ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΟΥ ΠΑΡΑΛΥΤΟΥ. ΤΙ ΕΟΡΤΑΖΟΥΜΕ

Την τρίτη Κυριακή μετά το Πάσχα θυμόμαστε το θαύμα της θεραπείας του Παραλύτου· ένα θαύμα που έκανε ο Κύριος κατά τη διάρκεια της Πεντηκοστής των Ιουδαίων και το διηγείται ο ευαγγελιστής Ιωάννης.

Ο Κύριός μας, καθώς βρισκόταν μαζί με τους μαθητές του στα Ιεροσόλυμα, πέρασε από έναν χώρο, όπου υπήρχαν πολλοί άρρωστοι, που υπέφεραν από διάφορες ασθένειες. Στο κέντρο του χώρου αυτού υπήρχε μια δεξαμενή γεμάτη με νερό. Κατά διαστήματα ένας άγγελος τάραζε το νερό και τότε, όποιος άρρωστος προλάβαινε να πέσει μέσα στη δεξαμενή γινόταν καλά.

Μεταξύ των αρρώστων αυτών βρισκόταν κι ένας άνδρας, που ήταν παράλυτος επί 38 χρόνια, κάτι που το γνώριζαν πολλοί, μεταξύ των οποίων και ο Ιησούς. Έτσι, όταν τον είδε, ήρθε κοντά του και του είπε: «Θέλεις να βρεις την υγεία σου;». Κι ο παράλυτος άνθρωπος με παράπονο του είπε: «Κύριε, δεν έχω κανέναν που θα με βοηθήσει να μπω στο νερό όταν ταραχτεί. Πάντα κάποιος άλλος με προλαβαίνει». Τότε ο Κύριος απευθύνεται προστακτικά: «Σήκω στα πόδια σου, πάρε το κρεβάτι σου και περπάτα». Και αμέσως τα πόδια του παράλυτου άνδρα δυνάμωσαν, σηκώθηκε, φορτώθηκε το κρεβάτι του και έφυγε.

Λίγες μέρες μετά, όταν ο Ιησούς τον είδε στον Ναό, του είπε: «Διαπίστωσες ότι έγινες καλά. Από δω και πέρα πρόσεχε τη ζωή σου, μην αμαρτάνεις, για να μη σου συμβεί κάτι χειρότερο».  Κι ο πρώην παράλυτος διέδωσε ότι ο Ιησούς είναι εκείνος που τον θεράπευσε.

Πηγή: "Πεμπτουσία".

Σχόλιο ΔΕΡ

Με­τά τη θε­ρα­πεί­α του έ­γι­νε δού­λος στην αυ­λή του αρ­χι­ε­ρέ­α Άν­να. Για να α­πο­δεί­ξει πως εί­ναι πι­στός στον αρ­χι­ε­ρέ­α και δεν έ­χει κα­μί­α σχέ­ση με τον ευ­ερ­γέ­τη του τον Ι­η­σού, χα­στου­κί­ζει χω­ρίς αι­τί­α τον Ι­η­σού, χω­ρίς να λά­βει τέ­τοι­α δι­α­τα­γή και χω­ρίς να υ­πάρ­χει λό­γος. Δεν εί­χε κα­νέ­να λό­γο να βρί­σκε­ται ε­κεί, κα­νέ­νας δε θα πρό­σε­χε την α­που­σί­α του αν­τι­θέ­τως ό­λοι θα δι­και­ο­λο­γού­σαν εν­δε­χό­με­νη συμ­πάθεια του προς τον Ι­η­σού. Μα ο δού­λος νοι­ά­ζε­ται μό­νο για το ψω­μί του, μή­πως σκε­φτεί κά­τι ο αρ­χι­ε­ρέ­ας, μή­πως τον δι­ώ­ξει και πώς θα ζή­σει. Η κί­νη­ση του να χα­στου­κί­σει τον Ι­η­σού ό­σο κι αν φαί­νε­ται αυ­θόρ­μη­τη και α­ψυ­χο­λό­γη­τη εί­ναι βα­θιά υ­στε­ρό­βου­λη και με­λε­τη­μέ­νη και κρύ­βει πα­νι­κό και κα­κί­α.