ΜΙΑ «ΠΑΡΕΞΗΓΗΜΕΝΗ» ΕΠΕΤΕΙΟΣ

Γράφει ο κ. Γιώργος Καραμπέρης.

Ιστορική -μα και συνάμα αποφράδα- μέρα η σημερινή για 2 κατηγορίες ανθρώπων. Στην πρώτη κατηγορία ανήκουν οι οπαδοί του Ολυμπιακού, καθώς είδαν έναν τεράστιο προπονητή της Ιστορίας της ομάδος,τον μεγάλο Μάρτον Μπούκοβι να οδηγείται σε παραίτηση,ύστερα από ραδιουργίες του Απριλιανού καθεστώτος εις βάρος του και συγκεκριμένα από τον κ. Ασλανίδη, τότε Γενικό Γραμματέα Αθλητισμού. Στη δεύτερη κατηγορία ανήκουν οι άνθρωποι του Πατριωτικού χώρου, κάθε ηλικίας, ιδίως όμως οι Βασιλόφρονες. Για αυτούς, η ημέρα αυτή αποτέλεσε τον πρώτο επίλογο της παρουσίας της σεβάσμιας μορφής του Βασιλέως στην Ελλάδα, ύστερα από το γνωστό κίνημά του για ανατροπή των Απριλιανών και μετάβαση της Χώρας σε Δημοκρατικό πολίτευμα..

(Ωστόσο, θα μπορούσε κάποιος που θα διαβάσει αυτές τις αράδες να αναρωτηθείς ευλόγως "και τι μας νοιάζει για τον Ολυμπιακό και τον Μπούκοβι’, εμάς ο Βασιλιάς μας νοιάζει και τίποτα άλλο". Ως οπαδός του Ολυμπιακού, με πειράζει που άνθρωπος των Απριλιανών οδήγησε σε παραίτηση έναν μεγάλο προπονητή, πώς να το κάνουμε δηλαδή... Και στην τελική, δεν χρειάζεται να είμαστε παρωπιδιακοί και να μας νοιάζει μόνο ένας Θεσμός και οι άνθρωποι γύρω από αυτόν... Αυτά, στην εποχή του Ρομαντισμού... Πλέον όμως ζούμε στον αιώνα της κυριαρχίας της επιστήμης και της τεχνολογίας, που τα καθημερινά τους επιτεύγματα αφήνουν τον άνθρωπο με το στόμα ανοιχτό)

Αφού κλείσαμε και την παραπάνω παρένθεση, ας επικεντρωθούμε στο κυρίως μέρα αυτού του κειμένου. Το οποίο δεν είναι άλλο από το Βασιλικό Κίνημα της 13 Δεκεμβρίου του 1967-μα τι περίεργο,ίδια μέρα με σήμερα. Θα προσπαθήσω να αναλύσω από τη δική μου οπτική μεριά την ενέργεια του Βασιλέως και αν τελικά έπρεπε να προβεί σε τέτοιου είδους αντίσταση ή όχι, αφού πρώτα παραθέσω σε λίγες γραμμές το ιστορικό από την 21 Απριλίου του 1967 μέχρι την ημέρα του Βασιλικού Κινήματος.

Ξημέρωμα 21 Απριλίου και η κυβέρνηση του Ακαδημαϊκού Παναγιώτη Κανελλόπουλου-και κατ’ επέκταση η Χώρα και ο Ανώτατος Άρχοντας Βασιλιάς Κωνσταντίνος ο Β’, πιάστηκε κυριολεκτικά στον ύπνο όταν μια ομάδα Αξιωματικών και Συνταγματαρχών των Ενόπλων Δυνάμεων προχώρησαν στην εφαρμογή του Σχεδίου «Προμηθεύς», καταλύοντας (;) το Δημοκρατικό Πολίτευμα του Συντάγματος της Χώρας. Με λίγα λόγια, από εκείνη την ημέρα μέχρι την πτώση των Απριλιανών, η κατάσταση ήταν «τα κεφάλια μέσα». Κάποιοι θα βρεθούν και θα πουν ότι έπρεπε να έρθει κάποια στιγμή η χώρα σε αυτή την φάση, γιατί η πολιτική κρίση των Ιουλιανών ήταν ακόμη νωπή και τα πολιτικά πάθη δεν είχαν εξαλείψει. Δεν την ενστερνίζομαι αυτή την άποψη, γιατί θεωρώ ότι όλα κρίνονται από τον Ελληνικό Λαό και το Σύνταγμα αυτού. Περνάει ο καιρός και ενώ οι Απριλιανοί κραύγαζαν ότι θα παραμείνουν στο τιμόνι της χώρας μέχρι να αποκατασταθεί η πολιτική ανωμαλία στη Χώρα, μέσα τους όμως επιδιώκουν την μακροχρόνια παραμονή στην εξουσία. Πράγμα το οποίο ανησυχεί τον Κωνσταντίνο, ο οποίος σκέφτεται τρόπους για να απαλλαγεί από την παρουσία τους. Περνάει λοιπόν ο καιρός και ο Κωνσταντίνος διστάζει να εκδηλώσει άμεσα την αντίδρασή του. Το γιατί ο ίδιος το γνωρίζει. Είναι δεδομένο όμως ότι θα αντιδράσει κάποια στιγμή, πολύ απλά γιατί «υπεράνω όλων η Πατρίς» αλλά και επειδή ως Ανώτατος Άρχοντας της Χώρας έχει την ευθύνη και υποχρέωση της διασφάλισης του Δημοκρατίας και του Συντάγματος.

Με τα λίγα, με τα πολλά φτάνουμε στην 13 Δεκεμβρίου του 1967, όπου ο Άνακτας αποφασίζει να προβεί σε Κίνημα για την αποκατάσταση του Δημοκρατικού Θεσμού. Το σχέδιό του ήταν να μεταβεί στην Καβάλα, όπου θα στήσει το Αρχηγείο του και στη συνέχεια τη μετάβασή του στη Θεσσαλονίκη, όπου θα καλέσει τον Αρχιεπίσκοπο Ιερώνυμο τον Α’ για την ορκωμοσία νέας κυβέρνησης, με στόχο την ανάθεση της Πρωθυπουργίας στον Κωνσταντίνο Καραμανλή και την προκήρυξη ελεύθερων εκλογών μέσα στο 1969. Έχοντας στο πλευρό του έμπιστους σε αυτόν Αξιωματικούς και των τριών Όπλων (Πεζικό, Αεροπορία, Ναυτικό),αλλά και τα μέλη της Οικογένειάς του και τον Πρωθυπουργό του Καθεστώτος Κωνσταντίνο Κόλλια, έβαλε μπρος για την Καβάλα, το πρωί της 13 του Δεκέμβρη. Στη θεωρία, το σχέδιο έμοιαζε ικανό να επιφέρει το επιθυμητό αποτέλεσμα,μέσα σε λίγες ώρες όμως... Στη θεωρία όμως. Στην πράξη; Στην πράξη, μια σειρά από αποτυχίες αλλά και προδοσίες Αξιωματικών προσκείμενων στον Βασιλιά, στους ανθρώπους του Καθεστώτος, όπως επίσης και του Αμερικανού Πρεσβευτή στην Ελλάδα, οδήγησαν το Βασιλικό Κίνημα σε πλήρη φιάσκο και τον Βασιλέα μακριά από την χώρα, ύστερα από προσωπική του επιλογή..

Αυτά ήταν σε λίγες γραμμές τα τεκταινόμενα της τότε ημέρας,αλλάς και της εποχής μέχρι την ημέρα εκείνη. Ωστόσο, ύστερα από καθαρή ανάλυση των γεγονότων, καταλήγω στην εξής απορία: άξιζε τελικά ο τότε Άνακτας να προβεί σε αυτή την αντίσταση κατά των Απριλιανών,με άμεσο αποτέλεσμα τον χαμό του Θρόνου του; Σε αυτό το ερώτημα, θα προσπαθήσω να δώσω την δική μου απάντηση, χωρίς να εκπροσωπώ κανέναν, πλην του εαυτού μου.

Επειδή έχω μάθει στη ζωή μου, πως όταν θέλω να καταλήξω κάπου και αφού έχω στα χέρια μου όσα στοιχεία χρειάζομαι, είμαι υποχρεωμένος να είμαι αμερόληπτος και να κόβω το καρπούζι στην μέση. Δεν γίνεται να κοπεί υπέρ της μίας άποψης και κατά κάποιας άλλης. Πάμε στο θέμα που καίει, αν άξιζε ο Κωνσταντίνος να χάσει το Θρόνο του, λόγω του κινήματός του..

Προσωπική μου άποψή είναι ότι ο Κωνσταντίνος δεν έπρεπε να εκδηλώσει την αντίδρασή του, μέσω ενός κινήματος. Ο λόγος είναι ο εξής: οι Απριλιανοί ασφαλώς δεν έκαναν το πραξικόπημά τους έτσι τυχαία. Είχαν τις συνθήκες υπέρ των, είχαν τη σιγουριά της επιτυχίας, λόγω της επέκτασης της ιδεολογίας τους σε κατώτερους και νεότερους Αξιωματικούς, αλλά είχαν επίσης και τη βοήθεια της Αμερικής. Επιπλέον, η πολιτική κρίση στη χώρα αποτελούσε στρωμένο χαλί για τους σκοπούς τους. Έχοντας λοιπόν οι Απριλιανοί σε κάθε μονάδα του Στρατού Αξιωματικούς με την ιδεολογία τους,το βρίσκω λογικό να αντιταχθούν σε κάθε εντολή ανωτέρου τους,προσκείμενου στον Βασιλιά..Άρα λοιπόν και να αποτρέψουν την περίπτωση ενός κινήματος που έθιγε τα συμφέροντα του Καθεστώτος. Επομένως,η περίπτωση του κινήματος πέφτει στο κενό.

«Μα καλά,θα ρωτήσει κάποιος,ολόκληρος Βασιλιάς και δεν μπορούσε να σκεφτεί κάτι άλλο για να τους ανατρέψει;» Ασφαλώς και θα μπορούσε να κινηθεί αλλιώς, αλλά από τη στιγμή που επέλεξε το κίνημα, ως απόπειρα αποκατάστασης της Δημοκρατίας, είμεθα υποχρεωμένοι να σεβαστούμε την επιλογή του. Εκείνος άλλωστε, γνωρίζει καλύτερα από μένα και από οποιονδήποτε τους λόγους που τον οδήγησαν σε αυτή την απόφαση. Για μένα όμως, δεν έπρεπε να κινηθεί έτσι. Πιστεύω ότι το ιδανικότερο για αυτόν θα ήταν να τους πιάσει στον ύπνο,έστω και κατόπιν εορτής. Τί θέλω να πω: ξημερώματα της 21ης Απριλίου του 1967,άρματα μάχης και στρατιώτες περικύκλωσαν τα Ανάκτορα και έθεσαν τον Κωνσταντίνο σε πλήρη παρακολούθηση. Ήξερε ότι είναι ουσιαστικά ‘’φακελωμένος’’ και δεν μπορούσε να πράξει το ο,τιδήποτε. Κάτι τέτοιο θα μπορούσε να εφαρμόσει και αυτός. Με ποιόν τρόπο; Στέλνει Αξιωματικούς στα σπίτια των Απριλιανών κάποιο βράδυ και τους συλλαμβάνουν. Έχοντας θέσει αυτούς σε κράτηση,τ ο όλο Καθεστώς θα έτρεμε, χάνοντας τους εγκεφάλους του και σταδιακά θα εξασθένιζε, μέχρι που θα ερχόταν η στιγμή να εγκαταλείψουν την εξουσία με την ουρά στα σκέλια και θα επανερχόταν η χώρα σε δημοκρατικό δρόμο, με την προκήρυξη εκλογών για νέα Βουλή.

Προφανώς και θα ήταν παράτολμο κάτι τέτοιο και σίγουρα θα βρεθεί κάποιος αυτή τη στιγμή που θα γελάσει με την καρδιά του,σχετικά με τον τρόπο που πρότεινα. Πρόβλημα δεν υπάρχει από τη μεριά μου, αυτή είναι η ταπεινή μου άποψη και την υπερασπίζομαι ανεξαρτήτου κόστους. Δεν θα έχανε ωστόσο κάτι ο Κωνσταντίνος, αν δοκίμαζε αυτή την περίπτωση. Προφανώς, και αν τα αποτελέσματα τον δικαίωναν, σίγουρα δεν θα ερχόταν η στιγμή που θα έχανε τον θρόνο του, αλλά και το κυοφορούμενο τέκνο της Βασίλισσας Άννας Μαρίας. Όλα αυτά όμως ανήκουν στην σφαίρα της φαντασίας και της υπόθεσης. Με τα αν και με τις υποθέσεις, δεν προχωράμε μπροστά..

Κλείνοντας, ας αναλογιστούμε ότι ο Κωνσταντίνος ήξερε ότι ρίσκαρε το μέλλον του ως Βασιλιάς, μέσω του κινήματός του. Ήξερε ότι υπήρχε ενδεχόμενο να μην ξαναδεί τον αγαπημένο του λαό. Ρίσκαρε όμως. Και το έπραξε, έχοντας ήρεμη τη συνείδησή του, πως έκανε ό,τι ήταν ανθρωπίνως δυνατό για να επαναφέρει τη χώρα στη Δημοκρατία, αλλά και επειδή του το πρόσταζε η φύση του: Βασιλιάς, Ηγέτης και λεβέντης άνθρωπος.

Διευκρίνιση ΔΕΡ:
Εκφράζονται απόψεις του αρθρογράφου, όχι του Δημοκρατικού Εθνικού Ρεύματος.