ΤΟ ΔΗΜΟΨΗΦΙΣΜΑ ΤΟΥ 1935

Γράφει ένας εκ των διαχειριστών του "Δημοκρατικού Εθνικού Ρεύματος".

Το καταθέτω ως Ιστορικό κείμενο στους λάτρες της ιστορικής αλήθειας, γιατί το κεφάλαιο "Δημοψήφισμα του 1935" είναι από τα πιο παρεξηγημένα κεφάλαια της Ελληνικής ιστορίας. Όταν ετίθετο πολιτειακό ζήτημα πάντα ο Ελληνικός λαός υπερψήφιζε την Βασιλευομένη Δημοκρατία όσο και να μην θέλουν να το παραδεχθούν οι μητραλοίες της πολιτικής.

Εδώ θα απαντηθούν ερωτήματα όπως:

- Τι ήταν το κίνημα Κονδύλη στις 10 Οκτωβρίου 1935;

- Ήταν νόθο το δημοψήφισμα του 1935;

Στην βενιζελοαριστερή προπαγάνδα αντιπαραβάλλουμε την αλήθεια και την αντικειμενική Ιστορία!

Η κατάσταση το 1935

Η Ελλάδα βρίσκεται σε αβασίλευτο καθεστώς και κατάσταση πτώχευσης. Μόλις το 1932 είχε κηρύξει πτώχευση. Υποφέρει από πολιτικά πάθη και στρατιωτικά κινήματα. Τα δημόσια ταμεία έχουν λεηλατηθεί. Ατασθαλίες, σκάνδαλα, χρηματισμοί πολιτικών προσώπων, πανάθλια ρουσφετολογία. Η εθνική οικονομία έχει αποτελματωθεί από τις οικονομικές πολιτικές των κυβερνήσεων, την πολιτική αστάθεια και την πτώχευση. Οξύνεται ο ολέθριος και εθνοφθόρος διχασμός. Οι Ένοπλες Δυνάμεις έχουν αποδιοργανωθεί, έχει χαθεί η πειθαρχία. Π.χ. το Στρατιωτικό δυναμικό το 1935 ήταν στα εξευτελιστικά επίπεδα των 9.000 ανδρών! Και η πλειοψηφία του Ελληνικού λαού σε αγανάκτηση, εξαθλίωση και πενία... 

Τον Μάρτιο του 1933 ο Ελληνικός λαός κλήθηκε στις κάλπες και υπερψήφισε το δεξιό, μετριοπαθές φιλοβασιλικό "Λαϊκό Κόμμα". Το βράδυ των εκλογικών αποτελεσμάτων, ο βενιζελογενής αξιωματικός και ρισπάψις του μικρασιατικού μετώπου Νικόλαος Πλαστήρας πραγματοποιεί πραξικόπημα ασεβώντας την μόλις εκπεφρασμένη βούληση του λαού. Απέτυχε και διέφυγε στο Λίβανο και από εκεί στο Παρίσι. Ταφόπλακα στην βενιζελική πολιτική υπήρξε, ωστόσο, το πραξικόπημα του Ελευθερίου Βενιζέλου την 1η Μαρτίου 1935, ενισχυόμενο από μεγαλοεπιχειρηματίες και τις λίρες του Μουσολίνι, το οποίο οδήγησε σε αποστράτευση εκατοντάδων βενιζελικών αξιωματικών, την παραπομπή τους σε Στρατοδικεία και γενικό αναβρασμό είτε στην πολιτική σκηνή, είτε στις κοινωνικές τάξεις. Πολιτικοί όπως Ιωάννης Μεταξάς, Γεώργιος Κονδύλης και άλλοι 100 βουλευτές είχαν ταχθεί υπέρ της επαναφοράς της Βασιλείας.

Το όλο πολιτικό κλίμα οδήγησε σε διενέργεια βουλευτικών εκλογών όπου οι Φιλελεύθεροι απείχαν και προέκυψε μία Βουλή φιλοβασιλικών κομμάτων. Ο συνασπισμός Τσαλδάρη-Κονδύλη απέσπασε 287 (255 & 32) βουλευτές, ο συνασπισμός Μεταξά-ανεξάρτητων πολιτευτών 7 (5 & 2) ενώ οι Ανεξάρτητοι αντιβενιζελικοί 6. Πρωθυπουργός ορκίστηκε πάλι ο Παναγής Τσαλδάρης και συγκροτήθηκε η Ε΄ Εθνοσυνέλευση.

Το κίνημα του Κονδύλη (10 Οκτωβρίου 1935)
Το τελευταίο κίνημα της αβασιλεύτου δημοκρατίας υπήρξε το κίνημα του Κονδύλη. Ο Γεώργιος Κονδύλης υπήρξε αξιωματικός του Ελληνικού Στρατού. Συμμετείχε στον Μακεδονικό Αγώνα, στους Βαλκανικούς πολέμους αλλά η πολιτική του φιλοδοξία και η εμπλοκή του στο Κόμμα των Φιλελευθέρων τον οδήγησαν σε εγκληματικές και προδοτικές εις βάρος της Πατρίδος ενέργειες. Υπήρξε βασικός υπονομευτής της μικρασιατικής εκστρατείας επί φιλοβασιλικών κυβερνήσεων προτρέποντας τους στρατιώτες να διώξουν τον Στρατηλάτη Κωνσταντίνο ΙΒ΄! Επί αβασίλευτης Δημοκρατίας ενεπλάκη με την πολιτική και εκλέχθηκε βουλευτής. Στις 9 Ιουνίου 1935 τάσσεται με λόγο του υπέρ της επαναφοράς της Βασιλείας στην Ελλάδα.
Ο Κονδύλης, ως αντιπρόεδρος της κυβέρνησης πλέον, σχεδίαζε την ανάρρηση στο προεδρικό αξίωμα του Τσαλδάρη και την δική του ως πρωθυπουργός. Κατόπιν προκήρυξη δημοψηφίσματος για το πολιτειακό και ότι αποτέλεσμα προέκυπτε. Ο Τσαλδάρης ήταν σχεδόν σύμφωνος και αποφάσισε μετά της κυβερνήσεώς του στο μακροπρόθεσμο μέλλον δημοψήφισμα.
Ωστόσο, τα πράγματα δείχνουν προς γενικό ξεσηκωμό με την πλειοψηφία του Ελληνικού λαού να είναι αγανακτισμένη από το τότε καθεστώς και μεγάλο μέρος των Ενόπλων Δυνάμεων να τάσσονται υπέρ της αποκατάστασης της Βασιλευομένης Δημοκρατίας και έπειτα δημοψήφισμα.
Οι παλινωδίες και οι αφιταλαντεύσεις του Τσαλδάρη πείθουν τους επικεφαλής των 3 κλάδων των Ενόπλων Δυνάμεων Αλέξανδρο Παπάγο (Στρατού Ξηράς), Δημήτρη Οικονόμου και Αλέξανδρο Σακελλαρίου (Πολεμικού Ναυτικού) και Γεώργιο Ρέππα (Αεροπορίας) να δηλώσουν στον πρωθυπουργό όταν τους κάλεσε στο γραφείο του (8-10-1935), ότι ήταν ταγμένοι υπέρ της άμεσης επαναφοράς του Γεωργίου με απόφαση της Ε΄ Εθνοσυνέλευσης. Ωστόσο πρόσθεσαν ότι θα αποδέχονταν την δική του απόφαση, αν τους διαβεβαίωνε πως το δημοψήφισμα θα ήταν άψογο. Την επομένη οι προαναφερόμενοι επισκέφθηκαν τον Γ. Κονδύλη ο οποίος υποστήριξε ότι ο Π. Τσαλδάρης όχι μόνο δεν σκόπευε να επαναφέρει τον Γεώργιο δια της Εθνοσυνέλευσης, αλλά και θα προχωρούσε σε νέα αναβολή του δημοψηφίσματος. Οι στρατιωτικοί ηγέτες θα αναλάβουν πλέον την πρωτοβουλία.
Το πρωί της 10ης Οκτωβρίου οι Παπάγος, Ρέππας, Οικονόμου σταμάτησαν το αυτοκίνητο, με το οποίο κατερχόταν από την Κηφισιά στην Αθήνα ο πρωθυπουργός. Του ζήτησαν να επιστρέψει στην κατοικία του. Και εκεί του ανακοίνωσαν την ανέκκλητη απόφαση των Ενόπλων Δυνάμεων να πραγματοποιηθεί η παλινόρθωση με απόφαση της Εθνοσυνέλευσης (θα συνεδρίαζε το απόγευμα) και να επικυρωθεί με δημοψήφισμα. Ο Π. Τσαλδάρης επιφυλάχθηκε να απαντήσει μετά το υπουργικό συμβούλιο. Ζήτησε τις απόψεις των μελών του, οπότε ο Κονδύλης και οι υπουργοί των πολεμικών υπουργείων τόνισαν ότι 9/10 των Ενόπλων Δυνάμεων βρισκόταν στο πλευρό των ανωτάτων αξιωματικών.
Η κυβέρνηση αποφασίζει να παραιτηθεί και πρωθυπουργοποιείται ο Κονδύλης, ο οποίος ορκίστηκε ενώπιον της Βουλής και όχι ενώπιον δικτατορικής αρχής όπως ο Κων/νος Καραμανλής προ του Φαίδωνος Γκιζίκη. Με τις ψήφους 82 βουλευτών καταργείται η αβασίλευτη Δημοκρατία, εγκαθιδρύεται Βασιλευομένη Δημοκρατία και προκηρύσσεται δημοψήφισμα για τις 3 Νοεμβρίου 1935. Επίσης, ο Κονδύλης αναλαμβάνει δια ψήφου της Βουλής καθήκοντα Αντιβασιλέως και στις 28 Οκτωβρίου 1935 μιλά σε τεράστια λαική συγκέντρωση στην πλατεία Συντάγματος.

Το δημοψήφισμα του 1935 και η επάνοδος του Βασιλέως Γεωργίου Β΄
Στις 3 Νοεμβρίου 1935 και με αποχή των δήθεν Δημοκρατικών διεξάγεται το δημοψήφισμα. Ας σημειωθεί πως ο στρατιωτικός νόμος είχε αρθεί μια εβδομάδα μόνο πριν από το δημοψήφισμα.
Οι πανηγυρισμοί του φιλοβασιλικού κόσμου αλλά και του πιο απλού λαού είναι ξέφρενοι! Αυτό όλο το κλίμα οδήγησε όμως και σε κάποιες ανεπίτρεπτες παρατυπίες. Οι ψηφοφόροι αυξήθηκαν ξαφνικά κατά 250.000 και σε ελάχιστα εκλογικά τμήματα, οι ψήφοι υπέρ της Βασιλείας υπερέβαιναν τον συνολικό αριθμό των ψηφισάντων! Π.χ. 200 εκλογείς, 230 ψήφοι υπέρ της Βασιλείας! Επίσης το υπέρ της Βασιλευομένης Δημοκρατίας ψηφοδέλτιο ήταν χρώματος μπλε ενώ το κατά ήταν κοκκίνου.
Τα αποτελέσματα ήταν:
* 1.527.714 σύνολο ψηφισάντων.
* 1.491.990 ψήφοι και 97,7% υπέρ της Βασιλευομένης Δημοκρατίας και,
* 32.454 ψήφοι και 2,3% κατά.
Ωστόσο, αυτό μεν αλλοιώνει το εκλογικό αποτέλεσμα και την βούληση του λαού αλλά δεν ακυρώνει το γεγονός ότι η συντριπτική απόφαση του Ελληνικού λαού ήταν υπέρ της Βασιλευομένης Δημοκρατίας. Εξ άλλου η Βασιλεία δεν είναι κόμμα αλλά πολίτευμα υπεράνω κομμάτων.
Ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης και Υπουργός Εξωτερικών γνωστοποίησε με τηλεγράφημά του στον Γεώργιο τα αποτελέσματα. Επιτροπή από τους Ιωάννη Μπαλάνο, Πέτρο Μαυρομιχάλη και Αλ. Παπάγο θα επιδώσει στον Βασιλέα, στις 10 Νοεμβρίου 1935, ψήφισμα με τα αποτελέσματα του δημοψηφίσματος και την έκφραση της επιθυμίας του Έθνους για σύντομη επάνοδό του.
Στις 25 Νοεμβρίου 1935 αποβιβάζεται από το καταδρομικό Έλλη στο λιμάνι του Πειραιώς ο Βασιλεύς Γεώργιος Β΄ με τον Διάδοχο Παύλο. Οι πανηγυρισμοί του κόσμου είναι ξέφρενοι, εκτός ελέγχου και ετοιμάζουν αποθεωτική υποδοχή! Στο μήκος της διαδρομής από το Πειραιά μέχρι τον Ιερό Μητροπολιτικό Ναό είχαν σχηματιστεί ουρές λαού για να υποδεχθούν τον Γεώργιο! Στην Μητρόπολη έγινε δοξολογία παρουσία σχεδόν όλων των Αρχιερέων της Ελλαδικής Εκκλησίας, έπειτα κατάθεση στεφάνου στον Άγνωστο Στρατιώτη και διάγγελμα προς τον λαό.
Όλα τα υπόλοιπα είναι μία άλλη ιστορία... Σε άλλο άρθρο...

Κριτική
Το κατηγορούν ως "νόθο" και "παρωδία" επειδή διενεργήθηκε από μη κοινοβουλευτική κυβέρνηση, κατ΄ αυτούς "δικτατορία"! Όμως δεν υπολογίζουν το γενικότερο κλίμα που επικρατούσε στον λαό. Ο λαός ήθελε ησυχία και να μην γίνεται υποχείριο του κάθε πολιτικάντη και κάθε λίγο και λιγάκι ένα στρατιωτικό κίνημα, αντικίνημα και δικτατορία. Και επειδή μόνο ο Βασιλεύς ενώνει έναν λαό και να συγκρατήσει πολιτικές ανωμαλίες και εμφυλίους διενέξεις, το απέδειξε ο λαός δια της ψήφου τον Νοέμβριο του 1935 όπου έδωσε τέλος στο αβασίλευτο καθεστώς των 29 κινημάτων-αντικινημάτων-δικτατοριών. Μπορεί όχι με ποσοστό 97% αλλά, κατά τις σοβαρές ιστορικές πηγές ένα σίγουρο 85-90% για να είμαστε αντικειμενικοί και φιλαλήθεις! Ούτως ή άλλως ο λαός ήθελε δημοψήφισμα.
Ήταν χρέος να ξεσκονιστεί και αυτό το κεφάλαιο της Ελληνικής Ιστορίας γιατί ότι δεν συμφέρει σ΄ αυτούς που την γράφουν την αμαυρώνουν και την εξευτελίζουν!

Πηγές:
* Τσακάλια και ύαινες της Ελληνικής πολιτικής, Κων/νου Μπαρμπή.
* Ιστορία της Νεοτέρας Ελλάδος, Σπυρίδωνος Μαρκεζίνη.
* Ιστορία του Ελληνικού Έθνους, ΙΕ΄ Τόμος, Εκδοτικής Αθηνών.
* Παναγής Τσαλδάρης, Γεωργίου Βούρου.