ΒΑΣΙΛΙΣΣΑ ΦΡΕΙΔΕΡΙΚΗ ΚΑΙ ΕΣΩΤΕΡΙΚΗ ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ (1)

Επιμέλεια: κ. Γιώργος Καραμπέρης.

Θα σας παραθέσω σε 2 μέρη τις απόψεις της αείμνηστης Φρειδερίκης για τα θεμελιώδη ερωτήματα του ανθρώπου.

ΜΕΡΟΣ Α'

Μετά το πέρας του Συμμοριτοπολέμου, η Βασίλισσα έσπευσε στην ήρεμη και πολιτισμένη Ζυρίχη, όπου νοσηλευόταν ο πατέρας της. Δε μπορούσε να σταματήσει να κλαίει και ξαφνικά,αισθάνθηκε να χάνει τη βαθύτατη πίστη της στο Θεό. Και, παρά τη νεαρή της ηλικία, αναρωτιόταν ποιό θα μπορούσε να είναι το νόημα μιας ζωής φορτωμένης με τόση αγωνία και δυστυχία, ποιός ήταν ο κόσμος και τι αντιπροσώπευαν τα πλάσματα που ζούσαν σε αυτόν. Προσπάθησε να βρει απαντήσεις στη θρησκευτική πίστη των παιδικών της χρόνων,αλλά αυτή δεν τη βοηθούσε, καθώς αδυνατούσε να την πείσει για την ύπαρξη του Θεού. Η αναζήτηση αυτή την οδήγησε πολύ μακρύτερα,σε πολλές άλλες απορίες και ερωτήματα. Ο κόσμος που την περιέβαλλε της φαινόταν απόμακρος,άγνωστος, ξένος. Έκρινε απαράδεκτο το χάσμα που χώριζε τους καρχαρίες του πλούτου από τους ανθρώπους που ζούσαν στην πενία ή στερούνταν τα πάντα, εκτός από τον αέρα που ανέπνεαν. Ωστόσο, δεν έπαυε να απορεί με την ικανότητα κάποιων φτωχών να βιώνουν την ευτυχία παρά τις στερήσεις τους, αλλά και με την ανικανοποίητη κακομοιριά αρκετών χοντροβαλαντιούχων, που ένιωθαν δυστυχισμένοι, επειδή δεν είχαν περισσότερα…

Το συμπέρασμά της, εκείνες τις ημέρες, ήταν ότι η ανθρώπινη ευτυχία δε σχετιζόταν με τον πλούτο,την ευμάρεια, τις υλικές ανέσεις, αλλά με κάτι υπέρτερο, ανώτερο, άϋλο. Και τι θα μπορούσε να είναι αυτό,αν δεν ήταν το Ανώτατο Όν, που έπλασε τον κόσμο και χάρισε στα λογικά όντα τις αρετές,τις δυνατότητες και τις ικανότητες να αναζητούν και να καθιστούν σύντροφό τους την ευτυχία; Βασάνιζε, ώρες ατέλειωτες, τον εαυτό της με ερωτήματα αυτής της μορφής, αλλά μπροστά της ορθωνόταν ένας θεόρατος τοίχος, που εμπόδιζε την πρόσβαση σε απαντήσεις.

Όταν επέστρεψε στην Αθήνα,ξαφνικά αισθανόταν να την πιέζουν καταθλιπτικά οι υποχρεώσεις του αξιώματός της. Προσπαθούσε-και τα κατάφερνε-να μην εξωτερικεύει τη βαρύτατη κατάθλιψη,που την τυραννούσε και την παρουσία της οποίας γνώριζαν μόνο ο Παύλος και ελάχιστες στενές της φίλες. Αποζητούσε την απομόνωση,για να παραδοθεί στους προβληματισμούς και στις αναζητήσεις της, αλλά οι σχεδόν συνεχείς μεταβάσεις της σε μέρη με πλήθη,συγκεντρώσεις,δεξιώσεις της στερούσαν αυτή την "πολυτέλεια". Ωστόσο,το καθήκον κατανικούσε την ψυχική της τρικυμία και την οδηγούσε κοντά στο λαό της. Μου εξομολογήθηκε:

<<Τότε συνειδητοποίησα ότι αναντίρρητα ο δεσμός μου με το λαό μας ήταν ισχυρότερος από όλα τα άλλα.Ότι είχα πια γίνει ένα μαζί του και είχα υιοθετήσει τους δικούς του πόνους και θλίψεις,τη δική του αγωνία και το φόβο για το αύριο.Και ότι οι θηριωδίες αυτών που είχαν σηκώσει ξένα όπλα,για να σύρουν στη δουλεία την πατρίδα μας και τις ελληνικές οικογένειες,θρυμμάτιζαν και τη δική μου καρδιά>>.

-Και ο Βασιλεύς πώς αντιδρούσε; ζήτησα να μάθω (ρώτησε ο Κωνσταντίνος Μπαρμπής).

<<Απέφευγε να συζητά τα προβλήματά μου,καθώς έκρινε πως το αντίθετο θα τα χειροτέρευε. Με τη στοργή,τις φροντίδες και το βλέμμα του με στήριζε για να μην καταρρεύσω. Η σοφία του τον είχε πείσει, ότι η ενασχόληση με τα καθήκοντα και τις υποχρεώσεις μου θα με απάλλασσε σταδιακά από των εφιάλτη των επιτακτικών και αναπάντητων αναζητήσεών μου. Κάποια ημέρα,για να αποφύγω τη μετάβασή μου στη Μητρόπολη,προφασίστηκα ισχυρούς πόνους και ζήτησα να μου αφαιρέσουν τη σκωληκοειδή μου απόφυση, Μετά την επέμβαση-που αποδείχθηκε αχρείαστη-ο Παύλος μου σύστισε, γελώντας καλόκαρδα,να μην το επαναλάβω, γιατί δεν είχα και δεύτερη από την άλλη πλευρά. Κάποια άλλη φορά ξεκινήσαμε από τα ανάκτορα με το αυτοκίνητο για μια υποχρέωσή μας, αλλά στα δέκα μέτρα είπα στον οδηγό να σταματήσει, κατέβηκα και επέστρεψε σε αυτά. Απόλυτα γαλήνιος, ο Βασιλεύς με ακολούθησε, με πήρε τρυφερά από το χέρι,με ξανανέβασε στο αυτοκίνητο και πήγαμε στον προορισμό μας…>>