Δευτέρα 7 Ιουλίου 2014

ΕΚΚΛΗΣΙΑ & ΠΟΛΙΤΙΚΗ

Γράφει ένας από τους διαχειριστές του "Δημοκρατικού Εθνικού Ρεύματος".

Σήμερα γίνεται όσο ποτέ άλλοτε φανερό και αντιληπτό το αντιεκκλησιαστικό πνεύμα που επικρατεί στους εκπροσώπους των φορέων εξουσίας. Οι κατέχοντες εξουσία θεωρούν την εξουσία δύναμη, επίδειξη ισχύος, προκάλυμμα των φαύλων πράξεών τους. Χρησιμοποιούν την εξουσία για να καταδυναστεύουν τον λαό και να πλουτίζουν εις βάρος του.
Μία από τις βασικότερες αιτίες αυτής της κατάντιας είναι η έλλειψη εκκλησιαστικού ήθους και φρονήματος και κοινωνίας με τον Θεό. Δεν είναι θεωρητική διδασκαλία, αλλά θεία πραγματικότητα που βιώνεται με την πίστη και την αυτοπαράδοσή μας στα χέρια του Θεού. Όχι να γίνουμε άβουλα όντα (αυτό αντιβαίνει στο "κατ΄ εικόνα" με το οποίο μας έπλασε ο Θεός), αλλά να βάλουμε τον Θεό τιμονιέρη και οδηγό στην ζωή μας.
Ο Προφήτης Ιερεμίας, ένας προφήτης με λόγο πάντα επίκαιρο, ομιλεί με βαριά γλώσσα για τους ποιμένες, τους εκκλησιαστικούς και τους πολιτικούς. Οι ποιμαίνοντες τον λαό είναι υπεύθυνοι για την διάλυση της Εκκλησίας και του Κράτους και για τον διασκορπισμό των προβάτων. "Τάδε λέγει Κύριος ἐπὶ τοὺς ποιμαίνοντας τὸν λαόν μου΄ Ὑμεῖς δισκορπίσατε τὰ πρόβατὰ μου καὶ ἐξώσατε αὐτὰ καὶ οὐκ ἐπεσκέψασθε αὐτά. Ἰδοὺ ἐγὼ ἐκδικῶ ἐφ΄ ὑμᾶς κατὰ τὰ πονηρὰ ἐπιηδεύματα ὑμῶν".

Τι είναι Εξουσία για την Εκκλησία
Ο Χριστός μιλάει για μια αλλιώτικης λογικής εξουσία, η οποία έχει να κάνει, με πόση ποτηριού παθημάτων, απαξιώσεων και εξευτελισμών, που έχει να κάνει με βάπτισμα αίματος και μαρτυρίου, στο τέλος της διαδρομής των οποίων, υπάρχει ένας «θρόνος» και ένα «στέμμα», που δεν είναι άλλα από τον Σταυρό και το ακάνθινο στεφάνι.
Δεν μιλά για καταδυνάστευση και επίδειξη αλλά για διακονία και προσφορά. Κάνει τη ρήξη με το συστημικό κατεστημένο, με τη λογική της αναρρίχησης, με την απόκτηση και κατοχή της «καρέκλας – πολυθρόνας».
O λόγος του Χριστού διαπνεόταν από αγάπη, ειρήνη, ελπίδα και ανιδιοτέλεια. Η πεμπτουσία της χριστιανικής διδασκαλίας και κατά προέκταση πρότασης ζωής, είναι η διακονία και όχι ο κατεξουσιασμός του πλησίον.
Η θεία Γραφή ομιλεί για ποιμένες του λαού, και πολλοί νομίζουν πως πρόκειται μόνο για τους ποιμένες της Εκκλησίας. Ἰδοὺ ἐγὼ ἐπὶ τοὺς ποιμένας καὶ ἐκζητήσω τὰ πρόβατὰ μου ἐκ τῶν χειρῶν αὐτῶν, λέγει ο Θεός και εννοεί κάθε άρχοντα του λαού, εκκλησιαστικό και πολιτικό, γιατί όχι μόνο οι εκκλησιαστικοί αλλά και οι πολιτικοί είναι είναι "διάκονοι τοῦ Θεοῦ εἰς τὸ ἀγαθόν". Είναι όργανα του Θεού για να γίνεται το καλό στον κόσμο και για να προάγεται ο βίος των ανθρώπων. Οι άρχοντες, λέει ο Γρηγόριος ο Θεολόγος «Χριστῷ συνάρχουσι, Χριστῷ καὶ συνδιοικοῦσι».
Ο Χριστός καταθέτει μια νέα πρόταση ζωής, απέναντι σε όσους κατεξουσιάζουν τους συνανθρώπους τους, είναι απλή και συγκεκριμένη: «Σ’  εσάς όμως δεν πρέπει να συμβαίνει αυτό, αλλά όποιος θέλει να γίνει μεγάλος ανάμεσά σας πρέπει να γίνει υπηρέτης σας και όποιος από εσάς θέλει να γίνει πρώτος πρέπει να γίνει δούλος όλων. Γιατί και ο Γιός του Ανθρώπου δεν ήρθε για να τον υπηρετήσουν, αλλά για να υπηρετήσει και να προσφέρει τη ζωή του λύτρο για όλους» (Μαρκ. 10.43-45).
Ο Χριστός είναι ο «δοκός στο μάτι» των ευσεβών υποκριτών, των αυτό-δικαιωμένων φαρισαίων, των νομοκανονικών ερμηνευτών, του λόγου του και των ποινικολόγων της καθημερινής συμπεριφοράς των ανθρώπων.

Η άποψη της Πατερικής Θεολογίας 
Για τις πολιτικές αρχές και τους αντιπροσώπους του μίλησαν και έγραψαν αρκετά οι Άγιοι τρεις Ιεράρχες, Βασίλειος ο Μέγας, Ιωάννης ο Χρυσόστομος και Γρηγόριος ο Θεολόγος. Θεωρούν δυνατή τη συζυγία της πολιτικής εξουσίας με την αγάπη, «δι’ ἀμφοτέρων (δηλ. με την Εκκλησία και την Πολιτεία) ὁ Θεὸς τὴν ἡμετέραν σωτηρίαν οἰκονομεῖ», γράφει ὁ Χρυσόστομος και δεν διστάζει να χαρακτηρίσει την εξουσία «βοηθὸν καὶ συνεργὸν τοῦ Θεοῦ» στο έργο που εκείνος επιτελεί.
Αυτή η άποψη διαποτίζει αμέσως τις Νεαρές του Ιουστινιανού και ο αυτοκράτορας σημειώνει: «τυχαίνει πολλὲς φορὲς νὰ περνᾶμε ἡμέρες καὶ νύχτες ἀγρυπνώντας καὶ γεμᾶτοι ἔγνοιες, σκεπτόμενοι μὲ τί τρόπο θὰ μπορέσουμε νὰ δώσουμε στοὺς ὑπηκόους μας αὐτὰ ποὺ εἶναι πράγματι ὠφέλιμα καὶ ἀρέσουν στὸ Θεό».
Ο Μ. Βασίλειος σχολιάζοντας το αγιογραφικό: «οὔκ ἔστιν ἐξουσία εἰ μὴ ὑπὸ Θεοῦ τεταγμένη» υποστηρίζει ότι «Κύριος καθιστᾶ βασιλεῖς» αλλά σπεύδει να προσθέσει «καὶ μεθιστᾶ». Αποκλείει την δύναμη, σωματική, οικονομική ή όποια άλλη, ως μέσο αναρριχήσεως και παραμονής στην εξουσία.
Για τους Τρεις Ιεράρχες, οι άρχοντες πρέπει να χαρακτηρίζονται από τρεις αρχές: το φιλόθεο, το φιλάνθρωπο και το ομόδουλο.
Η φιλανθρωπία της εξουσίας, για τον Ιωάννη Χρυσόστομο, δεν εκδηλώνεται μόνο με την αποφυγή της βαναυσότητος· «ὁ βασιλεὺς σώματα ἐμπιστεύεται», αλλά επεκτείνεται και στο χάρισμα των χρεών των υπηκόων, όταν αυτοί αδυνατούν να τα εξοφλήσουν· «ὁ βασιλεὺς λοιπάδας χρημάτων ἀφίησιν».
Το «ομόδουλο» καταργεί το χάσμα μεταξύ των δύο πόλων της πολιτικής ζωής και συνάπτει τους άρχοντες με τους αρχομένους και αντιστρόφως.
Για τους Τρεις Ιεράρχες, η αποστολή της εξουσίας είναι πρώτο διακονική, δεύτερο εξισορροπητική, τρίτο διορθωτική και τέταρτο λυτρωτική.
Πιστεύουν ότι με τα παραπάνω εξασφαλίζεται αρμονική σχέση και ζωή στην κοινωνία, και είναι αλήθεια ότι με εξαίρεση την εικονομαχία, το Βυζάντιο στην υπερχιλιετή ιστορική του πορεία, δεν γνώρισε εποχές κοινωνικών αναστατώσεων.
Θεωρούν οι Τρεις, πως όταν οι άρχοντες πέσουν στον πειρασμό της ασυδοσίας, είναι ανάξιοι να κατέχουν το αξίωμά τους.
Σημειώνουν ότι οι άρχοντες βρίσκονται εντός των ορίων της δικαιοδοσίας τους μόνο όταν οι ενέργειές τους είναι θεάρεστες, «σκῆπτρον βασιλείας παρὰ Θεοῦ δεξάμενος, σκέψου πῶς ἀρέσεις τῷ ταύτην σοι δεδωκότι».
Ο Χρυσόστομος γράφει: «ἄρχοντες ἀρχόντων εἰσίν οἱ νόμοι» και επιμένει πως όταν η εξουσία παρανομεί, τότε αυτοαναιρείται· «μὴ με λέγε μοι τὴν βασιλείαν, ὅπου παρανομία», συμπληρώνει.
Οι Τρεις Ιεράρχες συμφωνούν στο ότι ο ηθικά διαβλητός άρχοντας, αυτός που δεν διακρίνεται για την αυτοκυριαρχία του, δεν μπορεί να κυβερνήσει.
Τέλος, επιμένουν στον περιορισμό της πολιτικής και της εκκλησιαστικής εξουσίας στη σφαίρα δικαιοδοσίας τους και να μην επιχειρείται ανάμιξη της μιας στην άλλη.
«Ἄλλοι ὅροι βασιλείας καὶ ἄλλοι ὅροι ἱερωσύνης» έγραφε ο Χρυσόστομος και ζητούσε να παραμένει η καθεμιά «ἔσω τῶν οἰκείων ὅρων».

Επίλογος
Ο πολιτικός αν δεν έχει κοινωνία με τον Θεό, εκκλησιαστικό ήθος και φρόνημα, φιλοπατρία, συναίσθηση του χρέους, ευθύνη, εγκράτεια, αν δεν εγκολπωθεί το μήνυμα του Ευαγγελίου, αν δεν ταπεινώσει τον εαυτό για να υψωθεί, αν δεν καταλάβει ότι είναι υπεύθυνος απέναντι στον Θεό και τους συνανθρώπους του είναι καταδικασμένος σε αποτυχία και φρικτά λάθη.
Οι πολιτικοί σήμερα όμως δεν έχουν Θεό και Πατρίδα. Αντίθετα παίρνουν εντολές από ξένα κέντρα ή και προκατασκευάζονται απ΄ αυτά για έναν συγκεκριμένο ρόλο. Η φιλοδοξία τους, η φαυλότητα, η διαφθορά είναι ο οδηγός τους και όχι ο Θεός και ο λαός! Η Πατρίδα μας γι΄ αυτό έφτασε εδώ που έφτασε! Η πολιτική κατά τον Μέγα Βασίλειο είναι αρετή, όμως αυτή την κατήντησαν πλυντήριο των ανομημάτων και των εγκλημάτων τους και συνώνυμο της βρωμιάς!

Πηγές:
* Θεία Γραφή (Παλαιά Διαθήκη, Καινή Διαθήκη)
* Επί πτερύγων ανέμων του Μακαριστού Μητροπολίτου Σερβίων και Κοζάνης κυρού Διονυσίου.
* Amen.gr, Κηρύγματα π. Δημητρίου Θεοφίλου.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου