ΒΑΣΙΛΙΑΣ ΠΑΥΛΟΣ ΚΑΙ ΝΙΚΟΛΑΟΣ ΠΛΑΣΤΗΡΑΣ

Γράφει ο "Μαρμαρωμένος Βασιλιάς" (προφίλ facebook).

Όταν στις εκλογές της 5ης Μαρτίου 1950 πλειοψήφησαν οι Κεντρώες δυνάμεις, ο Βασιλιάς Παύλος Α΄, μην έχοντας ξεχάσει όλους όσοι συνετέλεσαν αφενός στην εκδίωξη του πατέρα του Βασιλέως Κωνσταντίνου ΙΒ΄ από τον θρόνο και αφετέρου στην άδικη εκτέλεση των Έξι και την δίωξη του θείου του πρίγκηπα Ανδρέα, είδε με δυσφορία την διάθεση των Αμερικανών «συμμάχων» μας να ανατεθεί η πρωθυπουργία στον αρχηγό της ΕΠΕΚ, Νικόλαο Πλαστήρα. Και στις 23 Μαρτίου αρνήθηκε να του δώσει εντολή σχηματισμού κυβέρνησης, προτιμώντας τον αρχηγό του κόμματος των Φιλελευθέρων Σοφοκλή Βενιζέλο (γιό του Ελευθερίου Βενιζέλου), αιφνιδιάζοντας δυσάρεστα τον Αμερικανό πρεσβευτή στην Αθήνα Γκρέιντι και το Στέιτ Ντιπάρτμεντ.

Μερικές ημέρες πριν, στις 8 Μαρτίου είχε σπεύσει να συναντηθεί με τον Παύλο στο Παλάτι ο Αμερικανός δημοσιογράφος Σουλτσμπέργκερ, ο οποίος βρήκε τον Βασιλιά βαρύθυμο και εκνευρισμένο να καπνίζει με την μακριά πίπα του ένα τσιγάρο. Ο Παύλος του εξήγησε την αιτία του εκνευρισμού του, λέγοντας για τον Πλαστήρα τα εξής: «Ο άνθρωπος αυτός μου είναι αφόρητα αντιπαθής. Είναι ο άμεσος υπεύθυνος για την καταστροφή της Μικράς Ασίας το 1922. Ήταν τότε διοικητής συντάγματος και υποχώρησε στην διάρκεια της κρίσιμης μάχης, αφήνοντας κενό από το οποίο εισέδυσαν οι Τούρκοι. Αυτός κατόπιν όχι μόνο γλίτωσε των ευθυνών του, αλλά έφτασε στο σημείο να εξορίσει τον πατέρα μου και τον αδερφό μου, διάδοχο τότε Γεώργιο. Και τώρα έγινε προστάτης των κομμουνιστών. Λοιπόν, όχι! Σου ξαναλέω, δεν μπορώ να ανταλλάξω χειραψία μαζί του».

Την επομένη, όμως, της παραίτησης Σοφοκλή Βενιζέλου, που έγινε στις 13 Απριλίου, ο Παύλος, γράφει ο Φ.Ν. Γρηγοριάδης, κάλεσε τον Πλαστήρα και αφού τον χαιρέτισε με θερμή χειραψία, του ανέθεσε την εντολή να σχηματίσει κυβέρνηση των κομμάτων του Κέντρου. Έτσι ο Βασιλιάς αναγκάστηκε να αφήσει στο παρελθόν την έχθρα του για τον «Μαύρο Καβαλάρη» προς όφελος της Πατρίδας του και προκειμένου να υπάρξει κυβερνητική σταθερότητα στην Ελλάδα. Ηταν, μάλιστα, η πρώτη φορά που ο Παύλος αντίκριζε τον Πλαστήρα για τον οποίον είχε ακούσει τόσα και τόσα… Όπως εκμυστηρεύθηκε, μάλιστα, ο Βασιλιάς στον Αυλάρχη του, Δ. Λεβίδη, ένιωσε κάποιον κλονισμό, καθώς είδε τον γερασμένο παλιό στρατιωτικό να στέκεται μπροστά του ευλαβικός και ευθυτενής. Περισσότερο έμοιαζε, πλέον, με έναν αφοσιωμένο πολίτη, όπως τον χαρακτήρισε ο Παύλος, παρά με έναν χαιρέκακο αντίπαλο από την εποχή του Εθνικού Διχασμού. Η συνεργασία των δυο αντίθετων κόσμων ήταν απαραίτητη για το καλό της Ελλάδας. Μόνο ένας σοφός Βασιλιάς μπορούσε να ξεπεράσει τα πάθη του παρελθόντος…