Ο ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΣ ΜΕΣΑ ΣΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑ

Γράφει ένας από τους διαχειριστές του "Δημοκρατικού Εθνικού Ρεύματος".

Ορθόδοξος Χριστιανός! Αλήθεια, έχουμε αναλογιστεί τι είναι η Ορθοδοξία και ποιος είναι αληθινός Ορθόδοξος Χριστιανός. Οι περισσότεροι έχουμε προσαρμόσει την πίστη στα πιστεύω μας και σε ένα καλό βόλεμα που μας συμφέρει. Θεωρούμε την Εκκλησία σαν κάτι ξένο που αποτελείται από τους ρασοφόρους κληρικούς και όχι κάτι δικό μας. Απλά όταν έρθει η ώρα ξεπληρώνουμε το χρέος μας απέναντί της με γάμους, βαπτίσεις και κηδείες. Αν έχουμε σχηματίσει τέτοια άποψη, τότε βρισκόμαστε σε χείριστη πλάνη.

Αληθινός Ορθόδοξος Χριστιανός
Αληθινός Ορθόδοξος Χριστιανός είναι αυτός που πιστεύει στην Αγία Τριάδα. Στον Πατέρα, τον Υιό και το Άγιο Πνεύμα.
Έχει αποδεχθεί και έχει ομολογήσει ότι ο Χριστός είναι ο Υιός του Θεού, ο Θεάνθρωπος Ιησούς, ο Εμμανουήλ, πως είναι ο Σωτήρας και Λυτρωτής του κόσμου και  στο γεγονός ότι ο Ιησούς πέθανε στο σταυρό ως αμοιβή για τις αμαρτίες μας, και αναστήθηκε την τρίτη ημέρα νικήσει το θάνατο και να χαρίσει την αιώνια ζωή σε όλους που Τον πιστεύουν.
Είναι βαπτισμένος στο όνομα του Πατέρα, του Υιού και του Αγίου Πνεύματος και χρισμένος με (Άγιο Μύρο) τις δωρεές και τα χαρίσματα του Αγίου Πνεύματος.
Με τη ζωή του και τις πράξεις του προσπαθεί καθημερινά να προκόπτει πνευματικά, να μορφώνει τον Χριστό μέσα του και να τηρεί τις εντολές του και να γίνει ζωντανό μέλος της Εκκλησίας, της Παγκόσμιας κοινότητας των πιστών αδελφών χριστιανών.
Όλοι οι χριστιανοί είναι αδελφοί και μέλη της Εκκλησίας την οποία ίδρυσε ο Χριστός πάνω στο Σταυρό, χύνοντας το πανάγιο Αίμα Του.
Ο Ορθόδοξος Χριστιανός έχει δύναμη, οδηγό & τιμονιέρη του τον Χριστό, σύνταγμά του το Ευαγγέλιο, την Θεία Γραφή, σκέπη, ελπίδα και προστασία του την Υπεραγία Θεοτόκο, φύλακα τον προσωπικό του Άγγελο, όπλο του τον Τίμιο Σταυρό και την προσευχή, πνευματικά πρότυπα τους Αγίους, ενίσχυση από τις ακατάπαυστες πρεσβείες Τους. Άρα, δεν μπορεί να υποτάσσεται σε φοβίες, αδυναμίες και στον λεγόμενο "κατώτερο εαυτό". Ούτε στον διάβολο που μέλημά του είναι να πειράζει, να στενοχωρεί, να διαλύει, να φοβίζει!

Αληθινός Χριστιανός είναι αυτός που μετάνιωσε για τις αμαρτίες και όποιος πιστεύει στον ίδιο τον Ιησού Χριστό. Η πίστη του δεν είναι σε αυτό να ακολουθεί κάποια θρησκεία ούτε δεν είναι λίστα τον ηθικών κανόνων, ή λίστα απαγορευμένων και επιτρεπτών πραγμάτων.
Ο αληθινός Χριστιανός είναι άνθρωπος ο οποίος εγκολπώθηκε το «Ὅστις θέλει ὀπίσω μου ἐλθεῖν, ἀπαρνησάσθω ἑαυτόν καί ἀράτω τόν σταυρόν αὐτοῦ καί ἀκολουθήτω μοι».

Κατήχηση και ενορία

Ο Ορθόδοξος Χριστιανός από την στιγμή που βαπτίζεται (σε βρεφική ηλικία) πρέπει να κατηχείται από τους γονείς του και τον πνευματικό του πατέρα (νονό) στην Ορθόδοξη πίστη, στα Ορθόδοξα γράμματα και την εν Χριστώ ζωή. Ο χώρος απογαλάκτισης ενός παιδιού είναι η Εκκλησία, η ενορία, η κοινότητα. Αυτό προϋποθέτει όμως ότι πρέπει όλοι μας να δούμε και να αισθανθούμε την ενορία ως κάτι δικό μας, ότι ο συνενορίτης μου δεν είναι εχθρός αλλά συνάνθρωπος και φίλος και ότι ο Ιερέας είναι ο πνευματικός μου πατέρας. Εκεί το παιδί θα γίνει πρόσωπο ενώπιον του Θεού, θα μάθει να μετέχει στα μυστήρια της Εκκλησίας, θα αναπτύξει τις πρώτες του πραγματικά κοινωνικές σχέσεις. Θα μάθει να λειτουργεί ως μία μοναδική και ανεπανάληπτη προσωπικότητα, ως πρόσωπο μέσα στην κοινότητα, γεγονός που προϋποθέτει άρνηση του εγώ και εγκόλπωση του εμείς.
Στην ενορία ο Χριστιανός από τα παιδικά του χρόνια μπορεί να λάβει πείρα της Εκκλησίας ως της ευρύτερης πνευματικής οικογένειάς του, την οποία συγκροτεί ο Χριστός, ως της εν τόπω και χρόνω φανερώσεως της κοινωνίας των Αγίων.
Την θεία Ευχαριστία προσφέρει η ευχαριστιακή ενοριακή σύναξη στο Θεό, αλλά δι’ αυτής και προσφέρεται στο Θεό, ώστε να λάβει την Χάρη του Θεού, να αγιασθεί, να μεταμορφωθεί σε καινή κτίση. Στην ευχαριστιακή αυτή προσφορά οι πιστοί συσσωματώνονται με τον Χριστό και μεταξύ τους.
Στον ένα Άρτο οι πολλοί γινόμεθα ΕΝΑ. Ο ουράνιος Άρτος τρέφει πνευματικά και ενώνει την εν Χριστώ οικογένεια. Όπως λέει ο Απόστολος Παύλος απευθυνόμενος στους Κορινθίους: «Το ποτήριον της ευλογίας ο ευλογούμεν, ουχί κοινωνία του σώματος του Χριστού εστίν; ότι εις άρτος, εν σώμα οι πολλοί εσμέν οι γαρ πάντες εκ του ενός άρτου μετέχομεν» (Α΄ Κορ. 10,16).

Τριαδικότητα & Εκκλησιαστικότητα
Ο τρόπος με τον οποίον υπάρχει ο Θεός ονομάζεται τριαδικότητα. Και ποιος είναι αυτός ο τρόπος; Ο Θεός, ως Θεός αγάπης που είναι, δεν μπορούσε, αν και είναι ένας, να είναι μοναδικός, γιατί έπρεπε οπωσδήποτε να αγαπά κάποιον άλλον. Έτσι, ήταν απαραίτητο ο Θεός να είναι μία κοινότητα, μία κοινωνία, μία συντροφιά που τα πρόσωπα τα οποία την αποτελούν τα μοιράζονται όλα, τα έχουν όλα κοινά εκτός από την ταυτότητά τους. Αυτή η κοινωνία ελευθερίας και αγάπης είναι η Αγία Τριάδα, Πατήρ, Υιός, Άγιον Πνεύμα. Ένας Θεός, τρία πρόσωπα.
Ο Θεός έπλασε τον άνθρωπο κατ΄ εικόνα και ομοίωση δική Του΄ του έδωσε, λοιπόν την εκκλησιαστικότητα, που είναι για τον άνθρωπο ό,τι είναι για τον Θεό η τριαδικότητα. Ο άνθρωπος είναι ένα ον με 2 φύλα. Άνδρας και Γυναίκα. Ο καθένας τους είναι μισό ον που ολοκληρώνονται και οι δύο στο μυστήριο του Γάμου "εσόμενοι εις σάρκα μίαν" και γενόμενοι συνδημιουργοί του Θεού διά της τεκνοποιίας. Αυτή είναι η ανθρώπινη κοινωνία ελευθερίας και αγάπης.
Δυστυχώς, με το προπατορικό αμάρτημα εφθάρη ο άνθρωπος ως εικόνα του Θεού και έχασε την εκκλησιαστικότητα. Την εκκλησιαστικότητα, το αρχαίο κάλλος απεκατήστησε ο Χριστός με την ενανθρώπηση Του αλλά κυρίως με την Σταύρωση και την Ανάστασή Του και φανέρωσε το προ καταβολής κόσμου μυστήριο της Εκκλησίας την ημέρα της Πεντηκοστής δια του Αγίου Πνεύματος.
Η Εκκλησία δίνει άλλο νόημα στην ζωή του ανθρώπου. Στην  Εκκλησία οι άνθρωποι μοιράζονται με τους άλλους τον εαυτό τους, το βιός τους, τον χρόνο τους, τις ανησυχίες τους, την δημιουργικότητά τους, τη χαρά τους, την λύπη τους, την πίκρα τους, την απόγνωσή τους, την ελπίδα τους, την πίστη τους.

Στην Εκκλησία, ούτε υπακούουν πολλοί σε έναν, ούτε δεν υπακούει κανένας σε κανένα, αλλά υπακούουν όλοι σε όλους.

Δεν υπάρχει Εκκλησία εκεί που oι άνθρωποι φροντίζουν ο καθένας τον εαυτό του, εκεί που ο καθένας κρατάει τα αγαθά του, την χαρά του, την δύναμή του, την ελπίδα του, την πίστη του, την αρετή του για τον εαυτό του και δεν την μοιράζεται με τους άλλους.

Η Εκκλησία όμως πραγματώνεται διαρκώς πάνω στη γη, αποκαθιστά διαρκώς την εκκλησιαστικότητα της ανθρώπινης φύσεως, μεταβάλλει διαρκώς τον κόσμο σε βασιλεία του Θεού, δεν είναι στατική, δεν φτάνει ποτέ στο τέρμα, μπορεί πάντα να γίνεται όλο και περισσότερο η βασιλεία του Θεού.
Η Εκκλησία, με την όλη παρουσία της, πείθει τους ανθρώπους να βιώσουν την αλήθεια της, πράγμα που οδηγεί σε έσωθεν και έξωθεν αλλαγές σε κάθε έκφανση της ζωής. Η Εκκλησία είναι πάντοτε μία ανοικτή πρόσκληση προς την ελευθερία των ανθρώπων. Άρα Εκκλησία είναι κοινωνία, συμβίωση, συνύπαρξη, συμμετοχή, συνομιλία, συνοδοιπορία, συνεύρεση, διακονία.

Την κοινωνία αυτή ελευθερίας και αγάπης βιώνει ο άνθρωπος μέσα στην Εκκλησία, με τη χάρη του Αγίου Πνεύματος. Ως εκ τούτου βιώνει το συναμφότερο διαφοράς, ισότητας και ενότητας. Διαφορά: κάθε πρόσωπο είναι απολύτως μοναδικό, εντελώς απαρομοίαστο. Ισότητα: κανένα πρόσωπο δεν είναι ανώτερο ή κατώτερο, αλλά απολύτως ίσο με τα άλλα. Ενότητα: κάθε πρόσωπο αυτοπροσφέρεται απολύτως στα άλλα. Μέσα στην Εκκλησία ο άνθρωπος μαθαίνει να αγαπά ελεύθερα, πέρα από κάθε αναγκαιότητα: γι΄ αυτό αγαπά τους πάντες, το ίδιο διαρκώς΄ ανεξαρτήτως από εθνικότητα, φύλο, φυλή, θρησκεία, γλώσσα, χαρακτηριστικά.
Μ΄ αυτό το ήθος της αυτοπροσφοράς και της δοτικότητας, που βιώνει πάντα και παντού, ο πιστός ζητά να μεταμορφώσει κάθε πτυχή της ζωής: να μεταμορφώσει την πολιτική σε διακονία, την εργασία σε δημιουργία, την οικονομία σε φιλανθρωπία.
Η ζωή του ανθρώπου στη γη μας δόθηκε από τον Θεό για να την αξιοποιήσουμε. Για να μεταμορφώσουμε κάθε πτυχή του βίου, έκαστος από την σκοπιά του. Για να δίνουμε μαρτυρία Χριστού. Η ζωή μας είναι το στάδιο της αυτοπροσφοράς και της κατά δύναμιν προσέγγισης του Θεού. Το στάδιο για να γίνουμε περισσότερο πνευματικά όντα.
Εν Χριστώ ο άνθρωπος βιώνει την σωτηρία, είναι σώος δηλαδή ακέραιος, ολοκληρωμένος: βρίσκεται σε αρμονική κοινωνία με τον Θεό και τον εαυτό του, τον συνάνθρωπό του και την φύση. Ο όλος άνθρωπος δωρίζεται σε όλους, ελεύθερα αγαπά, γι΄ αυτό κάθε σχέση κυριαρχίας έχει καταλυθεί.

Επίλογος
Έχουμε νιώσει την Εκκλησία ως κάτι δικό μας; Έχουμε ήθος αυτοπροσφοράς και δοτικότητας; Μορφώνουμε τον Χριστό μέσα μας; Γαλουχούμε τα παιδιά μας κατά Χριστόν; Απαρνηθήκαμε το εγώ και σηκώσαμε τον σταυρό μας; Είμαστε η Εκκλησία, η ενορία μία αγαπητική κοινότητα, κοινωνία, συντροφιά που όλα τα μοιραζόμαστε;
Ας μας απασχολήσουν αυτά τα ερωτήματα, διότι αν τα κάνουμε πράξη σίγουρα ο κόσμος θα αλλάξει. Αρκεί να μη δίνουμε χώρο στον διάβολο και τις φοβίες να μας κλονίζουν ή να μας κυριεύουν.

Πηγές:
* "Το σώμα του ζώντος Χριστού", Γεώργιος Φλωρόφσκυ.
* "Χristianos.gr"
* "Τρομοκρατία & Πολιτισμός", Σταύρος Φωτίου,
* "Πριν και μετά το Πάσχα", π. Φιλόθεος Φάρος.