Η ΑΓΙΟΠΟΙΗΣΗ ΤΟΥ ΤΣΑΡΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ Β΄ ΡΟΜΑΝΩΦ

Γράφει ο δημοσιογράφος κ. Γιώργος Πισσαλίδης στις "Ελληνικές Γραμμές".

Έκλεισαν στις 17 Ιουλίου 2013, 95 χρόνια από την δολοφονία του Τσάρου Νικολάου Β’ και των τελευταίων των Ρομανώφ από τους μπολσεβίκους στο Αικατερίνμπουργκ της Ρωσίας. Λίγοι όμως Έλληνες ξέρουν ότι αυτήν την ημερομηνία τιμάται παράλληλα και η μνήμη τους ως Μάρτυρες της Ορθοδοξίας.

Όλα ξεκίνησαν το 1981, όταν η Ρωσική Ορθόδοξη Εκκλησία της Διασποράς στην Αμερική, αναγνώρισε ως Μάρτυρες της Ορθοδοξίας και Αγίους τον τελευταίο τσάρο της Ρωσίας Νικόλαο Β’ Ρομανώφ και την οικογένεια του. Πολλοί μίλησαν για τον συντηρητισμό και τον κρυπτομοναρχισμό των εκκλησιαστικών κύκλων, ενώ πολλοί κάγχασαν γιατί έβλεπαν σε αυτό μια πολιτική σκοπιμότητα στον πόλεμο κατά του κομμουνισμού. Είναι όμως έτσι;

Καταρχήν θα πρέπει να ξεκαθαρίσουμε ότι για την Ορθοδοξία η Ιστορία της ανθρωπότητας δεν είναι η ιστορία της πάλης των τάξεων ή μια σειρά από τυχαία πολιτικά και πολεμικά γεγονότα, αλλά η πορεία του ανθρώπου προς την Σωτηρία της ψυχής του. «Πίσω από τις επιλογές των ανθρώπων στην ζωή τους και τα διάφορα πολιτικά, οικονομικά και πολεμικά γεγονότα υπάρχει πάντα ένα άλλο γεγονός, που είναι πάντα το ίδιο. Είναι η πρόσκληση του Θεού εν Χριστώ να καλέσει τον άνθρωπο να Τον ακολουθήσει, υπάρχει η λυσσαλέα προσπάθεια του Διαβόλου να τον παραπλανήσει και τελικά η επιλογή του να βαδίσει τον ένα ή τον άλλο δρόμο». Έτσι τα ιστορικά γεγονότα, είτε αυτά είναι η μεταστροφή του Κωνσταντίνου του Μέγα στον Χριστιανισμό, είτε η Γαλλική και Ρωσική Επανάσταση, δεν θα πρέπει να βλέπονται με την επίπεδη επιστημονική άποψη, αλλά ως η δυνατότητα για σωτηρία η καταστροφή εκατομμυρίων ψυχών.

Από την άλλη, στην Ορθόδοξη Παράδοση, είτε αυτή είναι Βυζαντινή, είτε Ρωσική, ο Αυτοκράτορας ή ο Τσάρος είναι ο Κεχρισμένος του Θεού (στην διάρκεια της ενθρόνισης) του οποίου η εξουσία δίδεται από τον Θεό όχι για την εξυπηρέτηση των προσωπικών του σκοπών ή για να κυβερνά απάνθρωπα, αλλά για να υπηρετεί τον Θεό, να είναι «ο Υπηρέτης του Ευαγγελίου» που με την χριστή διακυβέρνηση του θα οδηγήσει τον ίδιο, την οικογένεια του και την χώρα του στην Χάρη του Θεού.

Σύμφωνα με την Ορθόδοξη Παράδοση, ο Τσάρος Νικόλαος Β’ θεωρείται ο τελευταίος εκπρόσωπος της νόμιμης Χριστιανικής εξουσίας στον κόσμο, ο τελευταίος που δάμασε το «μυστήριο της ανομίας» (Προς Θεσσαλονικείς Επιστολή Β’, 2:27). Μετά από αυτό απελευθερώθηκαν οι δυνάμεις της ανομίας που οδηγούν στο Βασίλειο του Αντίχριστου. Όπως γράφει σχετικά ο Άγιος Ιωάννης Μαξίμοβιτς: «Γιατί κυνηγήθηκε, συκοφαντήθηκε ο Τσάρος Νικόλαος Β’; Γιατί ήταν Τσάρος, Τσάρος με την Ευλογία του Θεού. Ήταν ο φορέας και η ζώσα ενσάρκωση της Ορθόδοξης άποψης περί κόσμου ότι ο Τσάρος είναι ο υπηρέτης του Θεού, ο Κεχρισμένος του Θεού και ότι σε Αυτόν πρέπει να λογοθετήσει για τον λαό που Εκείνος του εμπιστεύθηκε μέσω του πεπρωμένου».

Ενώ ο Άγιος Φιλάρετος, Αρχιεπίσκοπος Αμερικής, δηλώνει ότι εκτελέσθηκε όχι για το ότι ήταν ο μονάρχης της Ρωσίας (εξάλλου είχε παραιτηθεί) αλλά γιατί «οι κομμουνιστές εγκληματίες σκόπευαν να εξαλείψουν την ίδια την μνήμη του πώς είχε ζήσει η Ρωσία στους τόσους αιώνες της ύπαρξής της. Προσπάθησαν να ξεκολλήσουν, να καταστρέψουν, να ξεριζώσουν από την ψυχή του πολύπαθου ρωσικού λαού εκείνο το ακτινοβόλο πνεύμα που είχε επικρατήσει στην Αγία Ορθόδοξη Ρωσία, το πνεύμα ενός ορθόδοξου τρόπου ζωής, και να εμφυτεύσουν στην θέση του το απαίσιο πνεύμα της θεομαχίας και του αδελφοκτόνου κομμουνισμού».

Ο ιερομάρτυρας Νικόλαος Β’ Ρομανώφ γεννήθηκε την ημέρα που η Εκκλησία γιορτάζει την μνήμη του Δίκαιου Ιώβ του Πολύπαθου. Αυτό πάντα του έδιδε μια μεταφυσική άποψη για το πεπρωμένο του. Ως νεαρός τσάρεβιτς έκαναν εντύπωση η ταπεινότητα, ο αλτρουϊσμός του και η γενναιοδωρία προς αυτούς που ζούσαν φτωχότερα από αυτόν. Στην διάρκεια της ενθρόνισης του μπήκε στο ιερό (κάτι που στην Ρωσία επιτρεπόταν για τον «Κεχρισμένο του Θεού») και ζήτησε από τον Θεό να τον βοηθήσει να κυβερνήσει δίκαια, σωστά ώστε να δικαιώσει το πεπρωμένο του ως Τσάρος και κριτής του Ρωσικού λαού.

Ως Τσάρος μπορεί να μην ήταν ο πιο ικανός Τσάρος, αλλά είχε όλες τις χριστιανικές αρετές, αποκατέστησε την χριστιανική και παραδοσιακή κουλτούρα της Ρωσίας που πολλοί από τους προπάτορες είχαν περιφρονήσει και απαρνηθεί για να ακολουθήσουν τον δρόμο του Διαφωτισμού. Κατά την διάρκεια της βασιλείας του αγιοποιήθηκαν μερικές από τις μεγαλύτερες μορφές της Ρωσικής Ορθοδοξίας. Λάτρης της ειρήνης, ο Νικόλαος πρότεινε όλα τα έθνη να σταματήσουν τις στρατιωτικές δαπάνες και να ενωθούν για να λύνουν τις διαφορές τους. Αυτό οδήγησε το 1899 στην Συνέδριο Ειρήνης της Χάγης, πρόδρομο της Κοινότητας των Εθνών και του ΟΗΕ.

Όμως ως Τσάρος προδόθηκε και κατασυκοφαντήθηκε από τους εχθρούς του και εγκαταλείφθηκε από τους δικούς του. Παρόλο που θα μπορούσε να φύγει στο εξωτερικό, παρέμενε στην Ρωσία γιατί είχε επίγνωση της ιδιότητας του ως Κεχρισμένος του Θεού και φορέας της Ρωσικής Ορθοδοξίας. Ακόμα και κατά την διάρκεια της αιχμαλωσίας τους στο Αικατερίνμπουργκ, τόσο γοητεύθηκαν οι ίδιοι οι δεσμώτες τους από την πραότητα, την καρτερικότητα, την καλοσύνη και την Πίστη του Τσάρου και μελών της οικογενείας του, που οι ίδιοι άρχισαν να γίνονται πιο ανθρώπινοι. Όταν αυτό έγινε κατανοητό, οι Μπολσεβίκοι τους αντικατέστησαν με άλλους πιο βίαιους και κτηνώδεις.

Το τέλος τους ήρθε τα μεσάνυχτα της 17ης Ιουλίου του 1918. Όλη η οικογένεια αποτελούμενη από τον Τσάρο Νικόλαο, την Τσαρίνα Αλεξάνδρα, τις τέσσερις Μεγάλες Δούκισσες Όλγα, Τατιάνα, Μαρία και Αναστασία και μικρός Τσάρεβιτς Αλεξέι μαζί με τον γιατρό τους και δύο πιστούς υπηρέτες δολοφονήθηκαν δίχως οίκτο στο υπόγειο του σπιτιού όπου διέμεναν. Ο Τσάρος πυροβολήθηκε καθώς μπήκε μπροστά από την οικογένεια του για να την προστατέψει Η Τσαρίνα Αλεξάνδρα μπόρεσε να κάνει τον σταυρό της, πριν και αυτή πέσει νεκρή. Μέσα σε κραυγές, τα παιδιά πυροβολήθηκαν, κτυπήθηκαν με γκλομπ και διαπεράστηκαν με ξιφολόγχη σε μια πράξη απερίγραπτης κτηνωδίας. Υπάρχουν ενδείξεις ότι η δολοφονία ήταν τελετουργική, καθότι περίεργα σύμβολα βρέθηκαν στους τοίχους του δωματίου που τελέσθηκε ο φόνος. Έτσι τελείωσε η ζωή του ευγενικού Τσάρου που υπέφερε τα Πάθη του Χριστού ως μια θυσία για την Ορθόδοξη Πίστη και τον Ρωσικό λαό, που αμφότερα αγαπούσε και πίστευε με πάθος.

Από την πρώτη στιγμή, η οικία του Αικατερίνμπουργκ στην οποία δολοφονήθηκαν ο Τσάρος και η οικογένεια του, έγινε αυθόρμητα μέρος προσκυνήματος από τον απλό λαό. Για αυτό και οι Μπολσεβίκοι την γκρέμισαν. Παρόλα αυτά, ο απλός λαός τελούσε κρυφά την λειτουργία των Νεομαρτύρων, πράγμα που καταρρίπτει την θεωρία περί «τυραννικού» Τσάρου στην οποία έχουν επιδοθεί οι κομμουνιστές ανά την υφήλιο.

Πολλές ενδείξεις υπάρχουν για την αγιότητα του Τσάρου Νικόλαου. Μία από τις σημαντικότερες είναι το όραμα που είδε το 1917 ο Μητροπολίτης Μακάριος της Μόσχας, πρόδρομος του Άγιου Τύχωνα. Σε αυτό ο Σωτήρας έλεγε στον Τσάρο Νικόλαο: «Βλέπεις στα χέρια μου δύο ποτήρια. Το ένα είναι πικρό για τον λαό σου, το άλλο είναι για σένα». Ο Τσάρος γονάτισε και για πολλή ώρα παρακαλούσε τον Κύριο να του επιτρέψει να πιει το πικρό ποτήριο μαζί με τον λαό του. Στην αρχή ο Κύριος δεν συμφωνούσε, αλλά ο Τσάρος ικέτευε Αυτόν ενοχλητικά. Επί τέλους ο Σωτήρας τράβηξε από το πικρό ποτήριο ένα μεγάλο πυρακτωμένο κάρβουνο και τοποθέτησε αυτό στο χέρι του Τσάρου. Τότε, αυτός άρχισε να μετακινεί το κάρβουνο από ένα χέρι στο άλλο και ταυτοχρόνως άρχισε να λάμπει και τελικά έγινε όλο φωτεινό. Τότε το όραμα άλλαξε και φάνηκε ένα λιβάδι όπου ο Τσάρος μοίραζε μάνα προς τα πλήθη και μια φωνή ακούστηκε: «Ο Τσάρος πήρε πάνω του τις αμαρτίες του Ρωσικού λαού και ο λαός της Ρωσίας έχει συγχωρεθεί από τον Θεό». Κάποτε ο ίδιος ο Τσάρος είχε πει: «Ίσως χρειάζεται ένα εξαγνιστήρια θυσία για να σωθεί η Ρωσία. Εγώ θα είμαι αυτή η θυσία. Ας γίνει το Θέλημα του Θεού».

Αυτό, και πολλά άλλα σύγχρονα θαύματα με ανάβλυση μύρου από εικόνες, έκανε το Πατριαρχείο της Μόσχας να αποδεχθεί την αγιότητα του Τσάρου Νικόλαου και το 2000 ανακήρυξε του Τσάρο Νικόλαο και την οικογένεια της ως Παθοφόρους, δηλαδή ανθρώπους που πέθαναν ακριβώς γιατί έζησαν σύμφωνα με την Πίστη τους και όχι Μάρτυρες που είναι εκείνοι που πέθαναν γιατί τους ζητήθηκε να αρνηθούν την Πίστη τους. Έτσι κάθε χρόνο η Ρωσική Ορθόδοξη Εκκλησία τιμά την μνήμη τους στις 17 Ιουλίου ημέρα της δολοφονίας τους από τους πράκτορες της ανομίας και του Αντίχριστου.