Η ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΣΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ

Γράφει ο Μιλτιάδης Κωνσταντίνου, Θεολόγος Καθηγητής Α.Π.Θ. στο "Προφητολόγιον".

Η πεποίθηση ότι ο Θεός παρεμβαίνει ενεργά μέσα στην ανθρώπινη Ιστορία συνεργαζόμενος με τους ανθρώπους είναι η βάση της Χριστιανικής Πίστης που τη διαφοροποιεί ουσιαστικά από όλες τις θρησκείες και τα φιλοσοφικά συστήματα.
Η παρέμβαση όμως αυτή του Θεού δεν είναι αυθαίρετη, αλλά καθορίζεται από τους όρους μίας συμφωνίας, η οποία με πρωτοβουλία του ίδιου του Θεού συνάπτεται ανάμεσα σ΄ αυτόν και σε πρόσωπα ή ομάδες προσώπων, και η οποία προβλέπει δικαιώματα και υποχρεώσεις για τα δύο συμβαλλόμενα μέρη. Αυτό σημαίνει πως ο Θεός της Βίβλου δεν είναι ένας τυραννικός δυνάστης που επιβάλλει την θέλησή του στους ανθρώπους, αλλά ένας Θεός ο οποίος ζητά την ελεύθερη συνεργασία των ανθρώπων, και μάλιστα μία συνεργασία που στηρίζεται πάνω σε συγκεκριμένους όρους ενός "συμβολαίου".

Με το συμβόλαιο αυτό, ο Θεός δεσμεύεται να παραμείνει πιστός στις εξαγγελίες του, τον αγαπά τον λαό του και να τον προστατεύει, ενώ ο άνθρωπος υποχρεούται να αγαπά με όλες του τις σωματικές και πνευματικές δυνάμεις τον ένα και μοναδικό Θεό και τον συνάνθρωπό του. Για την δήλωση της συμφωνίας που διέπει τις σχέσεις του Θεού με συγκεκριμένους ανθρώπους και στοχεύει στην δημιουργία προϋποθέσεων για την σωτηρία ολόκληρης της ανθρωπότητας, η βιβλική γλώσσα χρησιμοποιεί τον όρο "Διαθήκη". Ο όρος αποτελεί απόδοση στα Ελληνικά μίας εβραϊκής λέξης που σημαίνει "συνθήκη", "συμμαχία", "σύμβαση" ή "συμφωνία".

Συνεχίζει ένας από τους διαχειριστές του "Δημοκρατικού Εθνικού Ρεύματος".

Μέσα σ΄ αυτήν την συμφωνία ζει ο Ισραήλ ο οποίος είναι, κατά τον Άγιο Ιουστίνο τον φιλόσοφο, μία ανανάπτυκτη Εκκλησία. Ο ΘΕΟΣ παραμένει πάντοτε πιστός σ΄ αυτήν την συμφωνία, οι άνθρωποι όμως παρεκκλίνουν, προδίδουν τον ΘΕΟ. Ο Παντοδύναμος στέλνει επί πλακών στον Μωυσή τον Νόμο γιατί ο Ισραήλ είχε ανάγκη από παιδαγώγηση. Έπειτα έστειλε τους προφήτες οι οποίοι όντες στόμα ΘΕΟΥ, προσπαθούσαν να επαναφέρουν τους Εβραίους στην θεία οδό, δίνοντας τους την ελπίδα της λύτρωσης τους από τον Μεσσία. Μία λύτρωση όχι από τον κατακτητή όπως περίμεναν, αλλά από τα δεσμά της αμαρτίας, του μίσους και της κακίας.
Τέλος ο ίδιος ο ΘΕΟΣ γράφεται στην ιστορία δια της ενανθρωπήσεως του Μονογενούς Υιού & Λόγου Του και βρήκαν εκπλήρωση οι προφητείες των Εβραίων προφητών αλλά και των Ελλήνων φιλοσόφων και δραματουργών. Ο ΧΡΙΣΤΟΣ εδραιώνει την Εκκλησία (Καινή Διαθήκη) επί τη βάσει της αγάπης, της φιλαλληλίας, του ανθρωπισμού και της δικαιοσύνης δίνοντάς μας "το φως το της γνώσεως" από τα σκοτάδια της δαιμονικής ειδωλολατρίας. Στην Εκκλησία δεν ανήκει μόνο ο Ισραήλ αλλά όλος ο κόσμος, όσοι αποδέχονται τον λόγο του ΘΕΟΥ δηλαδή την αλήθεια, την φωτίζουσα τας ψυχάς ημών.
Ο ΘΕΟΣ παρεμβαίνει στην ιστορία σεβόμενος και μη καταλύοντας την ελευθερία την ανθρώπου. Αυτό είναι το γενικό συμπέρασμα από τις Παλαιά και την Καινή Διαθήκες.