ΚΕΦΑΛΑΙΟ 43 ΙΣΤΟΡΙΑΣ Γ΄ ΓΥΜΝΑΣΙΟΥ. ΔΙΑΒΑΣΤΕ & ΦΡΙΞΤΕ (2)

Γράφουν δύο από τους διαχειριστές του "Δημοκρατικού Εθνικού Ρεύματος".

Κεφάλαιο 43 Ιστορίας Γ΄ Γυμνασίου: "Η Ελλάδα του Μεσοπολέμου-Η δικτατορία της 4ης Αυγούστου". Διαβάστε και φρίξτε τι είδους "ιστορία" μαθαίνουν τα παιδιά μας. Οι άσπιλοι και καλοί πολιτικοί και αγωνιστές κομμουνιστές και οι κακοί Βασιλιάς και Μεταξάς.

Θα σας καταθέτουμε το επίσημο κείμενο και την διόρθωσή μας.

Επίσημο Κείμενο:

"Το Λαϊκό κόμμα στην εξουσία (1933) Στις εκλογές που έγιναν στις 5 Μαρτίου 1933 επικράτησαν τα αντιβενιζελικά κόμματα. Τη νύχτα των εκλογών, ωστόσο, επιχειρήθηκε από βενιζελικούς αξιωματικούς πραξικόπημα που απέτυχε. Αμέσως μετά την ανάληψη της εξουσίας από τον ηγέτη του Λαϊκού κόμματος Παναγή Τσαλδάρη, η πολιτική κρίση κλιμακώθηκε, με αποκορύφωμα την εκδήλωση δολοφονικής επίθεσης κατά του Βενιζέλου.

Το κίνημα του 1935 και η παλινόρθωση της βασιλείας Ύστερα από μια περίοδο μεγάλης πολιτικής έντασης, εκδηλώθηκε από βενιζελικούς αξιωματικούς νέο κίνημα την 1η Μαρτίου 1935, το οποίο κατέστειλε ο υπουργός Στρατιωτικών Γ. Κονδύλης. Ακολούθησαν διώξεις και εκτελέσεις βενιζελικών. Τελικά ο Κονδύλης ανέτρεψε τον Τσαλδάρη, επέβαλε δικτατορία και προχώρησε στην παλινόρθωση της μοναρχίας (Νοέμβριος 1935).

Μετά την παλινόρθωση Μετά την επιστροφή του στην Ελλάδα, ο Γεώργιος Β΄ παραμέρισε τον Κονδύλη και χορήγησε αμνηστία στους πολιτικούς που είχαν κατηγορηθεί για το κίνημα του 1935. Στις εκλογές που έγιναν το 1936, βασιλικοί και βενιζελικοί αναδείχθηκαν ισοδύναμοι, με αποτέλεσμα το ΚΚΕ, που είχε εκλέξει 15 βουλευτές, να παίζει ρόλο ρυθμιστή. Τότε ο Γεώργιος Β‘ διόρισε πρωθυπουργό τον γνωστό για τις αντιδημοκρατικές του ιδέες Ιωάννη Μεταξά. Η πρωθυπουργοποίησή του αλλά και η όξυνση της οικονομικής κρίσης προκάλεσαν έντονες αντιδράσεις, με αποκορύφωμα τις αιματηρές διαδηλώσεις της Θεσσαλονίκης τον Μάιο του 1936. Με πρόσχημα τα γεγονότα αυτά και επικαλούμενοι «κομμουνιστικό κίνδυνο», ο Γεώργιος Β‘ και ο Μεταξάς κήρυξαν δικτατορία στις 4 Αυγούστου 1936, παραμονή εικοσιτετράωρης γενικής απεργίας."

Διόρθωση:

Το Λαϊκό κόμμα στην εξουσία (1933) Στις εκλογές που έγιναν στις 5 Μαρτίου 1933 επικράτησαν τα αντιβενιζελικά κόμματα. Τη νύχτα των εκλογών, ωστόσο, επιχειρήθηκε από βενιζελικούς αξιωματικούς πραξικόπημα που απέτυχε. Αμέσως μετά την ανάληψη της εξουσίας από τον ηγέτη του Λαϊκού κόμματος Παναγή Τσαλδάρη, η πολιτική κρίση κλιμακώθηκε, με αποκορύφωμα την εκδήλωση δολοφονικής επίθεσης κατά του Βενιζέλου.

Το πραξικόπημα του 1935 και η παλινόρθωση της βασιλείας Ύστερα από μια περίοδο μεγάλης πολιτικής έντασης και συνεχών στρατιωτικών κινημάτων, εκδηλώθηκε από βενιζελικούς αξιωματικούς νέο πραξικόπημα την 1η Μαρτίου 1935, το οποίο κατέστειλε ο υπουργός Στρατιωτικών Γ. Κονδύλης. Ακολούθησαν διώξεις και εκτελέσεις βενιζελικών. Τελικά ο Κονδύλης ανέτρεψε πραξικοπηματικά τον Τσαλδάρη, σχημάτισε κυβέρνηση και προχώρησε σε δημοψήφισμα το οποίο επανέφερε την Βασιλευομένη Δημοκρατία και τον Γεώργιο Β΄ (Νοέμβριος 1935).

Μετά την παλινόρθωση Μετά την επιστροφή του Γεωργίου στην Ελλάδα, ο Κονδύλης παραιτήθηκε και ο Βασιλιάς χορήγησε αμνηστία στους πολιτικούς που είχαν κατηγορηθεί για το κίνημα του 1935. Στις εκλογές που έγιναν το 1936, βασιλικοί και βενιζελικοί αναδείχθηκαν ισοδύναμοι, με αποτέλεσμα το ΚΚΕ, που είχε εκλέξει 15 βουλευτές, να παίζει ρόλο ρυθμιστή. Τότε ο Γεώργιος Β΄, παρά τις προσπάθειές του για σχηματισμό οικουμενικής κυβέρνησης, διόρισε πρωθυπουργό τον Ιωάννη Μεταξά. Το ΚΚΕ υποκινεί σε διαδηλώσεις εργάτες στην Θεσσαλονίκη τον Μάιο του 1936 οι οποίες κατέληξαν αιματηρές και προβαίνει σε πυρπόλυση εγκατάστασης του Βασιλικού Ναυτικού και απειλές. Η κατάσταση αυτή οδήγησε τον Ιωάννη Μεταξά, επικαλούμενος «κομμουνιστικό κίνδυνο», σε κήρυξη δικτατορίας στις 4 Αυγούστου 1936, με την συγκατάνευση του Γεωργίου Β΄, παρά την αρχική του αντίθεση, παραμονή εικοσιτετράωρης γενικής απεργίας.

Επίσημο Κείμενο:

"Η δικτατορία της 4ης Αυγούστου (1936) Όνειρο του Ι. Μεταξά ήταν η δημιουργία στην Ελλάδα ενός καθεστώτος κατά τα πρότυπα της φασιστικής Ιταλίας και της ναζιστικής Γερμανίας. Όμως, μαζικό φασιστικό κόμμα στην Ελλάδα δεν υπήρχε. Ο δικτάτορας δοκίμασε να αναπληρώσει το κενό με τη δημιουργία της Εθνικής Οργάνωσης Νεολαίας (ΕΟΝ), αλλά ο Β‘ Παγκόσμιος πόλεμος διέκοψε την προσπάθειά του.

Παράλληλα, προσπάθησε να προσεταιριστεί τους αγρότες και τους εργάτες τόσο με συστηματική προπαγάνδα όσο και με τη λήψη ορισμένων κοινωνικών μέτρων [ρύθμιση αγροτικών χρεών, λειτουργία του Ιδρύματος Κοινωνικών Ασφαλίσεων (ΙΚΑ)]. Το καθεστώς της 4ης Αυγούστου, ωστόσο, δεν απέκτησε ποτέ ισχυρή κοινωνική στήριξη. Yπό την έννοια αυτή διέφερε από τον φασισμό και από τον ναζισμό. Ο Μεταξάς περιορίστηκε στην οργάνωση ενός αυταρχικού κράτους που καταδίωξε τους αντιπάλους του, ιδίως τους κομμουνιστές.

Τέλος, σε ό,τι αφορά τη διεθνή θέση της Ελλάδας, ο Μεταξάς, κάτω από την καθοριστική επιρροή του βασιλιά Γεώργιου Β’, προσανατολίστηκε εξαρχής προς τη Μ. Βρετανία, εκτιμώντας ότι σε περίπτωση πολέμου αυτή θα ήταν ο νικητής"

Διόρθωση:

Η δικτατορία της 4ης Αυγούστου (1936) Το καθεστώς της 4ης Αυγούστου προχώρησε σε γενικές μεταρρυθμίσεις. Ιδρύθηκε η Εθνική Οργάνωση Νεολαίας (ΕΟΝ), η Εργατική Εστία, κρατικοί παιδικοί σταθμοί, λειτούργησε το Ίδρυμα Κοινωνικών Ασφαλίσεων (ΙΚΑ), ρυθμίστηκε το δημόσιο και εξωτερικό χρέος της χώρας καθώς και τα αγροτικά χρέη, καθιερώθηκε το οκτάωρο των εργαζομένων, κατοχυρώθηκε η κοινωνική ασφάλιση και ο θεσμός των συλλογικών συμβάσεων εργασίας και υλοποιήθηκε πρόγραμμα αναδιοργάνωσης και επανεξοπλισμού των Ενόπλων Δυνάμεων.

Ωστόσο, το καθεστώς της 4ης Αυγούστου, ωστόσο, δεν απέκτησε ποτέ ισχυρή κοινωνική στήριξη σε μορφή μονοκομματικής δικτατορίας, διαφέροντας υπό την έννοια αυτή από τον φασισμό και τον ναζισμό. Ο Βασιλιάς Γεώργιος προτιμούσε όχι παράταση του καθεστώτος πέρα από κάποια χρονικά όρια και τον Μεταξά κοινοβουλευτικό πρωθυπουργό. Ο Μεταξάς καταδίωξε τους αντιπάλους του, ιδίως τους κομμουνιστές και πέτυχε την εκσυγχρονισμό του κράτους και την πολεμική του ετοιμότητα στον επερχόμενο πόλεμο.

Τέλος, σε ό,τι αφορά τη διεθνή θέση της Ελλάδας, ο Μεταξάς, με την καθοριστική επιρροή του Βασιλιά Γεωργίου Β’, προσανατολίστηκε εξαρχής προς τη Μ. Βρετανία, εκτιμώντας ότι σε περίπτωση πολέμου αυτή θα ήταν ο νικητής.