Γράφουν ένας από τους διαχειριστές του "Δημοκρατικού Εθνικού Ρεύματος".
Στις 28 Οκτωβρίου 1940 ο Ελληνικός λαός ύψωσε το ανάστημά του απέναντι σε έναν γίγαντα, την φασιστική Ιταλική αυτοκρατορία. Και θυμίζει έντονα το έπος του 1940-41 την παλαιοδιαθηκική ιστορία του Δαυίδ & Γολιάθ. Όπως ο Δαυίδ είχε όπλα μόνο την πίστη του στον Θεό και μία σφεντόνα, έτσι και ο Έλληνας είχε οπλιστεί με την Ορθόδοξη πίστη και την φιλοπατρία απ΄ όπου αντλούσε θάρρος, τόλμη, γενναιότητα. Και το ΟΧΙ του Ιωάννου Μεταξά, το έκανε πραγματικότητα, πρότυπο και θαύμα στα βορειοηπειρωτικά βουνά. Έτσι ο Ιταλός γίγαντας, εν επάρσει ευρισκόμενος όπως ο Γολιάθ, κατατροπώθηκε, νικήθηκε και κατευξευτελίσθηκε. «Εἷς ἐδίωξεν χιλίους καὶ δύο μετεκίνησαν μυριάδας». Το Ελληνικό Έθνος νίκησε τον Ιταλικό φασισμό. Και τον νίκησε επειδή πίστευε στον Θεό. Πίστευε ότι η πίστη μας είναι "η πίστις που νίκησε τον κόσμο". Πίστευε ότι «εἰ δύνασαι πιστεῦσαι, πάντα δυνατά τῷ πιστεύοντι» (όποιος πιστεύει είναι όλα δυνατά να πραγματοποιηθούν σ΄ αυτόν που πιστεύει). Από εκεί αντλούσαν θάρρος, δύναμη, κουράγιο, τόλμη, γενναιότητα στρατιώτες και αξιωματικοί, άνδρες και γυναίκες, νέοι και γέροι, λαϊκοί και κληρικοί, Βασιλεύς και Κυβερνήτης, Αρχιεπίσκοπος και Στρατάρχης.
Το 1940 το Ελληνικό Έθνος είχε 3 θεμελιώδεις αρετές:
α) την Ορθόδοξη πίστη στον Θεό,
β) την φιλοπατρία,
γ) την ενότητα-ομοψυχία που αντλούσε από την ηγεσία του (πολιτειακή, πολιτική, στρατιωτική, εκκλησιαστική).
Είναι όμως αδύνατον όταν μιλάμε για το έπος του 1940-41 να μην αναφερθούμε στην Υπεραγία Θεοτόκο. Την μητέρα του Θεού, Του κόσμου την σωτηρία και της Ελλάδος την προστασία. Αυτή που προστατεύει, περιφρουρεί, σκέπει, διαφυλάττει, ρύει και περιζωννύει το Ορθόδοξο Γένος.
«Κεχαριτωμένη χαῖρε, σκέπη καὶ βοήθεια, τοῦ σοῦ Ἔθνους Παρθένε, τοῦ πιστῶς σε μεγαλύνοντος». Συγκινητικό είναι το γεγονός ότι όλοι οι Έλληνες και οι Ελληνίδες προσεύχονταν εν ενί στόματι και μιά καρδία στην Μεγαλόχαρη, την Υπέρμαχο Στρατηγό, την Παναγία μας. Να σκέπει τον Στρατό μας και κάθε στρατιώτη και αξιωματικό προσωπικά, να πρεσβεύει στον Υιό Της και Κύριο υπέρ της ειρήνης του σύμπαντος κόσμου κόσμου και υπέρ της Ελλάδος, για την ακεραιότητα και την ασφάλειά της.
Και όντως, η Υπεραγία Θεοτόκος όχι μόνο προστάτεψε τον μαχόμενο Ελληνικό Στρατό αλλά παρουσιαζόταν με διάφορες μορφές στους στρατιώτες, ορατές και αόρατες, για να τους γλιτώσει από κινδύνους ή και βέβαιο θάνατο. Έκανε πολλά θαύματα ώστε δικαίως και επαξίως ο Ελληνικός λαός να Της αποδίδει την νίκη μας επί των (υπερπενταπλασίων από μας) Ιταλών. «Τὴν πρὸς ἡμᾶς σου προμήθειαν, οἱ Ἑλλήνων παῖδες, Δέσποινα κηρύττομεν, ὑμνοῦντες τὴν μητρικήν κηδεμονίαν σου».
«Οι αμυντικοί πόλεμοι είναι οι μόνοι δίκαιοι και νόμιμοι και μόνο με αυτούς μπορεί κανείς να προστατέψει την Πατρίδα του και τους αδελφούς του», σημειώνει ο ιερός Αυγουστίνος. Και τέτοιος πόλεμος ήταν αυτός του 1940-41. Ένας πόλεμος υπεράσπισης της ελευθερίας, των ιδανικών και της τιμής της Πατρίδας.
«Την Πατρίδα τίμησέ την και με την αρετή σου βοήθησέ την» λέγει ο Άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος. Και αυτό είναι η παρακαταθήκη μας και η υποχρέωσή μας. Η υποχρέωσή μας απέναντι στους προγόνους μας που δημιούργησαν έναν μεγάλο πολιτισμό και φύλαξαν Θερμοπύλες και αγωνίστηκαν δίνοντας και το αίμα τους και την ζωή τους για να τον διατηρήσουν ζωντανό. Αυτοί είναι οι εμπνευστές μας, αυτοί οι καθοδηγητές μας.
«Τῇ κραταιᾷ σοῦ Σκέπῃ, καὶ ἀκοιμήτῳ πρεσβείᾳ, τὸ τῶν Ἑλλήνων Γένος, φυλάττε Κόρη ἀβλαβὲς» και «ἴσθι ἡμῖν σύμμαχος καὶ προστάτις, μέχρι τερμάτων αἰῶνος». Αμήν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου