Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΩΣ ΤΡΟΠΟΣ ΖΩΗΣ

Γράφει ένας από τους διαχειριστές του "Δημοκρατικού Εθνικού Ρεύματος".

Η Εκκλησία: Σώμα Χριστού

Η Εκκλησία είναι το Σώμα του Χριστού το οποίο αποτελούμε όλοι οι Χριστιανοί, λαϊκοί και κληρικοί, όπου προσφέρεται ο ίδιος ο ΧΡΙΣΤΟΣ, το Σώμα Του και το Αίμα Του. Ο Απόστολος Παύλος το γράφει ξεκάθαρα στην προς Κορινθίους Α΄ Επιστολή του, κεφ. 12 εδάφιο 27, "ὑμεῖς δέ ἐστε σῶμα Χριστοῦ καί μέλη ἐκ μέρους" δηλαδή "Εσείς όλοι μαζί αποτελείτε το Σώμα του Χριστού και είστε μέλη του, ο καθένας χωριστά".

Η Εκκλησία ως τρόπος ζωής

Η Εκκλησία είναι όμως και τρόπος ζωής στον οποίο καλείται ο άνθρωπος να απαρνηθεί τον εαυτό του και να σηκώσει τον Σταυρό του κατά "παραγγελίαν" του Ιησού Χριστού. «Ὅστις θέλει ὀπίσω μου ἐλθεῖν ἀπαρνησάσθω ἑαυτόν καί ἀράτω τόν Σταυρόν αὐτοῦ καί ἀκολουθείτω μοι». Αυτό σημαίνει ότι η ζωή του Ορθόδοξου Χριστιανού είναι ένας διαρκής αγώνας. Αγώνας καταπολέμησης των παθών του και της τάσεως του προς την αμαρτία η οποία αμαρτία είναι το μόνο κακό στον άνθρωπο. Αγώνας για εγκράτεια. Η άρση του Σταυρού υποδηλώνει τον δρόμο της ζωής του Χριστιανού. Ο δρόμος αυτός είναι δύσβατος και αγκαθωτός. Μεστός δυσκολιών και εμποδίων. Εμπόδιο είναι η κοινωνία, ο περίγυρος ακόμα και το ίδιο σώμα που δεν μπορείς να το ελέγξεις.

Για να ακολουθήσουμε τον Χριστό, πρέπει να ανοίξουν τα μάτια μας. Η πίστη στον Θεό είναι η πνευματική όραση. Είναι η όραση της ψυχής, η έκτη, όπως λέγεται αίσθηση. Όποιος έχει πίστη, βλέπει. Αυτή η πίστη είναι που συνδέει τον άνθρωπο με τον Θεό και είναι βαθιά ριζωμένη στην ψυχή κάθε ανθρώπου. Πίστη είναι η εμπιστοσύνη που έχουμε εμείς οι άνθρωποι στον Θεό. Πίστη είναι η μυστική δύναμη που ενώνει το πλάσμα με τον Πλάστη. Η πίστη είναι το τηλεσκόπιο που χρησιμοποιεί η ψυχή, για να βλέπει όχι τα βιοτικά, αλλά τα πέραν του τάφου υπάρχοντα και ευρισκόμενα. Η πίστη είναι αυτή που φωτίζει τον άνθρωπο, αυτή που ατσαλώνει την θέλησή μας, αυτή που αποσπά την Χάρη του Θεού. Και όταν η πίστη με την Χάρη του Θεού ενωθούν, τότε έχουμε ένα θαύμα.

Η Εκκλησία ως κοινωνία ελευθερίας και αγάπης
Όπως ο Τριαδικός Θεός είναι μία κοινωνία ελευθερίας και αγάπης, έτσι και η Εκκλησία είναι μία τέτοια κοινωνία. H ζωή δεν κατανοείται διανοητικά, ούτε φαίνεται να είναι κάτι που κληρονομείται απαραίτητα από τους προηγούμενους. Δείχνει να χαρίζεται μέσα από ένα γεγονός σχέσης. Έχουμε πλαστεί για να είμαστε σε σχέση με... , δηλαδή προσδιοριζόμαστε αναφορικά με κάποιον άλλον και όχι με βάση αποκλειστικά τον "εαυτό" μας. Έτσι και ο Χριστιανός συνυπάρχει με άλλους ανθρώπους και όλοι αυτοί αποτελούν μία κοινωνία ελευθερίας και αγάπης, την Εκκλησία!
Ελευθερία και αγάπη είναι αλληλένδετα και σ΄ αυτές τις 2 λέξεις-έννοιες βρίσκεται η ουσία της Πίστεώς μας. Ελευθερία και αγάπη είναι οι έννοιες που πρέπει να κοσμούν κάθε Ορθόδοξο Χριστιανό. Ο Χριστός κηρύττων είπε: "Αγαπάτε αλλήλους". Ο Απόστολος Παύλος στην Προς Γαλάτας Επιστολή του, κεφ. 5 εδάφια 13-14, γράφει: "Να μην γίνει η ελευθερία αφορμή για αμαρτωλή διαγωγή, αλλά με αγάπη να υπηρετείτε ο ένας τον άλλον. Άλλωστε όλος ο νόμος συνοψίζεται σε μία φράση, στο "ν΄ αγαπήσεις τον πλησίον σου όπως τον εαυτό Σου"." Στην Α΄ Κορινθίους, κεφ. 13 εδ. 4-8, γράφει πάλι: "Η αγάπη είναι μακρόθυμη, είναι ευεργετική και ωφέλιμη, η αγάπη δε ζηλεύει, η αγάπη δεν καυχιέται, δεν είναι περήφανη, δεν κάνει ασχήμιες, δε ζητεί το συμφέρον της, δεν ερεθίζεται, δε σκέφτεται το κακό για τους άλλους, δεν χαίρεται, όταν βλέπει την αδικία, αλλά συγχαίρει όταν επικρατεί η αλήθεια. Όλα τα ανέχεται, όλα τα πιστεύει, όλα τα ελπίζει, όλα τα υπομένει. Η αγάπη ποτέ δεν θα πάψει να υπάρχει".

Η ζωή του Χριστιανού

Ο Χριστιανός οφείλει να ζει με ταπείνωση. Η υπερηφάνεια είναι η μεγαλύτερη πνευματική αρρώστια. Αν γνωρίσουμε τον εαυτό μας, η ψυχή μας θα χαίρεται και θα ζητά ταπεινά το έλεος του Θεού. Η γνώση του εαυτού μας γεννά την ταπείνωση. Η ταπείνωση δεν είναι μία πράξη εύκολη ή φυσική τάση μέσα στον άνθρωπο. Είναι νίκη πάνω στην ελευθερία, στην φυσική ροπή που έχει ο άνθρωπος προς την ανταρσία, την ύβρη και τον εγωκεντρισμό. Ο ταπεινός και καλοκάγαθος άνθρωπος, επειδή έχει την καθαρότητα και την εσωτερική και εξωτερική ηρεμία, έχει και βάθος πνευματικό και βλέπει βαθιά τα θεία νοήματα, βοηθάται περισσότερο και αυξάνεται η πίστη του πιο πολύ, ζώντας τα μυστήρια της Εκκλησίας. Γνωρίζει την αθλιότητά του και την αχαριστία του, καθώς και την μεγάλη αρχοντιά και ευσπλαχνία του Θεού, οπότε συντρίβεται εσωτερικά, ταπεινώνεται πολύ και αγαπά περισσότερο τον Θεό.
Γι΄ αυτό πρέπει να μετέχει στα μυστήρια της Εκκλησίας μας, να μελετά με ζήλο και πόθο Χριστού τις Γραφές και να έχει πίστη, αγάπη, ειλικρίνεια, δικαιοσύνη, φιλανθρωπία. Ο Χριστός ζήτησε πράξεις και όχι υποκριτικές σταυροκοπήσεις. Εάν μία καλή πράξη την κάνω από αγάπη, για ενδιαφέρον και συμπόνοια στον πάσχοντα αδελφό μου μη λογαριάζοντας αν είναι μαύρος, ινδουιστής ή ότι οιουδήποτε χρώματος, φυλής και θρησκείας, τότε ναι έκανα μία κατά Χριστόν καλή πράξη. Εάν όμως το κάνω για υστεροφημία και φήμη τότε είμαι ένας άνθρωπος άδειος περιορισμένος στο εγωισμό και την αλαζονεία μου.
Η ζωή του Χριστιανού είναι ζωή θυσίας της οποίας έπεται η Ανάσταση. Ζωή άσκησης δια της προσευχής και της νηστείας.
Η προσευχή πρέπει να γίνεται με πόνο και δάκρυον. Είναι συνομιλία με τον Θεό όπου τον παρακαλούμε για τα αιτήματά μας και "κατά δύναμιν" τον ευχαριστούμε. Χρειάζεται ήσυχο περιβάλλον και απαιτεί αυτοσυγκέντρωση ψυχής τε και σώματος και αφοσίωση. Όταν προσευχόμαστε, παραμερίζουμε βιοτικές ανάγκες, καθημερινές έγνοιες, κάθε είδους περισπασμό. Είναι χρέος μας να προσευχόμαστε. Ιδίως πρωί και βράδυ. Πρωί για να ευλογήσει ο Θεός την ημέρα μας και βράδυ να τον ευχαριστήσουμε και να απομακρύνει κάθε διαβολική ηδυπάθεια την ώρα του ύπνου. Τον ευχαριστούμε δε, θερμώς γιατί μας δημιούργησε, γιατί μας λύτρωσε από τον διάβολο και την αμαρτία δια του Μονογενούς Του Υιού, γιατί μας χαρίζει καθημερινά τόσες και τόσες ευλογίες.
Η νηστεία είναι μία αποχή. Αποχή όχι μόνο από το φαγητό. Απ΄ τις πράξεις που δεν είναι αρεστές στον Θεό, όπως κοινωνική κριτική, ζηλία, ανταγωνισμός, υπερηφάνεια με την έννοια της επίδειξης, βάζουμε εμπόδιο στον συνάνθρωπο, θέλουμε το κακό του κλπ. Η νηστεία γίνεται για το δικό μας το καλό ώστε να αναταθούμε πνευματικά, να επαναπροσδιορίσουμε την ταυτότητά μας, να βάλουμε μέτρο στις επιθυμίες μας και να αποκτήσουμε την πολύτιμη αρετή (βασική στον Χριστιανισμό), την εγκράτεια. 

Στα λάθη μας έχουμε και μία ευκαιρία να επαναρθώσουμε. Λέγεται μετάνοια, δηλαδή αλλάζουμε τρόπο σκέψης. Δεν επαναλαμβάνουμε το λάθος μας και προσπαθούμε να επαναρθώσουμε κάνοντας καλές και αρεστές πράξεις στον Θεό. Προς τούτο, υπάρχει και το μυστήριο της μετανοίας-εξομολογήσεως, όπου λέμε στον Ιερέα-πνευματικό μας την αμαρτία μας, το λάθος και ζητούμε συγχώρηση από τον Θεό και δια του Ιερέως δίδεται η συγχώρεση.

Επίλογος
Ας αναλογισθούμε ο καθένας μας τις ευθύνες του έναντι του εαυτού μας, ας ζωντανέψουμε την πίστη μας στον Χριστό κι ας αναζωπυρώσουμε την εμπιστοσύνη μας στην Εκκλησία. Οι άνθρωποι μπορεί να μας κλονίζουν την εμπιστοσύνη, η Εκκλησία όμως ποτέ δεν θα μας απογοητεύσει. Ο Χριστός ποτέ δεν απογοητεύει. Ο Χριστός είναι ο αναμάρτητος, ο ακηλίδωτος, ο μόνος άμωμος, η αρετή του Οποίου κάλυψε τους Ουρανούς και όλη την Πλάση. Ο Χριστός είναι Εκείνος που θα μας δίνει την ελπίδα, αν εμείς πιστεύουμε πραγματικά στο θεανδρικό πρόσωπό Του.
Να πιστεύουμε όμως, όχι όπως θέλουμε εμείς, αλλά όπως η Εκκλησία καθορίζει την πίστη. Να πιστεύουμε σʼ έναν Τριαδικό Θεό. Να πιστεύουμε στις Οικουμενικές Συνόδους. Να πιστεύουμε στην Αγία Γραφή, την Παλαιά και την Καινή Διαθήκη. Να πιστεύουμε αυτό που πιστεύει η Εκκλησία. Τότε έχουμε ορθή την πίστη και καλούμαστε αυτή την ορθή πίστη να την μεταβάλουμε σε πράξη και ζωή.

Έτσι θα δημιουργήσουμε μία κατά Χριστόν πολιτεία, μία κατά Χριστόν κοινωνία βάζοντας ως "σύνταγμά" του στην προσωπική του ζωή αλλά και στην ευρύτερα κοινωνική την Αγία Γραφή και ως "νόμο" το θέλημα, την διδασκαλία και τον λόγο του ΘΕΟΥ.
Καλύτερη ζωή απ΄ αυτή του Ορθόδοξου Χριστιανού δεν υπάρχει. Ο δρόμος της αρετής, της ουσιαστικής ελευθερίας και της αγάπης. Ο δρόμος της αλήθειας που βγάζει τον άνθρωπο από τα σκοτάδια της απογοήτευσης και των ερωτηματικών φωτίζοντας και γεμίζοντάς τον από αγάπη Χριστού.