Γράφει ένας εκ των διαχειριστών του "Δημοκρατικού Εθνικού Ρεύματος".
Ο Γεώργιος Παπαδόπουλος υπήρξε ευφυής και διορατικός άνθρωπος. Κατά την περίοδο της διακυβέρνησής του είχε σαφές χρονοδιάγραμμα, ξεκάθαρους στόχους και συγκεκριμένο πρόγραμμα. Στόχος ήταν η αποκατάσταση της ομαλότητος και της δημοκρατίας.
Συμβουλευτική Επιτροπή
Στις 10 Απριλίου 1970 ανακοινώνει την ίδρυση της Συμβουλευτικής Επιτροπής Νομοθετικής Εργασίας, η λεγόμενη "μικρή βουλή". Ήταν ένα είδος οιωνεί Βουλής. Η κυβέρνηση ή ο αρμόδιος Υπουργός κατέθετε τα προς ψήφισιν νομοθετήματα στην Συμβουλευτική Επιτροπή, αν υπερψηφίζονταν από την Σ.Ε. παραπέμπονταν στην κυβέρνηση και αν αυτή το υπερψήφιζε γινόταν Νόμος του Κράτους. Αποτελείτο από 2 σώματα, το "Κεντρικό Γνωμοδοτικό Συμβούλιο" και το "Επαρχιακό Γνωμοδοτικό Συμβούλιο".
Στις 17 Νοεμβρίου 1970 ανακοινώθηκαν οι 526 υποψήφιοι και στις 29 Νοεμβρίου διεξάγονται οι εκλογές όπου εκλέγονται οι 92 από τους οποίους ο Γεώργιος Παπαδόπουλος επιλέγει τους 46 και ορίζει ακόμα 10 της επιλογής του, όχι αποκλειστικά από τους εκλεγμένους. Στην ψηφοφορία ψήφισαν τα ελεγχόμενα από την χούντα διοικητικά συμβούλια της ΠΑΣΕΓΕΣ (αγροτών), ΓΣΣΕ (εργατών), ΑΣΒΕ (Βιοτεχνών), ΤΕΕ (τεχνιτών), ΣΕΕΣ (εμπόρων), ΣΕΔΣ (δικηγόρων), ΠΝΟ (ναυτικών), ΠΙΣ (ιατρών), ΣΕΒ (βιομηχάνων), τα Συνδικάτα, όλα τα δημοτικά συμβούλια, και μερικοί ακόμα εκλέκτορες. Συνολικά οι εκλέκτορες ήταν 1.240. Στις 12 Δεκεμβρίου 1971, διεξήχθηκαν οι δεύτερες εκλογές για νέα Συμβουλευτική Επιτροπή με περισσότερα μέλη, και με περισσότερες αρμοδιότητες. Εκλέκτορες στις δεύτερες εκλογές ήταν 10.666.
Κατάργηση των ΠΚΦ & ανασχηματισμός
Στις 6 Οκτωβρίου 1971 ο Παπαδόπουλος κατήργησε τα "Πιστοποιητικά Κοινωνικών Φρονημάτων". Είχαν δημιουργηθεί από τις κυβερνήσεις του Κέντρου κατά τις αρχές της διετίας 1950-1952 ώστε μία οικογένεια που συμμετείχε με τον κομμουνιστοσυμμοριτικό στρατό ή ήταν αριστερών φρονημάτων να μην δυνηθεί να αποκτήσει εργασία. Ο Παπαδόπουλος το κατήργησε και πολλοί αριστεροί μπήκαν στο δημόσιο και απέκτησαν δουλειά προσπαθώντας να επουλώσει πληγές από την κομμουνιστική ανταρσία. Επίσης προσπάθησε να αναθέσει την ανασύνταξη της χώρας σε διακεκριμένους εκφραστές του ανανεωτικού πνεύματος της πολεμικής γενιάς του 1940-1949 που είχε μείνει στο περιθώριο από το μεταπολεμικό κατεστημένο. Ο Γ. Παπαδόπουλος ήξερε να επιλέγει συνεργάτες. Δεν στηρίχθηκε σε στρατιωτικούς και σε φατρίες. Επέλεξε κυρίως επιστήμονες και τεχνοκράτες.
Στις 7 Ιουλίου του 1972 χρησιμοποίησε την εξής φράση στον συνεργάτη του και τότε Υφυπουργό Οικονομικών Γεώργιος Κάρτερ: «Τα καύσιμα ετελείωσαν...» για να του αναγγείλει, ότι ήταν πλέον καιρός να τεθεί τέρμα στην παρένθεση των εκτάκτων εξουσιών και έπρεπε η χώρα να επανέλθει στην ομαλότητα. Ο Γεώργιος Κάρτερ είναι διακεκριμένος επιστήμων με μακράν εθνική και κοινωνική δράση. Σπούδασε Νομικά (Δικηγόρος παρ’ Αρείω Πάγω Αθηνών), πολιτικές και οικονομικές επιστήμες. Έλαβε μέρος στους εθνικούς αγώνες και μετά την Απελευθέρωσιν ανέπτυξε πολυσχιδή επιστημονικήν και κοινωνικήν δραστηριότητα. Διετέλεσε σύμβουλος παρά τω Πρωθυπουργώ κατά τα έτη 1946-1948, το 1958 και 1972-1973. Επίσης ο κ. Κάρτερ υπήρξε υφυπουργός Εθνικής Οικονομίας κατά το διάστημα 1971-1972, Γενικός Γραμματέας του υπουργείου Εργασίας (1969-1971), μέλος της Νομοπαρασκευαστικής Επιτροπής (1968-1969) κλπ.
Περί τα τέλη του Ιουλίου του 1972 ο Παπαδόπουλος πραγματοποιεί ανασχηματισμό στην κυβέρνησή του και καλεί όσους πολιτικούς θέλουν να συμμετάσχουν σ΄ αυτήν. Ο Παπαδόπουλος δεν απέκλειε τα παλαιά κόμματα από την προσπάθεια πολιτικοποιήσεως του καθεστώτος, και φιλοδοξούσε να συναγωνισθεί μαζί τους στις κάλπες, ως πολιτικός αρχηγός κόμματος του... ΕΠοΚ!!! Ενθαρρύνοντας την δημιουργία του νέου αυτού πολιτικού κινήματος, αποσκοπούσε στην ανακαίνιση του πολιτικού βίου, την ανάδειξη νέων δυνάμεων και την εμφάνιση νέων κομμάτων.
Το θρίλερ της Κρήτης και το... ΕΠΟΚ
Η περιοδεία του Γ. Παπαδόπουλου στην Κρήτη, στις 20-22 Δεκεμβρίου 1972, παρουσιάζει όλα τα χαρακτηριστικά ενός πολιτικού «θρίλερ»: Ο «πανίσχυρος» ηγέτης πάει στην Μεγαλόνησο για να σηματοδοτήσει για πρώτη φορά την πορεία προς την ομαλότητα και τις κάλπες. Η ομιλία του με αυτό το νόημα, προκαλεί θύελλα ενθουσιασμού.
Και ξαφνικά, πέφτουν κάποια μυστηριώδη τηλεφωνήματα από την Αθήνα, και το σκηνικό αλλάζει. Ο Παπαδόπουλος φανερά δύσθυμος, αμίλητος και βαρύς, τρώει ελάχιστα στα επίσημα γεύματα, καπνίζει συνεχώς και αποσύρεται ενωρίς στο δωμάτιό του. Κάποια απειλή βαραίνει την ατμόσφαιρα. Το αντιλαμβάνονται όλοι, καθώς παρατηρούν ότι οι επόμενες ομιλίες του, είναι άνευρες, χωρίς ειδικό νόημα και τυπικές επαναλήψεις. Οι «σκληροί» από την πρωτεύουσα, είχαν εξαπολύσει τελεσίγραφα
Μέσα σ’ αυτήν την ηλεκτρισμένη αλλά και θολή ατμόσφαιρα, ο Παπαδόπουλος επιμένει. Με τους τεχνοκράτες του, βάζει μπροστά το ΕΠΟΚ (Ελληνικό Πολιτιστικό Κίνημα) για να δρομολογηθεί η πορεία προς την πολιτικοποίηση. Και παρατηρείται η ακόλουθη τραγελαφική εικόνα: Οι εντολοδόχοι του Παπαδόπουλου που γυρίζουν στην επαρχία για να προωθήσουν το ΕΠΟΚ, παρακολουθούνται, απειλούνται και σαμποτάρονται από τους «σκληρούς» του Ιωαννίδη!
Υποσημείωση του ιστορικού Γ. Λεονταρίτη για τον Γεώργιο Παπαδόπουλο
Ο ιστορικός Γεώργιος Λεονταρίτης σημειώνει για τον Παπαδόπουλο τα εξής: "Ήξερε να ακούει τους γύρω του, έβλεπε περισσότερα, και οι παρατηρήσεις του ήσαν κοφτές και καίριες. Ξεχώριζε την ουσίαν των θεμάτων και δεν πελαγοδρομούσε σε ατέρμονες αναλύσεις. Η ιδεολογία του ήταν πολυδιάστατη «αστική», εμποτισμένη - προς τιμήν του - από ανυπόκριτο πατριωτισμό. Σε πολλές περιπτώσεις, έμοιαζε να αποκλίνει προς ένα εθνικό, δημοκρατικό σοσιαλισμό. Ο ίδιος έφερε βαρέως τον τίτλο του «δικτάτορος», αλλά εγνώριζεν, ότι αι επαναστάσεις, όταν επικρατήσουν, αναγκάζονται να διέλθουν από μιαν περίοδον εκτάκτων εξουσιών για να επιβάλουν τις διακηρύξεις των. Γι’ αυτό και επείγετο να συντμήσει, στον ελάχιστον δυνατόν χρόνον, την διάρκειαν της επαναστατικής περιόδου. Δεν θαμπώθηκε από την εξουσίαν, και τον απασχολούσε πάντοτε η επιστροφή στην ομαλότητα. Έλεγε χαρακτηριστικά: «Όταν ένας Στρατός εξέλθη του στρατώνος, δύσκολα επιστρέφει εις αυτόν». Ανέτρεχε στα διδάγματα της Ιστορίας, και γι’ αυτό δεν ήθελε να επαναληφθούν συνθήκες παρόμοιες με τα κινήματα της περιόδου 1920 – 1935".
Σχόλιο ΔΕΡ
Βλέπουμε πλέον ποιοι υπήρξαν αυτοί που δεν ήθελαν την δημοκρατία, ποιους σκοπούς είχε ο Παπαδόπουλος και τι δυσκολίες αντιμετώπισε από το ίδιο του το περιβάλλον. Όποιος θέλει να μάθει περισσότερες λεπτομέρειες πάνω στο συγκεκριμένο θέμα ας προμηθευτεί το βιβλίο του Γεωργίου Κάρτερ "Τα καύσιμα ετελείωσαν".
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου