίσματος. Το Βάπτισμα δεν ήταν τότε ατομικό ή οικογενειακό γεγονός, όπως σήμερα, αλλά γεγονός που αφορούσε το πλήρωμα της Εκκλησίας. Γι’ αυτό οι Κατηχούμενοι βαπτίζονταν ομαδικά κατά τη νύχτα του Μ. Σαββάτου προς την Κυριακή του Πάσχα. Με το βάπτισμα στο νερό ο «παλαιός άνθρωπος», ο άνθρωπος της αμαρτίας με τη χάρη του Αγίου Πνεύματος πεθαίνει και γεννιέται ο νέος, ο ανακαινισμένος, ο καινούριος που ζει την αναγέννηση, την ανανέωση.
Η εβδομάδα που ακολουθούσε το Πάσχα ονομάζεται «διακαινήσιμος» γι’ αυτό το γεγονός της ανακαινίσεως. Επειδή οι βαπτισμένοι ολόκληρη την εβδομάδα φορούσαν λευκά φορέματα ονομάζεται και «λευκή εβδομάδα».
Οι εφτά ημέρες της διακαινησίμου εβδομάδας θεωρούνται ως «μία» ημέρα, όπως η Κυριακή του Πάσχα. Οι πιστοί σύμφωνα με τον 66ο Κανόνα της Έκτης Οικουμενικής Συνόδου πρέπει να τη γιορτάζουν με πνευματική ευφροσύνη, δηλ. ψάλλοντας ψαλμούς και ύμνους, όχι με χορούς και διασκεδάσεις, συμμετέχοντας όλη την εβδομάδα στη λατρεία της Εκκλησίας κοινωνώντας καθημερινά, άν και την προηγουμένη ημέρα έφαγαν αρτύσιμα φαγητά, συνανιστάμενοι με τον αναστημένο Κύριο. Κατά τη διακαινήσιμη εβδομάδα τρώμε κρέας και την Τετάρτη και την Παρασκευή. Ο πένθιμος χαρακτήρας της νηστείας δεν έχει θέση στο γεγονός της Αναστάσεως του Χριστού. «Κατά δε την εβδομάδα της Διακαινησίμου ακινδύνως κρεωφαγήσομεν (να τρώμε κρέας) κατά την αυτής Τετράδα και Παρασκευήν· ως μία γαρ λογίζεται Κυριώνυμος το επταήμερον τούτο διάστημα».
Κατά τη διακαινήσιμη εβδομάδα ψάλλεται καθημερινά η ακολουθία του Πάσχα χωρίς το «Δεύτε λάβετε φως», που είναι μεταγενέστερη συνήθεια και που δεν αναφέρεται στα έντυπα Πεντηκοστάρια. Η ακολουθία αυτή έγινε κατά μίμηση της ακολουθίας του «αγίου φωτός» του ναού του Παναγίου Τάφου των Ιεροσολύμων.
Και γιατί γιορτάζουμε κάθε χρόνο τη «Διακαινήσιμο» εβδομάδα; Πολλοί απαντούν. Για λόγους ιστορικούς. Η Εκκλησία δεν ζει όμως με το παρελθόν. Ο λόγος του εορτασμού είναι καθαρά πνευματικός. Ποιός; Επειδή λόγω των αμαρτιών μας μολύνουμε τον λευκό χιτώνα του βαπτίσματος χρειαζόμαστε με τη μετάνοια εξαγιασμό. Χρειάζεται πάλι να γίνουμε ναός του Αγίου Πνεύματος. Όπως λέει ο απ. Παύλος «εν καινότητι ζωής περιπατήσωμεν» (Ρωμ. 6,4). Χρειαζόμαστε λοιπόν εγκαίνια, αναγέννηση, ανανέωση. «Εγκαινίζεσθε, αδελφοί», λέει ένα τροπάριο, «και αφού αφήσετε τον παλαιό άνθρωπο να ζείτε την καινούρια ζωή». Ή όπως ψάλλει ένας άλλος ύμνος: «Επίστρεψε στον εαυτό σου άνθρωπε! Γίνε καινούριος, αντί παλιός και γιόρταζε τα εγκαίνια (την ανανέωση) της ψυχής σου. Όσο είναι καιρός η ζωή σου ας αναγεννηθεί».
Η «διακαινήσιμος εβδομάδα» γίνεται για τους πιστούς αφορμή πνευματικής καρποφορίας και καλής αλλοιώσεως.

Α. Χ.

Δευτέρα 21 Απριλίου 2014

ΟΛΗ Η ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΤΟΥ ΒΑΣΙΛΙΑ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ ΣΤΗΝ "ΝΕΑ ΠΟΛΙΤΙΚΗ" (2)

Προλογίζει ένας εκ των διαχειριστών του "Δημοκρατικού Εθνικού Ρεύματος".

Τον Φεβρουάριο που μας πέρασε, ο Βασιλεύς Κωνσταντίνος παραχώρησε στον διευθυντή του περιοδικού "Νέα Πολιτική" κ. Μελέτη Μελετόπουλο συνέντευξη εφ΄ όλης της ύλης. Ο κάθε Έλληνας που αναζητά την ιστορικά αλήθεια οφείλει να ενσκήψει με προσοχή στα όσα λέει ο Βασιλεύς διότι φωτίζει άγνωστες πτυχές της ιστορίας, λύνει απορίες και δίνει απαντήσεις για την ταραχώδη δεκαετία του 1960. Διαβάστε:

ΜΗΜ: Διορίσατε πέντε πρωθυπουργούς κατά την διάρκεια της βασιλείας σας.

Β. ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ: Όχι, διόρισα μόνον τον Νόβα, τον Τσιριμώκο, τον Στεφανόπουλο…

ΜΗΜ: Και τον Παρασκευόπουλο.

Β. ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ: Τον Παρασκευόπουλο κατόπιν συμφωνίας, οι πολιτικοί αρχηγοί τον επέλεξαν.

ΜΗΜ: Εννοώ όσους δώσατε εντολή σχηματισμού κυβερνήσεως, είτε ήταν κατόπιν συμφωνίας είτε όχι. Με τον Κανελλόπουλο, 5 συνολικά. Ποιός από αυτούς ήταν ο πιο εντυπωσιακός ως προσωπικότητα;

Β. ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ: Εκείνος που δεν διόρισα.

ΜΗΜ: Ο οποίος ήταν;

Β. ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ: Ο Γεώργιος Παπανδρέου.

ΜΗΜ: Αλήθεια;

Β. ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ: Ήταν ένας σοφός άνθρωπος. Ήταν ένας άνθρωπος που είχε τεράστιο χιούμορ, μπορούσες να περάσεις όλο το βράδυ συζητώντας μαζί του, ακόμη και οι ακροάσεις ήταν συναρπαστικές. Παραδείγματος χάριν, το 1964 είχαμε τεράστια κρίση στην Κύπρο. Οι Τούρκοι έστελναν αεροπλάνα, το ένα μετά το άλλο, και βομβαρδίζανε. Λοιπόν, ερχόταν ο πρωθυπουργός και με έβλεπε περίπου 2 -3 φορές την ημέρα. Ένα μεσημέρι με παίρνει ο τότε γραμματέας μου, ο Χοϊδάς, και μου είπε, θυμάμαι την λέξη που χρησιμοποίησε, «οσφραίνομαι πόλεμο».
Ο Παπανδρέου είχε καλέσει το μικρό υπουργικό συμβούλιο. Οι υπουργοί προσπαθούσαν να τον πείσουν να στείλει την αεροπορία στην Κύπρο.  Τηλεφωνώ στον πρωθυπουργό και ρωτάω εάν έχουμε καμμιά αλλαγή από το πρωί που συναντηθήκαμε.  Μου απαντά: «Έχω συγκαλέσει τώρα το μικρό υπουργικό συμβούλιο». Ήταν ο υπουργός Αμύνης, ο Γαρουφαλιάς, ο υπουργός Εξωτερικών, ο Κωστόπουλος, ο υπουργός Συντονισμού, ο Μαύρος, ο αναπληρωτής υπουργός Συντονισμού, ο Ανδρέας ο Παπανδρέου, ο υφυπουργός Αμύνης, ο Παπακωνσταντίνου, και οι τρεις αρχηγοί των Επιτελείων.
Μπαίνω μέσα και ρωτάω: «Μπορώ να έχω κάποια ενημέρωση;» Κοιτάξτε να δείτε», μου λέει ο Παπανδρέου, «με έχουν πείσει ότι πρέπει να στείλουμε την πολεμική αεροπορία». Κοιτάω τον πρωθυπουργό και του λέω: «Με συγχωρείτε, μπορώ να κάνω μια ερώτηση;». «Βεβαίως», μου λέει. Και γυρίζω στον αρχηγό της Πολεμικής Αεροπορίας και τον ρωτάω: «Αρχηγέ μου, με συγχωρείς, τώρα δεν σου κάνει ερώτηση πολιτικός, ο βασιλιάς σου κάνει την ερώτηση, μην μου πεις άσχετα πράγματα. Ποιά αεροπλάνα θα στείλεις;». Μου λέει: «τα F-84 G». «Καλά», λέω. «Από πού θα απογειωθούν;». «Από την Κρήτη και την Ρόδο». «Πόση ώρα θα κάνουνε να πάνε στην Κύπρο;» Μου απαντάει: «45 λεπτά περίπου». «Πόση ώρα θα κάνουν αναχαίτιση;». «3 με 4 λεπτά», απαντά. Ρωτάω: «πού θα προσγειωθούν;». «Άλλα θα πέσουν στην θάλασσα, άλλα θα πάνε στο Λίβανο, ό, τι βρούνε».
Πάγωσαν όλοι. Λέω: «Κύριε πρωθυπουργέ, εσείς ξέρετε το Σύνταγμα 100 φορές καλύτερα από μένα, αλλά νομίζω ότι εάν πάμε σε πόλεμο πρέπει να υπογράψω. Εγώ τέτοια υπογραφή δεν δίνω. Εάν πρόκειται η Τουρκία να μας επιτεθεί, θα πάω στο χαράκωμα μπροστά απ’ όλους» [παρέκβαση Β. Κωνσταντίνου στην συνέντευξη: «και τώρα που είμαι μπαμπόγερος θα πήγαινα»], αλλά να πάω να πολεμήσω τον Τούρκο, επειδή ξύπνησαν οι Κύπριοι και έγινε σαματάς, δεν πάω, έχω την ευθύνη 9 εκατομμυρίων ανθρώπων, δεν πάω σε πόλεμο έτσι για να περάσει η ώρα, ξέρω τί θα πει πόλεμος, ξέρω τί θα πει να σκοτωθούμε, αλλά πρέπει να υπάρχει λόγος. Πρέπει να πολεμάει ο άλλος για να το πιστεύει, όχι γιατί ξυπνήσαμε ένα πρωί και πήγαμε και σφάξαμε τους Τούρκους». Λοιπόν, γυρίζει ο Παπανδρέου και λέει: «Κύριοι, είναι ανάγκη να έρθει ο άναξ μέσα σε αυτήν την αίθουσα για να μάθω την αλήθεια; Πηγαίνετε όλοι σας, φύγετε», και τους πέταξε έξω και σταμάτησε εκείνη στην στιγμή την όλη κίνηση.

ΜΗΜ: Θα με ενδιέφερε η άποψή σας για τον Παναγιώτη Κανελλόπουλο.

Β. ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ: Ο Παναγιώτης Κανελλόπουλος ήταν ένας εξαίρετος άνθρωπος. Ήταν καθηγητής, δεν έχω τίποτα με τους καθηγητές (γέλια), φιλοσοφούσε.  Ακούστε, όλοι οι πολιτικοί εκείνης της εποχής είχαν μία τάση δημαγωγίας, αλλά δεν είχες την αίσθηση ότι κλέβει κανένας.

ΜΗΜ: Πολύ σημαντικό αυτό.

Β. ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ: Πρόκειται γιά μία δύσκολη περίοδο. Θυμάμαι ότι ο πατέρας μου… Συγγνώμη, δεν μπορώ να μιλάω για τον πατέρα μου.

ΜΗΜ: Συγκινείστε.

Β. ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ: Πάρα πολύ.

ΜΗΜ: Στις 5 Μαρτίου θα προβληθεί,  σε πρώτη προβολή, η ταινία του Ν. Πολίτη γιά τον βασιλιά Παύλο. Θα είστε στην πρεμιέρα της ταινίας;

Β. ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ: Δεν αντέχω, συγκινούμαι.

ΜΗΜ: Θα την δείτε ιδιωτικά προφανώς.

Β. ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ: Ναι.

ΜΗΜ: Ήδη φαντάζομαι ότι έχετε δει κάποια αποσπάσματα.

Β. ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ: Έχω δει ένα μικρό κομμάτι.

ΜΗΜ: Με τον βασιλιά Παύλο είχατε στενό σύνδεσμο.

Β. ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ: Πολύ.

ΜΗΜ: Ήταν πατέρας στοργικός μαζί σας, αφοσιωμένος, σας έπαιρνε μαζί του κτλ.

Β. ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ: Ναι.

ΜΗΜ: Στην διάρκεια της δεκαετίας του 60’, πριν από την Δικτατορία, είχατε πληροφορίες ή έστω νύξεις ότι κάποιοι συνωμοτούν; Πού αποδίδετε την απείθεια των μεσαίων αξιωματικών προς εσάς και το κράτος; Πώς είναι δυνατόν αυτοί οι άνθρωποι να μην ήταν βασιλικοί;

Β. ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ: Υπήρχε μια άλλη νοοτροπία εκείνη την εποχή. Βγήκαμε από τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο και μπήκαμε σε έναν εμφύλιο.  Υπήρχε μια συνωμοσία στον στρατό, ο ΙΔΕΑ. Ο πατέρας μου ήθελε όλα αυτά να φύγουν. Προσπαθούσε όσο μπορούσε να πείσει, και εγώ έκανα το ίδιο, να γίνονται αρχηγοί των Επιτελείων αυτοί που είχαν πολεμική εμπειρία, δηλαδή να γίνονται με το σπαθί τους. Όλα αυτά θα τα γράψω στο βιβλίο που ετοιμάζω, πώς υπήρχε πίεση απέναντι στον πατέρα μου να γίνει τότε αρχηγός του στρατού ο Καρδαμάκης, πώς ο Καρδαμάκης κατέβασε όλη την χούντα στην Αθήνα. Πώς, αφού έφυγε ο Καρδαμάκης, ο βασιλιάς Παύλος ήθελε να κάνει αρχηγό του επιτελείου τον Παπαθανασιάδη, που τον έβαλα εγώ μετά αυλάρχη. Ήταν ξεχωριστή μορφή στρατηγού, ήταν πάρα πολύ έξυπνος, αλλά δεν ήταν δεξιός, ήταν από την φιλελεύθερη πλευρά, ήταν άνθρωπος  του Παπανδρέου.
Λοιπόν, ήρθε η σειρά μου να συζητήσω με τον Παπανδρέου γιά την διαδοχή του Καρδαμάκη. Ο Παπανδρέου ήθελε να βάλει κάποιον που ήταν πολύ χαμηλά στην επετηρίδα. Του λέω: «Κύριε πρόεδρε, γιατί διαλέξατε αυτόν;». Μου απαντά: «Γιατί τον πιστεύω, είναι καλός». Του λέω: «Με συγχωρείτε πολύ, έχετε διαβάσει τα χαρτιά του, την επετηρίδα του κτλ; Εσείς, το πρώτο πράγμα που θα κάνετε μετά από τόσα χρόνια εμπειρίας στην εξουσία, είναι να βάλετε αρχηγό του Στρατού κάποιον ο οποίος είναι πολύ χαμηλά στην επετηρίδα;». Μου λέει: «Ποιόν να βάλω;». Του λέω: «Βάλτε το νούμερο ένα, τον Γεννηματά». «Δεν γίνεται», μου λέει. «Με συγχωρείτε», του λέω, «γιατί δεν γίνεται;». Μου απαντά: «Αυτός έχει εκτεθεί στις εκλογές της βίας και της νοθείας». Του λέω: «Κύριε πρόεδρε, ποιά βία και νοθεία, τώρα  σοβαρά μιλάμε, έχουν περάσει τα χρόνια, μιλάμε ακόμα για βία και νοθεία; Εμείς, αυτό που πρέπει να κάνουμε τώρα, είναι να αλλάξουμε τα στρατηγικά σχέδια της Ελλάδος.»  Γιατί τα στρατηγικά σχέδια προέβλεπαν επίθεση από βορρά, εμείς δεν κινδυνεύαμε πλέον από τον βορρά, κινδυνεύαμε από ανατολικά. Και ο μόνος που μπορούσε να κάνει όλες αυτές τις επιτελικές αλλαγές ήταν ο Γεννηματάς. Ο στρατηγός Γεννηματάς ήταν πάρα πολύ δυνατός από πλευράς επιτελικών σχεδίων. Μου λέει ο Παπανδρέου: «Θα με βρίζει ο Λαμπράκης και ο Κόκας». Του λέω: «Κύριε πρωθυπουργέ, αυτά δεν είναι πράγματα που πρέπει να τα δέχεστε εσείς». Ο Παπανδρέου είχε τέτοια γενναιότητα, που ήρθε και με βρήκε μετά από τρεις μήνες, και μου είπε: «Δεν έχω θέμα συζητήσεως εκτός από το θέμα του Γεννηματά». Του λέω: «Θέλετε να τον διώξετε;». «Όχι», μου λέει, «ήρθα να σας ευχαριστήσω που με πείσατε να τον κάνω αρχηγό του Επιτελείου, διότι άλλαξε όλα τα σχέδια, και μόνον αυτός μπορούσε να το κάνει όπως το έκανε».

ΜΗΜ: Δηλαδή εσείς επιμείνατε να τοποθετηθεί ο Γεννηματάς, ώστε να μετατοπίσει το στρατηγικό κέντρο βάρους του επιτελικού σχεδιασμού έναντι της Τουρκίας, γιατί ο προηγούμενος σχεδιασμός ήταν έναντι του Ανατολικού Μπλοκ, που ήταν πλέον δευτερεύων κίνδυνος.

Τι γνώμη έχετε αποκομίσει από τον ελληνικό λαό, ποιά είναι η άποψη σας γι’ αυτό τον λαό;

Β. ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ: Είναι περίεργο πράγμα. Δεν μπορείς να λες ψέμματα στον ελληνικό λαό για πολύ καιρό, όσοι το δοκίμασαν το πλήρωσαν. Και το έχω πει σε πολλούς πολιτικούς, ότι αυτό που δεν μπορεί να υποστεί ένας άνθρωπος, μία χώρα ή μία κυβέρνηση, είναι να πέσει η αξιοπιστία του, άπαξ και πέσει η αξιοπιστία, ξεχάστε τα. Επισημαίνω στους διαφόρους πολιτικούς που βλέπω κάθε τόσο, να σκέφτονται πριν πούνε κάτι, και σαχλαμάρα να είναι αν την πιστεύουνε να την πούνε, αλλά να την εφαρμόσουν. Μην πούνε στον ελληνικό λαό το άλφα και να μην το κάνουν, ό, τι πούνε  πρέπει να το εφαρμόσουν, διότι αλλιώς ο ελληνικός λαός δεν θα τους ανεχτεί. Ήδη οι πολιτικοί γενικά έχουν υποστεί μεγάλη μείωση από πλευράς των ψηφοφόρων. Αυτό είναι και γενικώτερο φαινόμενο, σε όλη την Ευρώπη και στην Αμερική. Αλλά πιστεύω πάρα πολύ ότι ο ελληνικός λαός, ειδικά, είναι πολύ ευαίσθητος στα θέματα της ελευθερίας, της δημοκρατίας και της αλήθειας.

ΜΗΜ: Πιστεύετε στο μέλλον του Ελληνικού λαού; Θα έχουμε ένα καλύτερο μέλλον, αν ξεπεράσουμε αυτήν την κατάσταση;

Β. ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ:  Εγώ είμαι εκ  γενετής αισιόδοξος, οπότε πιστεύω ότι θα  βρούμε την λύση. Πιστεύω ότι όλοι οι πολιτικοί σήμερα, και η συμπολίτευση και η αντιπολίτευση, συναισθάνονται ότι υπάρχει τεράστιο πρόβλημα στην χώρα μας. Το πρόβλημα της χώρας, είτε ευθύνονται αυτοί είτε φταίνε άλλοι που ήταν πριν, είναι αντικείμενο που θα απασχολήσει εσάς τους ιστορικούς. Αλλά σίγουρα είναι μία πάρα πολύ δύσκολη κατάσταση, διότι είναι η πρώτη φορά που συμβαίνουν αυτά, ούτε καν μετά τον πόλεμο δεν είχαμε τέτοια ανεργία, τέτοια φτώχεια, τέτοια γκρίνια. Είναι ένα απαράδεκτο θέαμα. Ποιός θα σκεφτόταν ότι θα πηγαίνουν παιδιά στο σχολείο και θα πεινάνε; Αυτό είναι τελείως ακατανόητο.

ΜΗΜ: Μεγαλειότατε, ήταν μία εξαιρετική συνέντευξη, μας αποκαλύψατε χιλιάδες σημαντικά πράγματα, δώσατε υλικό για τους ιστορικούς, τους αναλυτές, τους δημοσιογράφους. Σας ευχαριστούμε πάρα πολύ.

Β. ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ: Γειά σας.

Πηγή: περιοδικό "Νέα Πολιτική".

ΟΛΗ Η ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΤΟΥ ΒΑΣΙΛΙΑ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ ΣΤΗΝ "ΝΕΑ ΠΟΛΙΤΙΚΗ" (1)

Προλογίζει ένας εκ των διαχειριστών του "Δημοκρατικού Εθνικού Ρεύματος".

Τον Φεβρουάριο που μας πέρασε, ο Βασιλεύς Κωνσταντίνος παραχώρησε στον διευθυντή του περιοδικού "Νέα Πολιτική" κ. Μελέτη Μελετόπουλο συνέντευξη εφ΄ όλης της ύλης. Ο κάθε Έλληνας που αναζητά την ιστορικά αλήθεια οφείλει να ενσκήψει με προσοχή στα όσα λέει ο Βασιλεύς διότι φωτίζει άγνωστες πτυχές της ιστορίας, λύνει απορίες και δίνει απαντήσεις για την ταραχώδη δεκαετία του 1960. Διαβάστε:

"Την συνέντευξη από τον πρώην Βασιλέα των Ελλήνων Κωνσταντίνο έλαβε ο διευθυντής της ΝΕΑΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ Μελέτης Μελετόπουλος. Την συνέντευξη ταυτόχρονα βιντεοσκόπησαν, μαγνητοφώνησαν και κατέγραψαν οι Γιάννης Χατζόπουλος και Β. Σπυράκος-Πατρώνας. Eπίσης, η συνέντευξη βιντεοσκοπήθηκε από επαγγελματικό τηλεοπτικό συνεργείο.

ΜΗΜ: Μεγαλειότατε, η προηγούμενη φορά που συναντηθήκαμε ήταν  η 25η Μαρτίου του 1967, λίγα μέτρα πιό μακρυά από το σημείο που βρισκόμαστε αυτήν την στιγμή, στο Σύνταγμα. Ήμουν πέντε χρονών, βρισκόμουν με την οικογένειά μου γωνία Όθωνος και Αμαλίας. Απέναντι, στον Άγνωστο Στρατιώτη, ήταν η κυβέρνηση, και μπροστά εσείς, έφιππος. Σας θυμάμαι πολύ καλά, σαν να σας βλέπω μπροστά μου.

Β. ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ: Με συγχωρείτε, δεν μπορώ να πω το ίδιο (γέλια).

ΜΗΜ:  Διατηρώ στην ανάμνησή μου αυτήν την εικόνα, σαν την εικόνα μιας άλλης εποχής, θα έλεγα την εικόνα μιας παραμυθένιας εποχής. Και ήθελα να σας ρωτήσω: πώς ήταν αυτή η κοινωνία που δεν υπάρχει πια;

Β. ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ: Ίσως σας φαινόταν παραμυθένια επειδή ήμουν έφιππος! (γέλια) Στην πραγματικότητα ήταν  μία κανονική παρέλαση, όπως είναι σήμερα. Πίσω από εμένα ήταν η κυβέρνηση του Παρασκευόπουλου, οι στρατιωτικοί υπασπισταί. Δεν αλλάζει και πολύ από την σημερινή εικόνα. Η μόνη διαφορά είναι ότι ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας δεν ανεβαίνει πάνω στο άλογο! (γέλια)

ΜΗΜ: Σωστό και αυτό. Αυτή η κοινωνία πού ήταν διαφορετική από την σημερινή;

Β. ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ: Όταν ζεις σε μία κοινωνία, την βλέπεις όπως είναι εκείνη την στιγμή. Εκ των υστέρων μόνον σκέφτεσαι ότι είναι καλύτερη ή χειρότερη. Μάλλον, όμως, η ποιότης των ανθρώπων ήταν πιο υψηλή.

ΜΗΜ: Αυτό  ισχύει και για τους πολιτικούς;

Β. ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ: Γενικά ναι. Υπήρχε σεβασμός. Θυμάμαι τον Γεώργιο Παπανδρέου. Είχαμε άψογες σχέσεις, κυρίως διότι υπήρχε η διαφορά ηλικίας. Ο Γεώργιος Παπανδρέου ήταν πρωθυπουργός-παππούς και εγώ ήμουν ο βασιλιάς-εγγονός ή κάπως έτσι. Ουδέποτε είχαμε ανταλλάξει σκληρές λέξεις. Ούτε και στις 15 Ιουλίου. Είχαμε διαφωνία, αλλά ήταν διαφωνία κυρίων.

ΜΗΜ: Υπήρχε, δηλαδή, ακόμα και στις πολιτικές αντιπαραθέσεις, σεβασμός.

Β. ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ: Αμοιβαίος. Είχα καλέσει τον Γεώργιο Παπανδρέου τον Φεβρουάριο του 1965 στα ανάκτορα. Ήταν η βασίλισσα, εγώ και το παιδί μου. Ήταν πολύ ευχάριστος στην παρέα, έλεγε ανέκδοτα και τα λοιπά. «Ξέρετε, κ. Πρόεδρε», του λέω σε κάποια στιγμή. «Εγώ πιστεύω ότι θα μας βάλουν να τσακωθούμε». «Ποιοί;», ρωτάει ο Παπανδρέου.  «Δεν ξέρω, αλλά το αισθάνομαι»,  του απάντησα, «και θέλω να κάνουμε το εξής: αν δείτε στο δικό μου περιβάλλον ο,τιδήποτε υπάρχει το οποίο σας ενοχλεί, παρακαλώ πάρτε ένα τηλέφωνο να μου το πείτε. Και δώστε μου παρακαλώ και μένα το δικαίωμα να κάνω το ίδιο, αν υπάρχει κάτι που με απασχολεί». Και τότε γυρίζει και μου λέει: «Άκουσε, Βασιλεύ» (γιατί το «Βασιλεύ» πάει με τον ενικό), «Άκουσε, Βασιλεύ, διαφωνία βασιλέως και δεξιάς είναι μια οικογενειακή υπόθεση, διαφωνία βασιλέως και δημοκρατικής παράταξης, είναι τραγωδία του έθνους».

ΜΗΜ: Πάρα πολύ σωστό.

Β. ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ: Αλλά όχι απολύτως αληθές.  Διότι όλα αυτά που έχω υποστεί στην ζωή μου, δεν ήρθαν από την παράταξη αυτή. Αλλά ήρθαν από την δεξιά. Τέλος πάντων. Είπα κάποια στιγμή στον Γεώργιο Παπανδρέου:  «Έχω μία σκέψη, εσείς έχετε μία σεβαστή ηλικία. Εγώ είμαι πολύ μικρός και βλέπω τα πράγματα με διαφορετικό τρόπο από τον δικό σας». Με ρωτά: «Για ποιό θέμα μιλάτε». Λέω: «κοιτάξτε να δείτε, πιστεύω ότι μπορούμε να κάνουμε και οι δυό μας μία κίνηση, η οποία θα σοκάρει μεν την Ελλάδα, αλλά είναι αναγκαία. Νομίζω ότι πρέπει να νομιμοποιήσουμε το ΚΚΕ».

ΜΗΜ: Πότε ακριβώς του το είπατε αυτό;

Β. ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ: Το 1965, τον Φεβρουάριο ήταν. Θυμάμαι ότι πλησίαζε η άνοιξη. Λοιπόν, “Τί είπατε;», μου λέει. «Να νομιμοποιήσουμε το ΚΚΕ; Αυτό δεν θα το κάνω ποτέ». «Κύριε Πρόεδρε», του λέω, «κοιτάξτε να δείτε, αν δεν το κάνετε ποτέ, το σέβομαι, είστε πρωθυπουργός της Ελλάδος, αλλά μπορείτε να μου εξηγήσετε το γιατί;». «Πολύ ευχαρίστως. Θα χάσω πρώτα πρώτα όλους τους ψήφους από την αριστερά και δεν έχω κανέναν λόγο αυτό να το υποστώ. Και, δεύτερον, πώς θα αφομοιώσουμε όλους αυτούς που πήγαν στο παραπέτασμα;». Απαντώ: «Φαντάζομαι, κύριε Πρόεδρε, αν αποφασίσουμε να το κάνουμε, δεν θα χρειάζεται να το κάνετε το επόμενο πρωί. Θα το  κάνετε σιγά σιγά, να ετοιμαστεί η κοινωνία, ώστε να μπορέσει να  αφομοιώσει όλη αυτήν την  αλλαγή». «Όχι», μου λέει, «δεν με πείθετε, δεν θα το κάνω». Του λέω: «Εντάξει». Αλλά πίστευα, επειδή εγώ προέρχομαι από άλλη γενεά, ότι ποιός  ο λόγος να είναι μυστική η δύναμη αυτού του κόμματος. Να πούν ανοιχτά τι πιστεύουν και να πάει ο λαός να ψηφίσει ελεύθερα, τι θέλει και ποιούς θέλει.

ΜΗΜ: Αυτό ήταν μία σκέψη που είχε περάσει και από το μυαλό του πατέρα σας, του βασιλέως Παύλου, ή πρώτη φορά εσείς το σκεφθήκατε;

Β. ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ: Τουλάχιστον εμένα δεν μου το είχε πει.

ΜΗΜ: Άρα το σκεφτήκατε εσείς ως ένας νέος άνθρωπος που ήθελε εκείνη την ώρα να αλλάξει το σκηνικό.

Β. ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ: Ακριβώς.

ΜΗΜ:  Δηλαδή ο Γεώργιος Παπανδρέου φοβόταν ότι θα μπορούσε να χάσει έναν αριθμό ψήφων.

Β. ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ: Αυτό πίστευε εκείνη την εποχή.

ΜΗΜ: Εκείνους τους μήνες της μεγάλης ανωμαλίας, στις αρχές του 1967, υπήρχαν πιέσεις προς εσάς από το Επιτελείο και την ανώτατη ηγεσία των Ενόπλων Δυνάμεων να προβείτε σε προσωρινή αναστολή του Συντάγματος, σε διορισμό εξωκοινοβουλευτικής κυβέρνησης κτλ; Υπήρχαν παρόμοιες εισηγήσεις;

Β. ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ: Όχι. Κοιτάξτε να δείτε, υπήρχε τεράστιος σεβασμός από τους αξιωματικούς προς το αξίωμα του βασιλέως. Και δεν υπήρχε τέτοια περίπτωση. Εάν ο βασιλεύς αποφάσιζε να προβεί σε μία τέτοια χειρονομία, πώς θα αντιδρούσαν οι αξιωματικοί δεν ξέρω. Είναι πολύ δύσκολο να το ξέρω. Θα μπορούσε ένας αξιωματικός να μου πει: «συγγνώμη Μεγαλειότατε, μου λέτε να κατεβάσω τα άρματα, αλλά εγώ δεν τα κατεβάζω». Μπορούσε να γίνει κάτι τέτοιο. Αλλά, φαντάζομαι, αν αποφάσιζα να κάνω ένα κίνημα, θα συμμετείχαν όλοι.

ΜΗΜ: Άρα είναι  μύθος  η «χούντα των στρατηγών» που υπήρχε στο παρασκήνιο;

Β. ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ: Δεν νομίζω ότι είχαν τέτοιες τάσεις. Και νομίζω ότι ένας λόγος που οι μικροί αξιωματικοί προσχώρησαν στο κίνημα, ήταν ότι οι στρατηγοί δεν είχαν τα κότσια να προχωρήσουν. Θυμάμαι κάτι που μου επιβεβαίωσε αργότερα αυτός ο ανεκδιήγητος ο Παπαδόπουλος (αυτός και οι φίλοι του είχαν ονομασθεί φυστικοπαρέα, γιατί έτρωγαν φιστίκια καθώς συνομωτούσαν!):  μόλις έγινε ο Τσιριμώκος πρωθυπουργός, τελευταία στιγμή διότι ο Στεφανόπουλος ηρνήθη, έγινε ένα τράνταγμα. Αλλά κατάλαβα ότι οι Ένοπλες Δυνάμεις ήταν πολύ ευχαριστημένες, διότι θυμάμαι ότι εκείνη την ημέρα είχα πάει στην Θεσσαλονίκη για να απονείμω τα διπλώματα στην Σχολή Πολέμου και, παρ’ όλο που δεν επέτρεπα στους στρατηγούς να μου κάνουν πολιτική συζήτηση, δεν άντεξαν και έτρεξαν και μου είπανε συγχαρητήρια κτλ. Τους είπα να σταματήσουν, αλλά ήθελαν να δείξουν ότι αυτή η κίνηση που έκανα βάζοντας τον Τσιριμώκο ήταν μία κίνηση που θεωρούσαν σωστή. Αυτό μου το επιβεβαίωσε ο Παπαδόπουλος, λοιπόν, όταν περιμέναμε ώρες ολόκληρες [το φθινόπωρο του 1967] να γίνει η απόβαση των Τούρκων. Ξέρετε, είχε πάει 4 το πρωί και εκείνη την ώρα κάνεις διάφορες συζητήσεις. Μου είπε, λοιπόν, ότι είχαν πάρει απόφαση, εάν έπαιρνε ψήφο εμπιστοσύνης ο Τσιριμώκος (που δεν πήρε διότι ο Μαρκεζίνης ηρνήθη), να κάνουν αυτοδιάλυση. Και θυμάμαι που γύρισα και λέω του Παπαδόπουλου: «ώστε έτσι, θα κάνατε αυτοδιάλυση;» Μου απαντά ο Παπαδόπουλος: «ναι, έτσι είχαμε αποφασίσει, ότι τέρμα».

ΜΗΜ: Πότε αρχίσατε να σκέφτεστε να ανατρέψετε την χούντα;

Β. ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ:  Από την πρώτη στιγμή. Κοιτάξτε να δείτε, το κίνημα (του Απριλίου 1967) από δικής μου πλευράς το πληροφορήθηκα περίπου 2-3 λεπτά μετά τις 2 τα ξημερώματα. Με πήραν τηλέφωνο και μου είπαν ότι γίνεται κάποια κίνηση αξιωματικών. Άλλοι έλεγαν ότι είναι κομμουνισταί και έχουν ντυθεί ως αξιωματικοί και τέτοια. Κυκλοφορούσαν φήμες παντού, αλλά ήταν ξεκάθαρο, πολύ γρήγορα, ότι γίνεται κάποιο κίνημα. Τουλάχιστον από την στιγμή που ειδοποίησαν εμένα, διότι πυροβολούσαν το διαμέρισμα του υπασπιστού μου, και άκουγα τις σφαίρες να περνούν μέσα στο σπίτι. Και του λέω: «Πήγαινε στο κάτω πάτωμα, γιατί μπορεί να σε χτυπήσει σφαίρα», γιατί όλο το σπίτι του το θέριζαν με αυτόματα. Εν πάση περιπτώσει, περίπου 5 λεπτά αφ’ ότου έγινε αυτό, είχα αποφασίσει ότι αυτοί πρέπει να φύγουν.

ΜΗΜ:  Άμεσα λοιπόν το σκεφτήκατε.

Β. ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ:  Άμεσα, άμεσα. Το μεγάλο θέμα για μένα ήταν πώς. Γιατί, ξέρετε, ποτέ δεν ένιωσα πιο μόνος απ’ όσο αισθάνθηκα εκείνο το βράδυ και την επόμενη μέρα. Όλη η τύχη της χώρας ήταν στα χέρια μου, και φοβόμουν πάρα πολύ ότι θα πηγαίναμε σε εμφύλιο. Ποιά μορφή θα έπαιρνε αυτός ο εμφύλιος είναι δύσκολο να το ξέρει κανείς. Αλλά, εν πάση περιπτώσει, εάν οι αξιωματικοί από την βόρειο Ελλάδα κατέβαιναν νοτιώτερα όταν θα αντιλαμβάνονταν ότι ο βασιλεύς ήταν αιχμάλωτος και γινόταν συμπλοκή, πατέρας θα σκότωνε γιο, αδελφός θα σκότωνε αδελφό, δηλαδή θα γινόταν ένα πράγμα αφόρητο, και αυτό το είχαμε περάσει ήδη στην δεκαετία του ΄40. Λοιπόν, ναι, να φύγει η χούντα, αλλά με τέτοιον τρόπο που να αποφύγουμε τον εμφύλιο.

ΜΗΜ: Και αυτός ο τρόπος ήταν η κυβέρνηση Κόλλια;

Β. ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ: Στο Πεντάγωνο δεν μπορείτε να φανταστείτε τί φοβερή κατάσταση υπήρχε. Να πιάνουν τους στρατηγούς και να τους πετάνε μέσα στα δωμάτια. Όποτε έβγαινα έξω, ήταν όλοι σε στάση προσοχής, όποτε έμπαινα μέσα τους ξαναπιάνανε, τους έδερναν, τους χτύπαγαν, ήταν χάος. Λοιπόν, ο Παπαδόπουλος είχε μεγάλη αγωνία να γίνει πρωθυπουργός, και οι άλλοι τον ήθελαν, ήθελαν αμιγώς στρατιωτική κυβέρνηση και τα λοιπά. Και εγώ είπα ότι αυτό δεν γίνεται, αδύνατον. Αλλά δεν ήξερα ποιόν να κάνω πρωθυπουργό. Μου έλεγαν  «να κάνετε τον αρχηγό του στρατού πρωθυπουργό. Και μετά μου ήρθε η ιδέα του εισαγγελέως του Αρείου Πάγου, αλλά το πρόβλημα ήταν ότι δεν ήξεραν ποιός ήταν.  Όταν είπα το όνομα του Κόλλια, γύρισαν ο ένας στον άλλον και έλεγαν «ποιός είναι αυτός επιτέλους;».

ΜΗΜ: Δική σας ήταν η σκέψη για τον Κόλλια;

Β. ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ: Δική μου. Η χούντα αναζήτησε λοιπόν τον Κόλλια. «Έλα εδώ εσύ»! (σε τέτοιο ύφος). «Τί είπατε;». «Έλα εδώ». «Τί θέλετε;». «Μας είπανε να σε κάνουμε πρωθυπουργό». «Πηγαίνετε έξω», τους είπε. Και τους έδιωξε. Δεν αστειευόταν, ήταν πολύ τζώρας! Την ώρα που έφευγα από το Πεντάγωνο, μετά από 6 ώρες, τον είδα να φτάνει. Ήταν όπως το πουκάμισο, άσπρος, και εγώ τα ίδια. Είχα ήδη μπει στο αυτοκίνητο. «Λοιπόν», μου λέει, «τί συμβαίνει;». Του λέω: «Κύριε Κόλλια, η  χώρα μας έχει μπει στο σκοτάδι. Θα σας δώσω την εντολή να γίνετε πρωθυπουργός.  Άν δεν δεχθείτε, το οποίο είναι δικαίωμά σας, ο τόπος θα καταστραφεί. Λοιπόν, ελπίζω να δεχθείτε, παρ’ όλο που φαίνεται πολύ δύσκολο το έργο που αναλαμβάνετε». Ευτυχώς δέχθηκε. Δέχθηκε κυρίως, και το σέβομαι, γιά μένα, θυσιάστηκε για μένα.

Μετά από μερικές ημέρες, και  αφού είχαν ηρεμήσει τα πράγματα, ο Κόλλιας μου λέει: «Πρέπει να υπογράψετε συντακτική πράξη». «Τί είπατε;», ρωτάω. «Τί συντακτική πράξη;». «Κατάργηση των ελευθεριών του ελληνικού λαού και τα λοιπά και τα λοιπά». «Κύριε Κόλλια μου, με συγχωρείτε πάρα πολύ, αλλά εγώ τέτοια υπογραφή δεν βάζω ό, τι και να γίνει. Νόμους θα υπογράψω, αλλά συντακτική πράξη δεν θα υπογράψω ποτέ στην ζωή μου.

ΜΗΜ:  Εκείνο το εξάμηνο, από τον Απρίλιο  μέχρι τον Δεκέμβριο του 1967, κάνατε ένα είδος πολιτικής απεργίας, δηλαδή απείχατε από εκδηλώσεις, είχατε απομονωθεί. Θέλατε να δείξετε ότι δεν εγκρίνατε αυτή την κατάσταση; Είχατε επαφές με την χούντα εκείνη την εποχή;

Β. ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ: Κάθε μέρα, διότι ήταν κυβέρνηση. Αλλά  από την αρχή κατάλαβα ότι ήταν αδύνατον να επικοινωνήσω με τον ελληνικό λαό. Διότι αν πήγαινα στο ραδιόφωνο,  δεν θα με άφηναν. Ζήτησα λοιπόν φωτογράφο. Δεν είχε σκεφθεί κανένας να έρθει φωτογράφος στα ανάκτορα. Εγώ ζήτησα. Μου λένε «τί πάθατε;». Απαντώ: «Πρέπει να βγει μια φωτογραφία, γιατί ο λαός πώς θα ξέρει ποιά είναι η κυβέρνηση». Ενώ συνήθως χαμογελάω σε τέτοιες περιπτώσεις, στην φωτογράφηση ήμουν ιδιαίτερα συνοφρυωμένος, για να καταλάβει ο λαός.

ΜΗΜ:  Ότι αποδοκιμάζετε.

Β. ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ: Ναι. Η  μεγάλη δυσκολία ήταν να βρεις  ανθρώπους που δεν θα σε προδώσουν.  Εν πάση περιπτώσει, ήμουν νέος στην ηλικία και έπαθα τεράστιο σοκ με το κίνημα. Πρώτον, με το γεγονός ότι έγινε το κίνημα, και δεύτερον με αυτούς που το έκαναν.

ΜΗΜ: Περιμένατε ποτέ ότι θα γίνει κίνημα επί της βασιλείας σας;

Β. ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ:  Όχι. Δεν το περίμενα.

ΜΗΜ:  Ποιά πρόσωπα έπαιξαν καθοριστικό ρόλο στον σχεδιασμό και στην ενθάρρυνσή σας προς την κατεύθυνση του κινήματος;

Β. ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ:  Αρκετοί.  Αλλά έπρεπε να βρω ανθρώπους σιγά σιγά, να δω πώς σκέφτονται, με ποιά πλευρά είναι, γιατί η προδοσία ήταν πολύ εύκολη. Θυμάμαι το αίσθημα ότι σε παρακολουθούν πρωί και βράδυ.

ΜΗΜ: Από το Επιτελείο, σας βοήθησαν στρατηγοί, αξιωματικοί κτλ.;

Β. ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ: Ναι, βεβαίως, όπως ο διοικητής της Στρατιάς Κόλλιας (συνωνυμία με τον πρωθυπουργό). Το στρατηγείο είχε μεταφερθεί στην Κομοτηνή. Κανόνισα ακρόαση με τον στρατηγό Κόλλια και  αμέσως μετά με τον διοικητή του Γ΄Σώματος Στρατού. Ο Κόλλιας ήταν παλαιός υπασπιστής του πατέρα μου, τον ήξερα από παιδί, τον εμπιστευόμουν. Επειδή μου είχαν βάλει ανθρώπους μέσα στα ανάκτορα για να με παρακολουθούν, καθυστέρησα τον έναν μέχρι να έρθει ο άλλος, για να φανεί ότι τυχαίως βρεθήκαμε, γιατί ήξερα τί αναφορά θα πήγαινε κάτω. Ο στρατηγός εισηγήθηκε η προσπάθεια να γίνει ή 12 ή 13 ή 14 Δεκεμβρίου. Εμένα αυτό δεν μου πήγαινε. Τον ρωτάω: «Γιατί αυτές οι ημερομηνίες;», Μου απαντά: «Διότι είμαστε όλοι ακόμα οπλισμένοι [λόγω της πρόσφατης ελληνοτουρκικής κρίσης], όμως τώρα που έχει πέσει η διαπραγμάτευση με την Τουρκία και έχουν ομαλοποιηθεί τα πράγματα, θα παραδώσουμε τα πυρομαχικά, όπως και η αεροπορία και ο στρατός, και θα είναι πολύ πιο δύσκολο το εγχείρημα. Διαλέξτε μεταξύ αυτών των ημερών».  Εμένα δεν μου πήγαινε, γιατί διαισθανόμουν ότι δεν είμαστε έτοιμοι, η προσπάθεια που είχα κάνει δεν επαρκούσε, γιατί το εγχείρημα ήταν δύσκολο. Κυρίως όταν το περιμένουν κιόλας.

ΜΗΜ: Άρα είχατε διαισθανθεί ότι δεν είχε ολοκληρωθεί η προετοιμασία.

Β.ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ: Ναι. Όλα αυτά έγιναν όταν ήμουν 27 χρονών. Θυμάμαι την ημέρα που οι συνεργάτες μου [στο Τατόι] επέλεξαν αυτές τις ημερομηνίες: αφού τελείωσε η συζήτηση, τους είπα ότι «Κάνετε καλά, αλλά πρέπει να πιάσετε την Θεσσαλονίκη». Έμεινα εμβρόντητος όταν μου είπαν: «Τί να την κάνουμε». Τους απάντησα: «βρε παιδιά, είναι η δεύτερη πρωτεύουσα, η συμπρωτεύουσα, τι με ρωτάτε τί να την κάνουμε;». Κατάλαβαν και είπαν ότι «θα φτιάξουμε τα σχέδια» κτλ.
Έφυγαν λοιπόν οι δύο στρατηγοί, πήρα το μικρό ελικόπτερο που είχα, προσγειώθηκα στο Στάδιο και πήγα στο γραφείο μου. Ο μεν Περίδης πήγε στο αεροδρόμιο του Τατοΐου, γιά να μεταφερθεί αεροπορικώς στην Καβάλα και από εκεί στην Κομοτηνή, και ο Κόλλιας έφυγε με αυτοκίνητο γιά την Λάρισσα, γιά το Στρατηγείο. Και εγώ πήγα στο γραφείο μου, γιατί είχα ακροάσεις.
Χτυπάει το τηλέφωνο και ήταν ο αρχηγός του στρατιωτικού μου επιτελείου, ο Δόβας, και μου λέει: «Φύγετε από το γραφείο σας και ελάτε αμέσως εδώ». Του λέω: «Στείλτε τον υπασπιστή υπηρεσίας να καθίσει εδώ μέχρι να γυρίσω». Μπήκε ο υπασπιστής μέσα και κάθησε στην θέση μου. Πήγα στο διπλανό δωμάτιο. Βλέπω τον Δόβα και είχε δύο τηλέφωνα στο χέρι του. Τον ρωτάω: «γιατί έχεις τα τηλέφωνα;». «Στο ένα είναι ο Περίδης, και στο άλλο είναι ο Κόλλιας», μου απαντά. «Μα αυτοί», λέω, «έχουν φύγει, ο Περίδης θα πετάει προς την Καβάλα, ο Κόλλιας πρέπει να είναι καθ’ οδόν προς Λάρισσα». Μου λέει: «τους έχω και τους δύο στο τηλέφωνο». Πήρα το τηλέφωνο. Μου λένε, και ο ένας και ο άλλος, «έχουμε διαταγή να γυρίσουμε πίσω, να παρουσιαστούμε στο Πεντάγωνο». Τους λέω: «αν πάτε στο Πεντάγωνο τώρα, και έχουν αντιληφθεί ότι υπάρχει περίπτωση κινήματος, θα συλληφθείτε και τελειώνει η υπόθεση. Εάν δεν πάτε, θα τους φανεί περίεργο. Άρα πρέπει να κάνουμε το κίνημα αυτή την στιγμή». Απάντησαν: «πάρτε την απόφαση, εμείς ό,τι διατάξατε θα κάνουμε».  Τους λέω: «περιμένετε στο τηλέφωνο».
Βγήκα έξω και άρχισα να καπνίζω. Σκεπτόμουν τι να κάνω.  Ρωτάω τον Δόβα:  «εσείς, στρατηγέ, πώς τα βλέπετε;». «Εγώ», μου απαντά, «σας δίδαξα στρατιωτική τέχνη. Το θέμα είναι ο αρχηγός ή ο διοικητής να έχει όλες τις πληροφορίες. Εσείς ξέρετε τι γίνεται, ξέρετε τι σας είπαν οι στρατηγοί, πρέπει να πάρετε μία απόφαση, ή θα παρουσιαστούν ή δεν θα παρουσιαστούν, κάντε καλά». Του απαντώ: «Ευχαριστώ πολύ για την εισήγηση»… Σκέφτηκα ότι ήταν αδύνατον να τους πω να μην πάνε, γιατί θα έπρεπε να κάνουμε το κίνημα εκείνη την στιγμή. Ήταν σχεδόν αδύνατον να μαζέψω κόσμο και να κάνω το κίνημα εκείνη την στιγμή. Οπότε τους είπα: «Πηγαίνετε να παρουσιαστείτε αυτήν την στιγμή, και εγώ θα σας στείλω ανθρώπους να παρακολουθούν». Φώναξα την ασφάλειά μου και τους έντυσα με πολιτικά. Πήρανε τα γουώκι τώκι και τους είπα: «παρακολουθείτε το Πεντάγωνο, εάν δείτε περίεργες κινήσεις, ξαφνικές κινήσεις κτλ. πάρτε με τηλέφωνο», γιατί θα καταλάβαινα ότι πράγματι θα τους είχαν συλλάβει. Τους θέλανε για το Κυπριακό, δήθεν.

ΜΗΜ: Πότε έγινε αυτή η φάση που περιγράφετε;

Β. ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ: Αυτό πρέπει να έγινε αρχές Δεκεμβρίου, αλλά πρέπει να κοιτάξω τα χαρτιά μου, δεν είμαι σίγουρος.

ΜΗΜ: Άρα υπήρχε περίπτωση να εκραγεί νωρίτερα το κίνημα.

Β. ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ: Αν είχα πάρει τέτοια απόφαση, ναι. Αν τους έλεγα «να μην πάτε, να μην παρουσιαστείτε», θα έπρεπε να πάνε στις μονάδες τους, να δώσουν εντολές και να ξεκινήσουν. Αλλά εγώ ήμουν ακόμα στην Αθήνα, έπρεπε να μαζέψω την οικογένειά μου, να φύγουμε, να πάμε στην βόρειο Ελλάδα. Έπρεπε να ετοιμάσω το ναυτικό, την αεροπορία, δεν ήταν κανένας έτοιμος.

ΜΗΜ: Γιατί σκεφτήκατε την Θεσσαλονίκη, και την βόρειο Ελλάδα γενικώτερα ως κέντρο βάρους του κινήματος; Δεν σκεφτήκατε να  κάνετε στην Αθήνα το κίνημα;

Β. ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ: Σκέφτηκα πολλές φορές γιατί πρέπει να κάνω εγώ το κίνημα.

ΜΗΜ: Αυτό είναι ενδιαφέρον, εξηγήστε το παρακαλώ.

Β. ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ: Διότι κανονικά το κίνημα έπρεπε να το κάνουν οι στρατηγοί. Τι δουλειά είχα εγώ, τι δουλειά είχε ο βασιλιάς να φεύγει από τα ανάκτορα και να κάνει κίνημα. Αλλά, ξέρετε, υπάρχει αυτή η ευθυνοφοβία. Και τελικά δεν θα το έκανε κανείς.

ΜΗΜ: Δηλαδή, αν δεν το κάνατε εσείς, δεν θα το έκανε κανείς.

Β. ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ: Και αναγκάστηκα να το κάνω εγώ.

ΜΗΜ: Εάν  επετύγχανε το κίνημα, ποιό είναι το σχέδιο που είχατε στο μυαλό σας για την επόμενη μέρα;

Β. ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ:  Το μόνο πράγμα που με απασχολούσε ήταν πως θα πετύχει αυτή η ενέργεια. Άσχετα αν υπήρχαν στρατηγοί κτλ., ήταν δική μου ευθύνη. Λοιπόν, εγώ φταίω για την αποτυχία, αλλά μην ξεχνάτε ότι κάτι κάναμε. Μπορούσα κάλλιστα να κάθομαι στα ανάκτορα, να συνεχίζεται η ζωή έτσι. Αλλά ήταν αδύνατον να μην αντιδράσω όταν υπήρχαν  9000 κρατούμενοι.

ΜΗΜ: Είχατε σκεφθεί το πρόσωπο που θα ορίζατε πρωθυπουργό σε περίπτωση επιτυχίας;

Β. ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ:  Άπαξ και ήμουν κύριος της καταστάσεως, το πρώτο πράγμα που θα έκανα, θα ήταν να ανοίξω όλες τις φυλακές, να φύγει ο κόσμος να πάει σπίτι του. Θα  απελευθέρωνα τον Παπανδρέου, όλους τους πολιτικούς,  και τον κομμουνιστή τον γερο- Πασσαλίδη. Και θα τους φώναζα όλους και θα τους έλεγα: «τώρα, κύριοι, πρέπει να κάνουμε οικουμενική κυβέρνηση».

ΜΗΜ:  Ώστε οικουμενική είχατε στο μυαλό σας. Τόση ώρα που μιλάτε, μου έρχεται αυθόρμητα η εξής σκέψη, δεν είχα σκεφτεί να σας ρωτήσω, αλλά θα σας ρωτήσω τώρα, όμως: πώς ένα παιδί 25 χρονών, 27 χρονών, όπως ήσασταν εσείς τότε, μπορεί να διαχειριστεί αυτό το τόσο πολύπλοκο σκηνικό.

Β. ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ: Κοιτάξτε να δείτε, ο πατέρας μου ήταν πολύ σοφός άνθρωπος, και όταν δεν ήμουν στο σχολείο, είτε το Σαββατοκύριακο είτε τις γιορτές, με είχε πάντα στις ακροάσεις του. Δεν είχα δικαίωμα να μιλήσω μέχρις ότου γίνω 18 χρονών και γίνω θεσμικός παράγων αυτού του κράτους (τότε άρχισα να αναλαμβάνω καθήκοντα αντιβασιλέως όταν έφευγε ο πατέρας μου στο εξωτερικό). Μέχρι τότε δεν είχα δικαίωμα να μιλήσω στις ακροάσεις. Άπαξ και έγινα 18 ετών, μπορούσα να μιλήσω.

Νομίζω ότι η εκπαίδευση την οποία μου έδωσε ο πατέρας μου όλο αυτό  το διάστημα εβοήθησε, δεν υπάρχει καμμία αμφιβολία. Εβοήθησε επίσης και το σχολείο που πήγα, ο τρόπος που λειτουργούσε αυτό το σχολείο."

Συνεχίζεται...

Πηγή: περιοδικό "Νέα Πολιτική".

Σάββατο 19 Απριλίου 2014

ΕΘΝΙΚΗ ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΑ

Η οικονομική κρίση και οι μνημονιακές πολιτικές της κυβέρνησης στο χώρο της Υγείας «σταύρωσαν» τους Έλληνες, οι οποίοι – ειδικά τον τελευταίο χρόνο – έχασαν τα αυτονόητα δικαιώματά τους.

Με υπουργό Υγείας, τον μνημονιακότερο Έλληνα, τον Άδωνι Γεωργιάδη, το δημόσιο σύστημα υγείας αδυνατεί να ανταποκριθεί στο ρόλο της προστασίας της υγείας των πολιτών.
Η ανθρωπιστική κρίση στη χώρα μας, στον τομέα της υγείας ισοδυναμεί με «εθνική γενοκτονία» , όπως έχει δηλώσει ο πρόεδρος των νοσοκομειακών γιατρών Δημήτρης Βαρνάβας, ενώ τα προβλήματα των άνεργων, των ανασφάλιστων και των καρκινοπαθών έχουν γίνει πρώτο θέμα στα μεγαλύτερα ειδησεογραφικά μέσα ενημέρωσης.
Για τα πάθη των Ελλήνων ο υπουργός Υγείας, στο περιθώριο των τηλεοπτικών του εμφανίσεων και των αναρτήσεων στο twitter, το μόνο που απαντά με το γνωστό του ύφος είναι «ελάτε στον πραγματικό κόσμο, μην είσαστε υπερβολικοί».
Τα στοιχεία, όμως του πραγματικού κόσμου που επικαλείται ο κ. Α. Γεωργιάδης είναι αμείλικτα:
Οι επιπτώσεις στους Έλληνες πολίτες:
Το προσδόκιμο ζωής στην Ελλάδα μειώνεται σταδιακά κατά 3 χρόνια. Από τα 81 έτη υπολογίζεται ότι έχει πέσει στα 78, λόγω των μνημονιακών πολιτικών λιτότητας, που έχουν καταστήσει δυσκολότερη την πρόσβαση των ασθενών σε φάρμακα και θεραπείες.
–Τρία εκατομμύρια Έλληνες είναι ανασφάλιστοι και στερούνται ιατροφαρμακευτικής και νοσοκομειακής περίθαλψης. Μοναδική τους ελπίδα τα κοινωνικά ιατρεία για τη διενέργεια εξετάσεων και τη διάθεση δωρεάν φαρμάκων.
–Οι ανασφάλιστοι ασθενείς βιώνουν την πιο απάνθρωπη πραγματικότητα, όταν βρίσκουν κλειστές τις πόρτες των δημόσιων νοσοκομείων.
–Το 35% των παιδιών στην Ελλάδα ζουν σε συνθήκες φτώχειας, σύμφωνα με τη Γιούνισεφ.
–Οι ασθενείς με χρόνιες παθήσεις διακόπτουν ή μειώνουν τη φαρμακευτική τους αγωγή λόγω της αύξησης της συμμετοχής στην προμήθεια των φαρμάκων από 29-31%! Μάλιστα σε ορισμένες περιπτώσεις πρωτότυπων και off patent φαρμάκων η αύξηση της συμμετοχής του ασφαλισμένου έχει φτάσει το 80%.
–Περισσότερα από 132 άτομα έχασαν τη ζωή τους στη φετινή επιδημία γρίπης. Τα περισσότερα θύματα δεν είχαν εμβολιαστεί με το εμβόλιο της γρίπης.
–Τα περιστατικά AIDS μεταξύ των χρηστών ναρκωτικών υπερδιπλασιάστηκαν κατά την περίοδο 2009-2012 (από 15 σε 484).
–Τα περιστατικά φυματίωσης μεταξύ των χρηστών ναρκωτικών υπερδιπλασιάστηκαν το 2013 σε σχέση με το 2012 (με βάση προκαταρκτικά στοιχεία).
–Η κρατική χρηματοδότηση για την ψυχική υγεία μειώθηκε κατά 55%, μεταξύ 2011 και 2012.
–Η κατάθλιψη αυξήθηκε περίπου δυόμιση φορές μεταξύ 2008-2011 (από 3,3% του πληθυσμού το 2008 σε 8,2% το 2011).
–Οι αυτοκτονίες αυξήθηκαν κατά 45% μεταξύ 2007-2011, ενώ σε τελευταίες έρευνες το ποσοστό αυτό ανεβαίνει στο 70%.
–Η βρεφική θνησιμότητα, που προηγουμένως εμφάνιζε πτωτική τάση, αυξήθηκε κατά 43% μεταξύ 2008-2010, ενώ κατά 19% αυξήθηκαν την ίδια περίοδο οι γεννήσεις παιδιών χαμηλού βάρους.
–Επανεμφανίστηκε η ελονοσία μετά από 40 χρόνια.
Οι επιπτώσεις στο χώρο της Υγείας
–Στα δημόσια νοσοκομεία, τα ράντζα και οι ελλείψεις σε ανάλωσιμα υλικά είναι καθημερινό φαινόμενο, ενώ η αύξηση στην προσέλευση των ασθενών υπολογίζεται στο 30%.
–Η φαρμακευτική δαπάνη από 2,37 δις ευρώ μειώθηκε στο 1,9 – 2 δις. ευρώ, προκαλώντας αλυσιδωτές αντιδράσεις στη φαρμακευτική αγορά, αλλά και εμπόδια στην πρόσβαση των ασθενών σε φάρμακα.
–Η κυβέρνηση και το υπουργείο Υγείας επιχειρούν με διοικητικά μέτρα να αυξήσουν στο 60% τη διάθεση των φθηνών γενόσημων φαρμάκων, βάζοντας σε δεύτερη μοίρα την ασφάλεια και την ποιότητα των φαρμάκων.
–Τα απανωτά χτυπήματα στην ελληνική φαρμακοβιομηχανία με τα μνημονιακά μέτρα (claw back & rebate), τις καθυστερήσεις στην εξόφληση των υπέρογκων οφειλών του ΕΟΠΥΥ και τις διαρκείς μειώσεις των τιμών – οι οποίες σημειωτέον δεν έφθασαν ποτέ στον Έλληνα πολίτη – γονατίζουν τον πιο υγιή και ελπιδοφόρο πόλο ανάπτυξης της χώρας.
–Έλλειψη ρευστότητας στο χώρο της υγείας από τη μη εξόφληση των χρεών του ΕΟΠΥΥ και των δημόσιων νοσοκομείων προς τους παρόχους της υγείας: γιατρούς, φαρμακευτικές εταιρείες, ιδιωτικές κλινικές και εργαστήρια, προμηθευτές. Σήμερα τα χρέη του ΕΟΠΥΥ υπολογίζονται περίπου στο 1 δις ευρώ και των δημόσιων νοσοκομείων στα 600-650 εκατ. ευρώ.
–Περίπου 3.000 γιατροί έχασαν τη δουλειά τους από τον ΕΟΠΥΥ, ενώ οι ελλείψεις γιατρών στα δημόσια νοσοκομεία υπολογίζονται περίπου στις 5.000.
– Εκατοντάδες φαρμακεία έβαλαν λουκέτο μέσα στο 2013 λόγω της μη εξόφλησης των οφειλών του ΕΟΠΥΥ, ενώ το 2014 προβλέπεται ακόμα πιο ζοφερό λόγω της επικείμενης μείωσης του ποσοστού κέδρους και της πλήρους απελευθέρωσης του επαγγέλματος (ΜΗΣΥΦΑ, ιδιοκτησιακό καθεστώς, ωράριο λειτουργίας).
[www.onmed.gr]