ΠΟΣΟ ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ ΕΝΑΣ ΒΑΣΙΛΙΑΣ.

Γράφει ένας από τους διαχειριστές του "Δημοκρατικού Εθνικού Ρεύματος".

Πόσο χρειάζεται ένας Βασιλιάς. Μία συνετή φωνή. Ιδίως αυτήν την εποχή που διάγουμε θα είχε ρόλο καταλύτη στην πολιτική ζωή του τόπου. Στις πολιτικές διαμάχες όπου με την ώριμη σκέψη και συμβουλή του θα κατεύναζε τα συμφεροντολογικά πάθη τους, στις κρίσιμες ώρες με την επιβλητικότητα και το κύρος του θα ένωνε όλους τους Έλληνες. Αυτή η ηγεσία λείπει. Και το φωνάζει ο λαός. Αλλά ποιο ΜΜΕ θα δώσει σημασία στους όλο και αυξανόμενους Βασιλόφρονες; Ο Πρετεντέρης, που τον χάνεις που τον βρίσκεις, στην Αμερικάνικη πρεσβεία.

Σε μία παρόμοια δύσκολη κατάσταση υπήρχε μία συνετή φωνή, μία φωνή που ήθελε να συνετίσει τους πολιτικούς και να επουλώσει πληγές από το παρελθόν. Αυτή η φωνή ήταν του Βασιλέως Γεωργίου Β΄. Ο "Εθνικός Αγωνιστής" (προφίλ facebook) έγραψε στο fb τις προσπάθειες του αειμνήστου Γεωργίου οι οποίες έπεσαν στο κενό και οδήγησαν στο καθεστώς της 4ης Αυγούστου. Διαβάστε το κείμενο:

"Συνεχείς, εργώδεις και εναγώνιες προσπάθειες καταβάλλει ο Γεώργιος Β΄, μετά την επάνοδο του από την εξορία με πανηγυρικό δημοψήφισμα (και ύστερα από τη φαιδρή πρώτη αβασίλευτη Δημοκρατία, με τα 35 κινήματα, αντικινήματα και δικτατορίες, τις λοβιτούρες, τα σκάνδαλα, τον ηθικό εκπεσμό, τη διάλυση του κράτους και την ύπαρξη στρατού από… 8.700 άνδρες), για να πείσει τα δύο μεγάλα αστικά κόμματα (Λαϊκοί και συμπολιτευόμενοι 143 έδρες, Φιλελεύθεροι και συγγενείς 142 έδρες, ενώ οι υπόλοιπες 15 ανήκαν στο «Παλλαϊκό Μέτωπο» των κομμουνιστών) να παραμερίσουν διαφορές και παρελθόν και να σχηματίσουν ισχυρή κυβέρνηση, ικανή να προπαρασκευάσει τη χώρα για την επερχόμενη λαίλαπα της δεύτερης παγκόσμιας αλληλοσφαγής. Ο Θεμ. Σοφούλης προτιμά τη σύναψη συμφώνου με το Κ.Κ.Ε. («Σοφούλη-Σκλάβαινα»).

Πέφτει στο κενό η συγκλονιστική βασιλική έκκληση κατά το Συμβούλιο του Στέμματος της 12-2-1936.

«Ποιούμαι και πάλιν θερμήν έκκλησιν προς τον πατριωτισμόν υμών. Θα καταλάβω και εγώ πάσαν προσπάθειαν όπως συντελέσω, ίνα αρθώσιν αι υπάρχουσαι δυσχαίρειαι. Από υμάς, όμως, πρωταρχικώς, εξαρτάται όπως η χώρα εύρη την ασφάλειαν και την ησυχιαν της διά της οριστικής εισόδου εις τον ομαλόν κοινοβουλευτικόν βίον. Αι περιστάσεις είναι κρίσιμοι. Οι καιροί επείγουν. Σας παρακαλώ να υπακούσετε εις την φωνήν της πατρίδος».

Μάταιος κόπος. Η δική του ήταν «φωνή βοώντος εν τη ερήμω...» Ο ίδιος είχε καταβάλει κάθε δυνατή προσπάθεια για να παραμεριστεί το παρελθόν και οι παλιές αντιθέσεις και το αμοιβαίο μίσος: Είχε αμνηστεύσει τους κινηματίες των βενιζελοπλαστηρικών πραξικοπημάτων 1933 και 1935. 

Είχε απομακρύνει από την κυβέρνηση τον «ακραίο» Γ. Κονδύλη. Είχε συστήσει το σχηματισμό Οικουμενικής κυβέρνησης. Είχε διαλύσει τη Βουλή, ώστε να διενεργηθούν εκλογές με αναλογική και να εκφραστούν όλες οι, πολιτικές τάσεις. Αλλά οι πολιτικοί αρνούνταν να τον μιμηθούν. 

Έγραφε ο μαρτυρικός εκείνος βασιλιάς με τον αγκάθινο στεφάνι στις 8 Δεκεμβρίου 1935 σε πολύ φιλικό του πρόσωπο: «Ο λαός είναι κουρασμένος, εξηντλημένος και αηδιασμένος από την εμφύλιον διένεξιν. Είναι φρικτόν να βλέπη κανείς τί απαίσιον μίσος εδημιουργήθη μεταξύ βασιλικών και αντιθέτων...» Για να συμπληρώσει τον επόμενο μήνα: «Μολονότι εξαντλώ όλας μου τας δυνάμεις δια να καλλιεργήσωτην συνεννόησιν και τον κατευνασμόν μεταξύ των κομμάτων, όλα προχωρούν πολύ αργά. Η δυσπιστία και το μίσος εναντίον αλλήλων ειναι τόσον βαθέως ριζωμένα, ώστε θα χρειασθή πολύς καιρός πριν εξατμισθώσι...» 

Αλήθεια, όλοι ανεξαίρετα οι τότε πολιτικοί είχαν υιοθετήσει τη γραμμή του μίσους; Υπήρχε μία εξαίρεση! Ο μόνος από τους πολιτικούς αρχηγούς που αποτελούσε εξαίρεση- διέθετε 7 βουλευτές ήταν ο Ιω. Μεταξάς, ο οποίος υπογράμμιζε σε επιστολή του (20-2-1936) προς το στρατηγό Κων. Μαζαράκη-Αινιάνα: «Έκαμα ότι μπορούσα δια να ενώσω τους αντιμαχόμενους πολιτικούς κόσμους, αλλά δεν το κατώρθωσα… Θα εμμείνω εις την γραμμήν μου. Ανήκουν μόνον εις το έθνος… Είμαι βέβαιος ότι ο Βασιλεύς θα μείνη Βασιλεύς του έθνους και όχι μιας μερίδος...». 

Είχε απόλυτα δίκιο. Ο Γεώργιος είχε αφοσιωθεί ολόψυχα στην άσκηση των καθηκόντων του, που αποτελούσαν γι' αυτόν σκοπό ζωής. Μολονότι ο τότε Βρετανός πρεσβευτής στην Αθήνα σερ Σίντνεϊ Γουότερλοου είχε αντιμετωπίσει εχθρικά την παλινόρθωση, θα γράψει αργότερα, στα Απομνημονεύματα του: «Αποδείχθηκε συντομότατα ότι ο Βασιλεύς είχε εκμεταλλευτεί στο έπακρο τα πικρά, χρόνια της εξορίας του, ότι διέθετε πλήρη και λεπτομερειακή γνώση της ελληνικής πραγματικότητας, ότι γνώριζε πώς να ενεργήσει για την επιτυχή αντιμετώπισή της και οτι είχε τη δικαιολογημένη πεποίθηση πώς ήταν σε θέση να υλοποιήσει τις αποφάσεις του...»".

Επίσης πολλοί υποστηρίζουν ότι ο Γεώργιος συνέπραξε με τον Μεταξά για την εγκαθίδρυση του καθεστώτος της 4ης Αυγούστου. 8 ώρες μέσα στο γραφείο του βρισκόταν ο Γεώργιος για να σκεφθεί τι θα κάνει. Να επιλέξει τις ιδέες του (δημοκρατία) ή τα διατάγματα του Μεταξά. Αλλιώς η κατάληξη θα ήταν βίαιη υφαρπαγή της εξουσίας από τον κομμουνισμό. Ο ίδιος ο Μεταξάς υποστηρίζει στο Ημερολόγιο του ότι: «Μου έρχεται το ότι Βασιλεύς, Διάδοχος, Αυλή, έμειναν μακράν και εχθρικοί από την εορτή της 4ης Αυγούστου (του 1940). Τίνος το τέρμα εγγίζει; Εγώ θα προχωρήσω. Δεν θα με σταματήση τίποτε !!!».

Γι΄ αυτό χρειάζεται ένας Βασιλιάς. Να ενώνει τον λαό και να αμβλύνει αντιθέσεις. Να προστατεύει αρχές, αξίες και παραδόσεις καθώς και το Ορθόδοξο δόγμα και να εγγυάται ελευθερία-δημοκρατία-πειθαρχία και την εδαφική ακεραιότητα του κράτους.