Η ΑΝΟΙΞΙΣ ΠΟΥ ΑΠΑΞΙΩΣΑΜΕ ή Η ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΙΣ ΕΙΝΑΙ ΕΤΣΙ;

Γράφει ο ιστορικός Μάνος Χατζηδάκης, στον "Ελεύθερο Κόσμο".

Στις 16 Απριλίου 2013 ο κ. Σπύρος Παπαδόπουλος έγραψε ένα άρθρο στον «Κοινό Παρονομαστή» με το οποίο εμέμφετο την εκδήλωσι στο ξενοδοχείο President ανήμερα της 21ης Απριλίου. Κατ' αρχήν θεώρησα άκομψο να επιθυμεί να κατηγορήσει μία προγραμματισμένη εκδήλωσι. Κατά δεύτερον δικαίως εξέλαβα το άρθρο ως προσωπική επίθεσι: Διότι εγώ ήμουν ο κεντρικός ομιλητής. Και διότι είχε ανακοινωθή ότι θα γινόταν παρουσίασις βιβλίου μου πράγμα που σίγουρα ο κ. Σπύρος Παπαδόπουλος γνώριζε... Και κατά τρίτον θεώρησα εντελώς άδικη και ανιστόρητη την κριτική του κατά της 21ης Απριλίου.

Απεφάσισα λοιπόν να σχολιάσω το άρθρο του εστιάζοντας στα τρία ανωτέρω -κατ' εμέ- σφάλματα, με συνέπεια να προκύψη ένας οξύς «διάλογος» με ανταπαντήσεις κ.λπ. Η αναίτια και απρόκλητη επίθεσις προς την εκδήλωσι και κατ' επέκτασιν προς το παρουσιαζόμενο βιβλίο μου και κατ' επέκτασιν προς εμέ και κατ' επέκτασιν προς τα 400 και άνω άτομα που μας τίμησαν με την παρουσία τους, συνοδεύθηκε καί από την απαξίωσι 6 ½ ετών Ελληνικής Ιστορίας με τον εξής ατιμωτικό χαρακτηρισμό: «μίζερο και χωρίς περιεχόμενο, οράματα και προοπτικές, αρρωστημένο παρελθόν»!!!... Η θέσις αυτή ήταν κατ' εμέ τόσο αναληθής και ανιστόρητη ώστε αναγκάστηκα να του γράψω ότι έχει: «Πλήρη και παντελή άγνοια επί του θέματος της 21ης Απριλίου».

Και εάν δεν είναι άγνοια, τότε δεν μπορεί παρά να έχει κάποια «συμπλέγματα» και «απωθημένα» εις βάρος της. Ειλικρινά δεν έχω τίποτε με τον άνθρωπο τον οποίο και σέβομαι και εκτιμώ. Και λυπάμαι που ήλθαμε σε τέτοια διαλεκτική διαμάχη. Αλλά πραγματικά τέτοια θέση δεν μπορώ να την εξηγήσω αλλιώς! Ούτε από κομμουνιστές την εποχή της «αντιχουντικής» υστερίας δεν έχουν χρησιμοποιηθεί τέτοιες εκφράσεις!... Έπειτα από τον «σάλο» που δημιουργήθηκε, ο κ. Σπύρος Παπαδόπουλος έγραψε νέο άρθρο στις 28 Απριλίου 2013 απευθυνόμενο κυρίως σε μένα. Θα αντιπαρέλθω τα παρελκυστικά περί... «αγωνιστικής απουσίας» μου και θα προχωρήσω στην ουσία.

Στο νέο του άρθρο, ο κ. Σπύρος Παπαδόπουλος στρογγυλεύει τις γωνίες: Ενώ στο πρώτο ισχυρίζεται ότι η 21η Απριλίου δεν είχε Ιδέες και Οράματα, στο δεύτερο γράφει: «Εγώ πουθενά δεν αναφέρω ότι η 21η Απριλίου δεν είχε Ιδεολογία...» Και αλλού: «Ο Γ. Παπαδόπουλος λοιπόν παίρνοντας πολλές από τις ιδεολογικές αρχές της 4ης Αυγούστου και αρκετές από τον Δραγούμη κ.ο.κ., διετύπωσε όντως το ¨δικό του¨ ΠΙΣΤΕΥΩ». Εδώ λοιπόν έχουμε σαφή παραδοχή του ότι όχι μόνον η 21η Απριλίου είχε Ιδεολογία, αλλά και ότι αυτή ήταν σαφώς εθνικιστική (Δραγούμης, Μεταξάς κ.λπ.) Προς τιμήν του επίσης αναγνωρίζει το έργο μου ως: «συνολική δουλειά αξιέπαινη σαν παρακαταθήκη» Αν και η κατηγορία του ότι βλέπω «μόνο τα καλά» δεν είναι ορθή διότι στο έργο μου «Ιδεολογία της 21ης Απριλίου» δεν γράφω ιστορία για να κάνω κριτική. Παρά ταύτα στο τέλος τονίζω τα «σφάλματα» και τις «ελλείψεις» κατά την εκτίμησί μου. Εν πάση περιπτώσει, στο δεύτερο αυτό άρθρο, συνοψίζει τις κατηγορίες του κατά της 21ης Απριλίου στις εξής:

Α) Οργάνωσις Νεολαίας: Πρόκειται για μία τετριμμένη «καραμέλα» που χρησιμοποιείται από αυτόν τον «χώρο» μονίμως χωρίς εμβάθυνσι. Κάποιοι δυστυχώς συνεχίζουν να ζουν στην εποχή του Μεσοπολέμου. Αγνοούν τα εξής:

Η Ευρώπη του 1967 δεν ήταν η Ευρώπη του 1933 ή του 1936! Όταν ο Ι. Μεταξάς έκαμε την ΕΟΝ, σχεδόν ολόκληρη η Ευρώπη είχε ολοκληρωτικά καθεστώτα και η κρατική οργάνωσις Νεολαίας ήταν φαινόμενο ευρύτατα διαδεδομένο. Ήταν η «μόδα» της εποχής. Εάν όμως ο Γ. Παπαδόπουλος έπραττε το ίδιο το 1970, το κλίμα διεθνώς θα ήταν τελείως διάφορο. Θα υπήρχε κατακραυγή για εγκαθίδρυσι καθεστώτος «φασιστικού τύπου». Η συκοφαντία και ο «πόλεμος» που θα υφίστατο το καθεστώς θα ήταν τεράστιος. Όπως λοιπόν ο Μεταξάς το έπραξε προσαρμοζόμενος στο κλίμα της εποχής του, έτσι και ο Παπαδόπουλος το απέφυγε προσαρμοζόμενος στο κλίμα της δικής του.

Β) «Παρένθεσις»: Πρόκειται για ακόμη μία «καραμέλα» του χώρου. Ναι, ο Γ. Παπαδόπουλος χαρακτήρισε την μορφή του καθεστώτος «αναγκαία παρένθεσι». Όχι την Επανάστασι αλλά το καθεστώς. Τι σήμαινε αυτό; Πολλοί το εκλαμβάνουν ως «επιστροφή στο παρελθόν». Κάθε άλλο. Το άκρως αντίθετο. Ο Γεώργιος Παπαδόπουλος με σαφήνεια τόνιζε: «Επιστροφή εις το παρελθόν αποκλείεται απολύτως. Η προ της Επαναστάσεως κατάστασις με όλας τας αμαρτίας της, απέθανε και εστάλη εις την κόλασιν της Ιστορίας!» Αυτό λοιπόν που έλεγε ο Παπαδόπουλος ήταν σαφές: Δεν απέβλεπε σε μία στάσιμη και μονολιθική 21η Απριλίου. Ούτε φυσικά στην επάνοδο στην 20η Απριλίου. Αλλά στην ανέλιξι προς μία 22α Απριλίου! Το καθεστώς λοιπόν των εκτάκτων εξουσιών δεν ήταν μόνιμο, αλλά μία «παρένθεσις» η οποία θα έθετε τις οικονομικές, κοινωνικές, διοικητικές και θεσμικές υποδομές για την οικοδόμησι μιάς Νέας Πολιτείας που αντανακλάται στο Σύνταγμα του 1968/73. Η λήξις της «παρενθέσεως» θα σήμαινε την ανέλιξι προς την 22α Απριλίου. Προς την συνέχισι της Επαναστάσεως υπό άλλη μορφή. Έλεγε ο Γ. Γεωργαλάς για εκείνο το στάδιο που θα έκλεινε η «παρένθεσις»: «Η Επανάστασις θα ζη στο καινούργιο Σύνταγμα, το οποίο απ' εδώ και εμπρός θα διέπη ολόκληρη την ζωή αυτού του τόπου. Η Επανάστασις θα ζη στους νέους θεσμούς που δημιουργούμε. Θα ζη στα νέα σχήματα, με τις νέες ιδέες, με τους νέους ανθρώπους... Βεβαίως, αν την ταυτίζαμε με μία συγκεκριμένη κλειστή ομάδα ανθρώπων η με ένα ειδικό τρόπο διακυβερνήσεως, τότε η Επανάστασις θα ήταν προσωρινή... Δεν εταυτίσθη λοιπόν με μία ειδική μορφή διακυβερνήσεως. Εξελίσσεται διαρκώς καί ολοένα προχωρούμε περισσότερο προ την οικοδόμησι μιας νέας Δημοκρατίας. Γι'αυτό είμεθα βέβαιοι ότι η 20η Απριλίου δεν θα ξαναγυρίση ποτέ πλέον.» (31-8-1971) Αυτό ήταν η περιβόητη «παρένθεσις». Ένα πρωτότυπο, εξελικτικό, ήπιο και μεταρρυθμιστικό καθεστώς που οικοδομούσε το επόμενο στάδιο. Το κλείσιμο της «παρενθέσεως» σήμαινε την επισφράγησι της Επαναστάσεως και την συνέχισί της μέσω της εγκαθιδρύσεως της Νέας Πολιτείας που οικοδομούσε. Έγραφε επιτυχημένα ο Σάββας Κωνσταντόπουλος: «Ο Γ. Παπαδόπουλος μας έδωσε την πλήρη σύνθεσιν. Το πρόγραμμά του είναι επαναστατικόν με μεταρρυθμιστικήν διαδικασίαν... Ο Γ. Παπαδόπουλος καθιέρωσεν καθεστώς συνεχούς μετασχηματισμού των παραγόντων οι οποίοι συνθέτουν την εθνικήν ζωήν μας...Η Ελλάς μεταβάλλεται. Γίνεται κάτι διαφορετικόν από ότι ήτο χθές. Και αυτό το νέον θα παραχωρήση την θέσιν του εις άλλο νεώτερον.» (Οκτώβριος 1972).

Γ) «Ιδεολογία απολίθωμα που δεν πέρασαν στην μάζα»: Ας δούμε τώρα εντελώς ενδεικτικά ποιά ήταν η «Ιδεολογία απολίθωμα» (!) Ο περιορισμένος χώρος ενός άρθρου δεν μου δίδει την δυνατότητα να περιοριστώ παρά σε ελάχιστα:

- Εθνικιστική Ιδεολογία:

Ο Γ. Παπαδόπουλος έλεγε: «Εάν υπήρξεν Έθνος, υπήρξε διότι βιολογικώς αι δυνάμεις της Ελληνικής Φυλής μετεδίδοντο από τους προγόνους εις τους επιγόνους... Βιολογικώς η δύναμίς της παραμένει από Έλληνα εις Έλληνα.» Πιό σαφής διακήρυξη φυλετισμού και βιολογικής υποστάσεως του Έθνους δεν υπάρχει!... «Το αυτοσυναίσθημα του ακαταλύτου της Ελληνικής Φυλής, η οποία κατόρθωσε να επιβιώση δια μέσου των αιώνων υπό συνθήκας αίτινες θα εξουθένωναν οιανδήποτε άλλην Φυλήν, το αυτοσυναίσθημα τούτο αποτελεί και πρέπει να αποτελή μόνιμον ιδιότητα των Ελλήνων.» Έλεγε επίσης ο Γ. Παπαδόπουλος: «Εάν συνεκτική ύλη αυτού του κόσμου είναι ο Πολιτισμός του, γεννήτορες του Πολιτισμού υπάρχομεν ημείς!...» Ωραιότερος ορισμός της οικουμενικής αξίας του Ελληνισμού από τον ανωτέρω δεν υπάρχει. Και τον έδωσε ο Γ. Παπαδόπουλος ο οποίος τόνιζε με νόημα: «Είμεθα κατά κληρονομίαν και παράδοσιν ο περιούσιος λαός, ο οποίος εφώτισε την ανθρωπότητα με τα θαύματα του τελειοτέρου Πολιτισμού!» Θυμίζοντας μάλιστα εκπληκτικά τον Περικλή Γιαννόπουλο έλεγε: «Πρέπει να είμεθα υπερήφανοι που είμεθα Έλληνες, όσον πρέπει να είμεθα υπερήφανοι διότι είμεθα άνθρωποι!» Η αποστολή λοιπόν του Ελληνισμού είναι ο «εξανθρωπισμός της Οικουμένης» τόσο, ώστε ο όρος «Έλλην» να εξομειούται με τον όρο «άνθρωπος»! Διότι όπως διεκήρυττε: «...Ο Έλλην επίστευσε, επολέμησε, πολεμά και θα πολεμά πάντοτε, δια κάθε τι που είναι ανθρώπινον, επομένως δια κάθε τι που είναι θείον!» Για τον Γ. Παπαδόπουλο ίσχυε σαφώς ως πρότυπο ο ηρωϊκός-αγωνιστικός τρόπος ζωής: «Η ζωή είναι αγών, αγών ιερός... Η ζωή δεν είναι αυτοσκοπός. Η ζωή είναι περίοδος δημιουργίας. Δεν γεννάται εις την φύσιν τίποτε μόνον δια να ζήση. Γεννάται δια να δημιουργήσει.» Αρκούμαι σε αυτά τα ελάχιστα και προχωρώ στο επόμενο στοιχείο της Ιδεολογίας... «απολίθωμα» (!) 

- «Κοινωνικοποίησις του ατόμου και της ελευθερίας του»

 Εξηγούσε ο Γ. Παπαδόπουλος: «Δεν είναι δυνατή η «ατομοκρατική» κοινωνία, όπως δεν είναι δυνατή και η ¨κοινωνιοκρατική¨ η οποία εκμηδενίζει το άτομον.» Και συνεχίζει: «Ευρισκόμεθα εις την φάσιν της προσπαθείας δια τον συμβιβασμόν των δύο συστημάτων, της "κοινωνιοκρατίας" και της "ατομοκρατίας" εις την Χρυσήν Τομήν αυτών.» Και ποιά είναι η Χρυσή Τομή μεταξύ ακράτου λιμπεραλισμού (ατομοκρατίας) κι ολοκληρωτικού υλισμού (κοινωνιοκρατίας); Ο Γ. Παπαδόπουλος απήντησε: «Καταβάλομεν προσπάθειαν με οδηγόν την ελευθερίαν του ατόμου, την ανάγκην κοινωνικοποιήσεως της ελευθερίας του!» Και κατέληγε: «Το άτομον εξυψούται και εξανθρωπίζεται δια της ¨κοινωνικοποιήσεως¨ του!» 

- «Ούτε Σοσιαλιστική Ουτοπία, ούτε δογματικό Φιλελευθερισμό!»

 Επέκτασις αυτής της κοινωνικής Φιλοσοφίας υπήρξε και το Οικονομικό Σύστημα που εφήρμοσε, το οποίο ο Γ. Παπαδόπουλος εξηγούσε ότι δεν αποτελούσε: «...Ούτε υψιπετή και αλλοπρόσαλλον Σοσιαλιστική ουτοπίαν, ούτε όμως και δογματικήν προσήλωσιν εις τον Φιλελευθερισμόν!» Το «παρεμβαίνον Κράτος» ήταν η αρχή του: «Η καθ' όλου ζωή του ατόμου επηρεάζεται απολύτως από το παρεμβαίνον Κράτος, περισσότερον παρά ποτέ.» Επεσήμαινε μάλιστα ότι το Κράτος: «...γίνεται εξ'ανάγκης ολονέν και περισσότερον παρεμβατικόν.» Ποιά όμως είναι αυτή η παρέμβασις; Δεν είναι ούτε το «ανύπαρκτο» Κράτος του φιλελευθερισμού, ούτε το «καταπιεστικό» του σοσιαλισμού. Είναι ο Ενδεικτικός και Προοπτικός Προγραμματισμός: «Εάν μέχρι σήμερον, αποστολή του Κράτους ήτο η παροχή ωρισμένων υπηρεσιών προς τους πολίτας, σήμερον δεν είναι αρκετόν. Σήμερον το Κράτος οφείλει να προσανατολίζη την ιδιωτικήν πρωτοβουλίαν προς τους σκοπούς και τας κατευθύνσεις ενός Προγράμματος!...» Έτσι εκπονήθηκαν για πρώτη φορά στην Ελλάδα τα 5ετή Προγράμματα Οικονομικής Αναπτύξεως και το πρώτο 15ετές Μακροχρονίου Προοπτικής, υιοθετώντας, όπως έλεγε ο Ν. Μακαρέζος: «... την αρχήν του Κράτους-πολεμιστού, το οποίον προγραμματίζει και συντονίζει την Οικονομικήν Ανάπτυξιν.» Όπως τόσο ωραία το διετύπωσε ο Βασ. Φράγκος, ο Γ. Παπαδόπουλος εφήρμοσε: «... μία μεθοδολογία Οικονομικής Αναπτύξεως που συνδυάζει την ιδιωτική πρωτοβουλία με τον κοινωνισμό της πραγματώσεώς της... Η οποία βρίσκεται πέρα από την αντίληψη τόσο του ατομικιστικού Φιλελευθερισμού, όσο και του κρατικού ολοκληρωτισμού!» Επρόκειτο λοιπόν για μια σαφώς Κοινωνική Ιδεολογία η οποία μάλιστα για πρώτη φορά κατοχύρωσε συνταγματικά το Κοινωνικό Κράτος (άρθρο 27); Η θέσις ήταν σαφής: «Η Οικονομική Ανάπτυξις δεν είναι αυτοσκοπός. Είναι μέσον δια την Κοινωνικήν Ανάπτυξιν.» 

- Κοινοτισμός και Αποκέντρωσις:

O Γ. Παπαδόπουλος διεκήρυττε: «Αι κοινότητες θα αποτελέσουν τα πραγματικώς υγιή και ισχυρότερα κύτταρα της καθ' όλου Ελληνικής κοινωνίας.» Και πραγματοποίησε την μεγαλύτερη Διοικητική Αποκέντρωσι μετά το 1912! Τα επαναστατικά Ν.Δ. 532 & 533/1970 και το Ν.Δ. 957/1971 και τα Β.Δ. 189-200/1972 εκπλήρωσαν το οράματα γενεών. Η ίδρυσις των 7 Περιφερειακών Διοικήσεων έγινε ακριβώς στα πρότυπα που είχε θέσει ο Ίων Δραγούμης 50 χρόνια πριν στο έργο του «Ελληνικός Πολιτισμός»!...

- «Αντί της αστικοφιλελευθέρας Δημοκρατίας του παρελθόντος, οικοδομούμε την νέα Κοινωνική Δημοκρατία του μέλλοντος!...» 

Τι άλλο να πρωτοθυμήσουμε από τον ιδεολογικό οργασμό της εποχής; Ας θυμηθούμε την Συμβουλευτική Επιτροπή που υπήρξε η πρώτη απόπειρα Συντεχνιακής Βουλής στην Ελλάδα και παράλληλα κατά τον Γ. Παπαδόπουλο το «φυτώριον αναδείξεως νέων στελεχών»; Ας θυμηθούμε το «Ελληνικό Πολιτιστικό Κίνημα»-ΕΠΟΚ που ήταν από το 1972, η πρώτη απόπειρα δημιουργίας ενός μεγάλου εθνικιστικού κινήματος το οποίο θα ανεδείκνυε την «ελίτ» των τοπικών κοινωνιών και μέσα από αυτό θα προέκυπταν τα νέα κόμματα που θα καταργούσαν τον παλαιοκομματισμό (πολύ πριν το... ΕΝΕΚ) Ως πολιτική Ιδεολογία υπήρξε η πιο ολοκληρωμένη ιδεολογία στην ιστορία του Εθνικισμού στην Ελλάδα. Το Σύνταγμα του 1968 οικοδομούσε ένα νέο Κράτος, ένα νέο αντιπροσωπευτικό σύστημα, νέους πολιτικούς οργανισμούς και νέους θεσμούς πρωτοφανείς έως τότε (Συμβούλιο του Έθνους, Συνταγματικό Δικαστήριο κ.λπ.). Κυρίως όμως οικοδομούσε μία νέα Ιδεολογία μέσα από τά άρθρα 26-29 που ήσαν εντελώς επαναστατικά. Έγραφε ο Λ. Πάτρας: «Έναντι της ατομοκρατικής και αστικοφιλελευθέρας ιδεολογίας του παλαιού Συντάγματος, το νέον Σύνταγμα καθιερώνει την Κοινωνική καί Οικονομικήν Δημοκρατίαν!» ΝΑΙ! Η Ιδεολογία της 21ης Απριλίου αντικατέστησε την αστικοφιλελεύθερη και αποκλειστικά πολιτική Δημοκρατία του 19ου αιώνος με την Κοινωνική Δημοκρατία!... 

* * *

Την εκπληκτική αυτή Ιδεολογία -της οποίας ελάχιστα δείγματα εδώ παραθέσαμε - σύσσωμη η μάζα του Ελληνικού λαού όχι απλά ενστερνίσθηκε αλλά και απόλαυσε. Ο λαός συμμετείχε στην αναδημιουργική προσπάθεια. Και της συμπαραστάθηκε. Ανεξαρτήτως του τι ειπώθηκε κατόπιν. Και μη ξεχνάμε την πρωτοφανή συμμέτοχή του κατά την εκπόνησι του Συντάγματος του 1968 με τον καινοτόμο θεσμό που ονομάσθηκε «Ο Λαός συντάσσει το Σύνταγμα του» και 5.000.000 Έλληνες εξέφρασαν την γνώμη τους. Ήταν πράγματι η πρώτη σύγχρονη απόπειρα αμέσου Δημοκρατίας στην Ελλάδα! Καρπός της ήταν το ανεπανάληπτο οικονομικό θαύμα, η εθνική υπερηφάνεια, η αναδιανομή του εθνικού εισοδήματος, η αναγέννησις της υπαίθρου, η αλλαγή όψεως ολόκληρης της Ελλάδος, ο χαρισμός των αγροτικών χρεών, η άνοδος του βιοτικού επιπέδου εργατών και αγροτών, η αναγέννησις της Ναυτιλίας, του Τουρισμού, της Βιομηχανίας, η στέγασις 600.000 Ελλήνων, η επέκτασις της κοινωνικής ασφαλίσεως, η καθιέρωσις της δωρεάν Παιδείας, η ανάπτυξις του Αθλητισμού και τόσα άλλα ατελείωτα που θα ήθελαν τόμους ολόκληρους.

* * *

Αυτήν την τόσο ολοκληρωμένη Ιδεολογία απαξιώνει ο κ. Σπύρος Παπαδόπουλος. Και... «απολιθωμένα» ο ίδιος, αρκείται να περιορίζει τον Εθνικισμό στα στενά όρια μερικών αποσπασμάτων των έργων του Π. Γιαννόπουλου και του Ι. Δραγούμη, ίσως και του Ι. Μεταξά. Μέχρι εκεί!... Όμως: Με δυο-τρεις αποσπασματικές φράσεις συγγραφέων και ποιητών που μας συμφέρουν, δεν οικοδομείς Ιδεολογία ολοκληρωμένη... Όσο άξιοι σεβασμού και μελέτης και αν είναι, δεν μας δίνουν μια ολοκληρωμένη θεώρησι σε όλους τους τομείς. Ακόμη και ο Ι. Μεταξάς πού άσκησε εξουσία, δεν μας άφησε κάποιο συγκεκριμένο θεσμικό-πολιτικό πρότυπο. Η «πολιτική διαθήκη» που διατύπωσε στον καθηγητή Κούμαρο αποτελεί περισσότερο μία «ουτοπική» επιστροφή σε Συνταγματική Μοναρχία του 19ου αιώνος, σε μια «despotisme eclaire» παρά σε σύγχρονο πρότυπο εθνικού-εθνικιστικού πολιτεύματος. Μόνον ο Γ. Παπαδόπουλος άφησε πλήρη Ιδεολογία με ολοκληρωμένο εθνικό, κοινωνικό, οικονομικό, διοικητικό, συνταγματικό, πολιτειακό και πολιτικό πλαίσιο. Ιδεολογία που τώρα δικαιώνεται. Που γίνεται πιο επίκαιρη από ποτέ. Και εμείς; Εμείς την αγνοούμε. Προτιμούμε πέντε φράσεις του Γιαννόπουλου από το 1906. «Όνειρο ζω, μη με ξυπνάτε»!...

* * *

Η Άνοιξις του Εθνικισμού ήλθε εκείνο το εαρινό πρωϊνό του Απριλίου του '67. Ήλθε με ένα Στρατολαϊκό Κίνημα. Τα «τάνκς» εκφράσανε απλά το λαϊκό αίσθημα. Και έφεραν Ιδέες! Διότι ο Στρατός ήταν απλώς η ένοπλος έκφρασις του λαού και των πόθων του! Ναι! Ο Γεώργιος Παπαδόπουλος δεν πρόλαβε να ολοκληρώσει τα οράματα και το έργο του. Προδόθηκε ένα άλλο χειμωνιάτικο πρωινό του Νοεμβρίου του '73 που έφερε τον Χειμώνα στην Πατρίδα. Η Ιδεολογία και το Έργο του όμως παραμένουν ολοζώντανα. Ολόρθα και επίκαιρα όσο ποτέ. Είναι δικά μας. Και είναι στο χέρι μας να τα αξιοποιήσουμε. Η Επανάστασις είναι Έτσι!... 

Υ.Γ. Η «ήττα και απώλεια της μισής Κύπρου» κ. Σπ. Παπαδόπουλε έγινε από τον Ιωαννίδη (3%) και από τον Καραμανλή (38%). Ο Παπαδόπουλος ήταν από 8 μήνες ήδη εκτός εξουσίας...